ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete
17/09/2019 - 19:48

To φιάσκο των Εθνικών Ομάδων και ο ΟΦΗ

Μέσα σε λίγα 24ώρα, ζήσαμε τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου και μπάσκετ, να γνωρίζουν παταγώδεις αποτυχίες, στα πλαίσια των προκριματικών του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και του παγκόσμιου στην Κίνα, αντίστοιχα.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Μύρων Κανάκης
Πάμε να εξετάσουμε τις αιτίες της καταβαράθρωσης των αντιπροσωπευτικών μας συγκροτημάτων, στα πιο αγαπημένα ομαδικά αθλήματα των Ελλήνων.

Ας ξεκινήσουμε από το ποδόσφαιρο.

Είναι αλήθεια ότι, τα τελευταία χρόνια, οι σφαλιάρες ήταν τρανταχτές. Μέχρι προχτές, οι πιο θορυβώδεις αποτυχίες ήταν οι 2 ήττες από το νησιά Φερόε. Πλέον, η εντός έδρας ισοπαλία από το Λιχτενστάιν, ενός κρατιδίου με πληθυσμό περίπου όσο ο νομός Λασιθίου, είναι αναπόφευκτα η μεγαλύτερη. Δεν θα ήταν υπερβολή ίσως να πούμε, ότι μια μικτή Λασιθίου το πιθανότερο είναι να κέρδιζε το κεντροευρωπαϊκό κρατίδιο.

Φυσικά, η αγωνιστική νοοτροπία που επέδειξαν οι διεθνείς, σίγουρα κάποια προπονητικά λάθη ήταν καθοριστικά για το αποτέλεσμα. Δε θα σταθούμε τόσο σε αυτά. Άλλωστε, ούτε καν μπήκα στον κόπο να παρακολουθήσω τον αγώνα ή τα στιγμιότυπα. Το θεωρούσα σαν ένα ανιαρό ματς, που θα κάνουμε αγγαρεία για να κερδίσουμε.

Η καθίζηση της Εθνικής ξεκίνησε 5 χρόνια πριν. Όταν μετά το χαμένο ματς με την Κόστα Ρίκα, ο Φερνάντο Σάντος δεν έμπαινε στο αεροπλάνο, ύστερα από τα προβλήματα που υπήρχαν, με τη νέα τότε διοίκηση της ΕΠΟ, του εκλεκτού του ΟΣΦΠ και του Βαγγέλη Μαρινάκη, Γιώργου Σαρρή, είχε αρχίσει η αποδόμηση της εθνικής.

Εν ολίγοις δηλαδή, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Ανέκαθεν, από την εποχή του Αλημίση ακόμη και στην συνέχεια του Γκαγκάτση, ακόμη και με τους ενδιάμεσους μεταξύ των παραπάνω, ο κυρίαρχος ρόλος της ΕΠΟ, δεν ήταν η ανάπτυξη του αθλήματος.

Ήταν η εξυπηρέτηση συμφερόντων, με μοχλό τη διαιτησία, για εκείνον που είχε υποστηρίξει - ποικιλοτρόπως - την εκλογή του προέδρου. Όπου συμφέροντα, οι «μεγάλες» ομάδες της χώρας. Αν με τον Γκαγκάτση, εξαιτίας της άφιξης του Ότο Ρεχάγκελ, η εθνική απέκτησε στεγανά, με τα γνωστά αποτελέσματα, δε σημαίνει ότι ο τότε πρόεδρος της ΕΠΟ δεν πρόσφερε τις υπηρεσίες του στον τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη. Μιλάμε εξάλλου για την εποχή της παράγκας, με την περίφημη ατάκα «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουν, και όλοι οι άλλοι να πα να να να…»

Ήταν η κατάρρευση των στεγανών, που οδήγησε τον Φερνάντο Σάντος στην αποχώρηση, μετά από μια ονειρική πορεία, για πρώτη φορά στην ιστορία μας στο παγκόσμιο κύπελο.

Μαζί με την αποχώρηση του Πορτογάλου, ενός από τους μεγαλύτερους προπονητές που έχουν περάσει από το ελληνικό ποδόσφαιρο, κατέρρευσε ένα ολόκληρο πλάνο που είχε σχεδιάζει, αν δεν απατώμαι είχε ήδη αρχίσει να εφαρμόζει. Ενός πλάνου, που ξεκινούσε από τις μικρές ηλικίες, τις μικτές των ΕΠΣ και έφτανε μέχρι την Εθνική Ανδρών.

Αντιστάθηκαν οι συνεργάτες με ημέτερους εκείνης της διοίκησης της ΕΠΟ. Έπρεπε η ΕΠΟ, ο ΟΣΦΠ για να το πούμε ωμά, όχι μόνο να ελέγχει την διαιτησία, αλλά και να μαζεύει ό,τι καλό κυκλοφορεί στην χώρα στις μικρές ηλικίες.

Τα αποτελέσματα γνωστά. Πέρασαν τα χρόνια, ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ έμαθε ότι για να κατακτήσει την κορφή, εκτός από καλή ομάδα έπρεπε να είχε και τον έλεγχο της ΕΠΟ. Έκανε τα πάντα, λοιπόν, για να τον κερδίσει και το πέτυχε. Ο εκλεκτός του, Γραμμένος νομίζω λέγεται, αποφάσισε ότι η Εθνική Ελλάδος έπρεπε να έχει προπονητή παοκτσίδικων αισθημάτων. Ήταν εκπεφρασμένη η βούληση του Άναστασιάδη, να γίνει εθνικός προπονητής και του έγινε το χατίρι. Ο Αναστασιάδης μπορεί να υπήρξε στο παρελθόν, καλός προπονητής. Είχε δημιουργήσει στο παρελθόν ανταγωνιστικές ομάδες, που έπαιζαν καλό - για τα ελληνικά δεδομένα - ποδόσφαιρο. Περνώντας τα χρόνια και όσο η βούληση του θεού έπαιζε σημαντικότερο ρόλο για τις αποφάσεις του, από ό,τι η τεχνική του κατάρτιση, προφανώς έχασε την μπάλα.

Κακές επιλογές και κακό ποδόσφαιρο, ήταν εκείνο που χαρακτήρισε την εθνική ομάδα. Μπορεί μια ανώτερη δύναμη να του έκανε το χατίρι σε εκείνο το ματς στην Βοσνία, όμως, όπως αποδείχτηκε, είναι ίσως καλύτερα ένα ματς που πρέπει να χάσεις 4-0, να το χάσεις, παρά να κλέψεις έστω την ισοπαλία. Θα ήταν καλύτερα, εκ των υστέρων, και για την Εθνική και για τον Αναστασιάδη.

Επί τη ευκαιρία, το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο δευτερεύων πράγμα, για να ασχολούνται θεϊκές δυνάμεις με αυτό. Έχουν σημαντικότερα πράγματα ο πλανήτης, ο άνθρωπος να αντιμετωπίσουν, που θα ωφελούσε περισσότερο μια θεϊκή βοήθεια.

Για να επιστρέψει η Εθνική Ελλάδος, όμως, στον δρόμο των επιτυχιών, είναι ολοφάνερο τι πρέπει να συμβεί. Να επανέλθει ένα πλάνο, ανάλογο εκείνου που είχε χαράξει ο Σάντος.

Ένα πλάνο που θα ξεκινάει από τις μικρές ηλικίες, από τα 12χρόνα ίσως και θα φτάνει μέχρι τις ανδρικές ομάδες.

Λέγοντας πλάνο, είναι σίγουρο ότι το μυαλό σας πήγε στο πλάνο του ΟΦΗ. Γιατί ο σημερινός ΟΦΗ, ο σχεδιασμός που υπάρχει, είναι ο φάρος που πρέπει να ακολουθήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, σε εθνικό επίπεδο.

Να ξεκινήσει το χτίσιμο από τα θεμέλια. Πέρα όμως από το αγωνιστικό, ψυχικό, εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό χτίσιμο που πρέπει να γίνουν, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί το θεσμικό πλαίσιο, που θα αξιοποιεί το πλάνο. Ταλέντα θα υπάρξουν πολλά.

Όταν θα φτάσουν, όμως, στις ηλικίες που θα πρέπει να παίζουν σε υψηλό ανταγωνιστικά επίπεδο, θα πρέπει να παίζουν. Δε νοείται να διατηρηθεί η τεχνική του «παιδομαζώματος», όταν οι "μεγάλοι", θα μαζεύουν ό,τι καλύτερο υπάρχει, μόνο και μόνο για να μην τον αποκτήσει ο αντίπαλος. Έχεις, πχ, 5 στόπερ στην Κ17 εξίσου καλά, θα πάρεις και ένα 6ο, για μην τον πάρει ο άλλος. Είναι καλύτερο να πάει αλλού, να παίξει. Επιζητείς τη βελτίωση του ανταγωνισμού, ώστε να γίνεις καλύτερος. Αυτό σαν ένα μικρό παράδειγμα μόνο, όσον αφορά το θεσμικό πλαίσιο.

Για να κλείνουμε με το ποδόσφαιρο, υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας προπονητής, ο οποίος ανέλαβε 1 μήνα πριν το κρισιμότατο ματς με την Φιλανδία. Έχεις σκοπό να τον αφήσεις να σχεδιάσει ένα πλάνο μακροπρόθεσμο, με στόχο μια ανταγωνιστική παρουσία στα επόμενα προκριματικά; Μπορεί να το κάνει; Έχει καλώς. Δεν υπάρχει βούληση για τίποτα από τα παραπάνω; Ψάξε εκείνον που θα χτίσει αυτό το πλάνο.

Πάντως ούτε Γιάννη Σαμαρά, ούτε Γιώργο Σίμο, ούτε κανέναν άλλο τους αφήνουμε να πάρουν.

Έχουν εδώ να χτίσουν, στο καλύτερο μέρος της χώρας…

Μπασκετάκι...

Εδώ έχουμε συνηθίσει να βάζουμε τον πήχη ψηλά. Αν δεν πάρουμε μετάλλιο, θεωρείται αποτυχία, ενώ δεν νοείται να απουσιάζουμε από καμιά μεγάλη διοργάνωση.

Το αποτέλεσμα στην Κίνα, είναι σίγουρα απογοητευτικό. Η εικόνα της Εθνικής έμοιαζε σαν κάποιον που πάει στον πόλεμο με το καλύτερο όπλο, χωρίς όμως να έχει ούτε την γνώση, ούτε τα πυρομαχικά, για να το λειτουργήσει.

Η εικόνα στο παρκέ συχνά τραγική, χωρίς επιθετικά συστήματα, χωρίς ορθή αξιοποίηση του Γιάννη, με έλλειπες ρόστερ. Βασιστήκαμε κυρίως στις ατομικές προσπάθειες και στην εμπειρία των διεθνών, που, αν μη τι άλλο, μπορεί να φέρουν κάποιες νίκες, δεν είναι όμως ποτέ αρκετά.

Δυστυχώς και εδώ, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Η επιλογή ενός προπονητή χωρίς ιδιαίτερες διεθνείς εμπειρίες, ήταν επιλογή ενός ανθρώπου που μοιάζει να είναι αλυσοδεμένος στην ηγεσία της ομοσπονδίας. Αναφέρομαι στον Βασιλακόπουλο.

Όταν ιερά τοτέμ του αθλήματος παγκοσμίως, όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης, εκφράζουν την βδελυγμία τους για να το πω κομψά, για τον ισόβιο πρόεδρο της ομοσπονδίας, τότε περαιτέρω σχόλια περιττεύουν.

Όταν ακόμη, μεγάλες μορφές του αθλήματος, όπως ο Διαμαντίδης ή ο Παπαλουκάς και τόσοι άλλοι είναι απομακρυσμένοι, αντί να αξιοποιούνται από την ομοσπονδία, τότε τα αποτελέσματα είναι λογικό να είναι πενιχρά. Όταν ακόμη μεγάλοι και έμπειροι Έλληνες προπονητές, με σπουδαίες επιτυχίες στην καριέρα τους, δεν έχουν θέση στην Εθνική, είναι φυσικά τα επακόλουθα. Αρκεί και μόνο να αναφερθεί ότι βοηθός του Πόποβιτς, ενός προπονητή με 5 πρωταθλήματα (με τους ασπρόμαυρους Σπερς, τι να κάνω να μη το πω; ) έχει μεταξύ των βοηθών του τον 8 φορές πρωταθλητή του ΝΒΑ (5 σαν αθλητής με Σικάγο Μπουλς και Σπερς, 3 σαν κόουτς των Γουόριορς) και μερικούς ακόμη ικανότατους, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να μην αξιοποιούμε τους μεγάλους αθλητές και προπονητές, που διαθέτουμε στα πλαίσια της Εθνικής Ομάδας.

Προσωπική μου άποψη είναι, ότι τα ηνία του ελληνικού μπάσκετ πρέπει να περάσουν στον άνθρωπο που ζει και αναπνέει για το μπάσκετ στην χώρα, τον Παναγιώτη Γιαννάκη.

Όσο για τον ΟΦΗ και τι σχέση μπορεί να έχει με τα παραπάνω. Μα είναι αναγκαίο, για το ίδιο το άθλημα, η παρουσία μιας ομάδας τόσο δημοφιλής, η μοναδική που μπορεί να εκπροσωπήσει όλη την Κρήτη, να βρεθεί στη μεγάλη κατηγορία. Αυτό όμως για να γίνει ιδανικά, θα πρέπει και εδώ να υπάρξει ένα πλάνο, που θα ξεκινάει από τις μικρές ηλικίες και θα φτάνει ως την ανδρική ομάδα, ώστε στην επόμενη 5ετία - 7ετία να μπορεί να διαθέτει ικανό αριθμό γηγενών καλαθοσφαιριστών στο ρόστερ του. Χρειάζεται, δηλαδή, και εδώ ένα πλάνο.

Υπάρχει, εξάλλου, το παράδειγμα του Προμηθέα Πάτρας, μιας περιφερειακής ομάδας που έχει καταφέρει, τα τελευταία χρόνια, να σκαρφαλώσει στις κορυφαίες θέσεις, επενδύοντας στις Ακαδημίες και ακολουθώντας, μαντέψτε … ένα καλά σχεδιασμένο πλάνο, που φτάνει μέχρι την πρώτη ομάδα.

Δεν ξέρω αν οι αγαπητοί φίλοι, ο Μανώλης Αλεξάκης και ο Γιώργος Τζωρακοελευθεράκης μπορούν να το οργανώσουν και να το υποστηρίξουν. Δεν ξέρω αν τελικά ο κ. Μπούσης ή κάποιος άλλος επενδυτής, μπορούν μελλοντικά να το υποστηρίξουν. Μεταξύ μας τώρα, ακόμη και αν δεν μπορεί ή δεν θέλει να βάλει δυο καρπούζια στην μασχάλη του ο Big-Mike, ίσως να μπορεί να το προωθήσει σε κάποιον άλλον φίλο του, στους επιχειρηματικούς κόλπους όπου κινείται. Άλλωστε σε σχέση με το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ έχει ένα πλεονέκτημα:

Το γήπεδο στα 2 Αοράκια. Ένα μεγάλο και μοντέρνο γήπεδο, με δικό του πάρκινγκ, έτσι για να σταθούμε στην απορία που εξέφρασε ο Μιχάλης Μπούσης, όταν αντίκρισε το Γεντί Κουλέ για πρώτη φορά….

Oficrete