Ήμουν έξι μήνες μέσα στην κοιλιά της μάνας μου, όταν ο πατέρας μου την πήρε - κακήν κακώς - και την πήγε στην Ελευσίνα, τον Ιούνιο του 1968, για το πρώτο μπαράζ του ΟΦΗ με τον τοπικό Πανελευσινιακό, οπότε, κατά μια άποψη, ήμουν ΟΦΗ ακόμα πριν ακόμα γεννηθώ! Ωστόσο, μένοντας από τα γεννοφάσκια μου στην Αθήνα, οι ευκαιρίες να γνωρίσω την ομάδα που ακολούθησα στην υπόλοιπη ζωή μου, ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένες.
Η στιγμή που σαν τον Αρχιμήδη αναφώνησα «Εύρηκα» ήταν στις 3 Ιουνίου 1979, παρακολουθώντας στην τηλεόραση τον αγώνα ΟΦΗ – Ολυμπιακού στο 3-3, την ιστορική εκείνη αναμέτρηση που στοίχισε το πρωτάθλημα στους Πειραιώτες. Ακόμα πιο συγκεκριμένα ήταν εκείνο το τρίτο γκολ του ΟΦΗ, από τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, εκείνη η κεφαλιά, που φαινόταν να αγνοεί τον νόμο της βαρύτητας!
Καθώς τα χρόνια της εφηβείας μου ήρθαν, άρχισα να ακολουθώ τον ΟΦΗ, όπου έπαιζε στο Λεκανοπέδιο, ξεκινώντας από τα γήπεδα στα οποία ο Ηλεκτρικός παρείχε εύκολη πρόσβαση, το Καραϊσκάκη, τη Ριζούπολη, το ΟΑΚΑ. Και η χρονιά που επιτέλους κατέβηκα στην Κρήτη για το Πανεπιστήμιο σχεδόν συνέπεσε με την άφιξη του Ευγένιου Γκέραρντ στην ομάδα και την έναρξη της μεγάλης και ένδοξης δεκαπενταετίας, κατά τη διάρκεια της οποίας μπορεί οι τίτλοι και οι επιτυχίες να μην ήταν πάντα δεδομένα, εγγυημένο ήταν όμως το θεαματικό, μαγικό ποδοσφαιρικό θέαμα που προσέφεραν απίστευτης ποιότητας ποδοσφαιριστές.
Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια. Τα πάντα άλλαξαν. Πόλεις, οικογένεια, φίλοι, συνήθειες, επαγγέλματα. Το ενδιαφέρον μου για το ποδόσφαιρο περιοδικά ατόνησε, σε σημείο να μη με ενδιαφέρει καν να παρακολουθήσω τους αγώνες της Εθνικής ή τους τελικούς του Champions League.
Μόνο η αγάπη μου για τον ΟΦΗ δεν ατόνησε. Μολονότι σταδιακά ήταν και πιο δύσκολο να εξηγώ στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου για ποιο λόγο το λάβαρο του ΟΦΗ πρέπει να είναι πάντα αναρτημένο στον τοίχο του γραφείου μου…
Θα είμαι ειλικρινής. Πιστεύω πως εκείνος ο θαυματουργός ΟΦΗ της νιότης μου χάθηκε το καλοκαίρι του 2000, όταν έφυγε ο Ολλανδός από το τιμόνι της ομάδας. Τίτλους πολλούς μπορεί να μην κέρδισε ο ΟΦΗ επί Γκέραρντ. Η αγάπη, η λατρεία και η αφοσίωση όμως προς την ομάδα, που γεννήθηκε εκείνα τα χρόνια ήταν ίσως το σπουδαιότερο επίτευγμά του. Αυτή κράτησε τον ΟΦΗ ζωντανό στα δύσκολα (Ρόδος, Παγκρήτιο), μαζί με την αίγλη του παρελθόντος (Μαχλάς) και τις ευνοϊκές ρυθμίσεις της Πολιτείας (άρθρο 44) – ενίοτε φυσικά δεν ήταν αρκετή. Αυτή η αγάπη φαίνεται να είναι και η νέα ελπίδα για την ομάδα, αφού τα παιδιά του Ολλανδού, ο Πουρσανίδης, ο Σαμαράς και ο γιος του επέστρεψαν να προσφέρουν πάλι όραμα. Ο χρόνος θα δείξει.
Διαβάζοντας πολλές συνεντεύξεις και αναρτήσεις παλαιών, Ελλήνων και ξένων, ποδοσφαιριστών της ομάδας στα κοινωνικά δίκτυα, διαπίστωσα πως πολλοί εξ αυτών, ίσως οι σημαντικότεροι και αυτοί που και εμείς αγαπήσαμε, ξεχωρίζουν τα χρόνια τους στον ΟΦΗ σαν τα καλύτερα της ζωής τους ή εξακολουθούν να αγαπούν, να ενδιαφέρονται και να νοσταλγούν την ομάδα και τον κόσμο της. Το βιώσαμε άλλωστε το Νοέμβριο του 2017, με δεκάδες άσους περασμένων εποχών να έρχονται στο Ηράκλειο με δικά τους έξοδα, για να αποτίσουν φόρο τιμής στο δημιουργό του μεγάλου ΟΦΗ.
Ο ΟΦΗ για μένα και φαντάζομαι για πολλούς οπαδούς του, δεν ήταν και δεν είναι μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα. Ή αν είναι, είναι η μοναδική ομάδα που μετράει! Ο ΟΦΗ είναι η αγάπη για την Κρήτη, για την ελευθερία, για τη δικαιοσύνη, για τη νίκη του αδύναμου ενάντια στο κατεστημένο, για την ομορφιά, για το πάθος και την τρέλα. Ο ΟΦΗ είναι η προσωπική μας υπέρβαση και η μεγάλη μας ιδέα.
Διότι θεωρώ τον εαυτό μου ρασιοναλιστή, μου αρέσει να αναλύω τα πράγματα, να τα φέρνω στις πραγματικές τους διαστάσεις, να τα εκλογικεύω.
Μόνο την ευφορία που νιώθω όταν παρακολουθώ τη Θύρα 4 και το ρίγος που με διαπερνά και που πολλές φορές μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, δεν μπόρεσα να εξηγήσω ποτέ μου…
Μανώλης Ε., Νοέμβριος 2018
Η στιγμή που σαν τον Αρχιμήδη αναφώνησα «Εύρηκα» ήταν στις 3 Ιουνίου 1979, παρακολουθώντας στην τηλεόραση τον αγώνα ΟΦΗ – Ολυμπιακού στο 3-3, την ιστορική εκείνη αναμέτρηση που στοίχισε το πρωτάθλημα στους Πειραιώτες. Ακόμα πιο συγκεκριμένα ήταν εκείνο το τρίτο γκολ του ΟΦΗ, από τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, εκείνη η κεφαλιά, που φαινόταν να αγνοεί τον νόμο της βαρύτητας!
Καθώς τα χρόνια της εφηβείας μου ήρθαν, άρχισα να ακολουθώ τον ΟΦΗ, όπου έπαιζε στο Λεκανοπέδιο, ξεκινώντας από τα γήπεδα στα οποία ο Ηλεκτρικός παρείχε εύκολη πρόσβαση, το Καραϊσκάκη, τη Ριζούπολη, το ΟΑΚΑ. Και η χρονιά που επιτέλους κατέβηκα στην Κρήτη για το Πανεπιστήμιο σχεδόν συνέπεσε με την άφιξη του Ευγένιου Γκέραρντ στην ομάδα και την έναρξη της μεγάλης και ένδοξης δεκαπενταετίας, κατά τη διάρκεια της οποίας μπορεί οι τίτλοι και οι επιτυχίες να μην ήταν πάντα δεδομένα, εγγυημένο ήταν όμως το θεαματικό, μαγικό ποδοσφαιρικό θέαμα που προσέφεραν απίστευτης ποιότητας ποδοσφαιριστές.
Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια. Τα πάντα άλλαξαν. Πόλεις, οικογένεια, φίλοι, συνήθειες, επαγγέλματα. Το ενδιαφέρον μου για το ποδόσφαιρο περιοδικά ατόνησε, σε σημείο να μη με ενδιαφέρει καν να παρακολουθήσω τους αγώνες της Εθνικής ή τους τελικούς του Champions League.
Μόνο η αγάπη μου για τον ΟΦΗ δεν ατόνησε. Μολονότι σταδιακά ήταν και πιο δύσκολο να εξηγώ στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου για ποιο λόγο το λάβαρο του ΟΦΗ πρέπει να είναι πάντα αναρτημένο στον τοίχο του γραφείου μου…
Θα είμαι ειλικρινής. Πιστεύω πως εκείνος ο θαυματουργός ΟΦΗ της νιότης μου χάθηκε το καλοκαίρι του 2000, όταν έφυγε ο Ολλανδός από το τιμόνι της ομάδας. Τίτλους πολλούς μπορεί να μην κέρδισε ο ΟΦΗ επί Γκέραρντ. Η αγάπη, η λατρεία και η αφοσίωση όμως προς την ομάδα, που γεννήθηκε εκείνα τα χρόνια ήταν ίσως το σπουδαιότερο επίτευγμά του. Αυτή κράτησε τον ΟΦΗ ζωντανό στα δύσκολα (Ρόδος, Παγκρήτιο), μαζί με την αίγλη του παρελθόντος (Μαχλάς) και τις ευνοϊκές ρυθμίσεις της Πολιτείας (άρθρο 44) – ενίοτε φυσικά δεν ήταν αρκετή. Αυτή η αγάπη φαίνεται να είναι και η νέα ελπίδα για την ομάδα, αφού τα παιδιά του Ολλανδού, ο Πουρσανίδης, ο Σαμαράς και ο γιος του επέστρεψαν να προσφέρουν πάλι όραμα. Ο χρόνος θα δείξει.
Διαβάζοντας πολλές συνεντεύξεις και αναρτήσεις παλαιών, Ελλήνων και ξένων, ποδοσφαιριστών της ομάδας στα κοινωνικά δίκτυα, διαπίστωσα πως πολλοί εξ αυτών, ίσως οι σημαντικότεροι και αυτοί που και εμείς αγαπήσαμε, ξεχωρίζουν τα χρόνια τους στον ΟΦΗ σαν τα καλύτερα της ζωής τους ή εξακολουθούν να αγαπούν, να ενδιαφέρονται και να νοσταλγούν την ομάδα και τον κόσμο της. Το βιώσαμε άλλωστε το Νοέμβριο του 2017, με δεκάδες άσους περασμένων εποχών να έρχονται στο Ηράκλειο με δικά τους έξοδα, για να αποτίσουν φόρο τιμής στο δημιουργό του μεγάλου ΟΦΗ.
Ο ΟΦΗ για μένα και φαντάζομαι για πολλούς οπαδούς του, δεν ήταν και δεν είναι μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα. Ή αν είναι, είναι η μοναδική ομάδα που μετράει! Ο ΟΦΗ είναι η αγάπη για την Κρήτη, για την ελευθερία, για τη δικαιοσύνη, για τη νίκη του αδύναμου ενάντια στο κατεστημένο, για την ομορφιά, για το πάθος και την τρέλα. Ο ΟΦΗ είναι η προσωπική μας υπέρβαση και η μεγάλη μας ιδέα.
Διότι θεωρώ τον εαυτό μου ρασιοναλιστή, μου αρέσει να αναλύω τα πράγματα, να τα φέρνω στις πραγματικές τους διαστάσεις, να τα εκλογικεύω.
Μόνο την ευφορία που νιώθω όταν παρακολουθώ τη Θύρα 4 και το ρίγος που με διαπερνά και που πολλές φορές μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, δεν μπόρεσα να εξηγήσω ποτέ μου…
Μανώλης Ε., Νοέμβριος 2018
