(Συνέχεια από το προηγούμενο...) Πάμε Βέλγιο. Πριν λίγα χρόνια κυκλοφορούσε το ανέκδοτο «δεν υπάρχει χώρα Βέλγιο». Αυτό γιατί το μικρό κράτος των κάτω Χωρών, αποτελείται από 2 εθνότητες, τους Βαλόνους και τους Φλαμανδούς. Οι γαλλόφωνοι Βαλόνοι ήταν στο παρελθόν η πιο πλούσια από τις δυο εθνότητες, σήμερα όμως είναι οι Φλαμανδοί που "φυσάνε περισσότερο τους παράδες".

Μια χώρα έκτασης μόλις 30,5 τετρ.χλμ, κάτι παραπάνω δηλαδή από την έκταση της Κρήτης με την Πελοπόννησο, αλλά με πληθυσμό 11,5 εκατ. κατοίκων, η οποία για περίπου 2,5 χρόνια είχε μείνει χωρίς εκλεγμένη κυβέρνηση, αφού τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούσαν να κερδίζουν την απαιτούμενη πλειοψηφία για να κυβερνήσουν συνεργατικά.

Όσοι ζήσανε την δεκαετία του 80 θα θυμούνται την ομαδάρα του Σίφο, του Κέλεμανς, του Πφαφ να είναι ότι ακριβώς και η σημερινή εθνική Βελγίου. Η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στο τουρνουά.

Φέτος σκαρφάλωσε μια θέση παραπάνω σε σχέση με αυτήν του 1986, όμως καλό είναι να εξετάσουμε τι έγινε και μια τόσο μικρή χώρα, χωρίς την παράδοση και την καινοτομία που κατά καιρούς έχουν εισαγάγει οι γείτονες τους Ολλανδοί, ώστε να συμπεριληφθούν στις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές, κατάφερε να κάνει μια τόσο καλή ομάδα. Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι όπως το 2018, έτσι και το 1986 οι Ολλανδοί απουσίαζαν από την διοργάνωση, κάνοντας τον συνειρμό ότι πάντα κάποια από τις δυο αυτές Κάτω Χώρες θα πρωταγωνιστεί.

Μετά το μουντιάλ του Μεξικό, αν και το Βέλγιο συμμετείχε σε τακτικά σε μεγάλες διοργανώσεις, δεν κατάφερνε ιδιαίτερα πράγματα. Αποκορύφωμα το Ευρωπαϊκό του 2000, το οποίο συνδιοργάνωσε με την Ολλανδία αλλά δεν ήταν παρά σάκος του μποξ.

Έτσι, ο τεχνικός διευθυντής της Εθνικής Βελγίου ξεκίνησε επαφές με συναδέλφους του από μεγάλες ευρωπαϊκές σχολές. Αφού πήρε τις πληροφορίες που ήθελε ζήτησε από όλες τις ομάδες να παίζουν στις ομάδες των μικρών (Κ21, Κ19, Κ17, κλπ) το ίδιο σύστημα, το 4-3-3.

Ξεκίνησε ένα παιδομάζωμα, κυρίως παιδιών μεταναστών ή μικρών από πρώην αποικίες. Εδώ θα σταθώ σε μια φράση ενός φίλου που είχε παρακολουθήσει ένα τουρνουά ακαδημιών μεγάλης ευρωπαϊκής ομάδας . Όταν του ζήτησα την γνώμη του, τι του άρεσε μου είπε «ο πιτσιρικάς ο Ευρωπαίος, που δεν έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες στη ζωή του, που εν ολίγοις τα έχει όλα εύκολα και στο πιάτο, θα βγει να παίξει την μπάλα του, να κάνει όσα έμαθε και του είπαν οι προπονητές. Το Αφρικανάκι όμως ή το παιδί από τις υποβαθμισμένες συνοικίες μεταναστών, ξέρει ότι μέσω του ποδοσφαίρου μπορεί να ξεχωρίσει, να ξεφύγει από μια δύσκολη ζωή που προδιαγράφεται. Έτσι θα βγει με άλλη φλόγα στα μάτια, με ξεχωριστό πάθος για να τα καταφέρει».

Πέρα από το «παιδομάζωμα» και το ίδιο σύστημα, υπήρχε η βούληση, τόσο από τους ποδοσφαιριστές, όσο και από τις ομάδες για εξαγωγές ποδοσφαιριστών. Γιατί καλός ο Αζάρ, ο Λουκάκου, ο Ντε Μπρόινε, αλλά ήδη σε μικρή ηλικία πρωταγωνιστούν για χρόνια στην Πρέμιερ Λιγκ. Δε νομίζω να είχαν την ίδια εξέλιξη αν είχαν παραμείνει στην Άντερλεχτ, την Μπριζ ή ακόμη και την Λιλ που έπαιζε ο Αζάρ πριν την Τσέλσι.

Οργάνωση, πλάνο, στοχοπροσήλωση, υπομονή, στήριξη και προώθηση των «μικρών», μακροπρόθεσμοι στόχοι, είναι λοιπόν η απάντηση στην ερώτηση “πως μια τόσο μικρή χώρα έχει βγάλει τόσους πολλούς παιχταράδες ώστε να πρωταγωνιστεί”. Το έκανε το Βέλγιο, το έκανε στο παρελθόν η Γερμανία (μετά τα στραπάτσα στα τέλη του 20ου αιώνα) το κάνει ήδη η Ολλανδία, είμαι σίγουρος .

Αγγλία. It ‘s coming home … Φυσικά ούτε ο marketer που σκέφθηκε το logo δεν πολυπίστευε ότι είναι ικανοί να κατακτήσουν το τρόπαιο. Άδραξε όμως την ευκαιρία για μια επιτυχημένη καμπάνια, φούσκωσε τα μυαλά των φίλων της Αγγλίας με τα ανάλογα οικονομικά οφέλη, αποδεικνύοντας άλλη μια φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του marketing στο σημερινό ποδόσφαιρο. Σίγουρα εξέπληξαν ακόμη και τους φανατικούς υποστηρικτές τους με την πορεία τους, όμως αντικειμενικά έφτασαν παραπάνω από εκεί που μπορούσαν.

Έπαιξε ρόλο το ταμπλό των νοκ-αουτ σίγουρα, αξίζει πάντως να σταθούμε σε μια πληροφορία που κυκλοφόρησε τις μέρες του Μουντιάλ. Κάποιος από τους βοηθούς προπονητή του Σαουθγκέιτ, είχε παρακολουθήσει μαθήματα τακτικής ομάδων του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Τα συστήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν σε στημένες φάσεις που ήταν και το ατού των Εγγλέζων. Παρατηρούμε έτσι ότι το ποδόσφαιρο έχει την δυνατότητα να αφομοιώνει συστήματα από άλλα ομαδικά αθλήματα. Είναι γνωστό ότι αρκετά συχνά οι προπονητές χρησιμοποιούν μπασκετικά συστήματα σε ποδοσφαιρικές ομάδες με ιδιαίτερη επιτυχία, πλέον μάθαμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί και με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο.

Εν τέλει, δε θα ήταν κάπως άδικο η ομαδάρα με τις τεράστιες προσωπικότητες όπως ο Ρούνεϊ, ο Μπέκαμ, ο Λάμπαρντ, ο Τζέραρντ, ο Φέρντιναντ, κτλ να μην έχει καταφέρει ποτέ μια μεγάλη επιτυχία και να τα κατάφερνε μια ομάδα άγουρων ποδοσφαιριστών με μοναχά μια μεγάλη προσωπικότητα, τον Κέιν, στις τάξεις της;

Η αγαπημένη των πολλών, η Βραζιλία. Σίγουρα από τις καλύτερες ομάδες του τουρνουά, αλλά στα πραγματικά δύσκολα τα βρήκε σκούρα. Ίσως το γεγονός ότι περίμενε περισσότερα από ότι τελικά ο ίδιος μπορεί από τον “Μr. 220 εκατομμύρια ευρώ”, Νεϊμάρ, να της κόστισε αφού ο βραχύσωμος Βραζιλιάνος δεν κατάφερε να δείξει πολλά πράγματα.

Θεωρώ πάντως ότι με τη μεταγραφή του στην Παρί έβλαψε την καριέρα του. Αλλιώς είναι να αγωνίζεσαι σε ένα από τα δυσκολότερα πρωταθλήματα του πλανήτη, αλλιώς να το ΄χεις κατακτήσει από το Νοέμβρη. Όσο για την Σελεσάο, η εντός έδρας 7άρα από τους Γερμανούς, θα χρειαστεί χρόνο, ίσως μια ποδοσφαιρική γενιά, για να μπορέσουν να φτάσουν ξανά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Η ομάδα έμοιαζε πλήρης, αλλά τελικά απέναντι στους μπαρουτοκαπνισμένους Γάλλους ήταν λίγη.

Η μεγαλύτερη όλων, φυσικά, η Αργεντινή που αξίζει να θυμηθούμε ότι πέρασε στο Μουντιάλ από την προκριματική ζώνη της Λ.Αμερικής μετά κόπων και βασάνων. Όλοι οι φίλοι της “μπιανκοσελέστε” πίστεψαν ότι τα προκριματικά ήταν μια κακή παρένθεση αποδίδοντας την κακή εικόνα στα υπερατλαντικά ταξίδια εν μέσω των πρωταθλημάτων που συμμετέχουν τα αστέρια τους. Μεσοεπιθετικά, προφανώς τα μεγαλύτερα των ονομάτων του τουρνουά . Μέσι, Ιγκουαΐν , Ντι Μαρία, Ντιμπάλα, Αγουέρο, τι πονοκέφαλος για έναν προπονητή!

Για να κατακτήσεις όμως το τρόπαιο, δεν αρκεί η μεσοεπιθετική πληρότητα. Της έλειψε ένας Αγιάλα στην αμυντική γραμμή, ένας Βερόν, ένας Ρεδόντο ανασταλτικά στα χαφ. Πολύ περισσότερο της έλειψε ένας προπονητής που δε θα χειραγωγείται από τα μεγάλα αστέρια, και δη τον Μέσι όπως οι φήμες ανέφεραν, αλλά ένας προπονητής που θα αξιοποιήσει στο έπακρο το ταλέντο της ομάδας, μη διστάζοντας ακόμη και να πετάξει στον πάγκο κάποιο από τα μεγάλα ονόματα για το καλό της ομάδας, καταφέρνοντας να βγάλει τον καλύτερο εαυτό τους, όχι τον χειρότερο όπως έκανε ο Σαμπάολι.

Προσωπικά, σαν φαν του Μέσι, θέλω να πιστεύω ότι έχει ακόμη μια ευκαιρία για το ιερό δισκοπότηρο, ας είναι και στα 35 στο επόμενο Μουντιάλ. Αρκεί να έχει μια ομάδα καλοδουλεμένη σαν συμφωνική ορχήστρα της οποίας θα αποτελεί το πρώτο βιολί. Όχι όπως έγινε στην Ρωσία δηλαδή, όπου το κάθε βιολί βαρούσε τον δικό του σκοπό, καταφέρνοντας να κάνουν μια ομάδα … βιολί καλλιγραφία …

Απογοήτευση μπορεί να χαρακτηρισθεί και η Ισπανία. Μια ομάδα με βαρύ ρόστερ, με ποδοσφαιριστές που πρωταγωνιστούν στα 2 ισχυρότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, το ισπανικό και το αγγλικό πλήρωσε τα εσωτερικά προβλήματα που προέκυψαν λίγες ώρες πριν την έναρξη του τουρνουά. Το μάθημα που μπορούμε να πάρουμε από αυτήν την περίπτωση είναι ότι όσο καλούς μουσικούς και αν έχεις, αν δεν έχεις ένα ανάλογα καλό διευθυντή ορχήστρας, το αποτέλεσμα θα είναι λειψό. Ένα δεύτερο μάθημα που μπορούμε να πάρουμε είναι ότι όταν «κάθεσαι» στο 1-0 προσπαθώντας να κρατήσεις το σκορ, είναι σαν να παίζεις με την φωτιά.

Αυτά για το Μουντιάλ. Βάλαμε άλλο ένα στην πλάτη μας αφού ως γνωστόν οι ποδοσφαιρόφιλοι μετράνε την ηλικία με τα Μουντιάλ. Πλέον έχουμε μπει στην αντίστροφη μέτρηση για την έναρξη της Σουπερλίγκ.

Όλως τυχαίως βέβαια, ακόμη δεν έχει γίνει κλήρωση πρωταθλήματος, ούτε καν ξέρουμε πόσοι θα πέφτουν!

Βούτυρο στο ψωμί, δηλαδή, για να γράφουμε σεντόνια...