ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete
02/09/2018 - 12:30

Μνημόνια τέλος - το πάθημα έγινε μάθημα;

Τι μας οδήγησε σε αυτήν την καταστροφική οκταετία; Άλλαξε κάτι;

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Μύρων Κανάκης
Διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματος μας και την εκπομπή, για «τα εν δυνάμει πλεονεκτήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου» γιατί είμαστε πια, όχι πρωταθλητές όπως τραγουδούσαμε το 87, χάρη στην αρμάδα του Γκάλη και του Γιαννάκη - οκ οι Ομιλίτες το παραφράζαμε τραγουδώντας είμαστε πια κυπελλούχοι - αλλά γιατί η χώρα είναι εκτός μνημονίων.

Για να πω την ασπρόμαυρη αλήθεια μου, ήθελα να ξεκινήσω κάπως έτσι, όπως ακριβώς τα βοθροκάναλα διέκοπταν τη ροή του προγράμματος τους τα προ μνημονιακά χρόνια για να μας δείξουν ότι «ο Ανδρέας Τοσοδούτσικος πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, μετά την εγχείρηση για την αφαίρεση των αιμορροΐδων που πραγματοποίησε επιτυχημένα από τον καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών κ.Μεγαλούτσικο».

Έπαιξαν άλλωστε τον (πρωταγωνιστικό) ρόλο τους τα ιδιωτικά κανάλια για να μπούμε σε καθεστώς μνημονίων 8 χρόνια, όπως ακριβώς έπαιξε τον ρόλο του το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπως περιγράψαμε στα προηγούμενα «επεισόδια».

Ουπς!! Πάλι τηλεοπτικές εκφράσεις μου ξεφεύγουν. Άλλα γλώσσα λανθάνουσα, αλήθεια λέει. Ίσως, που ξέρετε, ετοιμάζουμε τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό κανάλι, αφού φαίνεται ότι ενοχλούμε ώστε αρκετοί «γραφιάδες» να αναλώνουν τα άρθρα τους σε επιθέσεις προς το oficrete.gr. Αντί να χαίρονται που ανεβάζουμε τον ανταγωνισμό, δίνοντας τους κίνητρο για να βελτιωθούν, προτιμούν τη λάσπη στον ανεμιστήρα . Φαινόμενο της πολιτικής, άρα και της κοινωνικής ζωής στην χώρα. Προφανώς και αίτιο για την χρεοκοπία που μας οδήγησε σε αυτήν την οικτρή, καταστροφική, οκταετία…

Είναι γενικά αποδεκτό ότι κυρίαρχο αίτιο για την οικονομική κρίση που ακόμη βασανίζει τη χώρα δεν είναι παρά η κρίση αξιών που βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες, την οποία είναι πολύ ευκολότερο να κατανοήσουμε αν ανατρέξουμε στα ποδοσφαιρικά πεπραγμένα του αναλόγου χρονικού διαστήματος, όπου οι δυνατοί χρησιμοποιούσαν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο που γέμιζε τα ταμεία τους.

Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των οπαδών της κυρίαρχης ομάδας αποδεχόταν τους αθέμιτους τρόπους, επικροτούσε μάλιστα την προεδράρα που έκανε ότι ήθελε, υπεράνω νόμων και κανόνων, μπορεί να δώσει μια εικόνα της νοοτροπίας, των (αν)ηθικών αξιών που είχαν επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην χρεοκοπία.

Η ατιμωρησία, το έλλειμμα δικαιοσύνης, τα φαινόμενα ανομίας, το δίκαιο του ισχυρού στοιχειοθετούν την εικόνα που επικρατούσε, χωρίς να έχουν εξαλειφθεί ακόμη σήμερα.

Εν ολίγοις, όταν η μια εξουσία χειραγωγείται από την άλλη, δεν έχουμε παρά κατάλυση του Συντάγματος, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Τι συνεπάγεται; Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει, έχει δόντι, λαδώνει, είναι μουράτος και έχει γνωριμίες στο κόμμα που θα βοηθήσουν. Δημιουργήσαμε μια κοινωνία όπου η μεγάλη μάζα θεωρούσε ότι έχει μόνο δικαιώματα αλλά όχι υποχρεώσεις. Δημιουργήσαμε μια κοινωνία όπου ο χαρακτηρισμός «λαμόγιο» αποτελούσε τίτλο τιμής.

Το ψάρι όμως πάντα βρωμάει από το κεφάλι. Έβλεπε ο πολίτης τι γινόταν, σκάνδαλα επί σκανδάλων ατιμώρητα και έλεγε γιατί αυτοί, οι ταγοί της πατρίδας και όχι εγώ;

Στην Ελλάδα ήδη από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, αυτό που συνέβαινε ήταν η εκτελεστική εξουσία να χειραγωγεί την δικαστική, αφού η εκάστοτε κυβέρνηση διορίζει τους ανώτατους δικαστικούς, η εκτελεστική (κυβέρνηση) όπως και η νομοθετική (Κοινοβούλιο) εξουσία χειραγωγούνται από την Τέταρτη εξουσία (ΜΜΕ), η οποία Τέταρτη εξουσία χειραγωγείται από την «οικονομική εξουσία», δηλαδή τα γνωστά τζάκια της οικονομικής ολιγαρχίας που εκτός από τα ΜΜΕ, έλεγχαν και ελέγχουν την ενέργεια, το «όπιο του λαού», τις ποδοσφαιρικές ομάδες δηλαδή, αλλά και τον κινητήριο μοχλό της οικονομίας, τα τραπεζικά ιδρύματα.

Προσωπικά, έχει μείνει στη μνήμη μου από αυτήν την οκταετία μια απάντηση του ΔΝΤ, όταν τα στελέχη του ρωτήθηκαν για την υψηλή τιμή της βενζίνης στη χώρα, και αν μπορεί ο μέσος πολίτης να αντέξει την υπερφορολόγηση της.

Είχαν απαντήσει τότε, πρέπει να ήταν ο 2ος ή ο 3ος χρόνος των μνημονίων, ότι για την ακριβή βενζίνη, μην κατηγορείτε εμάς. Η τιμή οφείλεται στο γεγονός ότι η διύλιση και η διανομή της βενζίνης στην Ελλάδα ανήκει μονοπωλιακά σε δυο οικογένειες, τους Λάτσηδες και τους Βαρδινογιάννηδες. Κυρίαρχες αυτές οι οικογένειες όχι μόνο στον ενεργειακό τομέα, στον τραπεζικό και τόσους άλλους τομείς της οικονομίας.

Αλήθεια άλλαξε κάτι, στα μνηνονιακά χρόνια;

Ας σταθούμε λίγο παραπάνω στα «ευαγή ιδρύματα» του τραπεζικού κλάδου.

Αν ανατρέξουμε στο μνημονικό μας πριν από την κρίση, οι ειδήσεις που δέσποζαν στις οικονομικές σελίδες των ΜΜΕ ήταν για τις επεκτάσεις των τραπεζών στα Βαλκάνια, ακόμη και στην Τουρκία, όπου η Εθνική Τράπεζα έφτασε στο σημείο να εξαγοράσει την μεγαλύτερη τουρκική τράπεζα. Τα δάνεια , στεγαστικά, επιχειρηματικά, σπουδαστικά, διακοποδάνεια, αγοράς αυτοκινήτου και ότι άλλο μπορούσε κανείς να φανταστεί έπεφταν βροχή με ανύπαρκτα εχέγγυα, μόνο ντελάλη δεν είχαν προσλάβει να φωνάζει στο δρόμο «πάρε κόσμε» δάνειο και έχει ο θεός. Ο θεός έχει, οι δανειολήπτες δεν είχαν. Ή αν είχαν τα έγραφαν στην θάλασσα.

Εις τον αφρό της θάλασσας το δάνειο κοιμάται, παρακαλώ σας κύματα στο πάτο να το πάτε. Έτσι λειτουργούσε η οικονομία της χώρας.

Ήταν αναπόφευκτο η φούσκα να σκάσει, παρόλο που τα «ευαγή ιδρύματα» δημοσίευαν στους ισολογισμούς κερδοφορίες 200, 300, 400%, λίγα χρόνια πριν το κραχ.

Το «βαρκάρη» τελικά τον πλήρωσε ο κοσμάκης. Τα υπερκέρδη έκαναν φτερά, έπαψε να παρέχεται ρευστότητα ακόμη και στις υγιέστερες των επιχειρήσεων, επήλθε η στασιμότητα στην οικονομία, η χώρα παρέδωσε την εθνική κυριαρχία στους δανειστές .

Ας μου επιτραπεί να αναφέρω μια προσωπική εμπειρία, στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, όταν τα γεγονότα στην Ελλάδα και η κατάρρευση της οικονομίας έπαιζαν πρώτη είδηση σε όλο τον κόσμο. Είχα βρεθεί, περίπου μέσα Νοέμβρη στην Αυστρία, με σκοπό να εργαστώ στον τουριστικό κλάδο, αφού η ελληνική βαριά βιομηχανία έχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία.

Οι μηχανές της εργάζονται για 6-7 μήνες και μετά ο γενικός διακόπτης κλείνει.

Φοβερό έ; Αλλά για τον τουρισμό, τον αθλητικό τουρισμό και τα αμφίδρομα οφέλη που μπορεί ο ΟΦΗ και η τοπική οικονομία να έχει θα αναλώσουμε πολλά άρθρα μέσω αυτού του βήματος στο άμεσο μέλλον. Όρεξη να χετε να διαβάζετε.

Βρίσκομαι στην Βιέννη, καλεσμένος σε ένα τραπέζι γενεθλίων φίλων, οι οποίοι μάλιστα με φιλοξενούσαν , για να επιστρέψουμε στη μικρή ιστοριούλα, εν μέσω βαριάς κρίσης, λίγο μετά την σύσκεψη της G20 στις Κάννες, όταν ο Σαρκοζί είχε αποκαλέσει τον τότε πρωθυπουργό Γιωργάκη Παπανδρέου «ηλίθιο μαλάκα» , σύμφωνα με δημοσιεύματα που εμφανίστηκαν πολύ αργότερα.

Όταν με σύστησαν στους υπόλοιπους καλεσμένους, με το άκουσμα ότι είμαι Έλληνας απέκτησα πρωταγωνιστικό ρόλο στην παρέα, ανάλογο με τη χώρα μας που πρωταγωνιστούσε τότε στις ειδήσεις σε όλο τον κόσμο. Στην ερώτηση που δέχτηκα για το τι συμβαίνει στην χώρα, πως προέκυψε η κρίση, εκτός από την διαφθορά που αναφέρθηκα, στάθηκα στον τεράστιο ρόλο των τραπεζών, αφού η διάσωση των προβληματικών τραπεζών, ήταν ουσιαστικά το ζητούμενο για τους δανειστές.

Η απάντηση των Αυστριακών φίλων ήταν παροιμιώδης. Τα ίδια τραβάμε και εμείς. Καταχρηστικές χρεώσεις, υψηλά επιτόκια, αφαίμαξη επιχειρήσεων και εργαζομένων.

Κάπου εκεί κατάλαβα ότι η κρίση δεν αφορά μόνο την χώρα μας, αφορά όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία από οικονομική κοινότητα διασύνδεσης και ανεμπόδιστης κίνησης αγαθών, εργαζομένων και επιχειρήσεων είχε μετατραπεί σε τραπεζικό - τοκογλυφικό υποχείριο.

Αυτό γιατί η Αυστρία έτρεχε σχεδόν μηδαμινή ανεργία περίπου στο 3-4 %, όταν στην Ελλάδα είχαμε ξεπεράσει ήδη το 20%, τα επιτόκια δανεισμού ήταν γελοία μπροστά σε αυτά των ελληνικών τραπεζών, ενώ η αβεβαιότητα για το μέλλον που είχε ήδη πριν την κρίση, κατακλύσει την χώρα μας κάθε άλλο παρά χαρακτήριζε την αυστριακή οικονομία που διατηρούσε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Αξίζει να αναφερθούμε σε μια ειδοποιό διαφορά που συναντά κάποιος σε χώρες της Β.Ευρώπης σε σχέση με την δική μας η οποία ίσως αποτελεί μια από τις απαντήσεις για την κρίση, αλλά δυστυχώς μετά από 8 χρόνια μνημονίων δεν είδαμε κάποια βελτίωση.

Ο πολίτης, η επιχείρηση έχει το κράτος δίπλα του σε ότι χρειαστεί. Σε αντίθεση με την χώρα μας που το κράτος είναι απέναντι. Ή για να μην είναι πρέπει να είσαι «του κόμματος» για να κάνεις την δουλειά σου. Εκεί σε βλέπουν σαν συνεργάτη, εδώ σαν εχθρό, ιδιαίτερα αν δεν ανήκεις στο (όποιο) κόμμα.

Ο δημόσιος τομέας λειτουργεί σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι ώστε να κάνει την ζωή του πολίτη ευκολότερη. Πως είναι στην Ελλάδα; Καμία σχέση.

Προσοχή! Αναφερόμενος στο δημόσιο, εννοώ τους πολυπληθείς βολεμένους σε μια δουλειά γραφείου, διορισμένους συνήθως από τον μπάρμπα στην Κορώνη, αργόμισθους που ζουν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου κατά κανόνα, με τις ανάλογες εξαιρέσεις φυσικά προς επιβεβαίωση. Δεν αναφέρομαι σε γιατρούς, νοσοκόμους, δάσκαλους και καθηγητές, σώματα ασφαλείας που κάθε άλλο παρά προνομιούχους τους λες.

Άλλωστε, η πρόσφατη τραγωδία στην Ανατολική Αττική φανέρωσε άλλη μια μνημονιακή πληγή, αφού οι πυροσβέστες δεν επαρκούσαν να αντιμετωπίσουν το μέγεθος της φωτιάς, ύστερα από τις περικοπές προσωπικού που έγιναν εξαιτίας των μνημονίων.

Σήμερα, μετά από 8 δύσκολα και οδυνηρά χρόνια, μπορεί οι εταίροι μας στην Ε.Ε. να προσπαθούν να «χρυσώσουν το χάπι» χειροκροτώντας τον ελληνικό λαό για τις θυσίες, τα δικά τους λάθη έχουν προφανώς περάσει στη λήθη με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων και του λαού βεβαίως-βεβαίως, αλλά τουλάχιστον από την οπτική του μέσου πολίτη λίγα ουσιαστικά πράγματα έχουν αλλάξει.

Η γραφειοκρατία που αποτελεί τροχοπέδη για την οικονομία είναι παρούσα με το παραπάνω, το φορολογικό σύστημα είναι αποκρουστικό για επενδύσεις, πόσο μάλλον από το εξωτερικό που είναι το ζητούμενο, η παραγωγική σύνθεση της οικονομίας βασίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά στον τουριστικό κλάδο, που και αυτός, όπως προαναφέραμε έχει τις μηχανές σε λειτουργία μοναχά 6-7 μήνες, παραμελώντας συχνά εκείνο που θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο ατού, που κάνει την Ελλάδα ξεχωριστή σε σχέση με τους ανταγωνιστές. Την βαριά πολιτιστική μας κληρονομιά.

Έτσι βλέπουμε π.χ. μνημεία να είναι εγκαταλελειμμένα, συχνά δε, λεηλατημένα, οι αποθήκες των μουσείων να είναι γεμάτες ευρήματα αντί να εκτίθενται στο κοινό μέσα από την ίδρυση μουσείων σε κάθε περιοχή που μπορεί να υποστηρίξει κάτι ανάλογο κερδίζοντας μάλιστα υπεραξία για το τουριστικό προϊόν μέσα από τις σωστές προωθητικές κινήσεις μάρκετινγκ.

Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο αρχαίο θέατρο της Κρήτης στη Γόρτυνα, χωρητικότητας 13-14.000 θέσεων, όταν η ομώνυμη πόλη ήταν η πρωτεύουσα του νησιού (αλλά και της Β .Αφρικής) επί Ρωμαϊκών χρόνων.

Σήμερα οι ανασκαφές κινούνται με πολύ βραδείς ρυθμούς, ενώ αμφιβάλλω αν υπάρχει πλάνο που θα προβλέπει πότε θα ολοκληρωθούν.

Όταν το Υπουργείο Πολιτισμού έχει κονδύλια προς διάθεση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα μέρη μου, όπου το αρχαίο θέατρο της Χερονήσου ήταν το 2ο μεγαλύτερο της εποχής.

Όχι δεν κινούνται με βραδείς ρυθμούς οι ανασκαφές. Με καθόλου ρυθμούς.

Φανταστείτε ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο τουριστικό προορισμό της Μεσογείου, φανταστείτε την υπεραξία για το τουριστικό προϊόν της Κρήτης, αν οι επενδύσεις ήταν στοχευμένες ώστε να κινηθεί η «μηχανή» ταχύτερα και ορθότερα.

Ή ακόμη αν θέλετε να πάμε σε άλλες συγκρίσεις, θυμηθείτε πως λειτουργούν μουσεία σε πόλεις του εξωτερικού, πως δουλεύουν για να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο, τι διαδραστικά μέσα χρησιμοποιούν, τι υπηρεσίες προσφέρουν και πως λειτουργούν αντίστοιχα ελληνικά.

Να αφήσουμε τον τομέα της δικής μου επαγγελματικής δράσης. Ας καταπιαστούμε με τον πρωτογενή τομέα. Μήπως τα πράγματα εδώ είναι καλύτερα; Μήπως οι δανειστές που υποτίθεται ότι είναι προς όφελος τους η επανεκκίνηση της οικονομίας έδωσαν τις κατευθυντήριες γραμμές για να επιτευχθεί;

Τα ελληνικά προϊόντα, από το ελαιόλαδο και το θυμαρίσιο μέλι ως τις τρούφες Κοζάνης είναι προϊόντα με υπεραξία, θεωρούνται τα κορυφαία στον κόσμο.

Είμαι σε θέση να γνωρίζω τη ζήτηση που έχει το κρητικό ελαιόλαδο στις αγορές του εξωτερικού. Όμως ακόμη σήμερα μεγάλο μέρος της παραγωγής οδεύει χύμα προς την Ιταλία, αναμιγνύεται με το ιταλικό και βγαίνει ένας αχταρμάς με μειωμένη αξία.

Ας δούμε το παράδειγμα της Ολλανδίας. Μια χώρα με έκταση μικρότερη από το 1/3 της Ελλάδας, έχει καταφέρει να αποτελεί τον 2ο εξαγωγέα αγροτικών προϊόντων παγκοσμίως, μετά τις ΗΠΑ!

Σίγουρα βοηθά το κλίμα αλλά εκείνο που οδήγησε σε αυτά τα αποτελέσματα δεν είναι άλλο από το «πάντρεμα» της αγροτικής παραγωγής με την έρευνα και την καινοτομία .

Έτσι η πατρίδα του πρωταγωνιστή εκ των θεσμών στα μνημονιακά χρόνια Ντάισενμπλουμ διαθέτει το κορυφαίο πανεπιστήμιο στον κόσμο ειδικευμένο σε θέματα αγροτικής παραγωγής.

Μήπως έχει γίνει κάτι ανάλογο στην χώρα μας, που φημίζεται για την ποιότητα των αγροτικών της προϊόντων; Ή μήπως συναντώνται σε κάποιο άλλο τομέα της οικονομίας το επιχειρείν με την έρευνα και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα γενικότερα;

Να μιλήσουμε για τριτογενή τομέα; Δεν έχουμε και πολλά να πούμε, γιατί απλά δεν υπάρχει. Κάποιοι μοναχικοί πιονέροι κάνουν την προσπάθεια τους, αλλά είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να περάσουν Συμπληγάδες και Λαιστρυγόνες, τη Σκύλα και τη Χάρυβδη για να βρεθούν στην Ιθάκη, αφού ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε το αγαπημένο νησί των ποιητών.

Νέες τεχνολογίες; Η χώρα μας ακόμη και μετά από 8 δύσκολα χρόνια αποτελεί μια ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια. Σταυροδρόμι ηπείρων και θαλασσών, θα μπορούσε, θα έπρεπε να αποτελεί κυρίαρχη δύναμη, ένα «ελντοράντο» για τις επιχειρήσεις νέων τεχνολογιών. Αντ'αυτού, εμβρυακά βήματα, αργό ιντερνέτ, υπέρογκες χρεώσεις.

Το χειρότερο όμως από όλα αυτά είναι η στάση και η νοοτροπία του Έλληνα.

Η ατάκα «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» είναι αυτή που επικρατεί.

Δεν κοιτάζει ο χ-ψ επιχειρηματίας, εργαζόμενος, πολίτης να βελτιώσει τις αδυναμίες του, κοιτάζει να μην γίνει καλύτερος ο γείτονας του.

Δεν έμαθε ο Έλληνας ακόμη, τι κι αν το έχει διδαχτεί ποικιλοτρόπως, ότι μόνο με την βελτίωση του «εμείς» είναι εφικτή η βελτίωση του «εγώ».

Δεν έμαθε ο Έλληνας ότι όταν τα δάχτυλα ενωθούν σχηματίζοντας γροθιά, έχουν περισσότερη δύναμη, από ότι αν είναι μοναχά τους.

Δεν έμαθε ότι μόνο μέσω της συμμετοχής, της συνεργασίας, της αλληλοβοήθειας και των συλλογικοτήτων μπορεί να επιτύχει αποτελέσματα, που με κάθε διαφορετικό τρόπο μοιάζουν ανέφικτα.

Το ερώτημα που προκύπτει τελικά είναι αν το πάθημα έγινε μάθημα.

Γιατί μπορεί να βγήκαμε από το μνημόνιο, αλλά είναι γνωστό ότι η χώρα χρωστάει ακόμη της Μιχαλούς.

Μπορεί όμως να αντεπεξέλθει. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ενεργειακός πλούτος, όχι μόνο οι υδρογονάνθρακες που εσχάτως κυριαρχούν στην ειδησεογραφία, αλλά και οι φιλικές προς το περιβάλλον μορφές ενέργειας μπορούν να την καταστήσουν μια υπερδύναμη στο νοτιανατολικό άκρο της Ευρώπης. Αρκεί να γίνουν οι σωστοί χειρισμοί.

Γιατί όπως είχε πει κάποιος σοφός όταν δημοσιοποιήθηκε η ύπαρξη υδρογονανθράκων, υπάρχουν δυο πιθανότητες. Να μετατραπούμε σε Νορβηγία, δηλαδή σε ένα κράτος πρότυπο πρόνοιας , παιδείας και ποιότητας ζωής ή σε Ιράκ, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες εξηγήσεις νομίζω.

Κλείνοντας αυτό το “long read” κείμενο που ξεκίνησε να γράφεται πριν από 10 μέρες περίπου, απλά να προσθέσω μια ακόμη προσωπική εμπειρία που αφορά την προστασία του περιβάλλοντος.

Την ίδια εποχή που προαναφέρθηκε, στην Αυστρία, παρακολουθώντας ειδήσεις στο ZDF σχετικά με το περιβάλλον, οι φίλοι που με φιλοξενούσαν ρώτησαν. Έχει και στην Ελλάδα τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο η προστασία του περιβάλλοντος, παίζει τόσο πολύ στα μέσα;

Δυστυχώς τα θέματα της οικονομικής κρίσης επικρατούν, δυστυχώς είμαστε πολύ πίσω πάνω σε αυτό το ζήτημα. Ούτε ανακύκλωση δεν έχουμε μάθει, 9/10 νοικοκυριά δεν ξέρουν τι θα πει διαχωρισμός απορριμμάτων και συγκεκριμένη μέρα αποκομιδής κάθε διαφορετικού είδους (γυαλί, χαρτί, πλαστικό, τσίγκος) απορρίμματος.

Έμειναν έκπληκτοι. Βλέπετε, στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη είναι το κυριάρχο θέμα για δεκαετίες. Σε χώρες που η ετήσια ηλιοφάνεια είναι όση έχουμε εμείς τον Γενάρη, μεγάλο μέρος των οικιακών ενεργειακών αναγκών καλύπτεται από την ηλιακή ενέργεια, αφού κάθε σπίτι έχει τον δικό του ηλιακό συλλέκτη.

Δυστυχώς εδώ είμαστε ουραγότεροι των ουραγών.

Όσο πιο γρήγορα ξυπνήσουμε, τόσο λιγότερο δύσκολο θα είναι να αντεπεξέλθουμε της περιβαλλοντολογικής κρίσης που γιγαντώνεται και συντομότερα από όσο νομίζουμε θα επηρεάζει, αν όχι θα κανονίζει την ζωή μας.

Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά η οικονομική κρίση, τα μνημονιακά χρόνια θα είναι σύντομα ένα ανέκδοτο, μια στραβή παρανυχίδα μπροστά στα δεινά που μας περιμένουν από την περιβαλλοντολογική κρίση, αν συνεχίσουμε να επιδεικνύουμε την σημερινή αδιαφορία …

ΥΓ4: Έχω αποφασίσει εδώ και λίγο καιρό να αφιερώνω στο υστερόγραφο μου αποσπάσματα από ένα φανταστικό ποδοσφαιρικό βιβλίο, ενός τιτανότεράστιου Ουρουγουανού συγγραφέα, ενός φιλόσοφου του ποδοσφαίρου, του Εντουάρντο Γκαλεάνο.

Άλλωστε, ίσως το έχετε καταλάβει ήδη, εδώ στο oficrete.gr μας αρέσει να σας κερνάμε «τροφή για σκέψη». Θέλουμε οι Ομιλίτες να είναι οξυδερκή άτομα και τι το καλύτερο από το να γυμνάσεις το νου σου με ένα βιβλίο. Ποδοσφαιρικό ή όχι. Έστω και ένας όμως να αποφασίσει να μπει σε ένα βιβλιοπωλείο, είτε για το «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως» του Γκαλεάνο, είτε για οποιοδήποτε άλλο τίτλο, κέρδος θα είναι.

«Ο ΟΠΑΔΟΣ

Μια φορά την εβδομάδα, ο οπαδός το σκάει από το σπίτι του για το γήπεδο. Ανεμίζουν οι σημαίες, ηχούν οι ροκάνες, τα πυροτεχνήματα και τα τύμπανα, πέφτουν βροχή τα κομφετί και οι σερπαντίνες: η πόλη εξαφανίζεται, η ρουτίνα ξεχνιέται, υπάρχει μόνο ο ναός.

Σε αυτόν τον ιερό χώρο η μοναδική θρησκεία που δεν έχει άθεους κάνει επίδειξη τους θεούς της. Παρ'ότι ο οπαδός μπορεί να παρακολουθήσει το θαύμα αναπαυτικά μπροστά στην τηλεόραση, προτιμά να πάει για προσκύνημα στον τόπο όπου θα δει τους αγγέλους του να αγωνίζονται ενάντια στους αντίπαλους διαβόλους ….

… Σπανίως ο οπαδός λέει «σήμερα παίζει η ομάδα μου» . Συνήθως λέει «σήμερα παίζουμε…»»

«Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως», του Εντουάρντο Γκαλεάνο, μετάφραση Ισμήνη Κανσή, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ.

Oficrete