Έχουμε σε προηγούμενα άρθρα καταδείξει ότι μια μεγάλη ομάδα σαν τον ΟΦΗ, έχει μόνο οφέλη από ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό προϊόν. Οι ομάδες – σφραγίδες, των 30 οπαδών είναι αυτές που τις τελευταίες δεκαετίες ωφελήθηκαν από το παρα-ποδοσφαιρικό προϊόν που έχει επικρατήσει. Ουσιαστικά δεν υπήρξαν τίποτα άλλο παρά μαριονέτες στα χέρια των ολιγαρχών, που εξουσιάζουν το ποδόσφαιρο και αβγατίζουν τους παράδες τους μέσω της παραοικονομίας, ουχί μέσω της πραγματικής οικονομίας.
Πλατιάζουμε όμως, θα αναλωθούμε πάλι στα ευτράπελα, στις ομορφιές, στις καλτίλες του ελληνικού ποδοσφαιρικού παρασκηνίου και θα ξεχάσουμε τα όποια πλεονεκτήματα του.
Δυσκολεύτηκα πολύ, η αλήθεια είναι, δεν είναι ούτε ευδιάκριτα, ούτε πολυπληθή.
Στην εποχή της επικοινωνίας, μάλιστα, που ο οποιοσδήποτε μπορεί να παρακολουθήσει πανεύκολα ένα ματς προηγμένου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, οι συγκρίσεις με το ελληνικό πρωτάθλημα είναι αναπόφευκτα οδυνηρές για το εγχώριο προϊόν.
Τι άλλο λοιπόν μπορεί να είναι πλεονέκτημα για το ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν, εκτός από τα αθλητικά, μα κυρίως ψυχικά χαρίσματα των ποδοσφαιριστών και την καταπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι παθιασμένοι οπαδοί, σε όποιες ομάδες τουλάχιστον υπάρχουν;
Το επόμενο πλεονέκτημα δεν είναι αμιγώς ποδοσφαιρικό. Είναι περισσότερο κλιματολογικό. Όχι, δεν θα σταθώ ξανά στο ποδοσφαιρικό, θερμό κλίμα που δημιουργείται στα ελληνικά γήπεδα.
Είναι το ελληνικό μεσογειακό κλίμα.Το καλύτερο της Ευρώπης προφανέστατα. Ζούμε σε μια χώρα όπου 250 μέρες τον χρόνο έχει καλοκαιρία. Ειδικά στην Κρήτη ο αριθμός των ημερών καλοκαιρίας ξεπερνάει τις 300 τον χρόνο.
Σκεφτείτε πχ ένα ματσάκι ΟΦΗ – Άρης, 15 Νοέμβρη στις 7.30 το βράδυ.
Οι κλιματολογικές συνθήκες κατά 90% (οκ, υπάρχουν και τα διαστήματα κακοκαιρίας, στατιστικώς όμως οι πιθανότητες καλοκαιρίας είναι συντριπτικά μεγαλύτερες) θα είναι περισσότερο από ευχάριστες, ιδανικές για να παίξεις και για να παρακολουθήσεις ποδόσφαιρο. Καθόλου κρύο, σπάνια (δυστυχώς) βροχή, ποτέ χιόνι ή παγετός. Σκεφτείτε κάτι ανάλογο στο Βέλγιο για παράδειγμα. Το πιθανότερο είναι το βραδινό ματς να διεξάγεται σε συνθήκες παγετού με χιονόνερο και τη θερμοκρασία κοντά στο αρνητικό πρόσημο.
Δύσκολα κάποιος ουδέτερος ή όχι τόσο φανατικός να αφήσει τη βολή και τη ζεστασιά του σπιτιού του, για να παρακολουθήσει δια ζώσης ένα αγώνα. Και όμως, ο αγώνας στο Βέλγιο το πιθανότερο είναι να έχει περισσότερους θεατές από τον ελληνικό.
Αυτό κυρίως εξαιτίας των φαινομένων ανομίας, έλλειψης ισονομίας και αξιοκρατίας που διέπουν το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Σε ένα κανονικό πρωτάθλημα όμως, αξιόπιστο, ανταγωνιστικό, ισόνομο, βασισμένο σε γηγενείς ποδοσφαιριστές, όχι σε καραβιές ξένων αμφιβόλου ποιότητας, χωρίς φαινόμενα βίας, χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα θεατών και αθλητών, με τις ανάλογες υποδομές και υπηρεσίες προς τους θεατές - πελάτες, όχι απλά τα γήπεδα θα προσέλκυαν πολλαπλάσιο κόσμο από όσο σήμερα, θα αποτελούσε το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα ικανό προϊόν για να προσελκύσει επισκέπτες, ακόμη και από το εξωτερικό.
Υπάρχει ήδη το παράδειγμα του ΟΦΗ. Είναι η εποχή που πολλοί επισκέπτες του νησιού μας μαζί με τις διακοπές τους, θα αφιερώσουν ένα απόγευμα για να παρακολουθήσουν την ομάδα της Κρήτης. Οι περισσότεροι από αυτούς, έχουν ήδη αγαπήσει ή θα αγαπήσουν την ομάδα, το γήπεδο, τον κόσμο. Ακόμη και αν οι υπηρεσίες που τους παρέχονται, ακόμη και αν το θέαμα που θα παρακολουθήσουν απέχει παρασάγγας από εκείνα που έχουν συνηθίσει στην χώρα τους.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβεί με πολλές άλλες ομάδες. Εκτός αυτές της πρωτεύουσας, αφού η Αθήνα είναι ένας ταξιδιωτικός προορισμός που διαθέτει ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του πλανήτη, τον Παρθενώνα, θα μπορούσε να συμβεί και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Ζούμε σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου. Όλη η χώρα αποτελεί ένα ταξιδιωτικό προορισμό που μπορεί να προσφέρει εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς, ακόμη και στον πιο απαιτητικό επισκέπτη.
Στη Λάρισα π.χ ή και στον Βόλο, υπάρχει το μαγευτικό Πήλιο πολύ κοντά, συνδυάζοντας βουνό και θάλασσα, τα Μετέωρα και τόσα άλλα. Στα Ιωάννινα τα Ζαγοροχώρια και τόσα χιονοδρομικά σε κοντινή απόσταση.
Στην Πάτρα η Ολυμπία και το Κατάκολο. Στην Καλαμάτα η Μονεμβασιά και η Μεθώνη είναι σε μηδαμινή απόσταση. Η Καβάλα περιβάλλεται από τις ομορφιές της Δυτικής Μακεδονίας. Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης, εκτός από την όμορφη πόλη τους, έχουν σε απόσταση αναπνοής την αγαπημένη (τους) Χαλκιδική.
Πρόχειρα - πρόχειρα αναφερθήκαμε σε καμιά δεκαριά προορισμούς. Γιατί να μην υπάρχει η δυνατότητα να συνδυαστούν με το ποδόσφαιρο; Γιατί το ποδόσφαιρο να μην είναι αρωγός σε μια διαφορετική προώθηση αυτών των περιοχών, όλο το χρόνο;
Για το τέλος κρατήσαμε ένα πλεονέκτημα που στα μάτια των φανατικών του ρεαλισμού μοιάζει εντελώς ουτοπικό. Ουτοπικό όμως ακουγόταν πριν 20 χρόνια ότι ο ΟΦΗ θα στεκόταν στα πόδια του, χωρίς την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Ακόμη πιο ουτοπικό θα ακουγόταν πριν 10 χρόνια ότι ένας Ελληνοαμερικάνος επενδυτής θα επένδυε στον ΟΦΗ, οδηγώντας τον σε πρότυπα που ο πιο φανατικός Ομιλίτης δεν έβλεπε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα.
Αυτό το δυνητικό πλεονέκτημα δεν είναι παρά η βαριά κληρονομιά της χώρας. Είναι οι αξίες του ελληνικού πολιτισμού που σήμερα έχουμε λησμονήσει, με αποτέλεσμα να βρεθούμε απέναντι σε μια κρίση που ταλανίζει την χώρα, πολύ πριν τα μνημονιακά χρόνια.
Είναι η ευγενής άμιλλα, ο υγιής ανταγωνισμός,το ολυμπιακό ιδεώδες. Είναι οι αξίες των αρχαίων κλασσικών που πάνω σε αυτές κτίστηκε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός των τελευταίων τριών αιώνων.
Η δόξα του νικητή οφείλεται στην αξία του ηττημένου. Κάθε άλλο παρά το αμερικανόθρεμμένο: ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα.
Να ξαναβρούμε το σεβασμό στο συνάνθρωπο. Σήμερα και για αρκετά χρόνια υφίσταται στο βωμό του ποδοσφαίρου, αντίπαλοι που θα έπρεπε να είναι τέτοιοι μόνο για 90 λεπτά, να δέρνονται και να σφάζονται σε ένα εμφυλιακό φόντο, λες και έχουν να χωρίσουν κάτι, επειδή υποστηρίζουν διαφορετικές ομάδες, επειδή για χ-ψ λόγους ο ένας επέλεξε την ομάδα του Λιμανιού και ο άλλος το Δικέφαλο ή την ομάδα της πρωτεύουσας.
Να ξαναβρούμε τη προσέγγιση και την αλληλοκατανόηση που μπορεί ο αθλητισμός να προσφέρει. Το σεβασμό στο διαφορετικό. Την αλληλοκατανόηση και την αλληλοβοήθεια.
Όταν ακόμη σε μια περίοδο που μπορεί να χαρακτηριστεί από τις χειρότερες της ευρωπαϊκής ιστορίας, λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η μεγαλύτερη ελπίδα της Γερμανίας να αναδείξει όσα ηλιθίως υποστήριζε ο Χίτλερ περί ανωτερότητας της φυλής του, ο Γερμανός Λoγκ, κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο μήκος και μεγάλη ελπίδα της χώρας του για το χρυσό, αναδεικνύοντας όσα η προπαγάνδα τους διακήρυττε, εκείνος - παρά την ήττα του από τον Όουενς - απέδειξε ότι ο αθλητισμός ενώνει, φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, δημιουργώντας μια φιλία με τον Αφροαμερικάνο αθλητή που μνημονεύεται ακόμη στις μέρες μας.
Εν τάχει,θα σταθούμε, δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, στη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ισονομία. Συνθήκες που θα πρέπει να διέπουν σαν ουράνιοι κανόνες όχι μόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο, τον ελληνικό αθλητισμό.
Μόνο έτσι θα μπορούμε να μιλάμε για ένα υγιές προϊόν,με ευρύτερο κοινωνικό αντίκτυπο σε κάθε επίπεδο. Οικονομικό, πολιτιστικό, εκπαιδευτικό…
Μόνο έτσι θα ξαναβρεί το ποδόσφαιρο τη θέση που αρμόζει στον βασιλιά των σπορ.
ΥΓ 4: «…Γνωρίζουμε ότι οι Αιγύπτιοι και οι Ιάπωνες των αρχαίων χρόνων διασκέδαζαν κλοτσώντας μια μπάλα. Σε μια ελληνική επιτύμβια στήλη του 5ου αιώνα π.Χ εμφανίζεται ένας άνδρας να χτυπάει την μπάλα με το γόνατο. Στις κωμωδίες του Αντιφάνη υπάρχουν εκφράσεις αποκαλυπτικές : μακρινή μπαλιά, κοντινή πάσα, προωθημένη μπαλιά … Λένε πως ο αυτοκράτορας Ιούλιος Καίσαρας ήταν αρκετά καλός και με τα δυο πόδια, και ότι ο Νέρων δεν άξιζε τίποτα. Πάντως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την εποχή που ο Ιησούς και οι απόστολοί του πέθαιναν στον σταυρό, οι Ρωμαίοι έπαιζαν ένα παιχνίδι που έμοιαζε αρκετά με το ποδόσφαιρο.
Τα πόδια των Ρωμαίων λεγεωνάριων έφεραν την νέα μόδα και στα βρετανικά νησιά. Αιώνες αργότερα το 1314 ο βασιλιάς Εδουάρδος Β’ έβαλε τη σφραγίδα του σε βασιλικό διάταγμα που καταδίκαζε εκείνο το θορυβώδες παιχνίδι των πληβείων, εκείνες τις αψιμαχίες γύρω από μπάλες μεγάλου μεγέθους, απ'όπου προκύπτουν πολλά κακά που ο Θεός απαγορεύει …»
(Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως, του Εντουάρντο Γκαλέανο)
ΥΓ 44: Μετράμε μέρες για τις επίσημες ανακοινώσεις της νέας εποχής στην ομάδα μας. Δώδεκα και σήμερα την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο. Ήδη έχουν γίνει γνωστά πάντως κάποια στελέχη που θα στελεχώσουν την ΠΑΕ. Το υψηλό επαγγελματικό τους επίπεδο μας γεμίζει αισιοδοξία. Εμείς, θα τους καλωσορίσουμε πριν ακόμη γίνουν οι επίσημες ανακοινώσεις. Η παρουσία τους και μόνο αποτελεί εχέγγυο για ένα πράγμα.
Τα καλύτερα έρχονται!!!!
Πλατιάζουμε όμως, θα αναλωθούμε πάλι στα ευτράπελα, στις ομορφιές, στις καλτίλες του ελληνικού ποδοσφαιρικού παρασκηνίου και θα ξεχάσουμε τα όποια πλεονεκτήματα του.
Δυσκολεύτηκα πολύ, η αλήθεια είναι, δεν είναι ούτε ευδιάκριτα, ούτε πολυπληθή.
Στην εποχή της επικοινωνίας, μάλιστα, που ο οποιοσδήποτε μπορεί να παρακολουθήσει πανεύκολα ένα ματς προηγμένου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, οι συγκρίσεις με το ελληνικό πρωτάθλημα είναι αναπόφευκτα οδυνηρές για το εγχώριο προϊόν.
Τι άλλο λοιπόν μπορεί να είναι πλεονέκτημα για το ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν, εκτός από τα αθλητικά, μα κυρίως ψυχικά χαρίσματα των ποδοσφαιριστών και την καταπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι παθιασμένοι οπαδοί, σε όποιες ομάδες τουλάχιστον υπάρχουν;
Το επόμενο πλεονέκτημα δεν είναι αμιγώς ποδοσφαιρικό. Είναι περισσότερο κλιματολογικό. Όχι, δεν θα σταθώ ξανά στο ποδοσφαιρικό, θερμό κλίμα που δημιουργείται στα ελληνικά γήπεδα.
Είναι το ελληνικό μεσογειακό κλίμα.Το καλύτερο της Ευρώπης προφανέστατα. Ζούμε σε μια χώρα όπου 250 μέρες τον χρόνο έχει καλοκαιρία. Ειδικά στην Κρήτη ο αριθμός των ημερών καλοκαιρίας ξεπερνάει τις 300 τον χρόνο.
Σκεφτείτε πχ ένα ματσάκι ΟΦΗ – Άρης, 15 Νοέμβρη στις 7.30 το βράδυ.
Οι κλιματολογικές συνθήκες κατά 90% (οκ, υπάρχουν και τα διαστήματα κακοκαιρίας, στατιστικώς όμως οι πιθανότητες καλοκαιρίας είναι συντριπτικά μεγαλύτερες) θα είναι περισσότερο από ευχάριστες, ιδανικές για να παίξεις και για να παρακολουθήσεις ποδόσφαιρο. Καθόλου κρύο, σπάνια (δυστυχώς) βροχή, ποτέ χιόνι ή παγετός. Σκεφτείτε κάτι ανάλογο στο Βέλγιο για παράδειγμα. Το πιθανότερο είναι το βραδινό ματς να διεξάγεται σε συνθήκες παγετού με χιονόνερο και τη θερμοκρασία κοντά στο αρνητικό πρόσημο.
Δύσκολα κάποιος ουδέτερος ή όχι τόσο φανατικός να αφήσει τη βολή και τη ζεστασιά του σπιτιού του, για να παρακολουθήσει δια ζώσης ένα αγώνα. Και όμως, ο αγώνας στο Βέλγιο το πιθανότερο είναι να έχει περισσότερους θεατές από τον ελληνικό.
Αυτό κυρίως εξαιτίας των φαινομένων ανομίας, έλλειψης ισονομίας και αξιοκρατίας που διέπουν το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Σε ένα κανονικό πρωτάθλημα όμως, αξιόπιστο, ανταγωνιστικό, ισόνομο, βασισμένο σε γηγενείς ποδοσφαιριστές, όχι σε καραβιές ξένων αμφιβόλου ποιότητας, χωρίς φαινόμενα βίας, χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα θεατών και αθλητών, με τις ανάλογες υποδομές και υπηρεσίες προς τους θεατές - πελάτες, όχι απλά τα γήπεδα θα προσέλκυαν πολλαπλάσιο κόσμο από όσο σήμερα, θα αποτελούσε το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα ικανό προϊόν για να προσελκύσει επισκέπτες, ακόμη και από το εξωτερικό.
Υπάρχει ήδη το παράδειγμα του ΟΦΗ. Είναι η εποχή που πολλοί επισκέπτες του νησιού μας μαζί με τις διακοπές τους, θα αφιερώσουν ένα απόγευμα για να παρακολουθήσουν την ομάδα της Κρήτης. Οι περισσότεροι από αυτούς, έχουν ήδη αγαπήσει ή θα αγαπήσουν την ομάδα, το γήπεδο, τον κόσμο. Ακόμη και αν οι υπηρεσίες που τους παρέχονται, ακόμη και αν το θέαμα που θα παρακολουθήσουν απέχει παρασάγγας από εκείνα που έχουν συνηθίσει στην χώρα τους.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβεί με πολλές άλλες ομάδες. Εκτός αυτές της πρωτεύουσας, αφού η Αθήνα είναι ένας ταξιδιωτικός προορισμός που διαθέτει ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του πλανήτη, τον Παρθενώνα, θα μπορούσε να συμβεί και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Ζούμε σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου. Όλη η χώρα αποτελεί ένα ταξιδιωτικό προορισμό που μπορεί να προσφέρει εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς, ακόμη και στον πιο απαιτητικό επισκέπτη.
Στη Λάρισα π.χ ή και στον Βόλο, υπάρχει το μαγευτικό Πήλιο πολύ κοντά, συνδυάζοντας βουνό και θάλασσα, τα Μετέωρα και τόσα άλλα. Στα Ιωάννινα τα Ζαγοροχώρια και τόσα χιονοδρομικά σε κοντινή απόσταση.
Στην Πάτρα η Ολυμπία και το Κατάκολο. Στην Καλαμάτα η Μονεμβασιά και η Μεθώνη είναι σε μηδαμινή απόσταση. Η Καβάλα περιβάλλεται από τις ομορφιές της Δυτικής Μακεδονίας. Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης, εκτός από την όμορφη πόλη τους, έχουν σε απόσταση αναπνοής την αγαπημένη (τους) Χαλκιδική.
Πρόχειρα - πρόχειρα αναφερθήκαμε σε καμιά δεκαριά προορισμούς. Γιατί να μην υπάρχει η δυνατότητα να συνδυαστούν με το ποδόσφαιρο; Γιατί το ποδόσφαιρο να μην είναι αρωγός σε μια διαφορετική προώθηση αυτών των περιοχών, όλο το χρόνο;
Για το τέλος κρατήσαμε ένα πλεονέκτημα που στα μάτια των φανατικών του ρεαλισμού μοιάζει εντελώς ουτοπικό. Ουτοπικό όμως ακουγόταν πριν 20 χρόνια ότι ο ΟΦΗ θα στεκόταν στα πόδια του, χωρίς την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Ακόμη πιο ουτοπικό θα ακουγόταν πριν 10 χρόνια ότι ένας Ελληνοαμερικάνος επενδυτής θα επένδυε στον ΟΦΗ, οδηγώντας τον σε πρότυπα που ο πιο φανατικός Ομιλίτης δεν έβλεπε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα.
Αυτό το δυνητικό πλεονέκτημα δεν είναι παρά η βαριά κληρονομιά της χώρας. Είναι οι αξίες του ελληνικού πολιτισμού που σήμερα έχουμε λησμονήσει, με αποτέλεσμα να βρεθούμε απέναντι σε μια κρίση που ταλανίζει την χώρα, πολύ πριν τα μνημονιακά χρόνια.
Είναι η ευγενής άμιλλα, ο υγιής ανταγωνισμός,το ολυμπιακό ιδεώδες. Είναι οι αξίες των αρχαίων κλασσικών που πάνω σε αυτές κτίστηκε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός των τελευταίων τριών αιώνων.
Η δόξα του νικητή οφείλεται στην αξία του ηττημένου. Κάθε άλλο παρά το αμερικανόθρεμμένο: ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα.
Να ξαναβρούμε το σεβασμό στο συνάνθρωπο. Σήμερα και για αρκετά χρόνια υφίσταται στο βωμό του ποδοσφαίρου, αντίπαλοι που θα έπρεπε να είναι τέτοιοι μόνο για 90 λεπτά, να δέρνονται και να σφάζονται σε ένα εμφυλιακό φόντο, λες και έχουν να χωρίσουν κάτι, επειδή υποστηρίζουν διαφορετικές ομάδες, επειδή για χ-ψ λόγους ο ένας επέλεξε την ομάδα του Λιμανιού και ο άλλος το Δικέφαλο ή την ομάδα της πρωτεύουσας.
Να ξαναβρούμε τη προσέγγιση και την αλληλοκατανόηση που μπορεί ο αθλητισμός να προσφέρει. Το σεβασμό στο διαφορετικό. Την αλληλοκατανόηση και την αλληλοβοήθεια.
Όταν ακόμη σε μια περίοδο που μπορεί να χαρακτηριστεί από τις χειρότερες της ευρωπαϊκής ιστορίας, λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η μεγαλύτερη ελπίδα της Γερμανίας να αναδείξει όσα ηλιθίως υποστήριζε ο Χίτλερ περί ανωτερότητας της φυλής του, ο Γερμανός Λoγκ, κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο μήκος και μεγάλη ελπίδα της χώρας του για το χρυσό, αναδεικνύοντας όσα η προπαγάνδα τους διακήρυττε, εκείνος - παρά την ήττα του από τον Όουενς - απέδειξε ότι ο αθλητισμός ενώνει, φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, δημιουργώντας μια φιλία με τον Αφροαμερικάνο αθλητή που μνημονεύεται ακόμη στις μέρες μας.
Εν τάχει,θα σταθούμε, δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, στη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ισονομία. Συνθήκες που θα πρέπει να διέπουν σαν ουράνιοι κανόνες όχι μόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο, τον ελληνικό αθλητισμό.
Μόνο έτσι θα μπορούμε να μιλάμε για ένα υγιές προϊόν,με ευρύτερο κοινωνικό αντίκτυπο σε κάθε επίπεδο. Οικονομικό, πολιτιστικό, εκπαιδευτικό…
Μόνο έτσι θα ξαναβρεί το ποδόσφαιρο τη θέση που αρμόζει στον βασιλιά των σπορ.
ΥΓ 4: «…Γνωρίζουμε ότι οι Αιγύπτιοι και οι Ιάπωνες των αρχαίων χρόνων διασκέδαζαν κλοτσώντας μια μπάλα. Σε μια ελληνική επιτύμβια στήλη του 5ου αιώνα π.Χ εμφανίζεται ένας άνδρας να χτυπάει την μπάλα με το γόνατο. Στις κωμωδίες του Αντιφάνη υπάρχουν εκφράσεις αποκαλυπτικές : μακρινή μπαλιά, κοντινή πάσα, προωθημένη μπαλιά … Λένε πως ο αυτοκράτορας Ιούλιος Καίσαρας ήταν αρκετά καλός και με τα δυο πόδια, και ότι ο Νέρων δεν άξιζε τίποτα. Πάντως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την εποχή που ο Ιησούς και οι απόστολοί του πέθαιναν στον σταυρό, οι Ρωμαίοι έπαιζαν ένα παιχνίδι που έμοιαζε αρκετά με το ποδόσφαιρο.
Τα πόδια των Ρωμαίων λεγεωνάριων έφεραν την νέα μόδα και στα βρετανικά νησιά. Αιώνες αργότερα το 1314 ο βασιλιάς Εδουάρδος Β’ έβαλε τη σφραγίδα του σε βασιλικό διάταγμα που καταδίκαζε εκείνο το θορυβώδες παιχνίδι των πληβείων, εκείνες τις αψιμαχίες γύρω από μπάλες μεγάλου μεγέθους, απ'όπου προκύπτουν πολλά κακά που ο Θεός απαγορεύει …»
(Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως, του Εντουάρντο Γκαλέανο)
ΥΓ 44: Μετράμε μέρες για τις επίσημες ανακοινώσεις της νέας εποχής στην ομάδα μας. Δώδεκα και σήμερα την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο. Ήδη έχουν γίνει γνωστά πάντως κάποια στελέχη που θα στελεχώσουν την ΠΑΕ. Το υψηλό επαγγελματικό τους επίπεδο μας γεμίζει αισιοδοξία. Εμείς, θα τους καλωσορίσουμε πριν ακόμη γίνουν οι επίσημες ανακοινώσεις. Η παρουσία τους και μόνο αποτελεί εχέγγυο για ένα πράγμα.
Τα καλύτερα έρχονται!!!!
