Καθώς το 2018 διανύει τα τελευταία του 24ωρα, αξίζει νομίζω να σταθούμε λιγάκι σε όσα ζήσαμε φέτος. Μια χρονιά που ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς, αφού με το καλημέρα αποχαιρετούσαμε τον αναμορφωτή της Ιστορίας του ΟΦΗ, Ευγένιο Γκέραλντ, δεν ξέραμε τι θα μας ξημερώσει ύστερα από την λαίλαπα που έζησε η ομάδα το 2ο μισό του 2017, φοβούμενοι ότι θα ξαναζούσαμε τον εφιάλτη της αποχώρησης από το πρωτάθλημα, της Φούτμπολ Λιγκ μάλιστα ετούτη την φορά, ώσπου όλα γύρισαν τούμπα.
Έγινε η μεγάλη ανατροπή, απομακρύνθηκαν οι γραφικοί από την ΠΑΕ, ο Όμιλος ξανάγινε ομάδα όπως τα χρόνια του Μεγάλου Δασκάλου μετά από πολλά χρόνια. Πήρε το πρωτάθλημα σχετικά εύκολα, αφού όλα έμοιαζαν να τελειώνουν από τον Μάρτη, σε εκείνο το μεγαλοπρεπές 0-3 με την Παναχαϊκή, παίζοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο.
Η συνέχεια ακόμη καλύτερη. Σαν η κατάκτηση του πρωταθλήματος να ήταν το κερασάκι, αφού η τούρτα ήταν αυτή που ακολούθησε. Ήδη το κατακαλόκαιρο, λίγοι γνωρίζοντες εξέφραζαν μονάχα σε έμπιστους συνΟμιλίτες ότι κάτι μεγάλο ψήνεται.
Ταυτόχρονα όμως εξέφραζαν τους φόβους μην χαλάσει, ή μην το χαλάσουν οι «καλοθελητές». Απού καεί στον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι δε λένε; Ε,μη μου πείτε ότι οι Ομιλίτες τα προηγούμενα χρόνια δεν καήκαμε στον χυλό;
Το μυστικό κρατήθηκε, το deal ευοδώθηκε, ο ΟΦΗ επιτέλους δεν είχε απλώς ιδιοκτήτη – μεγαλομέτοχο. Είχε όραμα και πλάνο,σχεδιασμένο από 3 δικά του παιδιά, που απλά και μόνο η παρουσία τους θα ήταν αρκετή για να γεμίσει αισιοδοξία τους Ομιλίτες.
Όταν μάλιστα,τον πλάνο τους υποστηρίζει ένας δυναμικός Ελληνοαμερικανός επενδυτής,που αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον επαγγελματικό αθλητισμό, χωρίς τις παθογένειες που οι ελληνοθρεμμένοι «επενδυτές» συμπαθούνε, όταν από την πρώτη στιγμή κερδίζει άπαντες με την προσωπικότητα, την ευθύτητα και τη συμπεριφορά του, τότε η αισιοδοξία γίνετε δικαίως ενθουσιασμός.
Πριν όμως σταθούμε περισσότερο στην άφιξη – σταθμό για τη σύγχρονη Ιστορία του ΟΦΗ του Μιχάλη Μπούση, αξίζει νομίζω να σταθούμε σε ένα πρόσωπο.
Πρόκειται για τον προπονητή της ομάδας μας, Νίκο Παπαδόπουλο. Για κάποιους μπορεί να γίνομαι κουραστικός όμως οφείλουμε να του αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Ανακαλέστε λίγο στην μνήμη σας τι συνέβαινε πριν 360 μέρες και αναλογιστείτε που θα ήταν η ομάδα αν στην θέση αυτού του ανθρώπου βρίσκονταν κάποιος περαστικός ή κάποιος περισσότερο εγωιστής. Που δεν έβαζε την ομάδα πάνω από τον εαυτό του, που δε θα ρίσκαρε την καριέρα του κυνηγώντας ένα θαύμα.
Η τραγωδία που παίζονταν εις βάρος του ΟΦΗ εκείνες τις μέρες μπορούσε να έχει καλό τέλος, μόνο με την παρουσία του από μηχανής θεού. Σαν να την είχε γράψει κάποιος από τους μεγάλους τραγικούς μας. Ήταν εκείνο το τραπέζι, η μάζωξη των παιδιών του Γκέραλντ στο γνωστό κέντρο των Ανωγείων που θα έπαιζε τον θεϊκό ρόλο.
Εκεί μπήκε η σπίθα, έγινε η αρχή που θα διαμορφωνόταν σε θεμέλιο λίθο για το project που ζούμε σήμερα. Ήταν η κινητήριος δύναμη που θα κρατούσε την ομάδα ζωντανή με πρωτοστάτη τον Νίκο Παπαδόπουλο, που ξέροντας την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει να δημιουργείται, έβγαλε μπέτη μπροστά, ενέπνευσε τους ποδοσφαιριστές του και κράτησε την ομάδα ζωντανή.
Οφείλουμε βεβαίως να ευχαριστήσουμε και όλα εκείνα τα παιδιά, που έβγαλαν εγωισμό, έδωσαν την ψυχή τους, ακόμη και αν οι συνθήκες συχνά κάθε άλλο παρά ομάδα επαγγελματικού πρωταθλήματος θύμιζαν.
Το τέλος αυτής της χρονιάς, που δύσκολα θα ξεχαστεί από τους φίλους του ΟΦΗ, βρίσκει τον κόσμο της ομάδας ευτυχισμένο,ακόμη και αν η βαθμολογική θέση μας δεν συνάδει με όσα προβλέπονται να φέρει το μέλλον.
Ξέρουν, βλέπουν, αλλά έχουν και την υπομονή να στηρίξουν τον σχέδιο που θα ξαναφέρει τον ΟΦΗ στην πραγματική του θέση.
Πόσο μάλλον όταν οι αισιόδοξες προβλέψεις δείχνουν ότι ο μεγαλύτερος σύλλογος της Κρήτης θα καταφέρει πριν τα 100στά του γενέθλια, σε 6 χρόνια και κάτι μέρες από σήμερα, να αποκτήσει ένα νέο γήπεδο που θα του δώσει την ώθηση για τη γιγάντωσή του.
Αξίζει επίσης όμως να σταθούμε στον παράγοντα που κράτησε την ομάδα μεγάλη ακόμη και στα πιο δύσκολα της χρόνια, όπως αναφέρει το γνωστό σύνθημα.
Ο κόσμος του ΟΦΗ είναι ο κυριότερος παράγοντας που η ομάδα συγκαταλέγεται ακόμη στις μεγαλύτερες της χώρας, ύστερα από 18 χρόνια, που - με κάποιες εξαιρέσεις - εύκολα χαρακτηρίζονται πέτρινα.
Είναι ο κόσμος του ΟΦΗ εκείνος που προτίμησε τον δρόμο της αρετής, όσο δύσβατος και αν ήταν αυτός, αρνούμενος να δεχτεί την υποταγή σε ένα καθεστώς που απομάκρυνε την ομάδα από τις αξίες της Κρήτης. Συγκρούστηκε με ένα καθεστώς, σε μια μάχη που έμοιαζε παραπάνω από άνιση, που ιδιαίτερα μετά τον θάνατο του Θόδωρα, αλλά και την απομάκρυνση ουσιαστικά του Ευγένιου, λειτουργούσε οσφυοκαμπτικά, συρρικνώνοντας την ομάδα. Οι Κρητικοί εξάλλου έχουν μάθει να περπατούν με το κεφάλι ψηλά.
Κάτι που είχαν στερήσει οι εν Ηρακλείω τοποτηρητές του καθεστώτος Βαρδινογιάννη.
Αν είχε γίνει με δική τους βούληση ή εκτελούσαν άνωθεν εντολές, λίγη σημασία έχει πια.
Εκείνο που ήταν δεδομένο ήταν ότι ο κόσμος του ΟΦΗ, ο κόσμος της Κρήτης θα αντιδρούσε απέναντι σε μια αρρωστημένη κατάσταση.
Γιατί όλα αυτά; Καλό είναι να μην ξεχνάμε. Αν θέλετε, ίσως είναι και μια απάντηση προς όλους αυτούς που κατηγορούσαν τον επαναστατημένο κόσμο του ΟΦΗ, ισχυριζόμενοι ότι χωρίς την οικογένεια η ομάδα θα αφανιζόταν.
Μπορεί να πέρασε ένα ικανό χρονικό διάστημα,μπορεί οι δοκιμασίες για το σύλλογο και τον κόσμο του να έμοιαζαν ατέρμονες, όμως ήταν σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα το νερό θα έμπαινε στο αυλάκι.
Μόλις η ομάδα, απαλλαγμένη από τον βραχνά των χρεών, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω συχνά ήταν ακόμη και τεχνητά κατασκευασμένα, αφού κανείς δεν ήθελε να αφήσει την γαβάθα με το μέλι, για να θυμηθούμε ακριβώς τα λόγια ενός από τους πρωταγωνιστές του προηγούμενου καθεστώτος, ήταν θέμα χρόνου να βρει τον κατάλληλο επενδυτή που θα είχε την δύναμη να την οδηγήσει σε νέες ένδοξες μέρες.
Θυμάμαι κάποτε, καλεσμένος σε μια εκπομπή, σαν εκπρόσωπος των συνδέσμων που αντιδρούσαν στο καθεστώς της εποχής, είχα ρωτήσει κάποιον δημοσιογράφο από μεγάλο μέσο της Αθήνας εάν θεωρείται ο ΟΦΗ μαγαζί - γωνία. Είχε απαντήσει καταφατικά.
Σήμερα, χάρη στην παρουσία του Μιχάλη Μπούση, δεν μιλάμε απλά για ένα μαγαζί - γωνία. Πρόκειται για οικόπεδο παραθαλάσσιο, γιγαντιαίας αξίας.
Θεωρείται σίγουρο ότι η ομάδα Μπούση, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Ηλίας, συνεπικουρούμενοι από τα ικανότατα στελέχη που ανήκουν στον δυναμικό της ΠΑΕ πια, έχουν ξεκινήσει να γράφουν νέα μεγάλα κεφάλαια στην ένδοξη Ιστορία του συλλόγου.
Το 2019 αλλά και τα επόμενα χρόνια που θα ακολουθήσουν, προβλέπονται παραπάνω από ρόδινα για τον ΟΜΙΛΟ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ.
Με το καλό λοιπόν να μπούμε στην νέα χρονιά,πολλές ευχές σε όλο τον Ομιλίτικο κόσμο για υγεία,αγάπη και δημιουργία. Όσο για τον γέρο χρόνο που μας αφήνει, δεν ξέρω πόσο εύκολος ή δύσκολος ήταν σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο φίλοι μου, εκείνο που ξέρω είναι ότι θα τον θυμόμαστε σαν τον χρόνο που άλλαξε το ρου της Ιστορίας του ΟΦΗ!
ΥΓ4: «Ένας δημοσιογράφος ρώτησε την Γερμανίδα θεολόγο Δωροθέα Ζέλε:
-Πως θα εξηγούσατε σε ένα παιδί τι είναι ευτυχία;
-Δεν θα του εξηγούσα,θα του πέταγα μια μπάλα να παίξει,απάντησε.
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο κάνει ότι περνά από το χέρι του για να ευνουχίσει αυτήν την πηγή ευτυχίας, όμως εκείνη επιβιώνει, παρά τις αντιξοότητες. Ίσως γι αυτό το ποδόσφαιρο δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Άνχελ Ρουόκο, αυτό είναι το καλύτερο που διαθέτει. Η εμμονή του να εκπλήσσει. Όσο και αν οι τεχνοκράτες το προγραμματίζουν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, όσο κι αν το χειραγωγούν οι ισχυροί, το ποδόσφαιρο επιμένει να είναι η τέχνη του απρόβλεπτου. Εκεί που κανείς δεν το περιμένει,ξεπηδάει το απρόβλεπτο, ο νάνος δίνει μάθημα στον γίγαντα, κι ένας στραβοκάνης,ραχιτικός μαύρος αφήνει άναυδο τον αθλητή με το αγαλματένιο ελληνικό σώμα …»
(“Το ποδόσφαιρο στην σκιά και το φως”, του Εντουάρντο Γκαλεάνο)
Έγινε η μεγάλη ανατροπή, απομακρύνθηκαν οι γραφικοί από την ΠΑΕ, ο Όμιλος ξανάγινε ομάδα όπως τα χρόνια του Μεγάλου Δασκάλου μετά από πολλά χρόνια. Πήρε το πρωτάθλημα σχετικά εύκολα, αφού όλα έμοιαζαν να τελειώνουν από τον Μάρτη, σε εκείνο το μεγαλοπρεπές 0-3 με την Παναχαϊκή, παίζοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο.
Η συνέχεια ακόμη καλύτερη. Σαν η κατάκτηση του πρωταθλήματος να ήταν το κερασάκι, αφού η τούρτα ήταν αυτή που ακολούθησε. Ήδη το κατακαλόκαιρο, λίγοι γνωρίζοντες εξέφραζαν μονάχα σε έμπιστους συνΟμιλίτες ότι κάτι μεγάλο ψήνεται.
Ταυτόχρονα όμως εξέφραζαν τους φόβους μην χαλάσει, ή μην το χαλάσουν οι «καλοθελητές». Απού καεί στον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι δε λένε; Ε,μη μου πείτε ότι οι Ομιλίτες τα προηγούμενα χρόνια δεν καήκαμε στον χυλό;
Το μυστικό κρατήθηκε, το deal ευοδώθηκε, ο ΟΦΗ επιτέλους δεν είχε απλώς ιδιοκτήτη – μεγαλομέτοχο. Είχε όραμα και πλάνο,σχεδιασμένο από 3 δικά του παιδιά, που απλά και μόνο η παρουσία τους θα ήταν αρκετή για να γεμίσει αισιοδοξία τους Ομιλίτες.
Όταν μάλιστα,τον πλάνο τους υποστηρίζει ένας δυναμικός Ελληνοαμερικανός επενδυτής,που αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον επαγγελματικό αθλητισμό, χωρίς τις παθογένειες που οι ελληνοθρεμμένοι «επενδυτές» συμπαθούνε, όταν από την πρώτη στιγμή κερδίζει άπαντες με την προσωπικότητα, την ευθύτητα και τη συμπεριφορά του, τότε η αισιοδοξία γίνετε δικαίως ενθουσιασμός.
Πριν όμως σταθούμε περισσότερο στην άφιξη – σταθμό για τη σύγχρονη Ιστορία του ΟΦΗ του Μιχάλη Μπούση, αξίζει νομίζω να σταθούμε σε ένα πρόσωπο.
Πρόκειται για τον προπονητή της ομάδας μας, Νίκο Παπαδόπουλο. Για κάποιους μπορεί να γίνομαι κουραστικός όμως οφείλουμε να του αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Ανακαλέστε λίγο στην μνήμη σας τι συνέβαινε πριν 360 μέρες και αναλογιστείτε που θα ήταν η ομάδα αν στην θέση αυτού του ανθρώπου βρίσκονταν κάποιος περαστικός ή κάποιος περισσότερο εγωιστής. Που δεν έβαζε την ομάδα πάνω από τον εαυτό του, που δε θα ρίσκαρε την καριέρα του κυνηγώντας ένα θαύμα.
Η τραγωδία που παίζονταν εις βάρος του ΟΦΗ εκείνες τις μέρες μπορούσε να έχει καλό τέλος, μόνο με την παρουσία του από μηχανής θεού. Σαν να την είχε γράψει κάποιος από τους μεγάλους τραγικούς μας. Ήταν εκείνο το τραπέζι, η μάζωξη των παιδιών του Γκέραλντ στο γνωστό κέντρο των Ανωγείων που θα έπαιζε τον θεϊκό ρόλο.
Εκεί μπήκε η σπίθα, έγινε η αρχή που θα διαμορφωνόταν σε θεμέλιο λίθο για το project που ζούμε σήμερα. Ήταν η κινητήριος δύναμη που θα κρατούσε την ομάδα ζωντανή με πρωτοστάτη τον Νίκο Παπαδόπουλο, που ξέροντας την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει να δημιουργείται, έβγαλε μπέτη μπροστά, ενέπνευσε τους ποδοσφαιριστές του και κράτησε την ομάδα ζωντανή.
Οφείλουμε βεβαίως να ευχαριστήσουμε και όλα εκείνα τα παιδιά, που έβγαλαν εγωισμό, έδωσαν την ψυχή τους, ακόμη και αν οι συνθήκες συχνά κάθε άλλο παρά ομάδα επαγγελματικού πρωταθλήματος θύμιζαν.
Το τέλος αυτής της χρονιάς, που δύσκολα θα ξεχαστεί από τους φίλους του ΟΦΗ, βρίσκει τον κόσμο της ομάδας ευτυχισμένο,ακόμη και αν η βαθμολογική θέση μας δεν συνάδει με όσα προβλέπονται να φέρει το μέλλον.
Ξέρουν, βλέπουν, αλλά έχουν και την υπομονή να στηρίξουν τον σχέδιο που θα ξαναφέρει τον ΟΦΗ στην πραγματική του θέση.
Πόσο μάλλον όταν οι αισιόδοξες προβλέψεις δείχνουν ότι ο μεγαλύτερος σύλλογος της Κρήτης θα καταφέρει πριν τα 100στά του γενέθλια, σε 6 χρόνια και κάτι μέρες από σήμερα, να αποκτήσει ένα νέο γήπεδο που θα του δώσει την ώθηση για τη γιγάντωσή του.
Αξίζει επίσης όμως να σταθούμε στον παράγοντα που κράτησε την ομάδα μεγάλη ακόμη και στα πιο δύσκολα της χρόνια, όπως αναφέρει το γνωστό σύνθημα.
Ο κόσμος του ΟΦΗ είναι ο κυριότερος παράγοντας που η ομάδα συγκαταλέγεται ακόμη στις μεγαλύτερες της χώρας, ύστερα από 18 χρόνια, που - με κάποιες εξαιρέσεις - εύκολα χαρακτηρίζονται πέτρινα.
Είναι ο κόσμος του ΟΦΗ εκείνος που προτίμησε τον δρόμο της αρετής, όσο δύσβατος και αν ήταν αυτός, αρνούμενος να δεχτεί την υποταγή σε ένα καθεστώς που απομάκρυνε την ομάδα από τις αξίες της Κρήτης. Συγκρούστηκε με ένα καθεστώς, σε μια μάχη που έμοιαζε παραπάνω από άνιση, που ιδιαίτερα μετά τον θάνατο του Θόδωρα, αλλά και την απομάκρυνση ουσιαστικά του Ευγένιου, λειτουργούσε οσφυοκαμπτικά, συρρικνώνοντας την ομάδα. Οι Κρητικοί εξάλλου έχουν μάθει να περπατούν με το κεφάλι ψηλά.
Κάτι που είχαν στερήσει οι εν Ηρακλείω τοποτηρητές του καθεστώτος Βαρδινογιάννη.
Αν είχε γίνει με δική τους βούληση ή εκτελούσαν άνωθεν εντολές, λίγη σημασία έχει πια.
Εκείνο που ήταν δεδομένο ήταν ότι ο κόσμος του ΟΦΗ, ο κόσμος της Κρήτης θα αντιδρούσε απέναντι σε μια αρρωστημένη κατάσταση.
Γιατί όλα αυτά; Καλό είναι να μην ξεχνάμε. Αν θέλετε, ίσως είναι και μια απάντηση προς όλους αυτούς που κατηγορούσαν τον επαναστατημένο κόσμο του ΟΦΗ, ισχυριζόμενοι ότι χωρίς την οικογένεια η ομάδα θα αφανιζόταν.
Μπορεί να πέρασε ένα ικανό χρονικό διάστημα,μπορεί οι δοκιμασίες για το σύλλογο και τον κόσμο του να έμοιαζαν ατέρμονες, όμως ήταν σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα το νερό θα έμπαινε στο αυλάκι.
Μόλις η ομάδα, απαλλαγμένη από τον βραχνά των χρεών, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω συχνά ήταν ακόμη και τεχνητά κατασκευασμένα, αφού κανείς δεν ήθελε να αφήσει την γαβάθα με το μέλι, για να θυμηθούμε ακριβώς τα λόγια ενός από τους πρωταγωνιστές του προηγούμενου καθεστώτος, ήταν θέμα χρόνου να βρει τον κατάλληλο επενδυτή που θα είχε την δύναμη να την οδηγήσει σε νέες ένδοξες μέρες.
Θυμάμαι κάποτε, καλεσμένος σε μια εκπομπή, σαν εκπρόσωπος των συνδέσμων που αντιδρούσαν στο καθεστώς της εποχής, είχα ρωτήσει κάποιον δημοσιογράφο από μεγάλο μέσο της Αθήνας εάν θεωρείται ο ΟΦΗ μαγαζί - γωνία. Είχε απαντήσει καταφατικά.
Σήμερα, χάρη στην παρουσία του Μιχάλη Μπούση, δεν μιλάμε απλά για ένα μαγαζί - γωνία. Πρόκειται για οικόπεδο παραθαλάσσιο, γιγαντιαίας αξίας.
Θεωρείται σίγουρο ότι η ομάδα Μπούση, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Ηλίας, συνεπικουρούμενοι από τα ικανότατα στελέχη που ανήκουν στον δυναμικό της ΠΑΕ πια, έχουν ξεκινήσει να γράφουν νέα μεγάλα κεφάλαια στην ένδοξη Ιστορία του συλλόγου.
Το 2019 αλλά και τα επόμενα χρόνια που θα ακολουθήσουν, προβλέπονται παραπάνω από ρόδινα για τον ΟΜΙΛΟ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ.
Με το καλό λοιπόν να μπούμε στην νέα χρονιά,πολλές ευχές σε όλο τον Ομιλίτικο κόσμο για υγεία,αγάπη και δημιουργία. Όσο για τον γέρο χρόνο που μας αφήνει, δεν ξέρω πόσο εύκολος ή δύσκολος ήταν σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο φίλοι μου, εκείνο που ξέρω είναι ότι θα τον θυμόμαστε σαν τον χρόνο που άλλαξε το ρου της Ιστορίας του ΟΦΗ!
ΥΓ4: «Ένας δημοσιογράφος ρώτησε την Γερμανίδα θεολόγο Δωροθέα Ζέλε:
-Πως θα εξηγούσατε σε ένα παιδί τι είναι ευτυχία;
-Δεν θα του εξηγούσα,θα του πέταγα μια μπάλα να παίξει,απάντησε.
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο κάνει ότι περνά από το χέρι του για να ευνουχίσει αυτήν την πηγή ευτυχίας, όμως εκείνη επιβιώνει, παρά τις αντιξοότητες. Ίσως γι αυτό το ποδόσφαιρο δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Άνχελ Ρουόκο, αυτό είναι το καλύτερο που διαθέτει. Η εμμονή του να εκπλήσσει. Όσο και αν οι τεχνοκράτες το προγραμματίζουν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, όσο κι αν το χειραγωγούν οι ισχυροί, το ποδόσφαιρο επιμένει να είναι η τέχνη του απρόβλεπτου. Εκεί που κανείς δεν το περιμένει,ξεπηδάει το απρόβλεπτο, ο νάνος δίνει μάθημα στον γίγαντα, κι ένας στραβοκάνης,ραχιτικός μαύρος αφήνει άναυδο τον αθλητή με το αγαλματένιο ελληνικό σώμα …»
(“Το ποδόσφαιρο στην σκιά και το φως”, του Εντουάρντο Γκαλεάνο)
