ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete
05/01/2020 - 19:09

Πού ήταν το πάθος;

Είναι η πρώτη φόρα, όσα χρόνια υπάρχει ένα βήμα για να εξωτερικεύσεις τις σκέψεις σου, που πιάνω «χαρτί και μολύβι» πριν ακόμη περάσει μια ώρα από τη λήξη ενός αγώνα.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Μύρων Κανάκης
Αυτό δε συμβαίνει εξαιτίας του εκνευρισμού, δόξα τον ΟΦΗ, έχω μάθει να ηρεμώ, να κατεβάζω την έντασή μου αμέσως μετά τους αγώνες.

Συμβαίνει περισσότερο, γιατί θέλω να «κρούσω των κώδωνα». Να χτυπήσω καμπανάκια, αφού είναι μεγάλο κρίμα και αμαρτία να βγάζουμε τα μάτια μας, μόνοι μας.

Ήρθε μια ήττα από μια χειρότερη ομάδα, που για να το θέσουμε σωστά, δεν κέρδισε το ματς, ο ΟΦΗ το έχασε. Όπως ακριβώς έχει γίνει σε όλες τις ήττες, ίσως η μόνη εξαίρεση είναι το ματς με τον ΠΑΟΚ, ο ΟΦΗ αφήνει βαθμούς από δικά του λάθη.

Ίσως τα παρακάτω λόγια, μάλιστα, να ακουστούν σκληρά, πόσο μάλλον όταν θα αναφερθώ σε ποδοσφαιριστές, που έχω αποθεώσει την προηγούμενη περίοδο.

Το ματς αν το σκεφτείτε, και αν το συγκρίνετε με εκείνο του πρώτου γύρου, είναι πανομοιότυπο. Το χάσαμε μόνοι μας, ή αν θέλετε το πήρε ο Μπέος.

Θυμηθείτε τον πρώτο γύρο. Πολλά σφυρίγματα, αρκετά λάθη εναντίον μας, λίγος καθαρός χρόνος, με αποτέλεσμα να χάνουμε τον ρυθμό, αν όχι να επέρχεται εκνευρισμός και έλλειψη καθαρού μυαλού. Όπως έγινε και χθες δηλαδή. Θα θυμηθώ 2-3 σφυρίγματα, για χέρι σε κοντρόλ επιθετικού, που δεν ήταν. Δε συμπεριλαμβάνω το χέρι που έδωσε, σε μια φάση που προσπάθησε να κατεβάσει την μπάλα ο Φιγκεϊρέντο. Σε φάσεις κυρίως με τον Τσιλιανίδη στέκομαι. Άλλη μια χαρακτηριστική φάση, είναι μια ανατροπή του Φιγκερέιντο, λίγο πριν την περιοχή, που δε δίνεται το φάουλ. Ίδια ακριβώς φάση, 10 λεπτά αργότερα, αλλά αυτήν την φορά δίνεται το φάουλ. Τι άλλαξε ίδια ανατροπή, η μια δόθηκε ή άλλη δεν δόθηκε, δεν μπορώ να καταλάβω.

Αναφέρομαι στα παραπάνω, όχι γιατί ήταν φάσεις που έκριναν τον αγώνα, είπαμε το χάσαμε μόνοι μας, αλλά για να καταδείξω το «δαχτυλάκι» του Μπέου. Πως φροντίζει η ομάδα - σφραγίδα του, να έχει την ανάλογη προστασία, εκεί που τον "παίρνει" τουλάχιστον.

Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω ότι προτίμησα να παρακολουθήσω το ματς από την τηλεόραση, για διάφορους λόγους. Όχι, δεν το φοβόμουν το ματς, ήμουν σίγουρος ότι θα κερδίσουμε, εύκολα ή δύσκολα.

Θες ένας τραυματισμούλης που με ενοχλεί, θες ότι δεν είχα ψυχολογία για γήπεδο, θες ότι τα τελευταία χρόνια αρνούμαι να πληρώσω το προϊόν «ελληνικό ποδόσφαιρο», όταν ο ΟΦΗ αντιμετωπίζει ομάδες - σφραγίδες, χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, η Πύδνα Κίτρους - Βόλος, θες ότι «προσωπικότητες» σαν τον Μπέο μου προκαλούν αναγούλα και αηδία, το δηλώνω και αμαρτία ουκ έχω, προτίμησα τη ζεστασιά του σαλονιού.

Οφείλω όμως να συμπληρώσω κάτι ακόμη, να ασκήσω μια ελαφριά κριτική προς το τμήμα μάρκετινγκ. Επειδή, εδώ κάνουμε χόμπυ, η δουλειά μου αφορά την αγορά, τις πωλήσεις και το εμπόριο και επειδή έχω την ψυχρή λογική να αντιληφθώ ότι ο φίλαθλος, ο οπαδός δεν είναι παρά πελάτης για τις ΠΑΕ (όσο μη ρομαντικό και αν ακούγεται), μπορώ να διακρίνω το σημαντικότερο στοιχείο του μάρκετινγκ σήμερα. Λέγεται «value for money» στη «μαρκετίστικη διάλεκτο» και είναι αυτό που καθορίζει αν θα αγοράσουμε ένα προϊόν ή μια υπηρεσία. Αξία για τα χρήματα σου, ελληνιστί. Ε, λοιπόν, τα 30 ευρώ συν τα παρελκόμενα, είναι πολλά για να παρακολουθήσεις ένα ματς ελληνικού πρωταθλήματος, όσο και αν αγαπάς την ομάδα σου. Πρόκειται για ένα υπερκοστολογημένο προϊόν, όχι μόνο εξαιτίας των κακών υπηρεσιών, που έχουμε μάθει να προσπερνάμε, λόγω της αγάπης για την ομάδας μας, αλλά περισσότερο όταν ο αντίπαλος δεν είναι παρά μια «σκοτεινή - ομάδα», που γνωρίζει να κινείται στο παρασκήνιο, ακολουθώντας πρακτικές που δεν ταιριάζουν στο ποδόσφαιρο.

Πιο ωμά δεν γίνεται να το περιγράψω, είναι όμως η πραγματικότητα. Επειδή αγαπάμε το ποδόσφαιρο και πολύ περισσότερο την ομάδα μας, δε σημαίνει ότι θα νιώθουμε και μαλάκες, παρακολουθώντας τύπους σαν τον Μπέο να φοράνε τον μανδύα του υγιή παράγοντα, παίζοντας πότε το παιχνίδι του Σαββίδη και πότε του Μαρινάκη.

Οφείλει η πολιτεία, αν έχει την βούληση να καθαρίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, να θεσπίσει και να εφαρμόσει εκείνο το νομικό πλαίσιο που θα αποβάλλει τέτοιους «παράγοντες - μεταφραστές» από το ποδόσφαιρο.

Θα μου πεις, μα η δικαιοσύνη τον έχει απαλλάξει. Η απάντηση είναι ότι όχι μόνο το ποδόσφαιρο, όλη η χώρα έχει περάσει και περνάει δύσκολες εποχές εξαιτίας του ελλείμματος δικαιοσύνης, σε κάθε τομέα της πολιτικής, οικονομικής, αθλητικής ζωής, δε νομίζω να χωράει αμφιβολία πάνω σε αυτό. Πάμε παρακάτω όμως, γιατί θα ξετεντώσουμε.

Αγωνιστικά

Όπως ανάφερα στην αρχή, καταφέρνουμε να χάνουμε ματς μόνοι μας, όχι εξαιτίας της υπεροχής του αντιπάλου.

Αυτό συμβαίνει, όπως επανειλημμένα έχουμε πει, εξαιτίας των νεκρών διαστημάτων που παρουσιάζει η ομάδα μας, αλλά και της απουσίας πάθους, έντασης και ενθουσιασμού, σε ικανά χρονικά διαστήματα του αγώνα.

Σε αρκετά ματς νιώθω και βλέπω, πως η ομάδα μας, γνωρίζοντας πως είναι καλύτερη, πως μπορεί ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσει ευκαιρίες και να σκοράρει, παρουσιάζει μέτρια ένταση, χάνουμε τις μονομαχίες, φλυαρούμε στο χώρο του κέντρου, πουλάμε μπάλες. Πέρα από το ματς με τον Βόλο, μπορώ να θυμηθώ ανάλογες καταστάσεις στη Λαμία, τη Λάρισα, το Περιστέρι, ακόμη και με τον ΠΑΟ στο Ηράκλειο.

Αντιθέτως σε αυτά τα ματς, ο αντίπαλος, γνωρίζοντας πως παίζει με μια καλύτερη ομάδα που μπορεί να σε σκοτώσει σε 10 λεπτά, είναι συνεχώς σε εγρήγορση, βγαίνει πρώτος στην μπάλα, έχει απόλυτη συγκέντρωση στο ματς. Έτσι έχουμε σπαταλήσει βαθμούς, που θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει.

Ουσιαστικά δηλαδή, αδικούμε τους εαυτούς μας. Είναι κυρίως πνευματικό και ψυχολογικό το θέμα, θαρρώ. Μάλιστα έχει παίξει τεράστιο ρόλο η απουσία του Μεγιάδο, ενός ποδοσφαιριστή που ξεχειλίζει από πάθος, οδηγώντας και τους υπόλοιπους σε ανάλογη στάση.

Θα πρέπει όμως άπαντες, να παίζουν με το πάθος του Μεγιάδο, είτε το μπουλντόγκ είναι στην ενδεκάδα, είτε όχι. Παίζουν σε μια μεγάλη ομάδα, ο κόσμος είναι δίπλα τους, τους αγκαλιάζει, ενώ η διοίκηση φροντίζει ώστε να μην υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα.

Ακόμη και αν η παρουσία τους μέχρι σήμερα είναι καλή, δε θα πρέπει να εφησυχάζουν, πάντα η ομάδα, ο κόσμος, η Ιστορία της, απαιτεί το παραπάνω, τη βελτίωση.

Είναι μεγάλο κρίμα εξάλλου, να αδικούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, αφού αν ήμασταν σε λεπτομέρειες, σημαντικές μεν, αλλά λεπτομέρειες, καλύτεροι, προσεχτικότεροι, πιο παθιασμένοι, ο ΟΦΗ δε θα είχε πέσει από την πρώτη τριάδα του βαθμολογικού πίνακα.

Θα είναι κρίμα και τεράστιο άδικο αν ο φετινός ΟΦΗ, ο ΟΦΗ που έχει σκοπό την καθημερινή αυτοβελτίωση, να μην είναι στα playoffs, στο τέλος της regular season.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα βρίσκεται, αλλά ο στόχος θα πρέπει να είναι, όχι απλά να βρίσκεται στην πρώτη 6αδα, αλλά όσο ψηλότερα γίνεται.

Κλείνοντας, θα σταθώ ατομικά σε κάποιους ποδοσφαιριστές, που προσωπικά συμπαθώ ιδιαίτερα, αλλά επειδή ακριβώς θέλω να τους βλέπω καλύτερους, οφείλω να κριτικάρω.

Ο Σωτηρίου. Σταθερότατος τερματοφύλακας, με σπάνια λάθη, αλλά όταν σε 3 τελικές οn target δέχεσαι 2 γκολ, ακόμη και αν είναι εξ επαφής, θα πρέπει να προβληματιστείς.

Ο Μαρινάκης. Ηρακλειώτης, με Ομιλίτικο background. Τρώμε 2 γκολ, δικά του. Έχει χάσει την κίνηση στο πρώτο δοκάρι εις διπλούν και χάνουμε το ματς. Ιδιαίτερα στο 2ο γκολ, το τρώμε από στημένη φάση, με κεφαλιά από τον πιο κοντό παίκτη του πρωταθλήματος. Πρέπει να μας προβληματίζει, ιδιαίτερα όταν σαν 2ος κέντρικός μπακ, είναι λίγες οι φορές που το πρόσημο είναι θετικό για τον Νικόλα. Καλύτερα να παραμένει στα άκρα της άμυνας. Και αν ο φορ του αντιπάλου είναι γρήγορος, ώστε να μην ταιριάζει στο ματς ο Κουτρουμπής, ίσως ο Νάστος, πόσο μάλλον μια μεταγραφή – στόπερ, είναι μονόδρομος.

Ο Στάικος. Εργάτης στο γήπεδο, με πολλή δουλειά, που συχνά δε διακρίνεται «δια γυμνού οφθαλμού». Θα πρέπει όμως να παίζει πιο γρήγορα, αποβάλλοντας τη φλυαρία που τον διακρίνει, κατά διαστήματα. Να συνεχίσει να σουτάρει, μόνο όμως όταν δεν έχει καλύτερη επιλογή.

Ο Βαζ. Έδειξε διάθεση με τον Άρη, αλλά στα επόμενα ματς που αγωνίστηκε, έμοιαζε να κάνει αγγαρεία. Αν τον κούρασε το Ηράκλειο και η ομάδα, νιώθοντας ότι δεν έχει ρόλο βασικού, ο δρόμος είναι ανοιχτός.

Ο Μάνος. Ειλικρινά, περίμενα σε αυτό το ματς την αναγέννηση του. Ή έστω, ότι θα επιστρέψει στο σκοράρισμα. Δεν είναι καλά πνευματικά και ψυχολογικά, με αποτέλεσμα να μην «ακουμπάει» στα τελευταία ματς. Θα πρέπει να καθαρίσει το μυαλό του, το λέω από τον Νοέμβρη, να παίξει το ποδόσφαιρο που μπορεί, χωρίς να έχει σαν αυτοσκοπό μόνο το σκοράρισμα. Μπορεί να κάνει πολλά μέσα στο γήπεδο, να δημιουργήσει, να εκτελέσει, να βοηθήσει ανασταλτικά. Θα πρέπει, όμως, να σταματήσει να κάνει χαζά φάουλ, που κόβουν τον ρυθμό της ομάδας, σπαταλώντας επιθέσεις.

Ο Φιγκερέιντο. Δουλεύει σκληρά, ακόμη και αν δεν έχει την μπάλα. Τρώει πολύ ξύλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Νομίζω πως θα πρέπει να δυναμώσει τον κορμό του, να γίνει πιο στιβαρός, ώστε τα αντίπαλα μπακ να μην μπορούν να τον κουνήσουν, ιδιαίτερα εφόσον αγωνίζεται τόσο πολύ με πλάτη στο τέρμα.

Τέλος για τον φίλτατο Γιώργο Σίμο και το προπονητικό τιμ. Σε κάποια ματς έχει αποδειχθεί ότι αργεί να κάνει αλλαγές. Συνέβη με τον Βόλο, με τον ΠΑΟ, με τη Λαμία.

Βέβαια στα δυο από τα παραπάνω, οι γρήγορες αναγκαστικές αλλαγές έπαιξαν τον ρόλο τους. Ακόμη κι έτσι όμως, έχει διαφανεί ότι αν 5-10 λεπτά νωρίτερα, γινόταν κάποια αλλαγή, δε θα είχαμε δεχτεί γκολ. Χαρακτηριστικά στο σαββατιάτικο ματς, μετά την ισοφάριση και την πίεση που ακολούθησε για πάρουμε προβάδισμα, ήρθε το κενό, με αποτέλεσμα να δεχτούμε το γκολ. Αυτό το κενό διάστημα πληρώνουμε.

Αυτά για ένα ματς, που από το ξεκίνημα με τη σύγκρουση Σακόρ - Κοροβέση, πήγε στραβά.

Να 'ταν ανάδρομος ο Ερμής, δεν ξέρω. Οφείλουμε, όμως, να σηκώσουμε κεφάλι και να κοιτάξουμε μπροστά. Έχουμε περάσει δυσκολότερες καταστάσεις, που μια ήττα ακόμη και από ομάδα – σφραγίδα, δεν πρόκειται να μας πτοήσει!

Oficrete