Ποιότητα, δύναμη, πάθος, τακτική, αλλά και ανατροπές κι εκπλήξεις. Είχαν "ήρωες" που ήρθαν από το πουθενά να αλλάξουν το στόρυ των παιχνιδιών. Είχαν τρομερά γκολ και εμπνεύσεις, αλλά και "χοντρά" λάθη που στοίχισαν. Είχαν προπονητές υψηλού επιπέδου. Και φυσικά είχαν φανταστική ατμόσφαιρα, που την απολάμβανες ακόμα κι από την τηλεόραση. Ήταν δύο βράδια, που μέσα στην ζόρικη καθημερινότητά μας, μας χόρτασαν ποδόσφαιρο, συγκινήσεις και γέμισαν την εβδομάδα μας.
Κι επειδή πιστεύω ότι το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής, αλλά και τρόπος εκπαίδευσης, τα δύο χθεσινά ματς τα θεωρώ και ως δύο πολύ καλές ευκαιρίες να κάτσω με τους μικρούς να τα δούμε ξανά (οι ώρες του Champions League είναι δύσκολες για νήπια και παιδιά, αλλά λόγω Πάσχα τα πρώτα ματς τα είχαμε δει live). Και το προτείνω σε όλους, μικρούς και μεγάλους. Άλλωστε ειδικά στην Ελλάδα, είναι αναγκαίο να ξαναμάθουμε τι είναι το ποδόσφαιρο.
Είναι ευκαιρία να τους δείξω τι είναι το ποδόσφαιρο. Από την κερκίδα ως το γήπεδο. Ότι όπως και η ζωή, έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Κι ότι δεν κερδίζουν πάντα οι πιο «καλοί» ή εκείνοι που ξεκίνησαν καλύτερα, αλλά μπορούν να κερδίσουν κι εκείνοι που έμειναν πίσω, αλλά επιστράτευσαν μυαλό και ψυχή και επέστρεψαν. Ότι τελικά αυτό το «η προσπάθεια μετράει» δεν είναι βαρετό κλισέ, αλλά ισχύει. Αν η Τότεναμ και η Λίβερπουλ δεν είχαν προσπαθήσει, αν το είχαν παρατήσει, δε θα ζούσαμε όσα ζήσαμε.
Αν είχαν αποφασίσει ότι χωρίς Σαλάχ ή χωρίς Κέιν δεν υπάρχει ζωή, τώρα δε θα είχαμε όλα αυτά τα συναρπαστικά να συζητάμε….
Φυσικά ένα λεπτό λιγότερο χρόνου, θα έδινε πρόκριση στον Άγιαξ. Αλλά και πάλι η Τότεναμ θα είχε επιστρέψει από το -3. Μία σωστή αντίδραση της άμυνας της Μπάρτσα στο κόρνερ, θα είχε γλυτώσει το 4ο γκολ. Όμως η Λίβερπουλ το πάλεψε, έφτασε ως εκεί, «διάβασε» ένα ασυνήθιστο και σπάνιο λάθος, για άμυνα αυτού του επιπέδου και αντέδρασε πολύ γρήγορα. Γιατί δεν αρκεί να έχεις μυαλό, πρέπει και να έχεις και ένστικτο και αντανακλαστικά.
Αν το σκεφτεί κανείς, είδαμε τις δύο όψεις του νομίσματος μέσα σε δύο μέρες. Την Τρίτη αποδόθηκε δικαιοσύνη. Η καλύτερη ομάδα στα 180 συνολικά λεπτά, πέρασε στον τελικό. Ο καλύτερος παίκτης μόνος του, δεν αρκεί. Κι αυτό ακόμα είναι ένα χρήσιμο μάθημα για όλους μας. Την Τετάρτη πάλι αποκλείστηκε η ομάδα που όπως ο Έρικσεν της Τότεναμ είπε «έπαιξε καλύτερα από εμάς». Όμως καμία φορά η ψυχή, το τσαγανό και ενίοτε το ανορθόδοξο παιχνίδι, μπορεί να κερδίσει. Συμβαίνουν αυτά. Αλλά δεν τελειώνει εκεί η ζωή. Η προσπάθεια συνεχίζεται...
Όμως πέρα από τα πολλά αγωνιστικά που αξίζει να δει (και να ξαναδεί) κανείς σε αυτά τα ματς, αξίζει να σταθεί και στα άλλα. Τα γύρω - γύρω. Να δει πράγματα που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν τα ζούμε. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ μετά από μία ξεγυρισμένη 3αρα, γέμισαν το γήπεδο, έσπρωχναν την ομάδα από πριν καν αρχίσει το ματς και έγιναν μέρος της συνταγής για την ανατροπή. Την ατμόσφαιρα την απολαύσαμε όλοι.
Και οι οπαδοί της Μπάρτσα πήγαν ως την Αγγλία, έφαγαν 4, στενοχωρήθηκαν, αλλά χειροκρότησαν την ομάδα τους και τον αντίπαλο και αποχώρησαν, χωρίς να τα σπάσουν όλα.
Από την άλλη οι οπαδοί του Άγιαξ, έφτασαν ένα λεπτό από ένα τελικό μετά από 23 χρόνια. Ξέρουν ότι το καλοκαίρι η ομάδα αυτή, όπως είναι η μοίρα του Άγιαξ, θα σκορπίσει. Είδαν την ομάδα τους στο 3-0 (συνολικά) και τελικά να δέχεται 3 γκολ σε ένα ημίχρονο και να κλωτσάει την καρδάρα με το γάλα. Έκλαψαν και στενοχωρήθηκαν. Αλλά χειροκρότησαν τα παιδιά της ομάδας τους.
Την ίδια στιγμή που ο προπονητής της Τότεναμ δάκρυζε και ο ενθουσιασμός στην ομάδα του χτυπούσε κόκκινα. Σεβάστηκε όμως τον αντίπαλο. Κατέβηκε στα αποδυτήρια, άφησε τους παίκτες του Άγιαξ να χειροκροτήσουν και να χειροκροτηθούν από τον κόσμο, να αδειάσει το γήπεδο και μετά, όταν έμειναν μόνοι με τον κόσμο τους, έστησαν για πολλή ώρα ένα πραγματικό πάρτυ, όπως άλλωστε απαιτούσε η περίσταση.
H εβδομάδα αυτή μας έδωσε την ευκαιρία να θυμηθούμε τι είναι πραγματικά το ποδόσφαιρο. Ας προσπαθήσουμε αυτό το ευχάριστο «πάθημα», να μας γίνει και λίγο μάθημα και να αναζητάμε περισσότερο ποδόσφαιρο και λιγότερο παραποδόσφαιρο. Να θυμηθούμε ή και να ανακαλύψουμε ίσως κάποιοι την ουσία του, αυτό που το έκανε πραγματικό κοινωνικό φαινόμενο...
