ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete
09/03/2019 - 20:45

Αλήθεια, υπάρχει «ντροπή» στον αθλητισμό;

Συχνά στον ΟΦΗ, αλλά και γενικότερα στον ελληνικό αθλητισμό, διαβάζουμε τη λέξη «ντροπή» σε διάφορες εκδοχές της. Ντροπιαστική ήττα, ντροπιαστική εμφάνιση, ντροπιαστικός αποκλεισμός, ντροπιαστικός υποβιβασμός και πάει λέγοντας. Και πάντα κάνω την ίδια σκέψη. Αλήθεια, υπάρχει «ντροπή» στον αθλητισμό;

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Χρίστος Σμπώκος
Σίγουρα, υπάρχει η νίκη, η ήττα και ενίοτε η ισοπαλία. Σίγουρα υπάρχει η καλή και η κακή απόδοση. Σίγουρα υπάρχει και η ευρεία νίκη ή η βαριά ήττα. Προφανώς υπάρχουν και οι εντυπωσιακές φάσεις και οι πιο βαρετές στιγμές. Αλλά ντροπές δεν πιστεύω ότι υπάρχουν όταν μιλάμε για το γήπεδο. Είναι όλα μέρος του παιχνιδιού. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα είχε καμία μαγεία το παιχνίδι και καμία αξία ο αθλητισμός.

Βέβαια, ντροπή είναι όντως άλλα πράγματα, πέριξ του γηπέδου. Ντροπή είναι η ομάδα σου κι εσύ ο ίδιος να ανέχεστε ρατσιστικές συμπεριφορές, είτε στην εξέδρα, είτε μέσα στο γήπεδο. Ντροπή είναι να είναι νορμάλ για εσένα, η ομάδα σου να διοικείται από λαμόγια. Ντροπή είναι η ομάδα σου να είναι παράρτημα ή δορυφόρος κι εσύ να το ανέχεσαι, «για να μην πέσει κατηγορία». Ντροπή είναι να καταλαβαίνεις ότι κυκλοφορεί μαύρο χρήμα και δημιουργείται φούσκα που θα σκάσει και εσύ να πανηγυρίζεις για τις «μεταγραφές αεροδρομίου». Ντροπή είναι να βρίσκεις νορμάλ στον πάγκο κάθε ομάδας να κάθονται 7 παίκτες, 5 προπονητές και τρεις φουσκωτοί, διαπιστευμένοι φυσικά. Ντροπή είναι να βλέπεις την ομάδα σου να παίζεται Κυριακή παρά Κυριακή στο στοίχημα διπλό ημίχρονο, άσσο τελικό κι εσύ να μην ενοχλείσαι. Ντροπή είναι να θεωρείς ότι τραμπουκισμοί και ανακοινώσεις για τη διαιτησία είναι μέθοδος προστασίας της ομάδας.

Ντροπή επίσης είναι να μην παραδέχεσαι την ανωτερότητα του - όποιου - αντιπάλου. Να βρίσκεις λογικό να κερδίζεις παιχνίδια πετώντας μπάλες μέσα για καθυστέρηση. Να βρίσκεις χαριτωμένο ότι ο τερματοφύλακάς σου παθαίνει πάντα κράμπα στο 88 όταν κερδίζεις. Ντροπή επίσης είναι στις νίκες σου να είσαι ειρωνικός ή μικρόψυχος.

Είμαι βέβαιος ότι αρκετοί που με διαβάζετε θα με θεωρείτε ρομαντικό και εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά δεν είναι κάτι που με ενοχλεί αυτό. Το περιβάλλον στο ελληνικό ποδόσφαιρο και γενικά στον αθλητισμό ξέρω ότι είναι τοξικό και ανθυγιεινό. Ο λαϊκισμός και η σκοπιμότητα έχουν καιρό τώρα καταπιεί την αγάπη για το άθλημα και την χαρά του παιχνιδιού. Και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο δηλαδή… Η τοξικότητα κυριαρχεί και για την πολιτική, στην κοινωνία και στα διάφορα μέτωπά της, ακόμα και στον τρόπο που συζητάμε. Το θέμα όμως είναι αν μας ενδιαφέρει να είμαστε ένας ακόμα κρίκος αυτής της θλιβερής αλυσίδας, καθημερινοί συνεχιστές αυτής της λογικής ή μας ενδιαφέρει να αλλάξει κάτι.

Αν, λέω αν, θέλουμε κάτι άλλο, θα πρέπει να ξεκινήσουμε να το ψάχνουμε και να το διεκδικούμε. Ξεκινώντας από τον εαυτό μας. Σαν φίλαθλοι, σαν οπαδοί, αλλά και σαν πολίτες ή γονείς. Στην προκείμενη περίπτωση λοιπόν, προτείνω να σκεφτεί ο καθένας μας τι ΟΦΗ και τι ποδόσφαιρο ονειρεύεται και αναλόγως να πορευτεί.

Υ.Γ: Για να προλάβω και μερικά σχόλια, ελπίζοντας σε πιο παραγωγική συζήτηση, το κείμενο αυτό το γράφω ανεξάρτητα από το τι θα κάνει ο ΟΦΗ, αν θα μείνει ή θα πέσει. Ακριβώς την ίδια άποψη θα έχω, όπως και να πάνε τα πράγματα.

(σημείωση oficrete: το κείμενο γράφτηκε στις 1/3, πριν από ΑΕΛ, τιμωρία, αγωγές, κτλ)

Oficrete