Και για τα δύο ματς, όμως, μπορούμε να πούμε ότι χάσαμε δύσκολα. Με μισό - μηδέν χάθηκαν αμφότερα, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε κλισέ ποδοσφαιρικές εκφράσεις.

Είχαμε πει πως το ματς θα κριθεί στην προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και τις λεπτομέρειες. Περιττεύει να ξανασταθούμε στην απουσία του Μεγιάδο, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτόν, μέχρι το τέλος της χρονιάς. Μακάρι, δηλαδή, να είναι μικρότερο το διάστημα για την επιστροφή του «Μπουλντόγκ» μας, γιατί όλοι ξέρουμε ότι ο Αργεντινός φυλάει τις Θερμοπύλες της άμυνας, ενώ ο ρόλος του είναι καταλυτικός και στο δημιουργικό - επιθετικό κομμάτι του αγώνα.

Σήμερα επιτρέψτε μου να καταθέσω την αιρετική, είναι ζητούμενο εξάλλου, άποψη μου για το ματς του Σαββάτου, κάνοντας ένα συσχετισμό με το ματς με το άλλο "βουβάλι", τον έτερο μνηστήρα του τίτλου. Να γκρινιάξω, εν ολίγοις.

Πριν όμως σταθώ σε αυτό, καλό είναι να σταθούμε και στη δική μας την «κασίδα».

Καυτηρίαζα, την προηγούμενη εβδομάδα, τη στάση και το χαρακτήρα ορισμένων ποδοσφαιριστών, κυρίως της επιθετικής γραμμής, για τη συμπεριφορά τους την ώρα του αγώνα. Ότι συχνά, μοιάζει τουλάχιστον, να βάζουν τον εαυτό τους πάνω από την ομάδα. Επιδιώκουν τη δική τους παραπάνω προβολή, δεν ξέρω αν ο όρος είναι δόκιμος, συχνά εις βάρος της ομάδας. Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται το φαινόμενο, ύστερα από μια στημένη φάση σε πλεονεκτική θέση. να διακρίνεται «δια γυμνού οφθαλμού» μια διαφωνία μεταξύ των ποδοσφαιριστών, για το ποιος θα το εκτελέσει. Συζητήθηκε την ώρα του αγώνα στην κερκίδα, συζητήθηκε στα social media, δε συνέβη πρώτη φορά. Όταν στο πρώτο ημίχρονο έχουμε κερδίσει ένα φάουλ, ο Κοσμάς ο Τσιλιανίδης συγκεκριμένα, κοντά στην περιοχή του ΠΑΟΚ, υπάρχει μια διαφωνία για το ποιος θα το εκτελέσει, ένας ήπιος λεκτικός διαπληκτισμός, για να το θέσω κομψά. Είναι το σημείο που έχουμε κλείσει τον αντίπαλο στα καρέ του, που πιέζουμε και κάποιες φορές, έχουμε κάνει «χαζούς» την αμυντική γραμμή τους, με τις γρήγορες εναλλαγές της μπάλας, τα όμορφα τριγωνάκια - τετραγωνάκια που παράγει η ομάδα μας. Ας σημειωθεί εδώ ότι στην συγκεκριμένη φάση ο Τσιλιανίδης, ενώ έχει 2 με 3 επιλογές για να πασάρει, δεν μπορεί να αποφασίσει, κοινώς φλυαρεί, μέχρι που αποφασίζει να κινηθεί μόνος του, κερδίζοντας το φάουλ. Ίσως με καλύτερη επιλογή, να είχαμε καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν είμαστε προφήτες, δεν μπορούμε να ξέρουμε, αλλά με το φτωχό μου το μυαλό, θεωρώ ότι μια καλή πάσα ήταν καλύτερη επιλογή. Κερδίζουμε το φάουλ και εκεί υπάρχει ό,τι αναφέραμε παραπάνω. Τα αναφέρω όλα αυτά, γιατί ύστερα από αυτήν τη φάση, αρχίσαμε να χάνουμε τα ηνία του αγώνα. Τη θεωρώ σαν την κομβική φάση του αγώνα, μαζί όμως με άλλες δυο. Η πρώτη, μια κλωτσιά που δέχεται ο Κοροβέσης, αν δεν κάνω λάθος και ενώ η μπάλα είναι εκτός γηπέδου, πλάγιο, στο κέντρο, που μένει ατιμώρητη.

Η άλλη, είναι η ανατροπή στον Σεμέδο, που μπορεί τα κανάλια, εξυπηρετώντας αλλότριους σκοπούς, να εμφάνισαν σαν θέατρο, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι δεν υπάρχει υποψία ανατροπής, αφού στη ζωντανή ροή φάνηκε ο αμυντικός να βάζει «καλαπόδι» στον επιθετικό μας. Δεν είχε λόγο, άλλωστε, να βουτήξει ο Σεμέδο, όταν είναι κατά μέτωπο στο τέρμα, έτοιμος να σουτάρει, έχοντας προσπεράσει 1-2 αντιπάλους. Δεν μας έχει συνηθίσει ο Καποβερντιανός (πως να τον αποκαλέσω, Πρασινοακρωτήριανο;) σε βουτιές.

Όλα αυτά, στο πρώτο ημίχρονο. Οφείλουμε, φυσικά, να ομολογήσουμε την ποιότητα του ΠΑΟΚ, ότι αν ο Μήτσος ο Σωτηρίου δεν έκανε σπουδαίες επεμβάσεις, οι Σαλονικείς θα είχαν περάσει ένα ευχάριστο απόγευμα, όμως η γενικότερη στάση του συγκεκριμένου διαιτητή, ήταν καθοριστική για την έκβαση του αγώνα.

Ξέρω, μου αρέσει, συμφωνώ και επαυξάνω, ότι η διοίκηση μας, η ομάδα μας δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθεί με τη διαιτησία. Το γουστάρουμε και το αγαπάμε αυτό. Απάντηση στην τοξικότητα, είναι το ποδόσφαιρο, είναι το ήθος που παράγει ο ΟΦΗ.

Σαν οπαδός όμως, θέλω να πιστεύω σκεπτόμενος, ύστερα από τα δυο ματς με τους "βούβαλους" του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας φυσικά και το ελεύθερο πεδίο που μου προσφέρει το oficrete.gr, ας με συγχωρέσουν οι ιθύνοντες της ΠΑΕ ΟΦΗ, αλλά και του σάιτ που σκοπό έχει να τηρεί ανάλογη στάση, για πρώτη, ελπίζω και τελευταία φορά, θα το κάνω.

Βλέπετε, ο ΟΦΗ φεύγει αδικημένος, για να μην πω σφαγμένος, από τα δυο ματς με αντιπάλους τα "βουβάλια". Με τον ΟΣΦΠ, το πέναλτυ–μαρς και η ταυτόχρονη κόκκινη κάρτα. Με τον ΠΑΟΚ, όλη η συμπεριφορά του διαιτητή Τζήλου, ήταν να μην έχει χοντρά παράπονα ο ΠΑΟΚ. Ακόμη και η κόκκινη κάρτα στον Νέιρα, για την οποία προπαγάνδιζαν τα ΠΑΟΚτσίδικα παπαγαλάκια με το σφύριγμα της λήξης, προήλθε εξαιτίας της φοβικής διαιτησίας του Τζήλου. Επέτρεψε το σκληρό και βρώμικο παιχνίδι, ιδιαίτερα απέναντι στον Νέιρα, αλλά γενικότερα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Θέλω να πω, ότι για να φτάσει ο Χουάν να αντιδράσει έτσι, πέρα από την κλωτσιά που δέχεται, ενώ είναι πεσμένος κάτω από τον Σφιντέρκσι (αφού έχει κάνει το επιθετικό φάουλ στον Σωτηρίου ) έχει φάει πολύ και βρώμικο «ξύλο» σε όλη την διάρκεια του αγώνα, που έχει μείνει ατιμώρητο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει, όχι μόνο απέναντι στον Νέιρα, αλλά σε όλο τον ΟΦΗ, ακόμη και στους αμυντικούς (είπαμε για την κλωτσιά, εκτός φάσης, στον Κοροβέση ). Πράγματα που από την τηλεόραση δε φαίνονται, αλλά όποιος είναι μέσα στο γήπεδο τα αντιλαμβάνεται. Ακόμη και το μαρκάρισμα στον Μάνο, δεν θα μπορούσε να το δώσει με τίποτα, αφού σε όλο το ματς επέτρεψε ανάλογα χτυπήματα από τον ΠΑΟΚ, που με το γράμμα του νόμου αμφιβάλλω αν θα τελείωνε το ματς με 10 παίκτες.

Ακόμη, εκείνο που κάνει αλγεινή εντύπωση είναι γιατί σε καμιά από τις 2 περιπτώσεις που ο ΟΦΗ ζητάει πέναλτυ, ο Τζήλος δεν πήγε στο VAR.

Θυμίζω ότι, με τον ίδιο διαιτητή, τα 2 από τα 3 γκολ του ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟ, χωρίς το VAR, δε θα είχαν μετρήσει, ενώ και το γκολ του Γιαννούλη που ακύρωσε (θλάση στον πανηγυρισμό έπαθα) λανθασμένα και με χρήση var, το ακύρωσε.

Να το πούμε πιο ωμά; Το ποδόσφαιρο του ΠΑΟΚ μου θύμισε εποχή παντοκρατορίας του ΟΣΦΠ στα κέντρα εξουσίας, ΕΠΟ και επιτροπή διαιτησίας. Προστασία από τους διαιτητές και τα ρέστα. Ναι μεν, έχει καλή ομάδα, κατά διαστήματα ήταν ανώτερος, αλλά και η προστασία, προστασία. Ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ, εξάλλου, πλήρωσε για χρόνια και έμαθε. Όσο καλή ομάδα και να έχεις, αν δεν έχεις και την ανάλογη προστασία, χαΐρι δε βλέπεις.

Αυτή είναι κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Θέλεις πρωτάθλημα, οφείλεις να έχεις τα κόζα. Πως έχεις τα κόζα; Ελέγχεις την ΕΠΟ και τη διαιτησία.

Είναι, λοιπόν, μεγίστης σημασίας να ελέγχεις την ΕΠΟ. Πως γίνεται αυτό; Μα εκλέγοντας στις Ποδοσφαιρικές Ενώσεις τους «δικούς» σου, αφού οι ΕΠΣ είναι αυτές που εκλέγουν την διοίκηση της ΕΠΟ. Ερωτώ εγώ ο αφελής:

Πως είναι δυνατόν η Ένωση της Άρτας π.χ να έχει ίση δυναμική με ένα άλλο νομό, που έχει κάμποσες ομάδες στις επαγγελματικές κατηγορίες;

Σε ποια από τις Ενώσεις, έστω μια, ηγείται πρώην ποδοσφαιριστής; Υπάρχει κάποιος πρόεδρος ΕΠΣ, που δεν είναι απλός παράγοντας; Που έχει παίξει ποδόσφαιρο, ή όλοι εκείνοι που γυρίζουν το κεφάλι μόλις ακούσουν "πρόεδρε", είναι παράγοντες κάποιων ερασιτεχνικών ομάδων, συνήθως του χωριού τους, που «αναρριχήθηκαν» στο «αξίωμα» προέδρου ΕΠΣ;

Τι παράγουν, για να αποκαλούνται παράγοντες; Γιατί ακόμη και η νέα μόδα των ακαδημιών, δεν έχει εμφανιστεί για να μάθουν στη νεολαία τα μυστικά του αθλήματος και, εν τέλει, να δημιουργήσουν μέσω του ποδοσφαίρου καλύτερους ανθρώπους. Περισσότερο για το 30άρι ευρώπουλα το κεφάλι ανά μήνα δημιουργούνται, παρά για εκείνο που θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο.

Μεγάλη κουβέντα ανοίγω και θα ξεπεράσω τον αυτοπεριορισμό μου στο μέγεθος του άρθρου, θα με πεθάνει και ο Σμπώκος στο δούλεμα. Αυτό όμως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για αυτό βρίσκεται στον πάτο της Ευρώπης, συναγωνιζόμενο πλέον χώρες όπως η Αλβανία, η Κύπρος, η Εσθονία και η Φινλανδία. Σεβαστές, αλλά μικρότερες σαν μέγεθος, σαν ποδοσφαιρική κουλτούρα και επίπεδο, σαν 1002.

Αν αυτό συμβεί, κερδισμένοι θα είναι όλοι. Το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα, οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, οι φίλαθλοι, ακόμη και οι παράγοντες. Ελπίζω μόνο να το καταλάβουν γρήγορα άπαντες.

Εμείς δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε να απαντάμε στην τοξικότητά τους με ποδόσφαιρο, με ακόμη καλύτερο ποδόσφαιρο. Αυτό που κάνουμε ήδη, αυτό που μας δίνει η ομάδα μας, ακόμη και σε άσχημα αποτελέσματα, αυτό που μας γεμίζει. Και έχουμε κάθε δικαίωμα, απέναντι σε όλους αυτούς, που βγαίνουν σήμερα με περίσσια υποκρισία να συγχαίρουν τον ΟΦΗ και ό,τι πρεσβεύει, ενώ οι ίδιοι υπηρετούν το εντελώς αντίθετο, να τους κοιτάμε υποτιμητικά.

Γιατί δε θα μάθουν ποτέ, δε θα νιώσουν ποτέ όσα έζησε ο οπαδός του ΟΦΗ, για να φτάσει σήμερα να τραγουδά, για την ομάδα - φάρο του ελληνικού ποδοσφαίρου!