Από τη μια, περηφάνεια για την υγεία που βγάζει η ομάδα εκτός γηπέδου, από την άλλη αγωνία, ίσως και αγανάκτηση για το αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας, μέσα στο 2020.
Τι κι αν βρήκαμε το διάδρομο για τα ευρωπαϊκά σαλόνια, χωλ, ίσως είναι ο καλύτερος όρος, αφού δεν αξιωθήκαμε να μπούμε στο κυρίως μέρος του «ευρωπαϊκού οίκου», πλην όμως τόσο στο προηγούμενο πρωτάθλημα, όσο και στο φετινό, τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που περιμέναμε.
Ας εξετάσουμε λοιπόν, τι ακριβώς περιμένει ο κόσμος, ας καταθέσουμε μια προσωπική άποψη για αυτό που προσπαθεί να φτιάξει ο κ.Σαμαράς και το επιτελείο του στην ομάδα μας.
Η αλήθεια είναι, ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο κόσμος του ΟΦΗ είχε μάθει να κάνει υπομονή. Υπομονή για να βρει η ομάδα την ανεξαρτησία, την ελευθερία της, υπομονή για να επιστρέψει στην κατηγορία, υπομονή για να βρεθεί ένας άξιος επενδυτής. Εύκολα κάποιος, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τον κόσμο του ΟΦΗ, συνώνυμο της υπομονής.
Αλήθεια επίσης είναι, ότι το ξεκίνημα της προηγούμενης σεζόν, ανέβασε πολύ τον πήχη των προσδοκιών του κόσμου. Έξοχη εμφάνιση, απέναντι σε μια πιο έτοιμη ομάδα τότε στην πρεμιέρα, επιεικώς γύρισμα ταινίας ακατάλληλου περιεχομένου στο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟ, οδοστρωτήρας στα εντός, κερδισμένος των εντυπώσεων στο Καραϊσκάκη.
Τι κι αν το καμπανάκι έκρουσε σε Καβάλα και Λάρισα, η ομάδα συνέχισε να παίζει πανέμορφα, είχε αρκετά καλά ματς με νίκες και καλό ποδόσφαιρο, ενώ ακόμη και σε αυτά που έχασε, θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα.
Ο περιορισμένος αριθμός «εργαλείων» όμως, το μικρό ρόστερ δηλαδή, αποτελούσε τροχοπέδη όποτε απουσίαζαν βασικοί, μα κυρίως σημαντικοί για το αγωνιστικό πλάνο ποδοσφαιριστές.
Ο ΟΦΗ τα κατάφερε στο τέλος, αυτό είναι το DNA του, να κερδίζει τα μεγάλα ματς.
Δε θα σταθώ στα play-off, την άποψη μου την έχω καταθέσει. Ας πάμε στη φετινή σεζόν.
Οι μεταγραφές έδειχναν να λύνουν το αμυντικό πρόβλημα που υπήρχε. Ξέραμε ότι δεν ήταν και πολύ εύκολο να αντικατασταθούν δυο εκ των κορυφαίων της περσινής σεζόν, ο Φιγκεϊρέντο και ο Τσιλιανίδης.
Αρκετοί κατανοήσαν άμεσα το πρόβλημα της ψαλιδισμένης προετοιμασίας και της μικρής ανάπαυλας. Περιμέναμε όμως, μετά την 15νθημερη διακοπή λόγω εθνικών, η ομάδα να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο. Κάτι που δε συνέβη ποτέ, αν εξαιρέσουμε το ματς με τον Βόλο, ο οποίος όμως έπαιζε μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα του κορωνοϊού στο ρόστερ.
Μπορεί να ντουμπλάραμε τις νίκες με τον ΠΑΣ, όμως όλοι ήξεραν, πρώτος ο Γ.Σίμος, ότι η εμφάνιση δεν ήταν η καλύτερη. Το ματς με τη Λάρισα, ήταν αυτό που λένε, «πάλι καλά», αφού ο αντίπαλος έμοιαζε με ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας. Αν δηλαδή ο ΟΦΗ έπαιζε το ποδόσφαιρο της προηγούμενής σεζόν, το ματς θα είχε πολύ μεγαλύτερο δείκτη στο σκορ.
Τα ματς όμως με τον Άρη και τον Απόλλωνα, μας προσγείωσαν άτσαλα.
Βέβαια, οφείλουμε να πούμε για τις σφαγές με τον Ατρόμητο, τον ΠΑΟ, τον Αστέρα Τρίπολης. Ματς που αν είχαμε τα τρίποντα θα είμασταν πολύ ψηλότερα στη βαθμολογία, τόσο ώστε να προσπεράσουμε τις κακές εμφανίσεις και τις τελευταίες ήττες στο Γεντί.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Τι είναι εκείνο που ενοχλεί, επιφέροντας μουρμούρες σαν βουητά;
Οι ήττες στο Ηράκλειο πάντα ενοχλούν, κάθονται άσχημα. Ακόμη και αν αυτές είναι από τους διεκδικητές του τίτλου, πόσο μάλλον από τις υπόλοιπες ομάδες, που παραδοσιακά δεν είχαν τύχη στα Καμίνια. Ενοχλεί εξίσου τα πολλά γκολ που δεχόμαστε, η κακή αμυντική λειτουργία. Ενοχλεί όμως, ίσως περισσότερο από όλα, όταν δεχόμαστε γκολ από τα αποδυτήρια ή πριν από αυτά. Στο ξεκίνημα και στο τέλος των ημιχρόνων. Ενοχλεί αφάνταστα. Κανένα δεν ενοχλεί αν νικάς 5-4 ή 3-2, αλλά δεν υπάρχει κανείς να μην πικραίνεται όταν χάνουμε με 0-2 ή 0-3. Εντός ή εκτός.
Κατανοητό επίσης, ότι έχουμε τόσους πολλούς τραυματισμούς. Γιατί όμως έχουμε τόσους τραυματισμούς, αυτό παραμένει αναπάντητο ερώτημα. Στοιχίζει πολύ η απουσία του Ναμπί, του Τσίλια, αλλά στοιχίζει και η απουσία του Μαρινάκη ή του Ούες, που μας αναγκάζει να πάμε σε αλχημείες.
Προσωπικά, έχοντας μάθει να κάνω υπομονή, εξαιτίας των όσων έχω ζήσει με την αγαπημένη μου ομάδα, μπορώ να αντιληφθώ ότι το ζητούμενο δεν είναι άλλο, από τον χρόνο. Τον καλύτερο γιατρό. Όμως, βλέποντας να μη διορθώνονται πράγματα, να μην υπάρχουν βελτιώσεις, προβληματίζομαι βαθύτατα. Έφαγες μια φορά, δυο φορές, τρεις φορές γκολ, από ή πριν τα αποδυτήρια, αλλά όχι 5-6-7. Κι αν πέρσι, είχαμε την εμπιστοσύνη, την πίστη ότι ακόμη και αν δεχτούμε γκολ πρώτοι, θα το γυρίσουμε, γιατί παίζουμε μπαλάρα, φέτος κανείς δεν το πιστεύει. Ούτε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές.
Κι αυτό είναι το χειρότερο.
Σίγουρα πάντως, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη. Έχουμε ένα γύρο μπροστά μας, που καλούμαστε να εμφανιστούμε όπως στον περσινό πρώτο γύρο. Θα τα καταφέρουμε;
Μη ρωτάς θα χάσω ή θα κερδίσω, πάλεψε, είπε ο μέγας συντοπίτης φιλόσοφος.
Εκείνο που θα ήθελα να τονίσω, καθώς μακρηγορώ, αλίμονο, κινδυνεύοντας να χάσω την ουσία, είναι τα παρακάτω, πείτε τα αν θέτε, το πλάνο που θα ήθελε να βλέπει ο κόσμος από τον ΟΦΗ.
- Να είναι το Γεντί Κουλέ, το κάστρο της ομάδας. Εκεί που θα κάνουμε μόνο νίκες, ή που ακόμη και αν χάνουμε, να χάνουμε με τη φανέλα ματωμένη και ιδρωμένη.
- Να κερδίζουμε κάποιον από τους "μεγάλους", είτε εντός, είτε εκτός. Οπού "μεγάλους" δε συμπεριλαμβάνω ούτε τον ΠΑΟ, που είναι μια μεσαία ομάδα πια, εξυπακούεται ότι ο κόσμος θέλει ρεβάνς, για τις αλλεπάλληλες ήττες τα χρόνια του καθεστώτος. Πόσο μάλλον τον Άρη. Αναφέρομαι σε ΟΣΦΠ, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ.
- Να βλέπουμε παιδιά, κατά προτίμησίν Κρητικόπουλα, να αγωνίζονται. Είναι απολύτως κατανοητό ότι χρειάζεται ακόμη χρόνος, όμως είναι επίσης απολύτως κατανοητό, ότι η ομάδα της Κρήτης ιδανικά, θα πρέπει να έχει περισσότερους από 2-3 γηγενείς στην ενδεκάδα.
- Δεν είμαστε ούτε παρανοϊκοί, ούτε αιθεροβάμονες. Είναι ευκολονόητο ότι είναι πολύ δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο, για μια ομάδα να βγαίνει κάθε χρόνο Ευρώπη. Όμως, με μικρά και σταθερά βήματα, η έξοδος στην Ευρώπη, δεν πρέπει να σταματάει στον προκριματικό γύρο. Ας περιμένουμε πάντως, να δούμε τι θα γίνει με τη νέα διοργάνωση της ΟΥΕΦΑ, που θα συμμετέχουν οι ελληνικές ομάδες. Να εύχονται όλες οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες να βγαίνει ο ΟΦΗ στην Ευρώπη, γιατί είναι ίσως η μόνη ομάδα που ξέρει να φέρνει βαθμούς στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, ακόμη και αν έχει αποκλειστεί.
- Φυσικά, πολλάκις καταγεγραμμένο άλλωστε, το επιθετικό ποδόσφαιρο. Αυτό είναι το DNA της ομάδας και των Κρητικών, άλλωστε. Τα νερόβραστα ως γνωστόν, δεν τα τρώμε Θέμε το λαδάκι, τα βότανα της γης, να συνοδεύουν την τσικουδιά μας.
Από την άλλη όμως, θα πρέπει να καταλάβει και ο κόσμος, ότι όλα αυτά δε δημιουργούνται σε μια μέρα. Υπάρχει μια διαδικασία εκπαίδευσης, μάθησης, που συνήθως συνοδεύεται από κακά αποτελέσματα. Αυτός είναι ο δρόμος για να χτίσεις μια πανίσχυρη ομάδα. Θυμίζω το φωτεινό παράδειγμα της Αταλάντα, η οποία όταν ανέλαβε ο Γκασπερίνι, είχε 6-7 ήττες στη σειρά, έβραζε ο κόσμος, αλλά και τα αποδυτήρια. Ο πρόεδρος στήριξε τον προπονητή, ήρθαν οι πεντάρες και οι εφτάρες (υπέρ ε), κόντεψε, αν την άφηναν, να πάρει το Καμπιονάτο και να φτάσει στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ την προηγούμενη χρονιά. Όχι από το πουθενά, βέβαια. Σταθεροποιήθηκε στην πρώτη 6αδα, προχωρούσε στην Ευρώπη, μέχρι να φτάσει στα πραγματικά μεγάλα σαλόνια.
Αυτό λοιπόν που θα ευχηθώ, ως είθισται λόγω των ημερών για την ομάδα μας, θα είναι φυσικά και κυρίαρχα ΥΓΕΙΑ, αφού είχαμε τόσα προβλήματα τραυματισμών φέτος. Να πάψει να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, να ξαναεμφανίσει και ακόμη καλύτερα, το πρόσωπο του περσινού πρώτου γύρου και να βρει ένα φορ κίλλερ. Γιατί, τι να το κάνεις το καλό ποδόσφαιρο και το πλάνο, χωρίς φορ εκτελεστή, είναι σαν τούρτα δίχως σαντιγί!
Όσο για τον κόσμο, εννοείται υγεία, είναι η πρωτεύουσα ευχή και φυσικά, τι άλλο παρά να επιστρέψουμε το ταχύτερο στο αγαπημένο μας Γεντί Κουλέ. Αλλά να μην κάτσουμε για πολύ εκεί. Σύντομα να έχουμε ένα νέο γήπεδο. Ικανό να μας φέρει εκεί που έφτασε η παλιόφιλη που λέγαμε παραπάνω, η Αταλάντα, και ακόμη καλύτερα!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΥΓ: Δεν έχω συνηθίσει να στέκομαι σε ποδοσφαιριστές που φημολογούνται για τον ΟΦΗ.
Ένα όνομα που έχει ακουστεί για τις χειμερινές μεταγραφές, είναι ο Καμπετσής. Υπενθυμίζω ότι ο ίδιος προτίμησε τον ΠΑΟ από τον εμάς, το καλοκαίρι του 18. Ολοφάνερα το ‘χει μετανιώσει, νέος είναι, θα μάθει. Αν και προέρχεται από τις ακαδημίες της Ντόρτμουντ, νομίζω ότι δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση, αυτή την στιγμή για τον ΟΦΗ. Χρειαζόμαστε ποδοσφαιριστές, που θα βοηθήσουν άμεσα. Ντελόγο, που λέμε. Όπως έκανε ο Τσιλιανίδης σαν ήρθε, ο Γιαννούλης, ο Βούρος και ο Διαμαντής ακόμη. Ο Καμπετσής δε νομίζω να είναι τέτοιος. Χώρια που προέρχεται από ένα αρρωστημένο περιβάλλον, όπως αυτό στο Κορωπί. Υπενθυμίζω ότι άλλοι δυο προερχόμενοι από το ίδιο περιβάλλον, έχουν εμφανιστεί κατώτεροι των προσδοκιών. Στον Στάικο και τον Μίγγο αναφέρομαι…
ΥΓ2: Μια που πιάσαμε τα μεταγραφικά, επειδή είναι ολοφάνερο ότι η ομάδα θέλει ενίσχυση στη δημιουργικότητά της, υπάρχει ένας παιχταράς, φέρελπις και Ομιλίτης από τα γεννοφάσκια του. Αναφέρομαι στον υιό Κουτσουπιά, χαφάρα ολκής, που πασάρει και σκοράρει. Χρειαζόμαστε τέτοιους παίκτες στην ομάδα, με Ομιλίτικο DNA, αφού είναι αυτοί που θα μεταδώσουν ψυχή, πάθος, ιδιαίτερα τώρα που ο κόσμος απουσιάζει. Δε θα ήταν ονειρικό, να χτιστεί η ομάδα με βασικό υλικό τον υιό Κουτσουπιά; Νομίζω και για τον ίδιο, καλύτερα θα ήταν να παίζει σε μια ομάδα σαν τον ΟΦΗ, υπό ιδανικές συνθήκες, παρά στην Β΄ Ιταλίας, που σήμερα είσαι και αύριο μπορεί να μην είσαι. Μακάρι να είναι εφικτή μια τέτοια προσθήκη!
