Αποκαλώ τον Νίκο Παπαδόπουλο δεύτερο μεγαλύτερο προπονητή, αφού ήταν εκείνος ο θεμέλιος λίθος που κράτησε ζωντανή την ομάδα για να πετύχει τον στόχο της. Την ανεβάζει με την μαγκιά του, με την προπονητική του κουλτούρα, με την γκεραλντική παιδεία του, παίζοντας το καλύτερο ποδόσφαιρο στην κατηγορία. Ο Νίκος δεν ανεβαίνει με την βοήθεια του μπάρμπα στην Κορώνη που στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα μεταφράζεται σε μπάρμπα Σάββα στου Ρέντη με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ο Παπαδόπουλος ορθώς είπε ότι του φαίνεται περίεργο να πανηγυρίζουμε τρελά για την άνοδο, έχοντας ζήσει σαν ποδοσφαιριστής την μεγάλη εποχή του ΟΦΗ.

Ο ΟΦΗ είναι σε όλο το φετινό πρωτάθλημα η καλύτερη ομάδα της κατηγορίας, παίζοντας θεαματικό ποδόσφαιρο, σκοράροντας ακατάπαυστα. Δικαιότατη φυσικά η άνοδος του Άρη είναι η δεύτερη καλύτερη ομάδα. Όμως ξέρουμε ότι αυτές οι δύο ομάδες θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να είχαν ανέβει μια χρονιά πριν.

Το ουτοπικό που έπρεπε να είναι δεδομένο λέγαμε την προηγούμενη βδομάδα.

Το ποδόσφαιρο εντός γηπέδου, όχι σε γραφεία και άρματα.

Πραγματικά αυτό που θα ήθελα να περιγράψω λίγες μέρες πριν ήταν η αυτή η ουτοπία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πως και γιατί φτάσαμε ως εκεί, να κάνουμε μια μίνι ιστορική αναδρομή, «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι».

Nα εξετάσουμε τα «τι και πως», ποια η σχέση του ποδοσφαίρου με την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, ποιοι ηγήθηκαν ή προσπάθησαν να ηγηθούν, γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο θεωρείται το χειρότερο, το πιο αναξιόπιστο, το λιγότερο θεαματικό και με τις χειρότερες προσελεύσεις θεατών στην Ευρώπη. Θα δούμε ποια η σχέση του ποδοσφαίρου με την εκτελεστική και την οικονομική εξουσία, καθώς και πως συχνά, τις περισσότερες φορές μάλλον, συνδέονται αυτά τα τρία. Γιατί όταν αυτό συμβαίνει είναι συνήθως χαμένοι το ελληνικό ποδόσφαιρο, οι ποδοσφαιριστές και οι φίλαθλοι, η πραγματική οικονομία και κατ'επέκταση ο Έλληνας φορολογούμενος.


Θα το κάνουμε τις επόμενες εβδομάδες χωρίς να επιζητούμε ούτε το αλάθητο του Πάπα, ούτε την ξερολίαση του Σωτηρακόπουλου. Θα το κάνουμε σαν οπαδοί του ΟΦΗ και φίλαθλοι του ποδοσφαίρου που παρακολουθούμε στενά το ελληνικό ποδόσφαιρο για τρεις δεκαετίες, θα ανοίξουμε το χρονοντούλαπο για να εξετάσουμε πως ξεκίνησε με την ίδρυση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου κάτι που εύστοχα σήμερα χαρακτηρίζεται σπέκουλα του μεγάλου οικονομικού κεφαλαίου με θύματα ουσιαστικά άπαντες.

Ομάδες, ποδοσφαιριστές, φιλάθλους και οπαδούς, ακόμη και την κουλτούρα μας την ίδια. Θα εξετάσουμε τι συμβαίνει στις λεγόμενες προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες κι εν τέλει, γιατί δεκατέσσερα χρόνια μετά το έπος του 2004 το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πιάσει πάτο. Στα επόμενα επεισόδια όμως, σήμερα ξεπεράσαμε ήδη το όριο λέξεων κι δαγκώνει ο Τσατσάκης …

Κλείνοντας θα σταθούμε σε όσα δήλωσε έμπειρος παράγοντας της ομάδας λίγες ώρες μετά την μαθηματική εξασφάλιση της ανόδου. Να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος που οδήγησαν στην καταστροφή, έστω κι αν έφεραν πρόσκαιρες χαρές, με υποδοχές αεροδρομίου παλαιμάχων ουσιαστικά ποδοσφαιριστών ή μεγαλεπήβολους στόχους με την επιστροφή μας στην Α εθνική. Να πορευτούμε μέχρι εκειά που φτάνει η χέρα μας που λέμε στην Κρήτη. Ως εκ τούτου, έχοντας την τύχη να έχουμε τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση θα καλέσουμε την διοίκηση της ομάδας, είτε την σημερινή, είτε αυτήν που θα προκύψει από την επόμενη Γ.Σ. για ένα πράγμα:

Τον Παπαδόπουλο και τα μάτια σας. Ο ΟΦΗ νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα θα ξαναγίνει μεγάλος και τρανός. Με τον Παπ στον πάγκο όμως αυτό θα γίνει ευκολότερα, αρτιότερα, με τον ορθό τρόπο που συνάδει με την κρητική νοοτροπία και κουλτούρα.

Γι'αυτό ας τελειώνουμε με τα διαδικαστικά να ξεκινήσει ο σχεδιασμός για την νέα χρονιά. Και να τον ακούτε τον Νικόλα. Σα να μου φαίνεται ότι αυτός ήταν ο καλύτερος μαθητής του Ευγένιου…