Δράττομαι της ευκαιρίας και αφού δεν υπάρχει αγωνιστική δράση, ενώ δεν ξέρουμε πότε θα υπάρξει, όπως επίσης και της αντί-κουτσομπολίστικης (εμένα μου αρέσει) πολιτικής της ΠΑΕ να κινείται στο μεταγραφικό σχεδιασμό χωρίς δημοσιότητα, ώστε να σταθώ σε κάτι διαφορετικό. Εξόχως σημαντικό όμως, θαρρώ.
Αφορά το Χριστουγεννιάτικό Τουρνουά Ακαδημιών που διεξήχθη στη Χερσόνησο το 4ήμερο 20-23 Δεκεμβρίου.
Για όσους μας διαβάζουν από την μέρα που ξεκίνησε το oficrete.gr ίσως να θυμούνται ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα που είχε κάνει η στήλη για τη δυναμική που μπορεί να αποφέρει ο αθλητικός ποδοσφαιρικός τουρισμός στην ατμομηχανή της κρητικής οικονομίας, τον τουρισμό. Ίσως μάλιστα να θυμούνται ότι μέσω της αρθρογραφίας, είχα εκφράσει ένα προσωπικό όνειρο. Τη διεξαγωγή Χριστουγεννιάτικου ποδοσφαιρικού τουρνουά από τον ΟΦΗ, με συμμετοχή ομάδων από το εξωτερικό.
Μπορεί να μην έχει γίνει πραγματικότητα, όμως αξίζουν να αποδοθούν τα εύσημα στους εμπνευστές του Χριστουγεννιάτικου τουρνουά ακαδημιών. Πέρα από τους φορείς, ας μου επιτραπεί να αποδώσω τα εύσημα, σε έναν από τους κύριους παράγοντες του τουρνουά, το γνωστό επιχειρηματία Παντελή Σαπουνάκη που ο ρόλος του υπήρξε καταλυτικός για την επιτυχία του. Επί τη ευκαιρία, να σας δώσω και 2 ειδήσεις. Πολύ σύντομα, μέσα στο 2020 θα έχουμε ομάδα Πρέμιερ Λιγκ να πραγματοποιεί μίνι προετοιμασία στην Κρήτη, ενώ την επόμενη χρονιά η διακοπή της Μπουντεσλίγκα θα φέρει γερμανική ομάδα στο νησί μας, για τον ίδιο λόγο. Πρόκειται για κινήσεις που θα ωφελήσουν όχι μόνο τον ΟΦΗ και το κρητικό ποδόσφαιρο, αλλά την τοπική οικονομία γενικότερα με ό,τι αυτό συνεπάγεται !
Δε θα σταθώ ιδιαίτερα στο τουρνουά, αν και συμπεράσματα υπήρξαν αρκετά.
Αξίζει να σταθούμε ιδιαίτερα στο Σεμινάριο που διεξήχθη στις 20 Δεκεμβρίου, στο ξενοδοχείο Lyttos Beach, το οποίο αποτελούσε το κερασάκι στην τούρτα.
Εκεί υπήρξαν παρουσιάσεις - μαθήματα, τόσο από τον Βαγγέλη Λάππα, επικεφαλής προπονητή Τερματοφυλάκων της ΠΑΕ ΟΦΗ, ο οποίος μάλιστα έχει γράψει αρκετά βιβλία που αφορούν τον τομέα του, όσο και από τον κ.Αχιλλέα Υφαντίδη, ψυχολόγο – επικοινωνιολόγο, συνεργάτη σχολών της UEFA, της ΕΠΟ και των μικρών εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου.
Θα σταθούμε ιδιαίτερα στον κ.Υφαντίδη, αφού πραγματικά η διάλεξη του ήταν ένα τεράστιο μάθημα.
Το Σεμινάριο αφορούσε κυρίως προπονητές, αθλητές, γονείς αθλητών, αλλά και γενικότερα όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο και θα ήθελαν να επεκτείνουν το γνωστικό τους πεδίο, πάνω στο "βασιλιά των σπορ".
Οφείλω κάπου εδώ να πω, ότι αποφάσισα να σταθώ στις διαλέξεις των παραπάνω, αφού στη σημερινή εποχή το ποδόσφαιρο στις μικρές ηλικίες έχει αλλάξει άρδην. Δεν υπάρχει πια η αλάνα, το αυτοσχέδιο γηπεδάκι όπου μαζεύονται οι πιτσιρικάδες για να παίξουν μπάλα. Τα παιδιά που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο, το κάνουν μέσα σε Ακαδημίες, υπό την καθοδήγηση προπονητών, ακολουθώντας κανόνες, υποχρεώσεις, μαθήματα αθλητισμού.
Όμως, όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Βαγγέλης Λάππας, η μεγαλύτερη πληγή δεν είναι άλλη από τους γονείς. Γονείς που επειδή κλωτσήσανε το τόπι σε κάποια αλάνα, ή παίξανε σε ερασιτεχνικό επίπεδο ή επειδή βλέπουν απεριόριστα ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, έχουν άποψη, νομίζουν ότι ο γιος τους είναι ο καλύτερος, ότι αν δεν παίζει αδικείται, ότι ξέρουν καλύτερα από τον προπονητή της Ακαδημίας. Τι και αν ο προπονητής έχει σπουδάσει το αντικείμενο, είναι η δουλειά του, επιμορφώνεται συνεχώς, ο μπαμπάς είναι αυτός που ξέρει καλύτερα.
Όπως και να έχει, πρόκειται για νοσηρή νοοτροπία που πλήττει κυρίως τα παιδιά. Τέτοια σεμινάρια, πάντως, βοηθούν τα μέγιστα για τη βελτίωση αυτής της νοοτροπίας που αν επιτευχθεί, κερδισμένοι θα είναι οι λιλιπούτειοι αθλητές και το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα.
Όπως είναι γνωστό, ο Γιάννης Σαμαράς μάλιστα έχει αναφερθεί επανειλημμένως, άρα δεν ήταν δυνατόν να μη σταθεί και ο κ.Λάππας σε αυτό, κυρίαρχος στόχος των ακαδημιών δεν πρέπει να είναι άλλος, από το να δημιουργήσουν καλύτερους ανθρώπους. Οι προπονητές έχουν πλέον σαν βασικό ρόλο αυτόν του παιδαγωγού και μετά αυτόν του προπονητή.
Άλλωστε, όπως ανέφερε ο κ.Λάππας μόνο ένα ποσοστό μικρότερο του 0,5%, από τα χιλιάδες παιδιά που αθλούνται σε αθλητικές ακαδημίες θα καταφέρει να παίξει σε υψηλό επίπεδο (εννοώντας από Γ' εθνική και πάνω). Μάλιστα, από αυτό το 99,5% που δε θα παίξει ποδόσφαιρο, τα 3/4 των ευθυνών αναλογούν στους γονείς, που η νοοτροπία τους είναι όπως η παραπάνω που αναφέραμε.
Ο κ. Λάππας στάθηκε, επίσης, στις τεράστιες διαφορές του αθλητισμού από τον πρωταθλητισμό. Στις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού, όχι μόνο όσον αφορά τον οργανισμό του αθλητή, αλλά και τον ρόλο που παίζει το ψυχολογικό, το ψυχικό και το πνευματικό κομμάτι, ώστε κάποιος φέρελπις αθλητής να καταφέρει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Πόσο σημαντικό είναι, εν ολίγοις, να είναι στόχος για το νεαρό αθλητή και όχι για τον γονιό του, για να καταφέρει να αγωνιστεί στο υψηλό επίπεδο.
Προσωπικά, κατάλαβα πολύ γρήγορα γιατί ο κ.Σαμαράς έφερε τον Βαγγέλη Λάππα στον ΟΦΗ και να είστε σίγουροι ότι η βελτίωση του Δημήτρη του Σωτηρίου οφείλεται και στον επικεφαλής προπονητή τερματοφυλάκων της ομάδας μας.
Υφαντίδης
Εκείνος όμως που κέρδισε τις εντυπώσεις στο σεμινάριο ήταν ο Αχιλλέας Υφαντίδης.
Ψυχολόγος – επικοινωνιολόγος ο ίδιος, έδωσε στους συμμετέχοντες να καταλάβουν πόσο σημαντική είναι η δουλειά του για μια ομάδα, ιδιαίτερα όταν αφορά μικρά παιδιά.
Μίλησε για την σημασία της ορθής επικοινωνίας με τα παιδιά-αθλητές, καθώς και για τα εμπόδια που συναντώνται, αφού το χάσμα των γενεών δε θα μπορούσε να απουσιάζει από αυτήν τη διαδικασία. Αναφέρθηκε στους ασαφείς στόχους που θέτουν συχνά οι προπονητές, για την έλλειψη αξιοπιστίας (όταν λέει άλλα την μια μέρα και άλλα την άλλη), τη σημασία της επιλογής χώρου, χρόνου, τρόπου και μέσου, για να επικοινωνήσεις με το παιδί, αλλά και με ενήλικες όταν αφορά μια ομάδα. Για τα συχνά λανθασμένα βιαστικά συμπεράσματα που εξάγονται, για τις προκαταλήψεις που συναντώνται (πχ, αυτός δεν μπορεί να παίξει), για την υπερευαισθησία που υπάρχει στην σχέση γονιού-παιδιού, αλλά και για τους διαφορετικούς κώδικες επικοινωνίας, που έχουν οι νεότερες γενιές σε σχέση με τις προηγούμενες.
Αναφέρθηκε, εκτεταμένα, στο πεντάπτυχο της ορθής επικοινωνίας που πρέπει να υπάρχει στις σχέσεις προπονητή - αθλητή - γονέα (όταν αφορά τις μικρές ηλικίες).
Για τη δημιουργία εμπιστοσύνης, για την ορθή κριτική, για την τιμωρία και την επιβράβευση, αλλά και την έμπνευση που πρέπει διοχετεύει ο προπονητής, ο γονιός στον αθλητή. Στάθηκε ιδιαίτερα στην εμπιστοσύνη που κερδίζεται μέσω της ενεργητικής ακρόασης, της κοινής γλώσσας, της ενσυναίσθησης και την παθητική φροντίδα που πρέπει να απολαμβάνεται από τους αθλητές.
Όσο αναφερόταν σε όλα αυτά, το ακροατήριο ήταν επιεικώς εκστασιασμένο. Δεν ήταν μόνο όσα έλεγε, ήταν και ο τρόπος που τα μετέφερε, επικοινωνιολόγος γαρ, τόσο που το σεμινάριο κράτησε σχεδόν μια ώρα παραπάνω.
Προσωπικά, την επόμενη μέρα τον έψαξα στα social media. Έτσι, αποφάσισα στον επίλογο της αρθρογραφίας για τη φετινή χρονιά, να επισυνάψω ορισμένες από τις διδαχές του, που αλίευσα στα κοινωνικά δίκτυα. Ελπίζω να σας φανούν χρήσιμες, έστω και ένας γονιός να βελτιώσει τη νοοτροπία, να γίνει καλύτερος, ώστε το κρητικό ποδόσφαιρο να αρχίσει να ξαναβγάζει Μαχλάδες, Χανιωτάκηδες, Δερμιτζάκηδες, Κιάσσους, θα είναι η ευχή μου για την νέα χρονιά.
- Είσαι πατέρας – κάφρος που ουρλιάζεις στο γήπεδο δίνοντας εσύ εντολές στο παιδί σου, γράφοντας στα παλιά σου τα παπούτσια τον προπονητή του, γιατί θεωρείς ότι έτσι θα δείξεις τα μεγάλα βάθη της αναλυτικής σου ικανότητας για το ποδόσφαιρο στη γκόμενα απέναντι;
Είσαι γονιός ξερόλας που από τον καναπέ σου αποδομείς προπονητές, ψυχολόγους, διατροφολόγους, γυμναστές, δασκάλους, την κοινωνία όλη, με μία επίμονα θολή, έωλη και δογματική επιχειρηματολογία που ισοπεδώνει το έργο τους και λοιδορεί τις όποιες γνώσεις και εμπειρία τους;
Είσαι προπονητής που στις απίστευτα βαρετές προπονήσεις σου κάνεις τα παιδιά – αθλητές να ξενερώνουν, να απογοητεύονται, να τα παρατούν, την ίδια στιγμή που εσύ θεωρείς τον εαυτό σου τον νέο Μπιέλσα;
Είσαι ποδοσφαιριστής τοπικού που ζεις τον μύθο σου σε μία ουράνια φούσκα και νομίζεις ότι κάθε ενέργειά σου στο γήπεδο είναι αποτέλεσμα θεϊκής έμπνευσης ή ότι έχεις ήδη τα φόντα να αγωνιστείς του χρόνου στην Πρέμιερ Λιγκ χωρίς να χύσεις ούτε σταγόνα ιδρώτα;
Συγχαρητήρια! Είσαι ένας από τα χιλιάδες άτομα που υφίστανται τις συνέπειες του φαινομένου Ντάνινγκ-Κρούγκερ. Μίας γνωστικής προκατάληψης στην οποία άτομα χωρίς καμία εξειδίκευση αξιολογούν πολύ θετικότερα τις ικανότητες και τις γνώσεις τους σε σχέση με αυτές που έχουν στην πραγματικότητα.
Υπερφίαλες σκέψεις, διογκωμένη αυτοπεποίθηση χωρίς κανέναν λόγο, καμία βάση, καμία απόδειξη πέραν από την εικονική πραγματικότητα που θαυμάζεις στον καθρέφτη σου ή στα όνειρά σου. Όταν κοιμάσαι. Ξαπλωμένος… ή και.. όρθιος.
Την ίδια στιγμή,
Είσαι προπονητής με δέκα εξειδικεύσεις που παρόλα αυτά έχεις την εντύπωση ότι δεν γνωρίζεις ούτε τα βασικά;
Είσαι αναγνωρισμένος ή έμπειρος προπονητής που θεωρεί ότι επειδή έχεις μελετήσει και κατανοήσει όλα τα αγωνιστικά συστήματα του κόσμου, είναι αυτονόητο ότι τα ξέρουν και όλοι οι άλλοι και μάλιστα καλύτερα από εσένα;
Είσαι επιστήμονας που θεωρείς ότι επειδή εσύ κατανοείς περίπλοκες έννοιες ή επιλύεις με άνεση προβλήματα του γνωστικού σου αντικειμένου, το ίδιο εύκολα μπορεί να το κάνει και ο οποιοσδήποτε άλλος;
Είσαι άτομο που υποτιμά αναίτια τον εαυτό του, την επίδρασή του στο περιβάλλον του;
Είσαι γονιός που, επειδή δίνει διαρκώς τον καλύτερο εαυτό του για να είναι επαρκής στον δύσκολο και απαιτητικό ρόλο του ανατρέφοντας σωστά τα παιδιά του, θεωρεί ότι όλοι οι άλλοι γονείς κάνουν το ίδιο και μάλιστα είναι καλύτεροι γονείς από αυτόν;
Συγχαρητήρια! Είσαι και εσύ ένας από τα χιλιάδες άτομα που υφίστανται τις συνέπειες του ίδιου φαινομένου, όπου άτομα υψηλής ειδίκευσης αφενός υποτιμούν τη δική τους σχετική ικανότητα αφετέρου εσφαλμένα υποθέτουν ότι τα καθήκοντα τα οποία είναι εύκολα για αυτούς, είναι επίσης εύκολα για τους άλλους.
Σημασία βέβαια δεν έχει η ονομασία του φαινομένου. Σημασία έχει η συνειδητοποίηση:
ότι ο ανεπαρκής όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται την ανεπάρκειά του αλλά αποτυγχάνει να αναγνωρίσει και την τυχόν επάρκεια των άλλων
ότι ο επαρκής που δεν κατανοεί την επάρκειά του είναι στην ουσία ανεπαρκής
και ότι οι ανεπαρκείς αντιλαμβάνονται και αναγνωρίζουν τη δική τους έλλειψη ικανότητας όχι αν αυτές αποδειχθούν λάθος στην πράξη (αφού πάντα μπορούν άνετα μετά να κατηγορήσουν το περιβάλλον ή τις συνθήκες για την αποτυχία) αλλά μόνο αφού εκτεθούν σε κατάρτιση για αυτή τη δεξιότητα.
Συμπέρασμα.
Επάρκεια δεν σημαίνει οπωσδήποτε αυτοπεποίθηση. Αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει οπωσδήποτε αποτελεσματικότητα.
Αποτελεσματικότητα δεν σημαίνει οπωσδήποτε ευτυχία. Ευτυχία δεν σημαίνει οπωσδήποτε επάρκεια.
Αλλά γνώση σημαίνει οπωσδήποτε κατάρτιση.
Κατάρτιση σημαίνει οπωσδήποτε πρακτική.
Πρακτική σημαίνει οπωσδήποτε αυτοδέσμευση. Αυτοδέσμευση σημαίνει οπωσδήποτε γνώση.
- Συχνά αναβάλλονται προπονήσεις και αγώνες λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων.
Τα πραγματικά όμως, τα καθημερινά ακραία καιρικά φαινόμενα, δεν αντιμετωπίζονται συχνά και σπάνια προκαλούν αναβολές.
Ποια είναι αυτά;
Όταν οι άλλοι δεν έχουν καθόλου καιρό για σένα
Όταν φοβάσαι να μιλήσεις για να μη σου αστράψουν καμία σφαλιάρα
Όταν οι αρνητικές αποφάσεις των άλλων για σένα έρχονται σαν κεραυνός εν αιθρία
Όταν οι προσβολές προς το πρόσωπό σου πέφτουν σαν το χαλάζι
Όταν δεν έχεις να μοιραστείς με κάποιον τις μπόρες της καθημερινότητας
Όταν οι ενέργειές σου ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων
Για αυτά τα ακραία φαινόμενα ποιο έκτακτο δελτίο προειδοποιεί;
Που πρέπει να στραφούν για βοήθεια όσοι τα υφίστανται;
Πόσο πιο επικίνδυνα για την υγεία μας είναι;
- Γιατί διαβάζω τζάμπα μπαμπά;
- Με το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων παιδί μου δεν θα μάθεις να παίζεις μπάλα. Θα μάθεις όμως να επανέρχεσαι ψυχικά και συναισθηματικά όταν δεν παίζεις και πληγώνεσαι, νιώθεις αμήχανα ή απογοητεύεσαι.
Δεν θα μάθεις ντρίπλες στο γήπεδο. Θα μάθεις όμως ελιγμούς στον τρόπο σκέψης σου έτσι ώστε να μην είσαι μονοκόματος και προβλέψιμος.
Δεν θα μάθεις να κοντρολάρεις τη μπάλα. Θα μάθεις όμως να κοντρολάρεις τον εαυτό σου. Να αποκτάς αυτοέλεγχο, πειθαρχία, νοοτροπία νικητή.
Δεν θα μάθεις να αποκρούεις τη μπάλα, αλλά θα μάθεις να αποκρούεις από τη ζωή σου τις κακές σκέψεις, τους αρνητικούς ανθρώπους.
Δεν θα μάθεις τα φάλτσα της μπάλας. Θα μάθεις όμως για τα φάλτσα των ανθρώπων. Τα πάθη τους, τις εμμονές τους, τις ιδιοτροπίες, τις φοβίες, τις ζήλιες τους.
Δεν θα προπονηθείς με το διάβασμα στη φυσική κατάσταση. Θα προπονηθείς όμως στην αφύσικη. Να αντιμετωπίζεις το χάος, να αντιμετωπίζεις το απρόβλεπτο, να στέκεσαι όρθιος όταν όλα γκρεμίζονται γύρω σου.
Δεν θα μάθεις με το διάβασμα πώς να βάζεις γκολ. Θα μάθεις όμως πως να βάζεις στόχους αλλά και πώς να αντιμετωπίζεις τα γκολ που βάζεις για να μην καταντήσεις αλαζόνας, φαντασιόπληκτος, εγωκεντρικός.
Δεν θα σε μάθει να νικάς τους αντιπάλους σου. Θα σε μάθει να μην ηττάσαι από αυτούς.
Δεν θα σε μάθει να νικάς τον εαυτό σου. Θα σε μάθει να βελτιώνεις ή να μεταλλάσσει τον εαυτό σου. Γιατί η νίκη και η ήττα είναι αποτέλεσμα, όχι διαδρομή.
Δεν θα σε κάνει ήρωα στον αγώνα. Θα σου διευρύνει όμως τη γκάμα των ηρώων που επιλέγεις. Θα σου μάθει για ήρωες που δεν βλέπεις, για ήρωες που συνειδητά αγνοείς, για αντιήρωες που θα ήθελες να μοιάσεις.
Πώς θα σου τα μάθει όλα αυτά το διάβασμα;.
Θα σε βάλει να ζήσεις σε διαφορετικές συνθήκες με διαφορετικές προσωπικότητες.
Θα σου μάθει να αναγνωρίζεις μέσα στις σελίδες των βιβλίων συναισθήματα, ορμές, αδιέξοδα, διλήμματα, επιτυχίες και αποτυχίες. Σαν και τις δικές σου.
Θα σου μάθει να συλλέγεις και να υιοθετείς εναλλακτικούς τρόπους απόφασης, δράσης ή αντίδρασης.
Θα σου μάθει και να τους εκφράζεις αυτούς τους τρόπους στις λεπτές τους αποχρώσεις που κάνουν όλη τη διαφορά. Γιατί ό,τι δεν εκφράζεται, μένει ημιτελές για σένα και ατελές για όλους τους άλλους.
Και να θυμάσαι κάτι παιδί μου. Τα όπλα και τα εφόδια που σου δίνει το διάβασμα στον ελεύθερο χρόνο σου, είναι μοναδικά και δεν μπορεί να σου τα δώσει καμία κονσόλα παιχνιδιών, που συνήθως σε μαγεύει και σε απορροφά.
Κανένα παιχνίδι σε καμία κονσόλα δεν σου λέει ούτε πώς νιώθει ο ήρωας που χρησιμοποιείς ούτε πώς μεταβάλλεται αυτό που νιώθει ο ήρωας, ούτε πώς νιώθουν οι ήρωες που δεν τους επιλέγεις ως πρωταγωνιστές.
Κανένας αθλητής σε καμία κονσόλα δεν απογοητεύεται όταν δεν τον επιλέγεις, δεν τραυματίζεται ψυχικά, δεν επαναστατεί, δεν βρίζει.
Κανενός αθλητή δεν βυθίζεται η ψυχολογία στην κονσόλα όταν γίνεται αλλαγή, όταν έρχονται νέες μεταγραφές.
Κανένας οπαδός σε καμία κονσόλα δεν σπάει την ψυχολογία του αθλητή όταν τον βρίζει.
Αυτόν τον κόσμο παιδί μου, δεν θα σου το μάθουν οι κονσόλες παιχνιδιών.
Αυτός ο κόσμος έχει σαν γήπεδο σελίδες.
Ευρέως διαδεδομένη είναι η αντίληψη ότι για τα παιδιά δεν υπάρχουν ήττες αλλά ακόμη και το αποτέλεσμα της ήττας μπορεί πάντα να ιδωθεί σαν νίκη.
"Δεν χάνω ποτέ!" Λέει το σλογκανάκι. "Όταν νικώ νικώ, όταν χάνω μαθαίνω".
Αυτό βεβαίως είναι σωστό, αρκεί να αναρωτηθούμε, τι ακριβώς μαθαίνει το παιδί όταν χάνει και τι όταν νικάει.
Υπάρχουν παιδιά που είτε χάνουν είτε κερδίζουν στον αγώνα, δεν αλλάζουν κακή σκέψη, νοοτροπία και συμπεριφορά.
Επιθετικά ή αλαζονικά, κακομαθημένα, αδιάφορα ή βαριεστημένα.
Και δεν αλλάζουν γιατί θεωρούν την αλλαγή ανώφελη, μιας και είτε νομίζουν ότι είναι ήδη τα καλύτερα όλων, είτε νομίζουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ τόσο καλά σαν τους άλλους.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο αν μαθαίνεις από τη νίκη ή την ήττα. Το ζήτημα είναι αν αυτή η μάθηση αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου, τον ρόλο σου, τη στάση σου απέναντι στα πράγματα καθώς και το αν αυτή η αλλαγή είναι προσωρινή ή μόνιμη.
Σε μια εποχή όπου όποιος αναζητά τις ευθύνες στον ίδιο του τον εαυτό θεωρείται αδύναμος - καθώς είναι της μόδας να είσαι αγανακτισμένος, να φταίει πάντα κάποιος άλλος, να καταδικάζεται το σύστημα και η άδικη η κοινωνία - το παιδί μαθαίνει να νταντεύεται από χίλιες μεριές, ακόμη και χωρίς να θέλει να νταντεύεται.
Ακόμη και το να φορέσει ένα παιδί τη φανέλα της ομάδας του, που κάποτε θεωρείτο ως επίτευγμα, τώρα γίνεται αυτόματα με την εγγραφή του στην Ακαδημία.
Κανένας κόπος, καμία θυσία, κανένα όνειρο. Κανένας στόχος προς επίτευξη. Απλά του δίνουμε φανέλα αμέσως.
"Μαθαίνω" είναι μία σοβαρή διαδικασία που απαιτεί ΚΟΣΤΟΣ.
Κόστος χρονικό, γιατί καταβάλλω προσπάθεια ωρών, εβδομάδων, μηνών, χρόνων.
Κόστος σωματικό. Γιατί κουράζομαι, πονάω, ιδρώνω, ενίοτε ματώνω.
Κόστος ψυχικό, γιατί φοβάμαι, αμφιβάλλω, συγκρούομαι με τα διλήμματά μου, αναδομώ διαρκώς τις προσδοκίες μου, μαθαίνω να διαχειρίζομαι την απογοήτευση και τον ενθουσιασμό, αναλαμβάνω ευθύνες και κυρίως, πληρώνω συνέπειες. Στο μέτρο που αναλογεί στην ηλικία μου. Αλλά σίγουρα πληρώνω συνέπειες.
Αν δεν υπάρχει κόστος, δεν υπάρχει μάθηση. Ούτε ωρίμανση.
Το παιδί δεν μαθαίνει πάντα. Η μάλλον για να το αποδώσω καλύτερα, το παιδί δεν μαθαίνει πάντα το σωστό.
Συχνά μαθαίνει να τα έχει όλα στο πιάτο, να του γίνονται όλα τα χατίρια, να έχει ίσες ευκαιρίες χωρίς να τις αξίζει, να απαιτεί χωρίς να προσπαθεί. Επίσης μαθαίνει να μιμείται χωρίς να αναλύει, να αντιμιλάει χωρίς να νουθετείται, να ισοπεδώνει χωρίς να επιχειρηματολογεί, να συγχωρείται χωρίς να μεταμελεί.
Και κυρίως, μαθαίνει να παίζει χωρίς να σέβεται.
Σε τέτοια περίπτωση;
Λυπάμαι. Χάσαμε...
- Δύο είναι τα κλειδιά της επιτυχίας.
Να μη σταματάς να μαθαίνεις.
Να μαθαίνεις να μη σταματάς.
Έι μεγάλε!
Το ταλέντο συναρτάται από τα γονίδια, το περιβάλλον, τις συνθήκες, τις ευκαιρίες, την εσωτερική και εξωτερική κινητροδότηση καθώς και την επίδραση που τα ανωτέρω στοιχεία έχουν στα φυσικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά κάθε παιδιού.
Μετά από αυτά, εσύ συνέχισε να βλέπεις ένα παιδί να κάνει απλά μία φαντεζί ενέργεια και να βγάζεις αβίαστα το συμπέρασμα ότι είναι ταλέντο.
Συνέχισε να αποθεώνεις άκριτα ένα παιδί, με χαρακτηρισμούς "μάγος", "αστέρι", "σούπερμαν", επειδή ντριπλάρει σε τηλεφωνικό θάλαμο, φουσκώνοντας τα μυαλά του για να γίνουν τόσο φουσκωμένα όσο και τα δικά σου.
Συνέχισε επίσης να αγνοείς άλλα παιδιά ή να τα αποκαλείς ατάλαντα επειδή δεν κάνουν 100 ποδαράκια στην καθισιά.
Στο μυαλό σου βέβαια, έχεις συνδυάσει την έννοια του ταλέντου αποκλειστικά με κάτι θετικό.
Θα σε στεναχωρήσω. Υπάρχει και η αρνητική πλευρά του ταλέντου, που γκρεμίζει κάθε μέρα προσδοκίες, καριέρες, ζωές.
Ταλέντο στο να γκρεμίζει κάποιος αμέσως ό,τι έχει χτίσει με κόπο.
Ταλέντο στο να μαγνητίζει τη γκρίνια και να έλκει τη διχόνοια. Τη μιζέρια. Την αυτοτιμωρία. Ταλέντο στο να κάνει πάντα τις λάθος επιλογές, να ακούει τους λάθος ανθρώπους, να παραγκωνίζει τους σωστούς, να βρίσκεσαι πάντα τη λάθος στιγμή στο λάθος περιβάλλον.
Εσύ συνέχισε βέβαια να μη δίνεις σημασία σε αυτές τις μικρολεπτομέρειες.
Ταλέντο να 'ναι κι ό,τι να 'ναι.
Ανεξαρτήτως αν τα ταλέντα που φαντασιώνεσαι ανθίζουν και δικαιώνονται σε περιβάλλοντα υγιή, έχοντας χύσει ποτάμια ιδρώτα και έχοντας υποστηρικτικές δομές που τα εξελίσσουν σε ισχυρές προσωπικότητες.
Και ανεξαρτήτως αν πολλές φορές αυτό που φαντασιώνεσαι δεν είναι καν ταλέντο αλλά απλά αποτέλεσμα marketing, που εξυψώνει και βυθίζει καθημερινά ονόματα, έτσι για να γεμίζουν πρωτοσέλιδα.
Θα σου πω κάτι όμως ρε μεγάλε!
Και το να καταστρέψεις ένα δυνητικό ταλέντο, θέλει και αυτό μεγάλο ταλέντο. Και προφανώς το έχεις!
Όσο για το παιδί;
Το μεγαλύτερο ταλέντο του θα είναι να ξέρει να σε αγνοεί.
Αλλιώς...ενδεχομένως θα μείνει με τη φαντεζί ντρίπλα στο πόδι...
Για περισσότερα από τον κ. Υφαντίδη, νομίζω ότι αξίζει να τον ακολουθήσετε στο facebook, ιδιαίτερα οι γονείς με παιδιά σε ακαδημίες. Αλλά όχι μόνο αυτοί. Οι διδαχές του είναι πολυποίκιλες.
Εδώ το προφίλ του. https://www.facebook.com/achilleas.yfantidis.3
