Λίγο πριν την Γολγοθά που ξεκινάει την προσεχή αγωνιστική με τον Ατρόμητο, έως και την 8η αγωνιστική με τον ΟΣΦΠ εντός, όπου θα αντιμετωπίσουμε τις περισσότερες από τις θεωρητικά καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος (ΠΑΟΚ, ΠΑΟ, Τρίπολη, ΠΑΟΚ, τα υπόλοιπα ματς της «ανάβασης»), λίγο μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα σε μια έδρα με κακή παράδοση, στη Λαμία, καλό θαρρώ είναι να δούμε ορισμένα ποδοσφαιρικά, ας μου επιτραπεί η έκφραση αξιώματα, ώστε να αποφύγουμε τις υπέρ του δέον «μουρμούρες» που μπορεί να προκύψουν.

Φαίνεται ότι εσχάτως οι οπαδοί του ΟΦΗ έχουν γίνει αρκετά απαιτητικοί, θεωρώντας, λανθασμένα προφανώς, ότι αφού υπάρχει οικονομική ευμάρεια, η ομάδα οφείλει να "πετάει" σε κάθε ματς.

Χρησιμοποιώ τον όρο αξίωμα, με τη μαθηματική έννοιά του, η οποία σύμφωνα με την wiki: 

“..είναι μια πρόταση η οποία δεν αποδεικνύεται, αλλά θεωρείται είτε προφανής, ή αποτέλεσμα κάποιας απόφασης. Έτσι, αξίωμα είναι μια λογική πρόταση, της οποίας η αλήθεια θεωρείται δεδομένη και χρησιμεύει ως αρχικό σημείο για την αναγωγή και το συμπέρασμα άλλων αληθών προτάσεων, ανάλογα με τη θεωρία που εφαρμόζεται.”

Ευελπιστώ ότι τα παρακάτω θα βοηθήσουν, σαν φαρέτρα επιχειρημάτων, ώστε να αποφεύγονται ατέρμονες διαφωνίες, γκρίνιες, ή υπερβολικές κρίσεις και απαιτήσεις.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Δεν είμαστε ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία ομάδα που κάνει αλλαγή ή μετατροπή στο σήμα. Πολλές φορές δε, ένα νέο σήμα οριοθετεί την έναρξη μιας νέας εποχής, μιας καινούριας στρατηγικής ή κάποιους μεγαλύτερους στόχους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, η ομόχρωμη και συμπαθής για αυτόν τον λόγο σε πολλούς Ομιλίτες Γιουβέντους, που πριν από λίγα χρόνια άλλαξε ριζικά το σήμα της, μαζί με την είσοδο στο νέο της γήπεδο. Άλλωστε η Γιούβε έχει αλλάξει πολλές φορές το σήμα της, στο πέρασμα της ιστορίας. Άλλες ομάδες που έχουν προβεί σε αρκετές αλλαγές σήματος είναι η Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπάρτσα, η Βαλένθια, η Πόρτο. Με ένα απλό γκουγκλάρισμα θα εμφανιστούν ακόμη περισσότερες. Αυτό δε σημαίνει ότι διαγράφουν την ιστορία τους, ή δε σέβονται τους οπαδούς. Κάθε αλλαγή έχει σκοπό τη βελτίωση. Η δική μας περίπτωση δε νομίζω να αποτελεί εξαίρεση, τουναντίον.

Η ατάκα ανήκει στον «παλιόφιλο» Γιώργο Βαρδινογιάννη, αλλά σίγουρα δεν ήταν ο πρώτος που το ανακάλυψε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επίσης ο Αμπράμοβιτς, ο οποίος αφού ξόδεψε καράβια χρήμα, κατάλαβε ότι έχει μπει σε ένα ατέρμονο γαϊτανάκι, που μόνο χρέος θα δημιουργεί για να μείνει ανταγωνιστικός. Έτσι τα τελευταία χρόνια, όχι 1-2, πολύ παραπάνω, έχει ρίξει βάρος στις ακαδημίες, στην παραγωγή ποδοσφαιριστών, με τα αποτελέσματα να αχνοφαίνονται ήδη από την προηγούμενη χρονιά.

Ακόμη και την φετινή χρονιά, όπου οι μεταγραφές μας έχουν φτάσει διψήφιο νούμερο, καταλαβαίνουμε πολύ καλά άπαντες θαρρώ, ότι στον ΟΦΗ βρισκόμαστε σε διαδικασία "ψησίματος".

Δημιουργήθηκαν κάποιες συνθήκες (Europa League, πώληση Φιγκεϊρέντο) που μας επέτρεψαν να κινηθούμε πιο άνετα στο παζάρι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι με 10-12 προσθήκες η ομάδα θα πετάει από την 1η ή την 4η αγωνιστική. Χρειάζεται το χρόνο της, αφού τώρα δημιουργείται.

Καμία ομάδα του πλανήτη δεν μπορεί να είναι συνεχώς στο πικ της φόρμας. Η κοιλιά που γίνεται ή το ξεκίνημα που δεν είναι ποτέ στο 100%, είναι λογικότατο. Οι ποδοσφαιριστές εξάλλου δεν είναι ρομπότ, Οπότε, είναι λογικό στο ξεκίνημα της σεζόν τα στάνταρ της απόδοσης να μην είναι στον υψηλότερο βαθμό. Θα έλεγα ότι είναι θεμιτό. Συνήθως δε οι ομάδες φορμάρονται μετά τη διακοπή λόγω εθνικών ομάδων τον Οκτώβρη, ενώ ο στόχος είναι - για όλες ανεξαιρέτως - να φτάσουν το πικ της απόδοσης από τα τέλη Φλεβάρη έως το τέλος της σεζόν, όταν κρίνονται όλα.

Θα αναρωτηθεί κάποιος, μα πώς, πέρσι πετούσαμε από την αρχή. Δεν πετούσαμε. Ήμασταν καλύτεροι από τους αντιπάλους. Ιδιαίτερα από ΠΑΟ, Πανιώνιο, Παναιτωλικό, που αντιμετωπίσαμε νωρίς. Αλλά και με τον Άρη εκτός, θυμάστε ότι μετά το 60' είχαμε κουραστεί, ελλείψει αγώνων. Όσο για την ομάδα που έβγαζε μάτια στον πρώτο γύρο, είναι λογικότατο αφού παρουσιάσουμε κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, ένα είδος total football στην ελάσσονα μορφή του, που μέχρι να το χαμπαριάσουν οι διάφορες ομαδούλες (του ΟΣΦΠ συμπεριλαμβανομένου) είχαν χάσει ή κοντέψει να χάσουν τα αυγά και τα πασχάλια. Υπομονή, λοιπόν, μα η ομάδα χτίζεται για μεγάλα πράγματα.

Όλοι γουστάρουμε να βλέπουμε γηγενείς ποδοσφαιριστές στη βασική ενδεκάδα, αλλά εδώ ταιριάζει το παράδειγμα της Ρώμης που δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Οι υπεύθυνοι άλλωστε το έχουν δηλώσει εξ αρχής. Ήταν πρακτικά πολύ δύσκολο έως αδύνατο, η Κ19 του 18-19 να δώσει ποδοσφαιριστές στην πρώτη ομάδα. Είχαν πει μάλιστα ότι οι τότε ποδοσφαιριστές της K15 ίσως προσφέρουν κάποιον. Ο στόχος είναι οι ακόμη μικρότερες ηλικίες να προωθήσουν ποδοσφαιριστές στην πρώτη. Όταν δεν έχεις μάθει τις απλές μαθηματικές πράξεις δηλαδή, δεν μπορείς να πας στην άλγεβρα. Είναι εξάλλου για έναν ποδοσφαιριστή πολύ πιο δύσκολο να αφομοιώσει εκείνα που του χρειάζονται στα 18 από ό,τι στα 13. Για αυτό υπομονή κι όταν φτάσει ο καιρός, θα δούμε και τα παιδιά από τις ακαδημίες. Στατιστικώς πάντως 1/250 παιδιά θα κάνει κάποια στιγμή συμβόλαιο, ώστε να βγάλει χρήματα από το ποδόσφαιρο. Όχι απαραίτητα στην Α' Εθνική. Ευελπιστούμε ότι εμείς θα έχουμε μια πολύ πιο βελτιωμένη στατιστική, εξαιτίας των μεγάλων προσωπικοτήτων που έχουμε στο προπονητικό τημ για τις ακαδημίες. Υπομονή και πίστωση χρόνο και εδώ οι μαγικές λέξεις.

Aκούστηκε, αλίμονο, και αυτό, μετά την μεταγραφή Φιγκεϊρέντο. Μα πώς θα κάνουμε ομάδα, όταν πουλάμε τον καλύτερο μας παίκτη, ποιος θα βάλει τα γκολ κι άλλα τινά.

Δηλαδή πουλήσαμε ένα ποδοσφαιριστή στο 10πλάσιο του κόστους του, μας δόθηκε η ευκαιρία από αυτό το deal, να πάρουμε 3-4 εξίσου καλούς ή και καλύτερους, και κάποιοι τρώγονται με τα ρούχα τους. Ο στόχος για κάθε υγιή ομάδα, είναι να διαμορφωθεί αυτάρκης. Να έχει περισσότερα έσοδα από έξοδα. Έτσι μπορεί να δημιουργήσει, να μεγαλώσει. Όσο για τα selling clubs, τι να πει και η Πόρτο, η Σεβίλλη, η Λυών, ο Αγιαξ, η Ντόρτμουντ και τόσες άλλες. Μήπως τους έλειψαν οι νίκες, οι τίτλοι και οι μεγάλοι αγώνες ή οι πορείες στην Ευρώπη;

Τώρα που έχουμε ανοίξει παρτίδες με την Μπόκα Τζούνιορς, κάπου διάβαζα ότι οι οπαδοί της θεωρούν ότι έχουν το δικό τους ρόλο για να έρθει η νίκη στο Μπομπονέρα. Πιστέψτε με, έτσι κάνω και εγώ. Το λέει και το σύνθημα «για το δικό μας νταβαντούρι».

Όπερ, είμαστε από τις ομάδες που χάνουν μέρος της δύναμης τους, εξαιτίας των κλειστών γηπέδων. Είμαι όμως σίγουρος ότι η δουλειά και η ποιότητα του προπονητικού και ποδοσφαιρικού τημ, θα αντεπεξέλθει. Κι αφού η κρίση φέρνει ευκαιρίες, καιρός να γίνουμε εξίσου καλοί και εκτός έδρας. Είμαι σίγουρος επίσης, ότι υπάρχουν οι δυνατότητες να παίζουμε 30-40% καλύτερα, ακριβώς το ωφέλιμο πρόσθετο ποσοστό δυναμικότητας, που προσφέρει το κατάμεστο Γεντί Κουλέ.

Ίσως το πιο θεμελιώδες αξίωμα. Το ευρωπαϊκό και δη το ελληνικό, είναι πολύ διαφορετικό από το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο. Εδώ υπάρχει περισσότερο πλάνο, περισσότερη τακτική, σε σχέση με την ελευθερία κινήσεων και το αλέγκρο ποδόσφαιρο της Λατινικής Αμερικής. Πέρα από αυτό, οι ρυθμοί ζωής είναι διαφορετικοί, το κλίμα, οι νοοτροπίες, η κουζίνα και τόσα άλλα. Θυμίζω επίσης ότι όχι μόνο ο ο Ίσις, αλλά και το τωρινό αγαπητό δίδυμο Μεγιάδο - Νέιρα, χρειάστηκαν το χρόνο τους για να μπουν. Ο Γκόμεζ ήταν ένας Λάτιν που μπήκε αμέσως, αλλά είχε ήδη αρκετές παραστάσεις από την Ισπανία.

Πολλοί έχουν κατηγορήσει δίκαιους και αδίκους, γιατί δεν περάσαμε τον Απόλλωνα. Ας καταλάβουμε ότι τα ευρωπαϊκά κύπελλα δεν είναι τόσο απλά και εύκολα. Είναι πολύ δύσκολο για μια ομάδα που δεν έχει αγωνιστεί για 20 χρόνια, να επιστρέψει κάνοντας επιτυχημένες παρουσίες. Ιδίως όταν προέρχεται από ένα υποβαθμισμένο πρωτάθλημα, όπως το ελληνικό. Μήπως δηλαδή νομίζετε ότι η φάση με το οφσάιντ από αντίπαλο υπήρχε περίπτωση να μη δοθεί, αν ήταν υπέρ του Απόλλωνα; Αυτό γιατί οι Κύπριοι έχουν δημιουργήσει το δικό τους στάτους κβο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εμείς το απολέσαμε μετά από τόσα χρόνια. Δε λέω ότι χάσαμε την πρόκριση μόνο από αυτήν την φάση (που ίσως και να είναι έτσι, αλλά με τα "αν" κανείς δεν κέρδισε). Αλλά οι παραστάσεις των παικτών, η εμπειρία, το μπαρουτοκάπνισαμα σε αυτά τα ματς, για να το πω καφενειακά, παίζουν το δικό τους ρόλο.

Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Ελπίζω να μην ακούσω κλάματα, κατάρες και οδυρμούς αν δεν τα καταφέρουμε φέτος. Είναι εξάλλου προφανώς καλύτερα να φτιάξουμε φέτος μια ομάδα δεμένη, που του χρόνου θα βάλει πιο ψηλά τον πήχη, που θα έχει βάθος, διάρκεια και συνέχεια, παρά να κάνουμε ένα πυροτέχνημα, παίζοντας 1-2 ματς στην Ευρώπη. Χώρια που είναι πολύ πιο δύσκολο φέτος, αφού βγαίνουν λιγότερες ομάδες. Παρόλα αυτά εγώ θεωρώ πως θα πάμε καλά. Ίσως και να βγούμε, αφού η δική μου η πρόβλεψη λέει ότι ο ΠΑΟ θα είναι για γέλια φέτος. Θα φύγει ο προπονητής, θα φύγουν παίκτες, θα έρθει εμφύλιος κόσμου με Αλασκούζο. Κωμωδιούλα prime time, δηλαδή. Οι τρεις δεδομένες θεωρώ ότι θα είναι ο Γαύρος, με τους Δικέφαλους. Για την άλλη θέση, καθώς και από το κύπελλο υπάρχουν αρκετοί μνηστήρες. Δεν το θεωρώ αυτοσκοπό πάντως. Προσωπικά μου αρκεί να κάνουμε μερικές νίκες με Γαυρο-Δικέφαλους και να κρατήσουμε την παράδοση με ΠΑΟ (δε μετράμε τα πλέι οφ) με νίκες όμως. Αλλά κυρίως να χτίσουμε μια ομαδάρα, ικανή για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα.

Κλείνουμε με τη μεγαλειώδη ρήση του τεράστιου Γιόχαν Κρόιφ.

Ο ΟΦΗ του Σίμου προσπαθεί να κάνει πράξη στο γήπεδο την ατάκα του Ιπτάμενου Ολλανδού. Δεν είναι η μόνη ομάδα που το προσπαθεί, άλλωστε. Είναι όμως πολύ δύσκολο να βγει στο γήπεδο, χρειάζεται πολύ δουλειά, καλή γνώση των θεμελιωδών αρχών του επιθετικού ποδοσφαίρου, διαύγεια και ευφυΐα. Εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων.

Εν ολίγοις, θέλει υπομονή και στήριξη. Αυτό όμως που θα εμφανιστεί όταν φτάσουμε στην πραγμάτωση, θα είναι περισσότερο από ονείρωξη.

Για αυτό ξέρετε ποια είναι η μαγική λέξη. ΥΠΟΜΟΝΗ. Και ΣΤΗΡΙΞΗ!