Νέα διοίκηση υπό τον Big Mike, η συνέντευξη τύπου του νέου προέδρου, η αλματώδης βελτίωση σε πολλές λειτουργίες της ΠΑΕ, η νίκη με τον ΟΣΦΠ, τα επεισόδια από τον οργανωμένο στρατό της ομάδας - ντροπή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και η τακτική θεματολογία της στήλης, που αφήσαμε λίγο στην άκρη για να προειδοποιήσουμε για τα επεισόδια, που ήδη μέρες πριν το ματς ανακοίνωναν οι οπαδοί της ομάδας του Πειραιά.
Θα προσπαθήσουμε να σταθούμε σε όλα τα παραπάνω χωρίς να ξεπεράσουμε τις 4444 λέξεις,αφού τα long read, ας τα πούμε καλύτερα μακράς ανάγνωσης άρθρα, έχουν αρχίσει να γίνονται σήμα κατατεθέν του υπογράφοντος.
Θα ξεκινήσουμε όμως με κάτι διαφορετικό. Την άριστη διαχείριση του αγώνα με τον ΟΣΦΠ από τον Νίκο Παπαδόπουλο. Εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες του αντιπάλου, θωράκισε την ομάδα όταν πιέστηκε, παίρνοντας μια μεγάλη νίκη. Μια νίκη με πολλές απαντήσεις, ιδιαίτερα σε διάφορα παπαγαλάκια που ανέφεραν, κυρίως σε ΜΜΕ του κέντρου ότι η καρέκλα του κλυδωνίζεται εξαιτίας του κακού ξεκινήματος στο πρωτάθλημα.
Το κακό είναι ότι στην εποχή της επικοινωνίας, με την δεσπόζουσα θέση των social media στην καθημερινότητα μας, ευκολόπιστοι φίλαθλοι, φέροντες την κακή ελληνική νοοτροπία που θέλει τον προπονητή να πληρώνει το μάρμαρο με δυο - τρία κακά αποτελέσματα, αναπαρήγαγαν το ράδιο αρβύλα, δημιουργώντας ένα σούσουρο που μόνο καλό δεν κάνει .
Ευτυχώς ο κόουτς είναι ένα δυνατός χαρακτήρας, ένας Ομιλίτης, σαρξ εκ σαρκός της ομάδας που δεν επηρεάστηκε από τα φούμαρα που κυκλοφορούσαν σε social και μη media.
Η ιστορική συνέντευξη τύπου του Μιχάλη Μπούση ήρθε την κατάλληλη στιγμή, παίζοντας τον δικό της ρόλο στην αναγέννηση της ομάδας. Μια συνέντευξη που συγκίνησε τους κάπως παλιότερους Ομιλίτες που για χρόνια έβλεπαν μόνο στα όνειρα τους αυτά που δημοσιοποίησε, που πρεσβεύει, ο πρόεδρος και οι συνεργάτες του.
Ξέρετε, τους προηγούμενους μήνες η αρθρογραφία μας αναλώθηκε σε διαχρονικά θέματα, όπως τα σκάνδαλα που ταλανίζουν για δεκαετίες το ελληνικό ποδόσφαιρο, την ανάγκη πάταξης της ανομίας που επικρατεί, τα πλεονεκτήματα που μπορεί να έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο, τα οποία μπορούν να αναδειχθούν μόνο μέσω της ισονομίας και της αξιοκρατίας, καθώς και τι συμβαίνει σε προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες όπου ο βασιλιάς των σπορ αποτελεί φορέα της πραγματικής οικονομίας, παράγοντας πλούτου για τις τοπικές και την εθνική οικονομία, τις θέσεις εργασίας που δύναται να παρέχει, το κοινωνικό έργο που μπορεί να προσφερθεί μέσω του ποδοσφαίρου.
Γράφοντας όλα αυτά, στο πίσω μέρος του μυαλού υπήρχε η ελπίδα ότι μπορεί κάποια στιγμή να τα ζήσουμε και στον ΟΦΗ. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν τόσο αισιόδοξος, φανταζόμουν ότι στα επόμενα χρόνια ίσως μπορεί κάτι να συμβεί.
Να λοιπόν που συμβαίνουν θαύματα. Όλα όσα ανέφερε ο κ.Μπούσης στην συνέντευξη τύπου, η εν γένει παρουσία του, τα σχέδια που έχει για τον ΟΦΗ είναι σαν να βγήκαν από τα πιο τρελά μας όνειρα . Ο ίδιος ήδη από τα πρώτα 24ωρα έχει φέρει μια άλλη νοοτροπία, έναν άλλο τρόπο σκέψης και λειτουργίας της ομάδας. Είναι ολοφάνερο ότι πλέον έχουμε περάσει σε αμερικάνικο know - how στην οργάνωση και στη λειτουργία του συλλόγου,κάτι που είχαμε αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο... Φέρων την αμερικάνικη παιδεία και νοοτροπία στο επιχειρείν ο Big Mike, είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα την διοχετεύσει στην λειτουργία του συλλόγου. Τα πρώτα δείγματα είναι πολύ παραπάνω από ενθαρρυντικά, εκκωφαντικά αψεγάδιαστα θα μπορούσα να πω. 4444 καλωσορίσατε λοιπόν στον Big Mike και τους συνεργάτες του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
«Γιάννη Σαμαρά εσύ είσαι ο φονιάς,κι όχι ο Δημόπουλος,ο παλιο…»
Ήταν το σύνθημα που αντηχούσε στο Γεντί Κουλέ όταν η αρμάδα του Γκέραλντ μοίραζε ταρίφες από το αεροδρόμιο. Για τους νεότερους,το προσωνύμιο «φονιάς» συνόδευε τον επιθετικό του ΠΑΟΚ και του ΠΑΟ Χρήστο Δημόπουλο. Ο Γιάννης ο Σαμαράς όμως έγινε στο Ηράκλειο,υπό την καθοδήγηση του Ευγένιου, αλλά και με την συμπαράσταση του άλλου «πύργου» της ομάδας εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 80 (και σκόρερ μας στον τελικό του 87) Γρηγόρη Χαραλαμπίδη, αλλά και τα φάουλ - μισό γκολ του λίμπερο τότε Γρηγόρη Τσινού, ενός από τους πιο εγκεφαλικούς και τεχνίτες αμυντικούς που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα, ο πραγματικός «φονιάς - επιθετικός» που κάθε σέντρα στην περιοχή ήταν κίνδυνος - θάνατος για τις αντίπαλες εστίες. Θα θυμάστε οι παλιότεροι, εκείνα τα φάουλ μπροστά στον πάγκο του ΟΦΗ που κέρδιζε η ομάδα, τα οποία πήγαιναν συστημένα είτε στο κεφάλι του Σαμαρά, είτε του Χαραλαμπίδη. Ο κόσμος είχε ήδη σηκωθεί έτοιμος να πανηγυρίσει το επερχόμενο γκολ πριν ακόμη ο Τσινός εκτελέσει το φάουλ.
Αργότερα, στη δεύτερη θητεία του στον ΟΦΗ, μετατοπίστηκε στα χαφ, αποτελώντας και σε αυτήν την περίοδο ακρογωνιαίο λίθο για την ομάδα, προσφέροντας τα μέγιστα.
Μετά το τέλος της καριέρας του, ύστερα από μια ατυχή επιλογή για τον πάγκο για να διαδεχθεί τον Ευγένιο, ήταν ο Γιάννης Σαμαράς που θα αναλάβει και θα οδηγήσει στην σωτηρία, ύστερα από τα μπαράζ της Ρόδου, τον Όμιλο. Την επόμενη χρονιά όταν ηγήθηκε από την αρχή της περιόδου, μαζί με τον άλλοτε συμπαίκτη του Γρ.Τσινό η ομάδα μας έχασε την έξοδο στην Ευρώπη στις λεπτομέρειες ήτοι στο παρασκήνιο, αφού την τελευταία αγωνιστική έγιναν τα μύρια όσα για να μην βγούμε στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Παρόλη τη μεγάλη καριέρα όμως που έκανε στον ΟΦΗ είτε σαν φορ, είτε σαν χαφ, παρόλο που η προπονητική του θητεία ήταν άκρως επιτυχημένη, προσωπικά δε μου έχει μείνει κάποιο γκολ ή κάποια άλλη ενέργεια στο μυαλό, από τη θητεία του στην ομάδα.
Αυτό που θυμάμαι από τότε, είναι οι πληροφορίες για την άρνηση του να φύγει τότε από τον ΟΦΗ για τον Παναθηναϊκό και τα κλάματα που είχε βάλει στο αεροδρόμιο όταν τον αποχαιρετούσαν φίλοι της ομάδας.
Ο ίδιος, λένε οι αξέχαστες αναφορές της εποχής, δεν επιθυμούσε να φύγει από τον ΟΦΗ, όμως ήταν απόφαση του μεγάλου αφεντικού και τα σκυλιά δεμένα. Δεν υπήρχε περίπτωση οι εν Ηρακλείω τοποτηρητές να χαλάσουν χατίρι στα μεγάλα αφεντικά. Ακόμη και ο ίδιος ο Ευγένιος, είχε αντιληφθεί ότι δεν μπορούσε να σταματήσει αυτήν τη μετακίνηση.
Πλέον, όταν τον είδαμε στη συνέντευξη τύπου της 18ης Οκτώβρη να συγκινείται, ανήμπορος να κρατήσει τα δάκρυα του για την μεγάλη επιστρΟΦΗ, το συναίσθημα λειτούργησε μεταδοτικά. Πόσες και πόσες θύμησες μας ήρθαν στο μυαλό, πόση χαρά μας κυρίευσε, βλέποντας πάλι τον πατέρα Σαμαρά στις τάξεις του ΟΦΗ.
Άλλωστε αυτή θα είναι η 4η παρουσία του στον Όμιλο, δυο σαν ποδοσφαιριστής, μια σαν προπονητής και πλέον σαν διευθυντής ποδοσφαίρου. Τέταρτη και φαρμακερή προφανώς, αφού το 4άρι είναι ο αγαπημένος, ο τυχερός αριθμός για τους Ομιλίτες, ένας αριθμός που σου φέρνει αμέσως στο νου την κερκίδα των φανατικότερων οπαδών.
Οι απαντήσεις του μάλιστα, αυτά τα 5-10 λεπτά που μίλησε, δε χρειαζόταν παραπάνω, έδειξαν τον δρόμο που θα ακολουθήσει ο ΟΦΗ στην εποχή Μπουση - Σαμαράδων - Πουρσανίδη. «Δε μας ενδιαφέρει τι και πως συμβαίνει στο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, δε μας ενδιαφέρει το παρασκήνιο και τι κάνουν οι άλλες ομάδες. Εμείς θα κοιτάξουμε τη δουλειά μας, το ποδόσφαιρο, την υλοποίηση των στόχων από την μικρότερη ηλικιακά ομάδα των ακαδημιών, μέχρι την πρώτη ομάδα».
Ο άνθρωπος με 5 φράσεις, 4 αν θέλετε, τα είπε όλα. Όσοι γνωρίζουν τι εστί Σαμαράς, κατάλαβαν πολλά περισσότερα.
Ένας ποδοσφαιράνθρωπος, εξάλλου, σαν τον Γιάννη Σαμαρά, αφήνει την δουλειά του να μιλάει .Ένας προπονητής που κάθε παιδί που έχει την τύχη να καθοδηγηθεί από αυτόν, μπορεί να διαμορφωθεί σε ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή.
Είναι εξάλλου δεδομένο ότι ο στόχος της ανάπτυξης των ακαδημιών που φέρνει η νέα εποχή στον ΟΦΗ, βρήκε τον καλύτερο καθοδηγητή. Ο ίδιος έδειξε την αγάπη του στην ομάδα, παρατώντας μια ασφαλή θέση στην ΑΕΚ, για να δουλέψει στην αγαπημένη του ομάδα. Το θεώρησε σαν χρέος που πρέπει να ξεπληρώσει. Ήταν άλλωστε κάτι που είχε δηλώσει ο ίδιος στην τελευταία του αποχώρηση σαν προπονητής τότε, λέγοντας πως όταν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες θα επιστρέψω, για δουλέψω όπως πρέπει.
Όλα αυτά τα χρόνια που έλειπε από τον ΟΦΗ, επέκτεινε τις γνώσεις του, ώστε σήμερα να θεωρείται ο κορυφαίος στο είδος του.
Ας μου επιτραπεί λοιπόν μια προτροπή - συμβουλή προς τα παιδιά των ακαδημιών και τους γονείς τους. Είναι πολύ τυχεροί που σήμερα ο Γιάννης Σαμαράς είναι ο επικεφαλής των ακαδημιών του ΟΦΗ. Οι συμβουλές, οι προτροπές και όσα μαθαίνουν θα πρέπει να γίνουν «ευαγγέλιο», αν θέλουν να πετύχουν κάτι στο ποδόσφαιρο. Αν το κάνουν, το μέλλον διαγράφεται μπροστά τους περισσότερο από ευοίωνο.
Τέλος, κλείνοντας το άρθρο, θα θέλαμε να σταθούμε στα επεισόδια που έκανε ο στρατός του ΟΣΦΠ. Όχι για κανένα άλλο λόγο,αλλά γιατί είχαμε προειδοποιήσει στο προηγούμενο άρθρο. Δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη πληροφόρηση, απλά μια βόλτα στα social media πρόδιδε τι προετοίμαζαν.
Θεωρώ ότι την αποκλειστική ευθύνη για την παρουσία του στρατού, γιατί περί στρατό πρόκειται, όχι για οπαδούς, του ΟΣΦΠ, βαραίνει απολύτως την προηγούμενη διοίκηση της ομάδας, αλλά και τον υφυπουργό αθλητισμού. Αυτό γιατί η αστυνομική διεύθυνση ήταν αρνητική στην παρουσία τους, όμως με απόφαση υπουργού προσπεράστηκε η γνωμοδότηση της.
Θα συμφωνήσω μόνο σε ένα πράγμα. Η παρουσία φιλοξενούμενων οπαδών είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Όταν όμως πρόκειται για οπαδούς, όχι για στρατούς. Γιατί ιδιαίτερα οι συγκεκριμένοι,έχουν δείξει το ποιόν τους αλλεπάλληλες φορές, παρελαύνοντας σαν καταδρομικός στρατός, σπάζοντας ότι περνάει από το χέρι τους, χωρίς καν να προκληθούν.
Ευπρόσδεκτοι λοιπόν μόνο οι οπαδοί που σέβονται τον αντίπαλο και την πόλη που τους φιλοξενεί. Όχι εκείνοι που έρχονται με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσουν επεισόδια, καταστρέφοντας περιουσίες, για να δείξουν την αρρωστημένη νοοτροπία τους.
Ας αποκτήσει επιτέλους τη βούληση η πολιτεία να τους πατάξει. Γιατί αν ήξεραν οι συγκεκριμένοι ότι με ένα τζάμι σπασμένο έξω από το γήπεδο ή με οποιαδήποτε άλλη ζημιά εντός ή εκτός γηπέδου, θα τιμωρούνταν η ομάδα τους, όχι με χρηματικό πρόστιμο, αλλά με αφαίρεση βαθμών θα συμπεριφέρονταν σαν Παναγίες…
ΥΓ4: «… Ο Πέδρο Αρίσπε δεν ήξερε τι σημαίνει πατρίδα. Πατρίδα ήταν το μέρος που είχε γεννηθεί, αλλά τι τον ένοιαζε, σάματι τον είχε ρωτήσει κανείς ; Ήταν και το μέρος που τσάκιζε τη μέση του, δουλεύοντας σαν εργάτης σε ένα παρασκευαστήριο κρέατος, αλλά και πάλι τι τον ένοιαζε, όποιο κι αν ήταν το αφεντικό, όποια κι αν ήταν η γεωγραφία.
Όταν όμως η εθνική ομάδα της Ουρουγουάης κέρδισε στη Γαλλία το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924, ο Αρίσπε ήταν ανάμεσα στους θριαμβευτές παίκτες της. Και καθώς έβλεπε την σημαία της Ουρουγουάης, με τον ήλιο και τις τέσσερις γαλάζιες γραμμές, να υψώνεται αργά στην τιμητική θέση, πάνω από όλες τις άλλες, ο Αρίσπε ένιωσε ότι το στήθος του πήγαινε να σπάσει.
Τέσσερα χρόνια αργότερα η Ουρουγουάη κέρδισε και στους Ολυμπιακούς της Ολλανδίας.Και ο Ατίλιο Ναράνσιο, ένας από τους ηγέτες της Ουρουγουάης,που το 1924 είχε υποθηκεύσει το σπίτι του για να αγοράσει τα εισιτήρια των παικτών είπε :
- Δεν είμαστε πια εκείνη η μικρή κουκκίδα στον χάρτη του κόσμου …»
(Το ποδόσφαιρο στην σκιά και το φως, του Εντουάρντο Γκαλεάνο)
ΥΓ44: Πρόεδρε να κρατάς μαζί σου λοσιόν για τα "μικρόβια" που κυκλοφορούν.
Θα προσπαθήσουμε να σταθούμε σε όλα τα παραπάνω χωρίς να ξεπεράσουμε τις 4444 λέξεις,αφού τα long read, ας τα πούμε καλύτερα μακράς ανάγνωσης άρθρα, έχουν αρχίσει να γίνονται σήμα κατατεθέν του υπογράφοντος.
Θα ξεκινήσουμε όμως με κάτι διαφορετικό. Την άριστη διαχείριση του αγώνα με τον ΟΣΦΠ από τον Νίκο Παπαδόπουλο. Εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες του αντιπάλου, θωράκισε την ομάδα όταν πιέστηκε, παίρνοντας μια μεγάλη νίκη. Μια νίκη με πολλές απαντήσεις, ιδιαίτερα σε διάφορα παπαγαλάκια που ανέφεραν, κυρίως σε ΜΜΕ του κέντρου ότι η καρέκλα του κλυδωνίζεται εξαιτίας του κακού ξεκινήματος στο πρωτάθλημα.
Το κακό είναι ότι στην εποχή της επικοινωνίας, με την δεσπόζουσα θέση των social media στην καθημερινότητα μας, ευκολόπιστοι φίλαθλοι, φέροντες την κακή ελληνική νοοτροπία που θέλει τον προπονητή να πληρώνει το μάρμαρο με δυο - τρία κακά αποτελέσματα, αναπαρήγαγαν το ράδιο αρβύλα, δημιουργώντας ένα σούσουρο που μόνο καλό δεν κάνει .
Ευτυχώς ο κόουτς είναι ένα δυνατός χαρακτήρας, ένας Ομιλίτης, σαρξ εκ σαρκός της ομάδας που δεν επηρεάστηκε από τα φούμαρα που κυκλοφορούσαν σε social και μη media.
Η ιστορική συνέντευξη τύπου του Μιχάλη Μπούση ήρθε την κατάλληλη στιγμή, παίζοντας τον δικό της ρόλο στην αναγέννηση της ομάδας. Μια συνέντευξη που συγκίνησε τους κάπως παλιότερους Ομιλίτες που για χρόνια έβλεπαν μόνο στα όνειρα τους αυτά που δημοσιοποίησε, που πρεσβεύει, ο πρόεδρος και οι συνεργάτες του.
Ξέρετε, τους προηγούμενους μήνες η αρθρογραφία μας αναλώθηκε σε διαχρονικά θέματα, όπως τα σκάνδαλα που ταλανίζουν για δεκαετίες το ελληνικό ποδόσφαιρο, την ανάγκη πάταξης της ανομίας που επικρατεί, τα πλεονεκτήματα που μπορεί να έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο, τα οποία μπορούν να αναδειχθούν μόνο μέσω της ισονομίας και της αξιοκρατίας, καθώς και τι συμβαίνει σε προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες όπου ο βασιλιάς των σπορ αποτελεί φορέα της πραγματικής οικονομίας, παράγοντας πλούτου για τις τοπικές και την εθνική οικονομία, τις θέσεις εργασίας που δύναται να παρέχει, το κοινωνικό έργο που μπορεί να προσφερθεί μέσω του ποδοσφαίρου.
Γράφοντας όλα αυτά, στο πίσω μέρος του μυαλού υπήρχε η ελπίδα ότι μπορεί κάποια στιγμή να τα ζήσουμε και στον ΟΦΗ. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν τόσο αισιόδοξος, φανταζόμουν ότι στα επόμενα χρόνια ίσως μπορεί κάτι να συμβεί.
Να λοιπόν που συμβαίνουν θαύματα. Όλα όσα ανέφερε ο κ.Μπούσης στην συνέντευξη τύπου, η εν γένει παρουσία του, τα σχέδια που έχει για τον ΟΦΗ είναι σαν να βγήκαν από τα πιο τρελά μας όνειρα . Ο ίδιος ήδη από τα πρώτα 24ωρα έχει φέρει μια άλλη νοοτροπία, έναν άλλο τρόπο σκέψης και λειτουργίας της ομάδας. Είναι ολοφάνερο ότι πλέον έχουμε περάσει σε αμερικάνικο know - how στην οργάνωση και στη λειτουργία του συλλόγου,κάτι που είχαμε αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο... Φέρων την αμερικάνικη παιδεία και νοοτροπία στο επιχειρείν ο Big Mike, είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα την διοχετεύσει στην λειτουργία του συλλόγου. Τα πρώτα δείγματα είναι πολύ παραπάνω από ενθαρρυντικά, εκκωφαντικά αψεγάδιαστα θα μπορούσα να πω. 4444 καλωσορίσατε λοιπόν στον Big Mike και τους συνεργάτες του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
«Γιάννη Σαμαρά εσύ είσαι ο φονιάς,κι όχι ο Δημόπουλος,ο παλιο…»
Ήταν το σύνθημα που αντηχούσε στο Γεντί Κουλέ όταν η αρμάδα του Γκέραλντ μοίραζε ταρίφες από το αεροδρόμιο. Για τους νεότερους,το προσωνύμιο «φονιάς» συνόδευε τον επιθετικό του ΠΑΟΚ και του ΠΑΟ Χρήστο Δημόπουλο. Ο Γιάννης ο Σαμαράς όμως έγινε στο Ηράκλειο,υπό την καθοδήγηση του Ευγένιου, αλλά και με την συμπαράσταση του άλλου «πύργου» της ομάδας εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 80 (και σκόρερ μας στον τελικό του 87) Γρηγόρη Χαραλαμπίδη, αλλά και τα φάουλ - μισό γκολ του λίμπερο τότε Γρηγόρη Τσινού, ενός από τους πιο εγκεφαλικούς και τεχνίτες αμυντικούς που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα, ο πραγματικός «φονιάς - επιθετικός» που κάθε σέντρα στην περιοχή ήταν κίνδυνος - θάνατος για τις αντίπαλες εστίες. Θα θυμάστε οι παλιότεροι, εκείνα τα φάουλ μπροστά στον πάγκο του ΟΦΗ που κέρδιζε η ομάδα, τα οποία πήγαιναν συστημένα είτε στο κεφάλι του Σαμαρά, είτε του Χαραλαμπίδη. Ο κόσμος είχε ήδη σηκωθεί έτοιμος να πανηγυρίσει το επερχόμενο γκολ πριν ακόμη ο Τσινός εκτελέσει το φάουλ.
Αργότερα, στη δεύτερη θητεία του στον ΟΦΗ, μετατοπίστηκε στα χαφ, αποτελώντας και σε αυτήν την περίοδο ακρογωνιαίο λίθο για την ομάδα, προσφέροντας τα μέγιστα.
Μετά το τέλος της καριέρας του, ύστερα από μια ατυχή επιλογή για τον πάγκο για να διαδεχθεί τον Ευγένιο, ήταν ο Γιάννης Σαμαράς που θα αναλάβει και θα οδηγήσει στην σωτηρία, ύστερα από τα μπαράζ της Ρόδου, τον Όμιλο. Την επόμενη χρονιά όταν ηγήθηκε από την αρχή της περιόδου, μαζί με τον άλλοτε συμπαίκτη του Γρ.Τσινό η ομάδα μας έχασε την έξοδο στην Ευρώπη στις λεπτομέρειες ήτοι στο παρασκήνιο, αφού την τελευταία αγωνιστική έγιναν τα μύρια όσα για να μην βγούμε στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Παρόλη τη μεγάλη καριέρα όμως που έκανε στον ΟΦΗ είτε σαν φορ, είτε σαν χαφ, παρόλο που η προπονητική του θητεία ήταν άκρως επιτυχημένη, προσωπικά δε μου έχει μείνει κάποιο γκολ ή κάποια άλλη ενέργεια στο μυαλό, από τη θητεία του στην ομάδα.
Αυτό που θυμάμαι από τότε, είναι οι πληροφορίες για την άρνηση του να φύγει τότε από τον ΟΦΗ για τον Παναθηναϊκό και τα κλάματα που είχε βάλει στο αεροδρόμιο όταν τον αποχαιρετούσαν φίλοι της ομάδας.
Ο ίδιος, λένε οι αξέχαστες αναφορές της εποχής, δεν επιθυμούσε να φύγει από τον ΟΦΗ, όμως ήταν απόφαση του μεγάλου αφεντικού και τα σκυλιά δεμένα. Δεν υπήρχε περίπτωση οι εν Ηρακλείω τοποτηρητές να χαλάσουν χατίρι στα μεγάλα αφεντικά. Ακόμη και ο ίδιος ο Ευγένιος, είχε αντιληφθεί ότι δεν μπορούσε να σταματήσει αυτήν τη μετακίνηση.
Πλέον, όταν τον είδαμε στη συνέντευξη τύπου της 18ης Οκτώβρη να συγκινείται, ανήμπορος να κρατήσει τα δάκρυα του για την μεγάλη επιστρΟΦΗ, το συναίσθημα λειτούργησε μεταδοτικά. Πόσες και πόσες θύμησες μας ήρθαν στο μυαλό, πόση χαρά μας κυρίευσε, βλέποντας πάλι τον πατέρα Σαμαρά στις τάξεις του ΟΦΗ.
Άλλωστε αυτή θα είναι η 4η παρουσία του στον Όμιλο, δυο σαν ποδοσφαιριστής, μια σαν προπονητής και πλέον σαν διευθυντής ποδοσφαίρου. Τέταρτη και φαρμακερή προφανώς, αφού το 4άρι είναι ο αγαπημένος, ο τυχερός αριθμός για τους Ομιλίτες, ένας αριθμός που σου φέρνει αμέσως στο νου την κερκίδα των φανατικότερων οπαδών.
Οι απαντήσεις του μάλιστα, αυτά τα 5-10 λεπτά που μίλησε, δε χρειαζόταν παραπάνω, έδειξαν τον δρόμο που θα ακολουθήσει ο ΟΦΗ στην εποχή Μπουση - Σαμαράδων - Πουρσανίδη. «Δε μας ενδιαφέρει τι και πως συμβαίνει στο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, δε μας ενδιαφέρει το παρασκήνιο και τι κάνουν οι άλλες ομάδες. Εμείς θα κοιτάξουμε τη δουλειά μας, το ποδόσφαιρο, την υλοποίηση των στόχων από την μικρότερη ηλικιακά ομάδα των ακαδημιών, μέχρι την πρώτη ομάδα».
Ο άνθρωπος με 5 φράσεις, 4 αν θέλετε, τα είπε όλα. Όσοι γνωρίζουν τι εστί Σαμαράς, κατάλαβαν πολλά περισσότερα.
Ένας ποδοσφαιράνθρωπος, εξάλλου, σαν τον Γιάννη Σαμαρά, αφήνει την δουλειά του να μιλάει .Ένας προπονητής που κάθε παιδί που έχει την τύχη να καθοδηγηθεί από αυτόν, μπορεί να διαμορφωθεί σε ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή.
Είναι εξάλλου δεδομένο ότι ο στόχος της ανάπτυξης των ακαδημιών που φέρνει η νέα εποχή στον ΟΦΗ, βρήκε τον καλύτερο καθοδηγητή. Ο ίδιος έδειξε την αγάπη του στην ομάδα, παρατώντας μια ασφαλή θέση στην ΑΕΚ, για να δουλέψει στην αγαπημένη του ομάδα. Το θεώρησε σαν χρέος που πρέπει να ξεπληρώσει. Ήταν άλλωστε κάτι που είχε δηλώσει ο ίδιος στην τελευταία του αποχώρηση σαν προπονητής τότε, λέγοντας πως όταν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες θα επιστρέψω, για δουλέψω όπως πρέπει.
Όλα αυτά τα χρόνια που έλειπε από τον ΟΦΗ, επέκτεινε τις γνώσεις του, ώστε σήμερα να θεωρείται ο κορυφαίος στο είδος του.
Ας μου επιτραπεί λοιπόν μια προτροπή - συμβουλή προς τα παιδιά των ακαδημιών και τους γονείς τους. Είναι πολύ τυχεροί που σήμερα ο Γιάννης Σαμαράς είναι ο επικεφαλής των ακαδημιών του ΟΦΗ. Οι συμβουλές, οι προτροπές και όσα μαθαίνουν θα πρέπει να γίνουν «ευαγγέλιο», αν θέλουν να πετύχουν κάτι στο ποδόσφαιρο. Αν το κάνουν, το μέλλον διαγράφεται μπροστά τους περισσότερο από ευοίωνο.
Τέλος, κλείνοντας το άρθρο, θα θέλαμε να σταθούμε στα επεισόδια που έκανε ο στρατός του ΟΣΦΠ. Όχι για κανένα άλλο λόγο,αλλά γιατί είχαμε προειδοποιήσει στο προηγούμενο άρθρο. Δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη πληροφόρηση, απλά μια βόλτα στα social media πρόδιδε τι προετοίμαζαν.
Θεωρώ ότι την αποκλειστική ευθύνη για την παρουσία του στρατού, γιατί περί στρατό πρόκειται, όχι για οπαδούς, του ΟΣΦΠ, βαραίνει απολύτως την προηγούμενη διοίκηση της ομάδας, αλλά και τον υφυπουργό αθλητισμού. Αυτό γιατί η αστυνομική διεύθυνση ήταν αρνητική στην παρουσία τους, όμως με απόφαση υπουργού προσπεράστηκε η γνωμοδότηση της.
Θα συμφωνήσω μόνο σε ένα πράγμα. Η παρουσία φιλοξενούμενων οπαδών είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Όταν όμως πρόκειται για οπαδούς, όχι για στρατούς. Γιατί ιδιαίτερα οι συγκεκριμένοι,έχουν δείξει το ποιόν τους αλλεπάλληλες φορές, παρελαύνοντας σαν καταδρομικός στρατός, σπάζοντας ότι περνάει από το χέρι τους, χωρίς καν να προκληθούν.
Ευπρόσδεκτοι λοιπόν μόνο οι οπαδοί που σέβονται τον αντίπαλο και την πόλη που τους φιλοξενεί. Όχι εκείνοι που έρχονται με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσουν επεισόδια, καταστρέφοντας περιουσίες, για να δείξουν την αρρωστημένη νοοτροπία τους.
Ας αποκτήσει επιτέλους τη βούληση η πολιτεία να τους πατάξει. Γιατί αν ήξεραν οι συγκεκριμένοι ότι με ένα τζάμι σπασμένο έξω από το γήπεδο ή με οποιαδήποτε άλλη ζημιά εντός ή εκτός γηπέδου, θα τιμωρούνταν η ομάδα τους, όχι με χρηματικό πρόστιμο, αλλά με αφαίρεση βαθμών θα συμπεριφέρονταν σαν Παναγίες…
ΥΓ4: «… Ο Πέδρο Αρίσπε δεν ήξερε τι σημαίνει πατρίδα. Πατρίδα ήταν το μέρος που είχε γεννηθεί, αλλά τι τον ένοιαζε, σάματι τον είχε ρωτήσει κανείς ; Ήταν και το μέρος που τσάκιζε τη μέση του, δουλεύοντας σαν εργάτης σε ένα παρασκευαστήριο κρέατος, αλλά και πάλι τι τον ένοιαζε, όποιο κι αν ήταν το αφεντικό, όποια κι αν ήταν η γεωγραφία.
Όταν όμως η εθνική ομάδα της Ουρουγουάης κέρδισε στη Γαλλία το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924, ο Αρίσπε ήταν ανάμεσα στους θριαμβευτές παίκτες της. Και καθώς έβλεπε την σημαία της Ουρουγουάης, με τον ήλιο και τις τέσσερις γαλάζιες γραμμές, να υψώνεται αργά στην τιμητική θέση, πάνω από όλες τις άλλες, ο Αρίσπε ένιωσε ότι το στήθος του πήγαινε να σπάσει.
Τέσσερα χρόνια αργότερα η Ουρουγουάη κέρδισε και στους Ολυμπιακούς της Ολλανδίας.Και ο Ατίλιο Ναράνσιο, ένας από τους ηγέτες της Ουρουγουάης,που το 1924 είχε υποθηκεύσει το σπίτι του για να αγοράσει τα εισιτήρια των παικτών είπε :
- Δεν είμαστε πια εκείνη η μικρή κουκκίδα στον χάρτη του κόσμου …»
(Το ποδόσφαιρο στην σκιά και το φως, του Εντουάρντο Γκαλεάνο)
ΥΓ44: Πρόεδρε να κρατάς μαζί σου λοσιόν για τα "μικρόβια" που κυκλοφορούν.
