Είχα κάτι υπόψιν, ότι πρέπει για διπλοσέντονο, να ‘χετε να ασχολείστε και να κράζετε όταν πίνετε τις φρεντούμπες στις παραλίες. Αλλά μια βόλτα τις τελευταίες μέρες στα social, βρέθηκε το θέμα.

Η γκρίνια

Η Oμιλίτικη γκρίνια. Γκρίνια για τα διαρκείας. Γκρίνια για τον Γιώργο τον Σίμο, τον νέο προπονητή μας. Γκρίνια γιατί δεν έχουμε πάρει ακόμη στόπερ, τερματοφύλακα, επιθετικούς, μπας και θέλουμε κι άλλο 6άρι. Γκρίνια γιατί ο Γιάννης ο Σαμαράς μάζεψε ένα μεγάλο προπονητικό τιμ. Γκρίνια ακόμη και για τον «Μάικ τον Μπούσαρο» την προεδράρα μας, που πραγματοποίησε το όνειρο κάθε Ομιλίτη για ένα πραγματικό επενδυτή. ΟK, ίσως όχι κάθε Ομιλίτη, ίσως κάποιοι να χαλάστηκαν αφού έχασαν τις άκρες, τα αβγά και τα πασχάλια.

Ξέρετε, το αστείο του πράγματος είναι ότι σε αυτό το σάιτ, όλοι οι συντάκτες, υπήρξαν στο παρελθόν οι πρωτεργάτες της αντιπολίτευσης απέναντι στα άρρωστα καθεστώτα που συρρίκνωναν τον Όμιλο. Ο Μακρατζάκης, ο Κουγιουμουτζής και η αφεντομουτσουνάρα μου πρώτοι – πρώτοι, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε. Σήμερα, έχοντας διακρίνει ότι η ομάδα, επιτέλους, ενώ πιάσαμε τα «-άντα», είναι υγιέστατη, κινείται με βάση ένα άρτια οργανωμένο πλάνο, καθοδηγείται από ανθρώπους που αποδεδειγμένα την αγαπάνε, αλλά είναι και οι κορυφαίοι στο είδος τους, είμαστε οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές, συνήγοροι της εποχής Μπούση. Όπως άλλωστε, ευτυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των Ομιλίτων. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι γκρινιάρηδες δεν το κάνουν από κακία ή γιατί θέλουν να αποτύχει το πλάνο, απλά απού καεί στο χυλό φυσά και το γιαούρτι.

Ας τεμαχίσουμε όμως τη «γκρινιαρόπιτα» για να σταθούμε στις - αυτονόητες - απαντήσεις, ώστε η πίτα να γίνει πιο μάτζικ, πιο χαρούμενη… Αμαρτία είναι βρε γκρινιάρηδες, μετά από τόσα χρόνια μιζέριας και κακομοιριάς, αγωνίας για το αβέβαιο αύριο του ΟΦΗ, να μην μπορείτε να ευχαριστηθείτε την ωραία εποχή που έχει ανατείλει πια για την ομάδα μας.

Κι εγώ τα βρίσκω ακριβά. Όχι τόσο στην 4, που μπορεί να διπλασιάστηκε η τιμή, γιατί η προηγούμενη διοίκηση τα είχε βάλει τσάμπα, αφού δεν είχαμε μαντήλι να κλάψουμε, όσο σε άλλες θύρες. Στην 4 εξάλλου με μια νορμάλ πορεία στο κύπελλο, ο μ.ό. απόκτησης του εισιτηρίου διαρκείας είναι περίπου στα 8 ευρώ. Αν σκεφτείς ότι στα μικρά ματς θα είναι μάλλον στα 10 ευρώ, στα ντέρμπι 15 ευρώ, το κέρδος για τον πελάτη είναι ικανοποιητικό. Στις θύρες 2,3,6,7,8, τις πλαϊνές δηλαδή, μοιάζει πιο τσουχτερό. Αλλά δεν θα σταθώ εκεί. Τα πράγματα εξάλλου είναι απλούστατα.

Μπορείς, έχεις την άνεση; Αγοράζεις. Δεν μπορείς, τα θεωρείς ακριβά; Απλά θα παίρνεις το εισιτηριάκι σου για να δεις το ματς. Ιδιαίτερα με το σύστημα ονλάιν αγοράς, δεν χρειάζεται να περιμένεις στα γκισέ. Το αγοράζεις από το σπίτι σου, το ‘χεις στο κινητό σου, και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Περάσαν τα χρόνια άλλωστε, που η ΠΑΕ εξαρτιόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα διαρκείας για να κινηθεί στις μεταγραφές ή να πληρώσει κερατιάτικα, εχμ... προσφυγές ήθελα να πω. Υπάρχουν φυσικά αμφίδρομα οφέλη για την ομάδα και τους φιλάθλους που επιλέγουν να αγοράσουν διαρκείας. Χιλιοειπωμένα, ας μην τα αναφέρουμε ξανά. Υπάρχουν όμως επίσης αμφίδρομα οφέλη αν κόψεις το ταπεινό εισιτηριάκι σε κάθε ματς. Η ΠΑΕ κερδίζει περισσότερα, ενώ ο αγοραστής μπορεί να επιλέξει σε ποια θύρα θα πάει. Δεν είναι υποχρεωμένος να πάει όλη την χρονιά στην ίδια θύρα, στην ίδια θέση. Προσωπικά, πέρσι όταν η τότε διοίκηση είχε κλείσει τις πωλήσεις ξαφνικά, είχα ευχαριστηθεί πότε να πηγαίνω στην 4, πότε στην 6, πότε στην 8. Καθόλου δε με χάλασε…

Καλορίζικος και σιδεροκέφαλος καταρχήν. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου πολύπλοκα ούτε σε αυτό το θέμα, που έφερε δόσεις γκρίνιας, η αλήθεια είναι. Όπως σωστά έγραψε ο Χρίστος ο Σμπώκος, αν λεγόταν Φαν Σιμονς, Σιμόνε, ή Σίμονιτς, κανείς δε θα γκρίνιαζε.

Όλοι θα του έδιναν την πίστωση χρόνου, θα έκαναν τον παραλληλισμό με τον Γκέραλντ, που τους πρώτους 6 μήνες δεν πήγαινε καλά η ομάδα, θα ήταν οπλισμένοι με υπομονή.

Σκεφτείτε δηλαδή τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα, όταν από τον Φαν Χάαλ και τον Ράικαρντ (που μάλιστα πήρε το Τσάμπιονς Λίγκ), πήγαν στον πρωτοεμφανιζόμενο σε πρώτη ομάδα, Πεπ Γκουαρντιόλα. Ή του Άγιαξ που από τον Ντε Μπουρ πήγαν σε κάποιον άγνωστο προπονητή. Γιατί τα αναφέρω αυτά; ΟK, είναι παραπάνω από υπερβολικές οι συγκρίσεις, πλην όμως ο τρόπος λειτουργίας είναι παρόμοιος. Πλέον ο προπονητής της ομάδας δεν αποφασίζει ούτε για το σύστημα που θα παίξουμε, ούτε για τις μεταγραφές. Αυτά αποφασίζονται από όλο το προπονητικό τιμ. Θεωρώ δε, ότι θα είναι ίδια και απαράλλαχτα, όποιος και αν κάθεται στην άκρη του πάγκου. Θα είναι μάλιστα τα ίδια συστήματα με εκείνα που θα αγωνίζονται και οι ομάδες των ακαδημιών. Από την Κ15 (που σοβαρεύουν τα πράγματα), μέχρι την Κ19. Έτσι, όταν ένα ταλέντο βρίσκεται στην πρώτη ομάδα, δε θα χρειάζεται χρόνο για να αφομοιώσει τακτικές και συστήματα. Πως νομίζετε δηλαδή ότι κάποιοι αναδεικνύονται από τα 16-17 και παίζουν στο κορυφαίο επίπεδο; Στην Ελλάδα πάλι θεωρούμε (ακόμη) τον 23χρονο ταλέντο.

Όσο για τις μεταγραφές, για αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει ολόκληρο προπονητικό επιτελείο πια. Αναλυτές, παραναναλυτές, ειδικοί στο τάδε και στο δείνα. Θα πει ο αφελής, τι τον θες τον προπονητή τότε; Μα ο προπονητής είναι υπεύθυνος για τόσα άλλα. Για τις ειδικές συνθήκες κάθε αγώνα, για να κρίνει σε τι κατάσταση είναι ο κάθε αθλητής, για τη διαχείριση του ματς. Και ακόμη 1002. Οπότε, επειδή πολλές ερωτήσεις έχω δεχθεί εσχάτως για τον Σίμο, αν ο κ.Σαμαράς αποφάσισε έτσι, γνωρίζοντας σαν την τσέπη του μάλιστα τον Γιώργο τον Σίμο, ήδη από το 2001 να θυμίσω, τότε η γνώμη μου περισσεύει. Όχι μόνο εμένα βέβαια. Και σένα και εκείνου και του παραδίπλα. Προφανώς, οφείλουμε όλοι να ομολογήσουμε ότι όσα ξέρει ο Γιάννης ο Σαμαράς για το ποδόσφαιρο, ούλα τα καφενεία του νησιού, μη σου πω και όλοι οι ταξιτζήδες μαζί, δεν τα ξέρουν. Οπότε, ας λέει ο καθένας ό,τι θέλει στα καφενεία, πραγματικά και cyber. H ουσία είναι ότι η ομάδα είναι σε καλά χέρια.

Τι δεν καταλαβαίνεις; Ναι, σε σένα που γκρινιάζεις αναφέρομαι. Οι μεταγραφές θέλουν τον χρόνο τους. Το σωστό timing να στο πω νεοελληνιστί να το καταλάβεις. Δηλαδή νομίζεις ότι επειδή έχουμε μια εύρωστη οικονομικά διοίκηση ότι κινείται θα πυροβολείται;

Οι μεταγραφές, φίλοι μου, τελειώνουν στις 14 Σεπτέμβρη, αν προσθέσουμε και το χρονικό διάστημα που μπορείς να ψωνίσεις ελεύθερο ποδοσφαιριστή. Τι προτιμάς, να πάρεις ένα στόπερ πχ, στις 25 Ιούνη που είναι 50-50 να σου βγει, ή να πάρεις μια στοπεράρα στις 15 του Ιούλη που μασάει σίδερα; Προφανώς το δεύτερο. Προς τι η βιασύνη και η μουρμούρα λοιπόν; Αν δεν ερχόταν ο Μάνος, κάποιοι θα έλεγαν γιατί δεν παίρνουν τον Μάνο. Τώρα που ήρθε, είναι οι ίδιοι που λένε, μα καλά μόνο με τον Μάνο θα είμαστε στην επίθεση;

Εξάλλου όπως είναι δομημένη η ομάδα πια, απαραίτητη προϋπόθεση για να αποκτηθεί ένας ποδοσφαιριστής, είναι να ταιριάζει στην αγωνιστική φιλοσοφία και στον τρόπο παιχνιδιού. Ο οποίος εικάζω θα είναι dominated, για να πιάσουμε πάλι τα Νεοελληνικά. Δηλαδή, θα πιάνει τον αντίπαλο από τον λαιμό όταν δεν έχει την μπάλα, ενώ ο αντίπαλος θα δεινοπαθεί για να την πάρει. Αυτό τουλάχιστον κατάλαβα από τις δηλώσεις του κ.Σαμαρά, μετά το σαββατιάτικο φιλικό. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι πια είναι οι ποδοσφαιριστές που παρακαλούν να έρθουν στον υγιή ΟΦΗ, όχι το αντίθετο, όπως συνέβαινε τα τελευταία 20 χρόνια.

Παίξαμε με αυτήν την Μπιζού (πως την λένε, πες το κι έτσι) το Σάββατο και αρπάξαμε 2 μπαλάκια. Γούαου. Καταστραφήκαμε. Είδες για να μην έχουν πάρει ακόμη στόπερ; Τι κάνουν; Πότε θα δέσει η ομάδα; Το πρωτάθλημα αρχίζει όπου να ναι, 42 μέρες μείνανε.

Πάμε καλά ρε παιδιά; Επειδή φάγαμε 2 μπαλάκια στο πρώτο 20λεπτο, η ομάδα είναι με 15 μέρες προετοιμασία και γκρινιάζουμε για το 1ο φιλικό; Δηλαδή, αν νικούσαμε 3-0 θα έλεγε κάτι; Θα ζητούσαμε τότε να έρθουν πίσω, αφού είναι έτοιμοι; Μήπως θα ζητούσαμε να αρχίσει και το πρωτάθλημα; Δηλαδή, αν ξανακούσω γκρίνια για τα φιλικά θα πάω Ντία κολυμπώντας, να με φάει κάνα σκυλόψαρο, να δω τι θα γενείτε. Όχι, όχι, στο νησάκι πριν την Ντία, Παξιμάδι θαρρώ το λένε; Εκειέ θα πάω, να κάνω ασκητική, να μην διαβάζω σόσιαλ.

Βtw, παίζουμε με τον Άγιαξ στις 22/7. Με τα δεύτερα όμως του Άγιαξ, έτσι. Όχι με την φιναλίστ του Τσάμπιονς Λίγκ και πρωταθλήτρια Ολλανδίας. Ακόμη δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Οπότε ας μην καβαλάμε καλάμια και νομίζουμε ότι γίναμε η σούπερ ομάδα εν μια νυκτί, επειδή θα παίξουμε με τον Αίαντα. Με τα δεύτερα του Αίαντα παίζουμε. Ένα φιλικό που το αποτέλεσμα του δε θα υποδηλώσει και πολλά πράγματα, ένα μήνα και κάτι πριν την πρεμιέρα. Αυτό για να μην ρίξετε πλερέζες άμα φάμε 2-3-4, ή για να μην καβαλήσετε κάνα σύννεφο, αν πάρουμε αποτέλεσμα…

Το αρθράκι έχει ξεχειλώσει, αλλά οφείλω να αναφερθώ και στον Μάικ, ας πιάσουμε και τις 2 χιλιάδες λέξεις. Ο κ. Μπούσης λοιπόν, ας το καταλάβει και ο τελευταίος αδαής, είναι επενδυτής. Δεν επενδύει στην ομάδα για την ωραία εικόνα και τον παλμό της Θύρας 4, ούτε για υπέργηρο γήπεδο μας, που μπορεί να του φέρει έσοδα. Επενδύει γιατί πείστηκε από ένα πλάνο, αυτό που του παρουσίασαν οι Σαμαράδες με τον Πούρσα, γιατί κατάλαβε ότι μέσω της άρτιας οργάνωσης και λειτουργίας των ακαδημιών, υπάρχει η δυνατότητα σε βάθος χρόνου να κάνει απόσβεση της επένδυσης, βγάζοντας το ανάλογο κέρδος. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, επενδύει σε μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, σε προπονητικό - παιδαγωγικό τιμ, σε υποδομές. Ταυτόχρονα, απαντάει στα άμεσα θέματα της ΠΑΕ, προσλαμβάνοντας τους καλύτερους για κάθε πόστο. Έτσι υποστηρίζει την επένδυση του.

Δεν είπε ποτέ κανείς, ούτε από τη ιδιοκτησία, ούτε από τη διοίκηση ότι θα φτιάξουμε ομάδα που σε ένα χρόνο θα πηγαίνει για Ευρώπη (σκιάς). Είναι γνωστό ότι στην πρώτη ομάδα, στα άμεσα, το μπάτζετ προέρχεται από τα έσοδα της ομάδας. Όπως είναι γνωστό, ότι έχουμε ένα από τα καλύτερα τμήματα μάρκετινγκ πια, οπότε τα έσοδα δε θα είναι διόλου ευκαταφρόνητα. Η ομάδα χτίζεται, βελτιώνεται και αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, στην επόμενη 3ετία - 5ετία, θα βρίσκετε σταθερά στην πρώτη 5άδα του πρωταθλήματος. Ίσως και στην πρώτη θέση, αν οι συνθήκες γίνουν ευνοϊκές, όσο ουτοπικό και αν ακούγεται σήμερα αυτό.

Ας μην έχουν όμως κάποιοι κοντή μνήμη. Ας μην ξεχνούν που βρισκόμασταν πέρσι τέτοιο καιρό και τι αγωνίες υπήρχαν για το αν θα τα καταφέρουμε, στηριζόμενοι σε οδοντογλυφίδες. Ας μην ξεχνούν τα καλοκαίρια που έτρεχαν να υποδεχτούν το κουτσό άλογο Γκαλέτι, γιατί ο πρόεδρος έπρεπε να κάνει εξυπηρέτηση στον φίλο του τον Βαγγέλα. Ας μην ξεχνούν την αποχώρηση από το πρωτάθλημα, ή πως προέκυψε αυτή από τα ιλιγγιώδη συμβόλαια μισθοφόρων ξένων. Ας μην ξεχνούν όλα όσα συνέβησαν την πρώτη δεκαετία του αιώνα με τους Παντελήδες και τους Φανούρηδες. Ας μην ξεχνούν τα «ξερά» γήπεδα της Γ εθνικής ή τις Μπαρτσελονές από την Ρούμελη στη Β εθνική.

Ας είμαστε λοιπόν ευγνώμονες για αυτό που υπάρχει σήμερα. Άλλωστε, είναι ακόμη στα σπάργανα. Γιατί είναι δεδομένο ότι ίσως συντομότερα από ό,τι οι περισσότεροι φαντάζονται, η Ομιλάρα θα ζει μεγάλες στιγμές. Ήδη αποτελεί μια ομάδα πρότυπο για τα ελληνικά δεδομένα. Κατανοητό να έχει περάσει η γκρίνια στο DNA μας, μετά τα τόσα πέτρινα χρόνια. Το ποτήρι όμως πια είναι εντελώς γεμάτο…