ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete
20/09/2020 - 17:00

Ο Απόλλων, ο Φιγκεϊρέντο και οι μεταγραφές

Λέγαμε πόσο πικρή είναι η ήττα με ένα μηδέν. Πολύ χειρότερη από το 2-0, αφού μένεις με την πεποίθηση ότι με λίγο τύχη, με λίγο καλύτερες επιλογές, με εκείνο το σουτ που δεν μπήκε, μπορεί να είχες φέρει καλύτερο αποτέλεσμα. Αν μάλιστα έχεις προηγηθεί με εκείνο το σουτ, τότε είσαι σίγουρος ότι το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Μύρων Κανάκης
Δυστυχώς ο ΟΦΗ στην επιστροφή του στην Ευρώπη, έτυχε στην πιο περίεργη χρονιά, όσα χρόνια διεξάγονται ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Εκ του αποτελέσματος, φάνηκε ότι ακόμη και η εύνοια της τύχης να παίξει στην έδρα του, χωρίς όμως την παρουσία κόσμου, δεν προσέφερε κάτι. Εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε, πόσο καταλυτική είναι διαχρονικά η παρουσία του κόσμου στο Γεντί Κουλέ. Αν βέβαια είχαμε διπλά ματς, υπό κανονικές συνθήκες, με παρουσία κόσμου τότε δεν νομίζω να αμφέβαλλε κανείς ότι ο Απόλλων ήταν το μεγάλο φαβορί. Ήταν φυσικά ακόμη και στο μονό ματς. Πιο έμπειρη ομάδα, με συνεχείς παρουσίες στο Europa League , διεκδικήτρια του τίτλου στο καλύτερο από το δικό μας κυπριακό πρωτάθλημα. Αν μάλιστα δεις και τα αποτελέσματα των δυο τελευταίων χρόνων στους ομίλους (παρακαλώ) του Europa League, τότε θα καταλάβεις ότι θα ήμασταν κάπως υπερφίαλοι αν θεωρούσαμε τον ΟΦΗ φαβορί. Έτσι για την ιστορία λοιπόν, ο Απόλλων έπαιξε το 17-18 στους ομίλους, αποκλείοντας την πρωταθλήτρια για το 19-20 Δανίας, Μίντιλαντ. Εκεί αντιμετώπισε Λυών, Αταλάντα, Έβερτον. Τρεις ισοπαλίες, τρεις ήττες τα αποτελέσματα του. Δυο εντός με Λυών, Αταλάντα, μια εκτός με Έβερτον. Δεν το λες και άσχημα απέναντι σε τέτοια μεγαθήρια έτσι;

Την επόμενη χρονιά, απέκλεισε την έως τότε μόνιμη πρωταθλήτρια Ελβετίας, Βασιλεία. Μια ομάδα με συνεχείς παρουσίες στο Champions League, με πρόκριση στους 16, μια χρονιά πριν. Στον όμιλο βρέθηκε ξανά απέναντι σε μεγαθήρια προηγμένων πρωταθλημάτων.

Μαρσέιγ, Αϊντραχτ Φρανκφούρτης (η οποία εκείνην τη χρονιά έπαιζε μπαλάρα στη Γερμανία, έχοντας ρίξει πεντάρα στην πρωταθλήτρια Μπάγερν) και Λάτσιο. Όπου Λάτσιο, διεκδικήτρια του τίτλου πέρσι στην Ιταλία. Εντός νίκη με Λάτσιο, ήττα με Αιντραχτ, ισοπαλία με Μαρσέιγ (όπου έχασε ουσιαστικά την πρόκριση). Εκτός όμως, την είχε κερδίσει στο πρώτο ματς, σε μια μεγαλειώδης νίκη στο Βελoντρόμ της Μασσαλίας, με 3-1 παρακαλώ.

Θα μου πεις, τώρα τα λες ρε Κανάκη, να είχαμε αποφύγει τις ελπίδες τις φρούδες;

Ναι, είχα πίστη και εγώ στην ομάδα, περίμενα ένα μικρό θαύμα, κάτι. Δεν ασχολήθηκα καθόλου πριν το ματς, ούτε στοιχηματικά το άγγιξα. Τη μέρα του αγώνα με έτρωγε το σαράκι, που δεν θα το ζήσουμε ζωντανά.

Όλα τα παραπάνω πού αποσκοπούνε; Ότι οκ, χάσαμε από έναν καλύτερο αντίπαλο, ρε παιδιά. Φάνηκε αυτό. Φάνηκε απλά στην φάση του γκολ, αλλά και πως διαχειρίστηκε μετά το παιχνίδι. Φάνηκε στην ποιότητα του δικού τους σέντερ φορ. Μια φάση, ένα γκολ. Δεν μπορούσες να του πάρεις την μπάλα, με τίποτα. Τράβηξε όλη την άμυνα, πάρε βάλε.

Εν αντιθέσει με τον δικό μας. Για τον οποίο είχα αρχίσει να σχηματίζω κάποιες σκέψεις πριν το ματς, ήδη από τα playoffs, που ξανάρθαν πάλι μετά τον Παναιτωλικό.

Αυτήν την ώρα που γράφονται οι γραμμές, προφανώς ολοκληρώνεται η μεταγραφή του στο Ντουμπάι. Κορδελάκι και αυτός και τζους. Εξηγούμαι.

Στο ματς με τον Απόλλωνα. Στο πρώτο 20λεπτο, κάνουν δυο τραγικά λάθη στο κέντρο της άμυνας, χασομεράει, δεν ξέρει τι να κάνει την μπάλα, δεν σηκώνει κεφάλι να δει τέρμα, παραπατάει την χάνει. Άλλο ένα, λίγο πριν ή λίγο μετά, πάλι αλλού. Στη μεγάλη φάση του 42, που μεν για μένα έπρεπε να την τελειώσει ο Σαρδινέρο, είχε οπτικό πεδίο, είχε την μπάλα έτσι για να αποφασίσει που θα την στείλει, στην πάσα που παίρνει ο Φίγκε, δεν πατάει καλά, χάνει την ευκαιρία. Σε αυτό το επίπεδο, δεν τα χάνεις αυτά. Αν τα χάνεις, δεν κάνεις για αυτό το επίπεδο. Σκεφτόμουν όλο το προηγούμενο πρωτάθλημα, λοιπόν. Είμαστε παραγωγικότατοι σε τελικές. Οι οποίες ένα 20% τουλάχιστον, κατέληγαν στο φορ. Είτε αυτός λεγόταν Μάνος είτε Φιγκεϊρέντο. Για τον Μάνο τα έχουμε πει. Αν όμως και ο Φίγκε ήθελε δέκα τελικές για να πετύχει ένα γκολ, προφανώς υπερεκτιμήθηκε, δεν είναι έτσι;

Ας προσγειωθούμε λοιπόν, γιατί χωρίς οπαδικές παρωπίδες μιλώντας, το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο και δίκαιο.

Και αν δεν παίξανε οι δικοί μας όπως θα θέλαμε, προφανώς αυτό οφείλεται κυρίως στον αντίπαλο. Δηλαδή, αν παίζαμε με τη Βόλσφμπουργκ πχ, θα είχαμε παράπονα γιατί δεν μας άφησαν να σουτάρουμε; Εμείς φτάσαμε εκεί, χάριν υπέρβασης. Αυτό που έλεγε ο Γιάννης Σαμαράς, καλώς να έρθει η Ευρώπη, αλλά ξέρουμε ότι δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι. Κι όχι, ούτε με 10 μεταγραφές, του 500ρικου η καθεμιά, θα ήμασταν έτοιμοι. Η διάρκεια, οι αγώνες, οι εμπειρίες, είναι αυτές που κάνουν τις ομάδες έτοιμες, για αυτά τα ματς.

Πέρα βέβαια από τις ειδικές συνθήκες, που ουσιαστικά έπαιξαν ένα ρόλο καταλυτικό για την έκβαση. Υπάρχει η απουσία του κόσμου, αλλά εκτός από αυτό, είναι ιδιαίτερα σημαντικό ο χρόνος που είχε κάθε ομάδα.

Ο Απόλλων σταμάτησε τους αγώνες από τον Μάρτη, ξεκουράστηκαν, ξεκίνησαν μια κανονική προετοιμασία. Με αρκετό χρόνο για τη φυσική κατάσταση, για τα τεχνικά και τα τακτικά. Με φιλικούς, αλλά κυρίως επίσημους αγώνες. Εμείς; Παίζαμε κατακαλόκαιρο, τέλειωσε, διακοπές στο τσακ μπαμ, προετοιμασία επίσης και ένα επίσημο, χάρη στις προσπάθειες της δικής μας διοίκησης.

Ας μην τα βάφουμε όλα μαύρα λοιπόν. Ας προσθέσουμε και το άσπρο να ομορφύνουν. Επιστρέψαμε στην Ευρώπη, σταθήκαμε καλά, όχι στο καλύτερο, αλλά είπαμε ειδικές συνθήκες. Και αν θέμε να δούμε από οπαδικής άποψης το ποτήρι μισογεμάτο, για φαντάσου λέει να φτάναμε Ομίλους, να ήταν κεκλεισμένων και μάλιστα στο ΟΑΚΑ.

Ούτε στον εχθρό μου δεν το εύχομαι αυτό. Για αυτό σας λέω, ας πάει και το παλιάμπελο. Μπήκε το τρένο στις ράγες, θα επιστρέψει στον προορισμό.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει - και κλείνω με αυτό - ότι η ομάδα δε θέλει ενίσχυση. Αν τελικά φύγει ο Φίγκε, δυο φοράκλες να τα βάζουν με κλειστά μάτια. Κύριε Γιάννη, έναν Γιάννη Σαμαρά με Γρήγόρη Χαραλαμπίδη σε νεότερη έκδοση, θα ήθελα παρακαλώ. Γίνεται; Ας είναι και Γιώργος Βλαστός, δεν πειράζει. Μετά στα χαφ θα ήθελα τη νεότερη έκδοση του Νίκου Νιόπλια ή έστω έναν Κώστα Φραντζέσκο, έναν Ράικο Γιάνγιανιν. Και στο αριστερό μπακ, αναλόγως. Δερμιζομανώλης, Γκουλής, μπετατζής, ό,τι να 'ναι.

Κρίμα πάντως, που έγινε το ματς χωρίς κόσμο, για ακόμη ένα λόγο. Για να χειροκροτήσουμε τον Άκη Αγιομαμίτη και τον Γιώργο Βλαστό, όπως τους αρμόζει. Δυο άριστους χαρακτήρες, στρατιώτες του ΟΦΗ με μεγάλη καρδιά. Παρακαλώ, ας επαναληφθεί η βράβευση, όταν ξανανοίξουν τα γήπεδα για τον κόσμο!

Oficrete