Αφήνοντας το συναισθηματικό roaller coaster που μας έχει προσφέρει εσχάτως η αγωνιστική εικόνα της ομάδας, όπως ευστοχότατα περιέγραψε ο Μανώλης Τσελεντάκης, θα ήθελα να σταθώ στο πρώτο μέρος του σημερινού άρθρου σε μια είδηση που πέρασε, ελαφρώς, στα ψιλά την προηγούμενη εβδομάδα.
Πρόκειται για την απόφαση της ΕΠΟ να γίνει το Παγκρήτιο Στάδιο η βασική έδρα της Εθνικής Ελλάδος. Οποιαδήποτε άλλη απόφαση προφανώς θα αποτελούσε έκπληξη, αφού ακόμη και πριν την κατασκευή του Σταδίου, οι Έλληνες διεθνείς εξέφραζαν τακτικά την επιθυμία τους να αγωνίζονται στο Ηράκλειο.
Λογικότατο σίγουρα αν αναλογιστεί κανείς ότι εκτός από την περίοδο μετά το έπος του 2004, όταν η Eθνική είχε γίνει μόδα, που όπως είναι φυσικό όλοι ήθελαν να χειροκροτήσουν τους Πρωταθλητές Ευρώπης, η Εθνική όποτε αγωνιζόταν είτε στην Αθήνα είτε στην Θεσσαλονίκη το γήπεδο ήταν άδειο και παγωμένο σαν να πρόκειται για αγώνα Γ'εθνικής Φιλανδίας στους -20 βαθμούς Κελσίου.
Συχνά δε, όταν σε κάποια ματς συγκέντρωνε ικανό αριθμό θεατών, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι «φίλαθλοι» αποδοκίμαζαν ποδοσφαιριστές της Εθνικής, επειδή δεν αγωνιζόταν στην ομάδα της οποίας το γήπεδο φιλοξενούσε την Εθνική. Έπαιζε π.χ. στο Καραϊσκάκη, οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ ή της ΑΕΚ αποδοκιμάζονταν από την πλειοψηφία των θεατών που ήταν οπαδοί του Ολυμπιακού.
Έπαιζε η Εθνική στην Τούμπα ή στο Καυτατζόγλειο αποδοκιμάζονταν οι ποδοσφαιριστές που αγωνιζόταν στις ομάδες του κέντρου. Αυτό μάλιστα είχε συμβεί ακόμη και αν οι ποδοσφαιριστές ήταν Βορειοελλαδίτες, αλλά είχαν κάνει το λάθος να μεταγραφούν σε ομάδες της νότιας Ελλάδας.
Δε νομίζω να συμβαίνει αυτό σε κάποια άλλη χώρα στην Ευρώπη τουλάχιστον. Να αγωνίζεται π.χ. η Εθνική Γερμανίας στο Γκεσελκίρχεν και να αποδοκιμάζονται οι ποδοσφαιριστές της μισητής Μπάγερν. Θα κρατήσω μοναχά μερικές επιφυλάξεις για την Αργεντινή όπου η αντιπαλότητα Μπόκα - Ρίβερ είναι τεράστια. Όσο το σκέφτομαι πάντως δε θυμάμαι σε διεθνές τουρνουά, Μουντιάλ ή Κόπα Αμέρικα, να αποδοκιμάζονται οι ποδοσφαιριστές της Μπόκα από τους οπαδούς της Ρίβερ ή το αντίστροφο.
Στο Ηράκλειο πάλι, θυμάμαι περιστατικό να έχει κάνει τις γνωστές βουτιές που συνήθιζε (μόνο) στο ελληνικό πρωτάθλημα ο Γιαννακόπουλος ή ο Αλεξανδρής σε ματς με τον ΟΦΗ στο Γεντί Κουλέ, αλλά λίγες βδομάδες αργότερα με την φανέλα της Εθνικής, να χειροκροτείται ακόμη και η αποτυχημένη τους προσπάθεια. Ακριβώς επειδή φορούσαν τη φανέλα της Εθνικής.
Ας μην ξεχνάμε ακόμη, ότι από το Ηράκλειο ξεκίνησε, στα εγκαίνια του Παγκρητίου σε ένα φιλικό προετοιμασίας με την Ελβετία η πορεία προς την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού, ενώ ίσως κάποιοι παλιοί θα θυμούνται, ότι ήταν στο Γεντί Κουλέ που έκανε ο σκόρερ του τελικού, Άγγελος Χαριστέας, το ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα σκοράροντας δυο γκολ σε ένα φιλικό ματς με την Ρωσία, προδιαγράφοντας ότι κάτι μεγάλο θα κατόρθωνε με την φανέλα της Εθνικής Ελλάδος.
Ορθώς λοιπόν επιλέχθηκε το Ηράκλειο, αφού θεωρείται δεδομένο ότι η Εθνική ομάδα θα έχει τη μαζική στήριξη του κρητικού κοινού.
Εδώ όμως θα ήθελα να θυμίσω κάτι ακόμη. Εκτός από την Εθνική στο ποδόσφαιρο, το Ηράκλειο έχει επιλέξει για έδρα και η Εθνική μπάσκετ.
Δεν πάνε παρά μερικοί μήνες που η Εθνική ομάδα μπάσκετ, έδινε τα παιχνίδια της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Ηράκλειο μέσα σε ένα κατάμεστο γήπεδο στα 2 Αοράκια. Το κρητικό κοινό φυσικά και αγκάλιασε την «επίσημη αγαπημένη» (τετριμμένο αλλά μου αρέσει), ενώ οι διεθνείς είχαν μείνει άναυδοι από την προσέλευση και τη ζεστασιά που γνώριζαν.
Άρα αυτό σημαίνει ότι πλέον το Ηράκλειο είναι η έδρα για τις Εθνικές στα δυο δημοφιλέστερα αθλήματα στην χώρα, κάτι που αποτελεί τιμή για την πόλη, για ολόκληρο το νησί και φυσικά για το φίλαθλο κόσμο.
Δείχνει μια καλύτερη αθλητική κουλτούρα, ίσως καλύτερη παιδεία αλλά και μεγαλύτερη αγάπη για τον αθλητισμό, σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Δε θα ήταν υπερβολικό να σημειώσουμε ότι ύστερα από όλα αυτά, το Ηράκλειο μπορεί δικαίως να χαρακτηρισθεί σαν την αθλητική πρωτεύουσα της χώρας!
Ας μου επιτραπεί όμως να κάνω μια υπόθεση εργασίας. Έρχεται εκεί στις αρχές Ιούνη η Ιταλία να αντιμετωπίσει την Ελλάδα στην Κρήτη. Οι Ιταλοί επιλέγουν να μείνουν στο Μπαλί για να έχουν ηρεμία και απομόνωση από τον κόσμο που θα θέλει να φωτογραφηθεί και να πάρει αυτόγραφα. Καθ'οδόν όμως για το Ηράκλειο, εκεί στο σημείο καρμανιόλα στην διασταύρωση της Αγίας Πελαγίας ή πριν από το Φόδελε, δυστυχώς τα σημεία καρμανιόλα στον ΒΟΑΚ δεν είναι λίγα, γίνεται ένα ατύχημα, ανατρέπεται το λεωφορείο που μεταφέρει την ιταλική Εθνική ομάδα και χάνουν την ζωή τους 2-3 ποδοσφαιριστές. Καταλαβαίνετε τον σάλο που ακολουθεί, δικαιότατα μάλιστα.
Γιατί αυτή η υπόθεση εργασίας;
Γιατί καλή και άγια η Κρήτη, άριστη να φιλοξενεί μεγάλα διεθνή γεγονότα, απίστευτο φυσικό κάλος, κορυφαία επίπεδο φιλοξενίας, όπως άπαντες ομολογούν, συνεισφέρει τα μέγιστα στο κρατικό προϋπολογισμό, όλα ωραία και καλά. Αλλά όχι να είμαστε πιο ουραγοί των ουραγών όσον αφορά τα δημόσια έργα και τις υποδομές.
Ας απαιτήσουν επιτέλους οι φορείς, όλοι αυτοί που θα διεκδικήσουν την ψήφο μας τετράκις την ερχόμενη χρονιά, τα αυτονόητα. ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ άμεσα, όχι αύριο – μεθαύριο, χθες!!!!
Και κάτι ακόμη. Όχι μόνο από αυτό το βήμα, αλλά με κάθε μέσο και κάθε τρόπο εδώ και πολλά χρόνια, προσωπικά έχω εκφράσει τη δύναμη των δημοφιλέστερων αθλημάτων και πόσο μπορούν να βοηθήσουν τον αθλητικό τουρισμό και την επιμήκυνση της τουριστικής σεζόν, που για δεκαετίες ονειρεύονται οι παράγοντες του τουρισμού.
Καλώς να έρθουν λοιπόν οι διοργανώσεις των μεγάλων αγώνων, αλλά μήπως θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη δημοφιλία των σπορ ώστε να επιτύχουμε περισσότερες αφίξεις στις άκρες της σεζόν (Μάρτη - Απρίλη,Νοέμβρη), αλλά και τη νεκρή τουριστικά περίοδο (Δεκέμβρη έως μέσα Μάρτη), για να επιτύχουμε περισσότερες αφίξεις; Μήπως θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιο ματς, κυρίως ποδοσφαιρικό, ώστε να πουλήσουμε π.χ ένα πακέτο που θα περιλαμβάνει διακοπές στην Κρήτη συν ένα ματς Ελλάδα – Γερμανία ή Ελλάδα – Ρωσία τους χειμερινούς μήνες;
Μήπως θα πρέπει επιτέλους σαν Κρήτη όχι να επαιτούμε από το κεντρικό κράτος για τα αυτονόητα, αλλά να απαιτούμε τα καλύτερα γιατί μόνο αυτά μας αξίζουν;
Ρητορικό το ερώτημα ή αν θέλετε, τροφή για σκέψη...
ΟΦΗ - ΠΑΟ και Αστέρας Τρίπολης - ΟΦΗ
Για να πω την ασπρόμαυρη αλήθεια μου, απέφυγα να γράψω εν θερμώ για τη μεγάλη νίκη με τον Παναθηναϊκό. Τελικά δεν έγραψα ούτε εν ψυχρώ, αφού προσπαθώ να αποφεύγω τους ύμνους μετά από μια μεγάλη νίκη, όπως και τους οδυρμούς μετά από μια ήττα.
Ας τα πάρουμε σήμερα με την σειρά, αφού κάποια πράγματα είναι σαν το παξιμάδι το κρητικό, δεν μπαγιατεύουν.
Θα προσπαθήσω να σταθώ σε μερικά πραγματάκια που έχω κρατήσει από τον ματς με τον ΠΑΟ, που νομίζω δεν αναφέρθηκαν τις προηγούμενες μέρες.
Ήταν ίσως ένα ματς που κύλησε ήρεμα. Τουλάχιστον σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα εκείνα της συνιδιοκτησίας, που αρκετές μέρες πριν το ματς υπήρχε στις τάξεις των οπαδών του ΟΦΗ ένας έντονος φανατισμός, μια άκρατη προσμονή και αγωνία, το πάθος για να κερδίσουμε το μεγάλο μαγαζί του «αφεντικού» που όσο καλά και να ήταν η ομάδα μας, θα περνούσε από το Ηράκλειο, με το έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Αυτή την φορά, υπήρχε μεν ο φανατισμός, το πάθος για την νίκη, συνέβαλε για αυτό και η βαθμολογική ανάγκη που υπάρχει στις τάξεις μας, όμως ο αγώνας κύλησε σε ήρεμα οπαδικά πλαίσια χωρίς ακρότητες.
Έπαιξε φυσικά ρόλο για αυτό η μη παρουσία των οπαδών του ΠΑΟ, ίσως έπαιξε ένα ρόλο το γεγονός ότι οι πράσινοι διαθέτουν κυρίως πιτσιρικάδες στην ενδεκάδα και δη μαθητές του σημερινού διευθυντή ποδοσφαίρου της ομάδας μας, Γιάννη Σαμαρά.
Ας μην επαναλαμβάνω, όσα έγραφα πριν από το ματς, θα σταθώ μόνο σε ένα περιστατικό, ενδεικτικό της δουλειάς που έχει κάνει τα προηγούμενα χρόνια ο κ.Σαμαράς με τους πιτσιρικάδες που σήμερα είναι βασικοί στον ΠΑΟ.
Σε κάποιο σημείο του αγώνα, είναι κοντά στη Θύρα 3, νομίζω ο Μπουζούκης, δεν έχει σημασία. ΄Όλοι ξέρουμε ότι στη Θύρα 3 έχει μεταφερθεί ένα φανατικό κομμάτι Ομιλιτών, που τα τελευταία χρόνια μετακόμισαν εκεί από τη Θύρα 4. Είναι λοιπόν ο πιτσιρίκος που αγωνιζόταν από αυτήν την πλευρά και ακούει τα μύρια όσα. Ούτε καν γύρισε να κοιτάξει, όχι να απαντήσει όπως έκανε ο Πασχαλάκης ή άλλοι στο παρελθόν, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά.
Έπραξε δηλαδή όπως θα πρέπει να αντιδρά ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ότι και να ακούει από την κερκίδα. Ολοφάνερα δηλαδή, ο κ.Σαμαράς δεν έχει δουλέψει μόνο στο ποδοσφαιρικό σκέλος των ποδοσφαιριστών, αλλά και στο κομμάτι της προσωπικότητας των αθλητών.
Αδημονούμε να δούμε τα αποτελέσματα της δουλειάς του τα επόμενα χρόνια στον ΟΦΗ, οπότε υπομονή και στήριξη. Όχι μόνο όσον αφορά το κομμάτι των ακαδημιών, αλλά για όλο το project του Γιάννη, του Γιώργου, του Ηλία και του Μιχάλη Μπούση.
Πάντως, έτσι σαν επίλογος του ματς αξίζει να σημειωθεί πόσο δύσκολη έδρα είναι πλέον για τον ΠΑΟ το Γεντί Κουλέ, αφού συνήθως μετά το τέλος της πολυιδιοκτησίας, που εκ του αποτελέσματος έβλαψε αμφότερες τις 2 ομάδες, συνήθως οι πράσινοι φεύγουν με χαμηλωμένο το κεφάλι.
Όσο για το ματς με τον Αστέρα, αυτό το κρίμα και άδικο που ζήσαμε. Κατά την διάρκεια του αγώνα σκεφτόμουν ότι οι συνθήκες ήθελαν τον αρχηγό μας. Τον Ανέστη Νάστο. Που μπορεί να μην είναι και ο καλύτερος τεχνικά χαφ, αλλά είναι αυτός που θα μεταδώσει το πάθος και την αγωνιστικότητά του σε όλη την ομάδα. Το ματς, κατά την ταπεινή μου άποψη, κρίθηκε στην κούραση του - από τραυματισμό προερχόμενου - Παπαστεριανού. Ιδιαίτερα μετά το 60 είχαμε χάσει το κέντρο, είχαμε κλειστεί στα καρέ μας, δεν μπορέσαμε να αντέξουμε στην πίεση του Αστέρα, με αποτέλεσμα την ήττα. Κυρίαρχο αίτιο προφανώς το φτωχό ρόστερ, ιδιαίτερα στη νευραλγική θέση του αμυντικού χαφ. Αν και με την παρουσία μας στο πρώτο ημίχρονο είχαμε την δυνατότητα να επιτύχουμε ένα δεύτερο γκολ, με τα αν όμως αβγά δεν βάφεις...
Προχωράμε, ακολουθεί (αν δεν αναβληθεί) ένα δύσκολο ματς με μια από τις ποιοτικότερες ομάδες του πρωταθλήματος, γι'αυτό ο κόσμος θα πρέπει να βάλει το δικό του λιθαράκι για τη νίκη.
Ας σπεύσουμε το απογευματάκι του Σαββάτου στο Γεντί Κουλέ, γεμίζοντάς το, δίνοντας ώθηση στην ομάδα μας.
Υγ4: Ήδη έχει δει τα φώτα της δημοσιότητας το πλάνο της διοίκησης Μπούση για την επέκταση του αθλητικού κέντρου και την κατασκευή ενός νέου γηπέδου που θα φέρει τον ΟΦΗ σε άλλο επίπεδο. Είναι ίσως ότι πιο σημαντικό πρόκειται να συμβεί στον ΟΦΗ από την εποχή της κατασκευής του Γεντί Κουλέ, κοντά 70 χρόνια πίσω. Σημαντικότερο από οποιοδήποτε αποτέλεσμα, οποιαδήποτε μεταγραφή. Γι'αυτό ξαναλέω και φωνάζω ένα πράγμα: ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ!!!!
Υγ44: «…Το ποδόσφαιρο, μεταφορά του πολέμου, μπορεί να μετατραπεί, καμιά φορά, σε πραγματικό πόλεμο. Και τότε ο ξαφνικός θάνατος δεν είναι μόνο το όνομα μιας δραματικής εξέλιξης για τον τερματισμό ενός ισόπαλου αγώνα. Στην εποχή μας ο ποδοσφαιρικός φανατισμός έχει καταλάβει το χώρο που στο παρελθόν ήταν αποκλειστικότητα του θρησκευτικού ζήλου, της πατριωτικής φλόγας και του πολιτικού πάθους. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την θρησκεία, την πατρίδα και την πολιτική, πολλές βαρβαρότητες διαπράττονται στο όνομα του ποδοσφαίρου και πολλές εμπάθειες βρίσκουν διέξοδο μέσα από αυτό.
Μερικοί πιστεύουν ότι όσοι έχουν καταληφθεί από τον δαίμονα της μπάλας βγάζουν αφρούς από το στόμα, και ομολογουμένως, η περιγραφή ανταποκρίνεται στην εικόνα πολλών παράφρονων οπαδών. Όμως ακόμα και οι εξοργισμένοι κριτές θα πρέπει να παραδεχτούν ότι στην πλειονότητα των περιστατικών η βία που εκδηλώνεται στα γήπεδα δεν προέρχεται από τον ποδόσφαιρο, όπως τα δάκρυα δεν βγαίνουν από το μαντίλι …»
("Το ποδόσφαιρο στην σκιά και στο φως", του Εντουάρντο Γκαλεάνο)
Πρόκειται για την απόφαση της ΕΠΟ να γίνει το Παγκρήτιο Στάδιο η βασική έδρα της Εθνικής Ελλάδος. Οποιαδήποτε άλλη απόφαση προφανώς θα αποτελούσε έκπληξη, αφού ακόμη και πριν την κατασκευή του Σταδίου, οι Έλληνες διεθνείς εξέφραζαν τακτικά την επιθυμία τους να αγωνίζονται στο Ηράκλειο.
Λογικότατο σίγουρα αν αναλογιστεί κανείς ότι εκτός από την περίοδο μετά το έπος του 2004, όταν η Eθνική είχε γίνει μόδα, που όπως είναι φυσικό όλοι ήθελαν να χειροκροτήσουν τους Πρωταθλητές Ευρώπης, η Εθνική όποτε αγωνιζόταν είτε στην Αθήνα είτε στην Θεσσαλονίκη το γήπεδο ήταν άδειο και παγωμένο σαν να πρόκειται για αγώνα Γ'εθνικής Φιλανδίας στους -20 βαθμούς Κελσίου.
Συχνά δε, όταν σε κάποια ματς συγκέντρωνε ικανό αριθμό θεατών, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι «φίλαθλοι» αποδοκίμαζαν ποδοσφαιριστές της Εθνικής, επειδή δεν αγωνιζόταν στην ομάδα της οποίας το γήπεδο φιλοξενούσε την Εθνική. Έπαιζε π.χ. στο Καραϊσκάκη, οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ ή της ΑΕΚ αποδοκιμάζονταν από την πλειοψηφία των θεατών που ήταν οπαδοί του Ολυμπιακού.
Έπαιζε η Εθνική στην Τούμπα ή στο Καυτατζόγλειο αποδοκιμάζονταν οι ποδοσφαιριστές που αγωνιζόταν στις ομάδες του κέντρου. Αυτό μάλιστα είχε συμβεί ακόμη και αν οι ποδοσφαιριστές ήταν Βορειοελλαδίτες, αλλά είχαν κάνει το λάθος να μεταγραφούν σε ομάδες της νότιας Ελλάδας.
Δε νομίζω να συμβαίνει αυτό σε κάποια άλλη χώρα στην Ευρώπη τουλάχιστον. Να αγωνίζεται π.χ. η Εθνική Γερμανίας στο Γκεσελκίρχεν και να αποδοκιμάζονται οι ποδοσφαιριστές της μισητής Μπάγερν. Θα κρατήσω μοναχά μερικές επιφυλάξεις για την Αργεντινή όπου η αντιπαλότητα Μπόκα - Ρίβερ είναι τεράστια. Όσο το σκέφτομαι πάντως δε θυμάμαι σε διεθνές τουρνουά, Μουντιάλ ή Κόπα Αμέρικα, να αποδοκιμάζονται οι ποδοσφαιριστές της Μπόκα από τους οπαδούς της Ρίβερ ή το αντίστροφο.
Στο Ηράκλειο πάλι, θυμάμαι περιστατικό να έχει κάνει τις γνωστές βουτιές που συνήθιζε (μόνο) στο ελληνικό πρωτάθλημα ο Γιαννακόπουλος ή ο Αλεξανδρής σε ματς με τον ΟΦΗ στο Γεντί Κουλέ, αλλά λίγες βδομάδες αργότερα με την φανέλα της Εθνικής, να χειροκροτείται ακόμη και η αποτυχημένη τους προσπάθεια. Ακριβώς επειδή φορούσαν τη φανέλα της Εθνικής.
Ας μην ξεχνάμε ακόμη, ότι από το Ηράκλειο ξεκίνησε, στα εγκαίνια του Παγκρητίου σε ένα φιλικό προετοιμασίας με την Ελβετία η πορεία προς την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού, ενώ ίσως κάποιοι παλιοί θα θυμούνται, ότι ήταν στο Γεντί Κουλέ που έκανε ο σκόρερ του τελικού, Άγγελος Χαριστέας, το ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα σκοράροντας δυο γκολ σε ένα φιλικό ματς με την Ρωσία, προδιαγράφοντας ότι κάτι μεγάλο θα κατόρθωνε με την φανέλα της Εθνικής Ελλάδος.
Ορθώς λοιπόν επιλέχθηκε το Ηράκλειο, αφού θεωρείται δεδομένο ότι η Εθνική ομάδα θα έχει τη μαζική στήριξη του κρητικού κοινού.
Εδώ όμως θα ήθελα να θυμίσω κάτι ακόμη. Εκτός από την Εθνική στο ποδόσφαιρο, το Ηράκλειο έχει επιλέξει για έδρα και η Εθνική μπάσκετ.
Δεν πάνε παρά μερικοί μήνες που η Εθνική ομάδα μπάσκετ, έδινε τα παιχνίδια της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Ηράκλειο μέσα σε ένα κατάμεστο γήπεδο στα 2 Αοράκια. Το κρητικό κοινό φυσικά και αγκάλιασε την «επίσημη αγαπημένη» (τετριμμένο αλλά μου αρέσει), ενώ οι διεθνείς είχαν μείνει άναυδοι από την προσέλευση και τη ζεστασιά που γνώριζαν.
Άρα αυτό σημαίνει ότι πλέον το Ηράκλειο είναι η έδρα για τις Εθνικές στα δυο δημοφιλέστερα αθλήματα στην χώρα, κάτι που αποτελεί τιμή για την πόλη, για ολόκληρο το νησί και φυσικά για το φίλαθλο κόσμο.
Δείχνει μια καλύτερη αθλητική κουλτούρα, ίσως καλύτερη παιδεία αλλά και μεγαλύτερη αγάπη για τον αθλητισμό, σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Δε θα ήταν υπερβολικό να σημειώσουμε ότι ύστερα από όλα αυτά, το Ηράκλειο μπορεί δικαίως να χαρακτηρισθεί σαν την αθλητική πρωτεύουσα της χώρας!
Ας μου επιτραπεί όμως να κάνω μια υπόθεση εργασίας. Έρχεται εκεί στις αρχές Ιούνη η Ιταλία να αντιμετωπίσει την Ελλάδα στην Κρήτη. Οι Ιταλοί επιλέγουν να μείνουν στο Μπαλί για να έχουν ηρεμία και απομόνωση από τον κόσμο που θα θέλει να φωτογραφηθεί και να πάρει αυτόγραφα. Καθ'οδόν όμως για το Ηράκλειο, εκεί στο σημείο καρμανιόλα στην διασταύρωση της Αγίας Πελαγίας ή πριν από το Φόδελε, δυστυχώς τα σημεία καρμανιόλα στον ΒΟΑΚ δεν είναι λίγα, γίνεται ένα ατύχημα, ανατρέπεται το λεωφορείο που μεταφέρει την ιταλική Εθνική ομάδα και χάνουν την ζωή τους 2-3 ποδοσφαιριστές. Καταλαβαίνετε τον σάλο που ακολουθεί, δικαιότατα μάλιστα.
Γιατί αυτή η υπόθεση εργασίας;
Γιατί καλή και άγια η Κρήτη, άριστη να φιλοξενεί μεγάλα διεθνή γεγονότα, απίστευτο φυσικό κάλος, κορυφαία επίπεδο φιλοξενίας, όπως άπαντες ομολογούν, συνεισφέρει τα μέγιστα στο κρατικό προϋπολογισμό, όλα ωραία και καλά. Αλλά όχι να είμαστε πιο ουραγοί των ουραγών όσον αφορά τα δημόσια έργα και τις υποδομές.
Ας απαιτήσουν επιτέλους οι φορείς, όλοι αυτοί που θα διεκδικήσουν την ψήφο μας τετράκις την ερχόμενη χρονιά, τα αυτονόητα. ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ άμεσα, όχι αύριο – μεθαύριο, χθες!!!!
Και κάτι ακόμη. Όχι μόνο από αυτό το βήμα, αλλά με κάθε μέσο και κάθε τρόπο εδώ και πολλά χρόνια, προσωπικά έχω εκφράσει τη δύναμη των δημοφιλέστερων αθλημάτων και πόσο μπορούν να βοηθήσουν τον αθλητικό τουρισμό και την επιμήκυνση της τουριστικής σεζόν, που για δεκαετίες ονειρεύονται οι παράγοντες του τουρισμού.
Καλώς να έρθουν λοιπόν οι διοργανώσεις των μεγάλων αγώνων, αλλά μήπως θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη δημοφιλία των σπορ ώστε να επιτύχουμε περισσότερες αφίξεις στις άκρες της σεζόν (Μάρτη - Απρίλη,Νοέμβρη), αλλά και τη νεκρή τουριστικά περίοδο (Δεκέμβρη έως μέσα Μάρτη), για να επιτύχουμε περισσότερες αφίξεις; Μήπως θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιο ματς, κυρίως ποδοσφαιρικό, ώστε να πουλήσουμε π.χ ένα πακέτο που θα περιλαμβάνει διακοπές στην Κρήτη συν ένα ματς Ελλάδα – Γερμανία ή Ελλάδα – Ρωσία τους χειμερινούς μήνες;
Μήπως θα πρέπει επιτέλους σαν Κρήτη όχι να επαιτούμε από το κεντρικό κράτος για τα αυτονόητα, αλλά να απαιτούμε τα καλύτερα γιατί μόνο αυτά μας αξίζουν;
Ρητορικό το ερώτημα ή αν θέλετε, τροφή για σκέψη...
ΟΦΗ - ΠΑΟ και Αστέρας Τρίπολης - ΟΦΗ
Για να πω την ασπρόμαυρη αλήθεια μου, απέφυγα να γράψω εν θερμώ για τη μεγάλη νίκη με τον Παναθηναϊκό. Τελικά δεν έγραψα ούτε εν ψυχρώ, αφού προσπαθώ να αποφεύγω τους ύμνους μετά από μια μεγάλη νίκη, όπως και τους οδυρμούς μετά από μια ήττα.
Ας τα πάρουμε σήμερα με την σειρά, αφού κάποια πράγματα είναι σαν το παξιμάδι το κρητικό, δεν μπαγιατεύουν.
Θα προσπαθήσω να σταθώ σε μερικά πραγματάκια που έχω κρατήσει από τον ματς με τον ΠΑΟ, που νομίζω δεν αναφέρθηκαν τις προηγούμενες μέρες.
Ήταν ίσως ένα ματς που κύλησε ήρεμα. Τουλάχιστον σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα εκείνα της συνιδιοκτησίας, που αρκετές μέρες πριν το ματς υπήρχε στις τάξεις των οπαδών του ΟΦΗ ένας έντονος φανατισμός, μια άκρατη προσμονή και αγωνία, το πάθος για να κερδίσουμε το μεγάλο μαγαζί του «αφεντικού» που όσο καλά και να ήταν η ομάδα μας, θα περνούσε από το Ηράκλειο, με το έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Αυτή την φορά, υπήρχε μεν ο φανατισμός, το πάθος για την νίκη, συνέβαλε για αυτό και η βαθμολογική ανάγκη που υπάρχει στις τάξεις μας, όμως ο αγώνας κύλησε σε ήρεμα οπαδικά πλαίσια χωρίς ακρότητες.
Έπαιξε φυσικά ρόλο για αυτό η μη παρουσία των οπαδών του ΠΑΟ, ίσως έπαιξε ένα ρόλο το γεγονός ότι οι πράσινοι διαθέτουν κυρίως πιτσιρικάδες στην ενδεκάδα και δη μαθητές του σημερινού διευθυντή ποδοσφαίρου της ομάδας μας, Γιάννη Σαμαρά.
Ας μην επαναλαμβάνω, όσα έγραφα πριν από το ματς, θα σταθώ μόνο σε ένα περιστατικό, ενδεικτικό της δουλειάς που έχει κάνει τα προηγούμενα χρόνια ο κ.Σαμαράς με τους πιτσιρικάδες που σήμερα είναι βασικοί στον ΠΑΟ.
Σε κάποιο σημείο του αγώνα, είναι κοντά στη Θύρα 3, νομίζω ο Μπουζούκης, δεν έχει σημασία. ΄Όλοι ξέρουμε ότι στη Θύρα 3 έχει μεταφερθεί ένα φανατικό κομμάτι Ομιλιτών, που τα τελευταία χρόνια μετακόμισαν εκεί από τη Θύρα 4. Είναι λοιπόν ο πιτσιρίκος που αγωνιζόταν από αυτήν την πλευρά και ακούει τα μύρια όσα. Ούτε καν γύρισε να κοιτάξει, όχι να απαντήσει όπως έκανε ο Πασχαλάκης ή άλλοι στο παρελθόν, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά.
Έπραξε δηλαδή όπως θα πρέπει να αντιδρά ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ότι και να ακούει από την κερκίδα. Ολοφάνερα δηλαδή, ο κ.Σαμαράς δεν έχει δουλέψει μόνο στο ποδοσφαιρικό σκέλος των ποδοσφαιριστών, αλλά και στο κομμάτι της προσωπικότητας των αθλητών.
Αδημονούμε να δούμε τα αποτελέσματα της δουλειάς του τα επόμενα χρόνια στον ΟΦΗ, οπότε υπομονή και στήριξη. Όχι μόνο όσον αφορά το κομμάτι των ακαδημιών, αλλά για όλο το project του Γιάννη, του Γιώργου, του Ηλία και του Μιχάλη Μπούση.
Πάντως, έτσι σαν επίλογος του ματς αξίζει να σημειωθεί πόσο δύσκολη έδρα είναι πλέον για τον ΠΑΟ το Γεντί Κουλέ, αφού συνήθως μετά το τέλος της πολυιδιοκτησίας, που εκ του αποτελέσματος έβλαψε αμφότερες τις 2 ομάδες, συνήθως οι πράσινοι φεύγουν με χαμηλωμένο το κεφάλι.
Όσο για το ματς με τον Αστέρα, αυτό το κρίμα και άδικο που ζήσαμε. Κατά την διάρκεια του αγώνα σκεφτόμουν ότι οι συνθήκες ήθελαν τον αρχηγό μας. Τον Ανέστη Νάστο. Που μπορεί να μην είναι και ο καλύτερος τεχνικά χαφ, αλλά είναι αυτός που θα μεταδώσει το πάθος και την αγωνιστικότητά του σε όλη την ομάδα. Το ματς, κατά την ταπεινή μου άποψη, κρίθηκε στην κούραση του - από τραυματισμό προερχόμενου - Παπαστεριανού. Ιδιαίτερα μετά το 60 είχαμε χάσει το κέντρο, είχαμε κλειστεί στα καρέ μας, δεν μπορέσαμε να αντέξουμε στην πίεση του Αστέρα, με αποτέλεσμα την ήττα. Κυρίαρχο αίτιο προφανώς το φτωχό ρόστερ, ιδιαίτερα στη νευραλγική θέση του αμυντικού χαφ. Αν και με την παρουσία μας στο πρώτο ημίχρονο είχαμε την δυνατότητα να επιτύχουμε ένα δεύτερο γκολ, με τα αν όμως αβγά δεν βάφεις...
Προχωράμε, ακολουθεί (αν δεν αναβληθεί) ένα δύσκολο ματς με μια από τις ποιοτικότερες ομάδες του πρωταθλήματος, γι'αυτό ο κόσμος θα πρέπει να βάλει το δικό του λιθαράκι για τη νίκη.
Ας σπεύσουμε το απογευματάκι του Σαββάτου στο Γεντί Κουλέ, γεμίζοντάς το, δίνοντας ώθηση στην ομάδα μας.
Υγ4: Ήδη έχει δει τα φώτα της δημοσιότητας το πλάνο της διοίκησης Μπούση για την επέκταση του αθλητικού κέντρου και την κατασκευή ενός νέου γηπέδου που θα φέρει τον ΟΦΗ σε άλλο επίπεδο. Είναι ίσως ότι πιο σημαντικό πρόκειται να συμβεί στον ΟΦΗ από την εποχή της κατασκευής του Γεντί Κουλέ, κοντά 70 χρόνια πίσω. Σημαντικότερο από οποιοδήποτε αποτέλεσμα, οποιαδήποτε μεταγραφή. Γι'αυτό ξαναλέω και φωνάζω ένα πράγμα: ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ!!!!
Υγ44: «…Το ποδόσφαιρο, μεταφορά του πολέμου, μπορεί να μετατραπεί, καμιά φορά, σε πραγματικό πόλεμο. Και τότε ο ξαφνικός θάνατος δεν είναι μόνο το όνομα μιας δραματικής εξέλιξης για τον τερματισμό ενός ισόπαλου αγώνα. Στην εποχή μας ο ποδοσφαιρικός φανατισμός έχει καταλάβει το χώρο που στο παρελθόν ήταν αποκλειστικότητα του θρησκευτικού ζήλου, της πατριωτικής φλόγας και του πολιτικού πάθους. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την θρησκεία, την πατρίδα και την πολιτική, πολλές βαρβαρότητες διαπράττονται στο όνομα του ποδοσφαίρου και πολλές εμπάθειες βρίσκουν διέξοδο μέσα από αυτό.
Μερικοί πιστεύουν ότι όσοι έχουν καταληφθεί από τον δαίμονα της μπάλας βγάζουν αφρούς από το στόμα, και ομολογουμένως, η περιγραφή ανταποκρίνεται στην εικόνα πολλών παράφρονων οπαδών. Όμως ακόμα και οι εξοργισμένοι κριτές θα πρέπει να παραδεχτούν ότι στην πλειονότητα των περιστατικών η βία που εκδηλώνεται στα γήπεδα δεν προέρχεται από τον ποδόσφαιρο, όπως τα δάκρυα δεν βγαίνουν από το μαντίλι …»
("Το ποδόσφαιρο στην σκιά και στο φως", του Εντουάρντο Γκαλεάνο)
