Δίνει ένα αμφιλεγόμενο φάουλ του Γουές, εκεί στον ασβέστη πάνω, σφίγγει ο κόμπος. Βγαίνει η πρώτη φάση, αλλά ξαναγεμίζουν. Το στομάχι έχει αρχίσει να γυρίζει ανάποδα. Τώρα ο μονόλογος περιέχει λογάκια που δε συνάδουν με την ποιότητα του σάιτ, ώσπου έρχεται το μοιραίο. Φεύγουν αντικείμενα, μπουνιές στον τοίχο, στις πόρτες. Ευτυχώς η τηλεόραση τη γλυτώνει, δεν έχουμε το παλιό ΠΑΣΟΚ που την άλλαζες για πλάκα.

Προσπαθείς να ηρεμήσεις. Πρέπει να πας και για δουλειά. Μπαίνεις κάτω από το ντουζ, ανοίγεις μόνο το παγωμένο. Δε βοηθά. Το στομάχι παραμένει δεμένο κόμπο να κάνει κουλουμούντρες. Γιατί ρε γαμώτο, γιατί μονολογείς. Πάλι τα ίδια; Πάλι τα ίδια. Όχι με δαύτους, έπρεπε να τους πατήσουμε, ας είχαμε και ελλείψεις. Με δυο εικοσάλεπτα που παίξαμε συγκεντρωμένα, άλλα δυο έπρεπε να είχαμε βάλει, εύκολα.

Πίκρα πικρή, ξυνή, ζοφερή, αχώνευτη. Νεύρα, νεύρα πολλά. Το καρδιακούλι πάντως το γλυτώσαμε, εμείς που ‘χουμε κάποια «-άντα» γραμμένα στο κοντέρ. Πόσο ακόμη, δεν ξέρω, θα το γλυτώνουμε. Αν είναι ρε παιδί μου πάντως, να στείλω το λογαριασμό του καρδιολόγου στα στόπερ μας, στους αμυντικούς γενικώς, χωρίς να εξαιρώ τον τερματοφύλακα. Κρίμα ρε παιδί μου όμως, τι σου είναι η μπάλα. Για τον Βάτερμαν, τον Υδροχόο τερματοφύλακα. Την έχυσε την καρδάρα με το γάλα. Κορυφαίος, αψεγάδιαστος, δηλαδή γουάου, 10άρι θα του βάζα στην βαθμολόγηση και σε μια φάση, έπεσε η καρδάρα, έσπασε. Η αμυντική λειτουργία βέβαια αφορά άπαντες, από τον σέντερ φορ μέχρι τον τερματοφύλακα. Αλλά του νο1 τα λάθη μετράνε στο πολλαπλάσιο, αυτό είναι το κακό με αυτή την θέση. Για αυτό δεν ήθελε να παίξει κανείς στις αλάνες τέρμα και βάζαμε τους χοντρούς. Το λες και μπούλινγκ, πριν μάθουμε τον όρο δηλαδή.

Παρένθεση, στα περίφημα ματς στις παραλίες, όχι της Κοπακαμπάνα, της Χερσόνας καμπάνα, εκεί στον παραλιακό, εκεί ντε που δεν έχει μείνει παραλία από τις εξέδρες μπλιό, τέρμα με βάζανε οι σβούροι που παίζανε μπιτς-τόπι τοτεσάς. Δέκα χρονώ εγώ, είκοσι και βάλε αυτοί. Όταν όμως έπαιζα με συνομήλικους, επίθεση αριστερά, τι κορόιδο είμαι; Κλείνει η παρένθεση.

Κρίμα για τον Βάτερμαν, γιατί έδειξε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ότι πήραμε μεγάλο τερματοφύλακα.

Τώρα είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα λένε, για τον Σίμο, δε θα πεις τίποτα για τον Σίμο, χειροκροτητή.

Ε, τι να σου κάνει και ο Σίμος, ρε κοπέλια; Να μπει να παίξει σέντερ μπακ, να καταπιεί την μπάλα; Νομίζω δε, ότι αυτά τα χαστούκια στα χασομέρια, τον έχουν οδηγήσει να βάζει έξτρα στόπερ. Η ποδοσφαιρική νοοτροπία του, δε θα ήθελε κάτι τέτοιο. Χαφ στην θέση του χαφ, φρέσκα πόδια να κρατήσουμε την μπάλα. Αυτό έκανε πέρσι στον πρώτο γύρο, όμως οι συνεχόμενες ψυχρολουσίες, τον ανάγκασαν να πάει κόντρα στα θέλω του. Ούτε αυτό όμως του βγαίνει. Για μένα πάντως, εκεί φαίνεται η ψυχή, το πάθος, η προσωπικότητα του ποδοσφαιριστή, οι ευθύνες ανήκουν κατά συντριπτικό ποσοστό σε αυτούς.

Θα ταγκάρω όμως άρθρο από άλλο σάιτ, του Δημήτρη του Καρυωτάκη από το Capitano, ας μου επιτρέψει ο κυρ αρχισυντάκτης, αφού είμεθα λάρτζ.

Μπας και θέλει η ομάδα ψυχολόγο; Γιατί δεν εξηγείται αυτό το κοκομπλόκο που τρώμε στο τέλος, χρήζει επιστημονικής ανάλυσης. Αμ στην αρχή, που μπαίνουμε νωθροί, ασταθείς και βαρεμένοι; Πού το πας αυτό;

Σίγουρα, έχουμε επηρεαστεί περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα από την απουσία του κόσμου, είμαι δηλαδή 99,4% σίγουρος ότι υπό κανονικές συνθήκες δε θα είχαμε πετάξει τους βαθμούς με τον Τρομαγμένο και το καφενείο του Αλασκούζου. Και τι να σου κάνει το 10%, μπας να μπαίνουν στο γήπεδο αυτοί που έχουν τη δυνατότερη φωνή, μετά από μετρήσεις σε ντεσιμπέλ; Εκφράζω προσωπικό συμφέρον τώρα, αλλά τι να κάνω, ένα σύνδρομο στέρησης, μεγάλο μη σου πω κιόλας, υπάρχει, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, ποιος δεν το ’χει;

Έτσα που λέτε. Είπα να πάει το άρθρο λίγο στην πλακίτσα, μπας και ευθυμήσουμε λίγο. Δευτέρα μεσάνυχτα και βάλε, αν έγραφα 24 ώρες πριν, άλλο θα ήταν το υφάκι, να ‘στε σίγουροι. Γιατί δεν χωνεύεται αυτό. Αν υποθέσουμε πάντως, ότι αυτά τα γκολ στο 90' είναι δανεικά, θυμηθείτε την χρονιά που χάσαμε από τον Αρη στις καθυστερήσεις και μας ξεπλήρωσε ο Ναμπί με Πλατανιά, είναι δανεικά, κάνει να παίρνουμε σκιάς 4 βαθμουλάκια. Είναι πάντως κρίμα, αυτές οι στιγμές με έλλειμμα αυτοσυγκέντρωσης, να χαραμίζουν όλους τους κόπους της ομάδας.

Να πω όμως την μαυρόασπρη αλήθεια μου, η ομάδα για 45 λεπτά δε μου άρεσε. Όχι όμως για ένα ημίχρονο. Είκοσι λεπτά στο πρώτο και τα τελευταία 25, μαζί με τις καθυστερήσεις φυσικά, στο δεύτερο. Ναι, είναι μια δικαιολογία οι ελλείψεις βασικών, κυρίως του Νέιρα, που όλοι ξέρουμε ότι η απόδοσή του είναι βαρόμετρο για την ομάδα. Τουλάχιστον, μέχρι να μπει σε φουλ ρυθμούς ο έτερος των Ολλανδών, ο «Ελ Τσάπο Γκουζμάν», από τον οποίο εννοείται ότι περιμένουμε αρχηγικές, δεσποτικές εμφανίσεις.

Έδειξε όμως στο υπόλοιπο 45λεπτο, ότι πραγματικά το μέλλον προβλέπεται ευοίωνο, παραπάνω και από ευοίωνο. Υπάρχει βάθος, κάτι που έλειπε πέρσι, σε βαθμό τέτοιο που όταν με το καλό είμαστε πλήρεις, ο Σίμος, ναι Σίμος μέχρι να βγει ο ήλιος από τη δύση, θα έχει πρόβλημα ποιον θα βάλει και ποιον θα αφήσει. Πόσο ωραίο ακούγεται.

Εκεί όμως που θα σταθώ, είναι σε μια δήλωση του μετά το τέλος του αγώνα. Μπορούμε να νικήσουμε οποιοδήποτε αντίπαλο. Περιμένουμε λοιπόν τη νίκη - ρεφάρισμα με την Τρίπολη, αλλά και εμφάνιση ανάλογη της Τούμπας, χωρίς όμως τις διαλείψεις στην αρχή και στο φινάλε, συνοδευόμενη με αποτέλεσμα με την ΑΕΚ. Για τον Γαύρο, έχουμε καιρό ως τότε να τα πούμε.

Όσο για τους περιοδεύοντες του Αλαφούζου, τυχερούλης όμως που είναι ο κοντούλης, τι πλάκα θα είχε αν παίζανε με κόσμο σε καμιά Λεωφόρο, ωραίο εμφυλιούλη θα είχαν. Με δαύτους, οφείλουμε πάντως να τους βάλουμε στη θέση τους, στο δεύτερο γύρο, στο ΟΑΚΑ…