Τι φταίει για τους συχνούς τραυματισμούς

Σε απάντηση του φίλου Lyctian, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου πάντα καλοπροαίρετα, χωρίς να κατηγορώ κανέναν από το προπονητικό Team, ούτε από το Ιατρικό επιτελείο.

Σίγουρα φταίει φέτος η προετοιμασία, λόγω των προβλημάτων που είχαν όλες οι ομάδες. Η οργάνωση που έχει ο ΟΦΗ με τον Σαμαρά θα έφερνε τον καλύτερο. Δεν είναι εκεί το θέμα.

Είναι ότι πολλές ιδέες, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, δε δέχονται αμφισβήτηση. Με βάση το επάγγελμα μου - λειτούργημα (Εναλλακτικός Φυσιοθεραπευτής) και μια Γαλλική Τεχνική που εξασκώ χρόνια τώρα, έχω βγάλει κάποια συμπεράσματα, που δυστυχώς δεν συμβαδίζουν ούτε με την επίσημη Ιατρική ούτε με την κρατούσα άποψη. (Το λόγο δεν είναι ο χώρος εδώ κατάλληλος να τον αναλύσουμε).

Σύμφωνα με τις σύγχρονες ιδέες και αυτά που μαθαίνουν όλοι από τα ΤΕΦΑΑ (Γυμναστική Ακαδημία) πρέπει να γίνονται συγκεκριμένες ασκήσεις για ενδυνάμωση του σώματος και ειδικότερα του ποδοσφαιριστή. Είναι πάρα πολλά που με βρίσκουν αντίθετο.

Ας ξεκινήσουμε από την ενδυνάμωση των ραχιαίων μυών. Δεν γίνεται σωστή ενδυνάμωση κάνοντας ομόκεντρη συστολή, γιατί οι οπίσθιοι μυς και ειδικά αυτοί που δρουν κόντρα στη βαρύτητα έχουν διαφορετική δομή των μυοϊνιδίων και έτσι αυξάνονται σε όγκο χάνοντας ελαστικότητα. Γι' αυτό βλέπουμε πολλούς ποδοσφαιριστές να κάνουν "κύφωση", κοινώς "καμπούρα". Τελευταία είναι της "μόδας" να φοράνε τον μαύρο νάρθηκα που μοιάζει με στηθόδεσμο για να διορθώσει αυτή την στάση. Λίγοι ξέρουν ότι έτσι εμποδίζεται το διάφραγμα να κάνει πλήρη κίνηση εμποδίζοντας την αναπνοή και δεν βοηθάει σε τίποτα. Ακόμα πιο λίγοι ξέρουν ότι για να διορθωθεί αυτή η "καμπούρα" πρέπει να γίνουν διατάσεις ξέρετε που; ΣΤΟΥΣ ΟΠΙΣΘΙΟΥΣ ΜΗΡΙΑΙΟΥΣ. Η εξήγηση θέλει πολύ χώρο και χρόνο να σας την δώσω.

Έτσι έφτασα στην εξήγηση που γράφω στον τίτλο, για τους συχνούς τραυματισμούς των ποδοσφαιριστών μας. Το σώμα μας πρέπει να έχει την ίδια εκγύμναση ολόκληρο και όχι τμηματικά. Ας πάρουμε το πιο απλό: Κάνοντας τις διατάσεις που ξέρουμε όλοι μας σε όρθια στάση ή διπλωμένο το ένα γόνατο κάνοντας διάταση στο άλλο πόδι σωστά; Όλοι θα απαντήσετε σωστά! Εγώ θα σας πω δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα γιατί μετακινείται η λεκάνη και η διάταση χάνεται.

Για τους τραυματισμούς στο γόνατο πάντα παίζει ρόλο και η δυναμική της φάσης, αλλά κατά την γνώμη μου αν οι μυς του τετρακεφάλου μαζί με τους ανταγωνιστές του είναι σε αρμονία και σωστά ενδυναμωμένοι, δεν παθαίνουν εύκολα τραυματισμό.

Θεμελιώδεις βάσεις του 4-3-3

1. Τα τρίγωνα είναι θεμελιώδη. Το παιγνίδι βασίζεται πάντα σε τρίγωνα με συνεχή κίνηση και ένα σπουδαίο ρόλο στην εκδήλωση της δημιουργίας παιγνιδιού, έχουν οι δυο ακραίοι παίκτες του κέντρου (8) και (10), που συνδέουν τους πλάγιους αμυντικούς με τους επιθετικούς.

2. Η τακτική του τεχνικού οφ-σάιντ. Όποιος παίζει "ζώνη", δεν μπορεί να μη χρησιμοποιεί την τακτική του τεχνητού οφ-σάιντ. Παίζοντας πολύ ψηλά, πολλές φορές στη γραμμή του κέντρου του γηπέδου, μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά μόνον έτσι μπορεί να είναι σίγουρη μια μεγαλύτερη ταχύτητα στην ανάπτυξη του παιγνιδιού.

3. Κάλυψη του πλάτους της μεγάλης περιοχής. Οι 4 παίκτες της άμυνας, φυσικά δεν μπορούν να καλύψουν όλο το πλάτος του γηπέδου, δηλαδή 65-70 μέτρα, θα μπορούσαν οι αντίπαλοι να διεισδύσουν εύκολα ανάμεσα τους. Γι' αυτό λοιπόν, πρέπει να παίρνουν σαν σημείο αναφοράς το πλάτος της περιοχής και να μετακινούνται συνέχεια, ανάλογα με το πού βρίσκεται η μπάλα.

4. Τοποθέτηση πάντα σε διαγώνιο. Όταν η ομάδα δέχεται επίθεση, αρχίζοντας από τους επιθετικούς, πρέπει να τοποθετούνται όλοι οι παίκτες σε διαγώνιο, με τον τελευταίο αμυντικό να κάνει το "παλιό λίμπερο".

5. Όλοι να βρίσκονται σε 35 μέτρα πλάτος. Όλη η ομάδα, κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο, πρέπει να παραμένει "κοντή" (να έχει δηλαδή κοντά τις γραμμές της), όσο πιο κοντά γίνεται και ποτέ πιο μακριά από 35 μέτρα. Γι' αυτό και η άμυνα ανεβαίνει επικίνδυνα, όπως και ο τερματοφύλακας πρέπει να είναι καλός με τα πόδια και πρέπει σχεδόν πάντα να βρίσκεται στο ύψος του πέναλτυ, έτοιμος να βγει εκτός περιοχής.

6. Πάντα 3 παίκτες στη φάση δημιουργίας. Στη δημιουργία μιας επιθετικής φάσης, δεν πρέπει ποτέ να πέφτουν οι παίκτες στον πειρασμό του ένα - δυο. Σε κάθε φάση θα πρέπει αποκλειστικά να συμμετέχουν 3 παίκτες (συνήθως ένας πλάγιος αμυντικός, ένας κεντρώος και ένας επιθετικός), για να υπάρχει μια επιπλέον επιλογή και να μην υπάρχει σημείο αναφοράς στον αντίπαλο.

7. Μαρκάρισμα των χώρων και όχι τους αντιπάλους. Στις στημένες φάσεις (φάουλ και κόρνερ) πρέπει να καλύπτονται οι χώροι και όχι κατευθείαν οι αντίπαλοι.

8. Πρέσινγκ για επαναπόκτηση της μπάλας. Η επαναπόκτηση της μπάλας είναι πολύ ουσιαστική. Όλη η ομάδα πρέπει να μπει σε κίνηση, κάνοντας πρέσινγκ λογικό και όχι ασφυκτικό στα τυφλά, στριμώχνοντας τον αντίπαλο σε λάθος (ο πιο κοντινός πάει στην μπάλα).

Λάμπρος Αθανασόπουλος