Από τον Οκτώβρη έχει εμφανιστεί στις διάφορες γηπεδικές, καφενειακές και social mediακές συζητήσεις μία προσμονή από τον κόσμο για «μεγάλα πράγματα» στον ΟΦΗ και ανάμεσα σε αυτά έντονα βλέπει κανείς το μεταγραφικό κομμάτι. Υπάρχει, παρότι ο Γενάρης που πέρασε λειτούργησε ως πρόγευση, αλλά και προσγείωση, μία αναμονή για υψηλά συμβόλαια, μεγάλα ονόματα και αγορές παικτών. Θα το πω με μία λέξη:
Μεγαλοπιαστήκαμε. Απότομα.
Μεγαλοπιαστήκαμε. Απότομα.
Παρά λοιπόν την εμπειρία μας από τις χειμερινές μεταγραφές, τις πρώτες με τη νέα διοίκηση και πάλι, αφού συνήλθαμε από τα μπαράζ, εμφανίζουμε στοιχεία ανυπομονησίας και υψηλών προσδοκιών. Ενώ είναι αρκετά καθαρό το τι παίκτες ψάχνουμε, αλλά και το ότι οι μεταγραφές έρχονται όχι για να κάνουν ντόρο, αλλά για να υποστηρίξουν το πλάνο, ο κόσμος μοιάζει να μην είναι πολύ εναρμονισμένος με το νέο project.
Θα μου πει κανείς, μεταγραφική περίοδος είναι, άσε τον κόσμο να ονειρεύεται. Δεκτό. Αρκεί να το κάνει συνειδητοποιημένα. Στην παραλία με το καφεδάκι του! Γιατί αν μετατραπεί σε σιγουριά ότι ο Μπούσης «θα χώσει 300άρες για συμβόλαια», ή «θα αγοράσει όποιον παίκτη αρέσει στον Σαμαρά», το χάσαμε πάλι το νόημα. Αν δηλαδή επικρατήσει μία λογική «τι είναι τα 500 που μας ζητάνε για τον παίκτη, έχει λεφτά ο Μπούσης», τότε ο κόσμος θα δείξει ότι έχει μείνει μακριά από τη νέα νοοτροπία της ομάδας.
Θα εμφανίσουμε συμπτώματα γαυροποίησης και, ως γνωστόν, αυτό είναι μία βαριά ασθένεια!
Προφανώς όλοι περιμένουμε να δούμε μία καλύτερη ομάδα. Με τόσες αποχωρήσεις ήδη, είναι σαφές ότι θα γίνει δυνατό λίφτινγκ. Και φυσικά περιμένουμε όλοι μας να είναι η ομάδα έτοιμη στο τέλος Αυγούστου που ξεκινάνε οι αγωνιστικές υποχρεώσεις μας. Αλλά ας τα δούμε με λίγο ψυχραιμία όλα, παίρνοντάς τα με τη σειρά.
Μπορούμε να πούμε ότι στα μέσα Ιουνίου έχουμε αργήσει να κινηθούμε;
Όχι, είναι λάθος να το πούμε αυτό. Ναι, υπάρχει μία δίκαιη κριτική ότι το Γενάρη χάθηκε χρόνος, αλλά ήταν άλλες οι συνθήκες, πολύ διαφορετική η μεταγραφική περίοδος και γενικά είναι άτοπη η σύγκριση.
Τα πράγματα είναι απλά. 1/7 ξεκινά η προετοιμασία. Καλό είναι να έχουμε όσο το δυνατό πιο συμπληρωμένο το ρόστερ. Αλλά έχοντας 2 μήνες ουσιαστικά μπροστά, δε χάθηκε ο κόσμος να γίνουν κάποιες προσθήκες λίγο αργότερα. Πρακτικά, αν στο 2ο στάδιο στην Ολλανδία (11- 31/7) μπορέσουμε να έχουμε το βασικό μας κορμό για να μονταριστεί, θα είναι καλά. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι το προπονητικό τιμ δε θα θέλει να κλείσει όλα τα μεταγραφικά του θέματα, πριν δει και μερικά δυνατά φιλικά. Είναι πολύ λογικό δηλαδή, τέλος Ιουλίου ή και αρχές Αυγούστου να γίνουν οι τελευταίες κινήσεις.
Πώς κινούμαστε ως τώρα;
Κινούμαστε με ποδοσφαιρική λογική. Πρώτα οι αποχωρήσεις όσων δεν επιθυμούσε η ομάδα να ανανεώσουν. Μετά οι ανανεώσεις όσων μας ενδιαφέρουν ή και οι κινήσεις για αγορά όσων είχαν ρήτρες (Μεγιάδο, Φερέιρα, Γιακουμάκης). Μετά πιθανόν και κάποιες αποχωρήσεις παικτών που έχουν συμβόλαιο, αλλά δεν υπολογίζονται. Κι αφού ολοκληρωθούν όλα αυτά, έχοντας ξεκάθαρη εικόνα για τα κενά και τις θέσεις που μας λείπουν κομμάτια, πάμε στις μεταγραφές. Μπορεί για τον κόσμο να ακούγεται μαρτύριο, αλλά αυτό λέει η ποδοσφαιρική λογική.
Συνοψίζοντας, ας εξασκήσουμε την υπομονή μας, που ως γνωστόν είναι αρετή. Και ας μείνει η γκρίνια στην άκρη.
Με την ευκαιρία όμως, όσο περιμένουμε, μπορούμε να σκεφτούμε μερικά πράγματα για το μέλλον της ομάδας μας. Αλήθεια τι είναι πιο λογικό, να πιέζουμε τη διοίκηση για ακριβές μεταγραφές και ονόματα δυνατά ή να επενδύσει στις ακαδημίες, τις υποδομές και την οργάνωση της ομάδας; Ταπεινή μου άποψη είναι ότι το πρώτο ζητούμενο από τον νέο ιδιοκτήτη είναι να χτίσει γερά θεμέλια. Τα όποια χρήματα έχει αποφασίσει να επενδύσει να τα «σπρώξει» προς τα εκεί.
Η πρώτη ομάδα είναι πιο λογικό να λειτουργεί με αυτάρκεια. Να ξοδεύει όσα βγάζει. Ευτυχώς πια υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τις γνώσεις και τον τρόπο ώστε η ομάδα να έχει καλά έσοδα, από πολλές πηγές (χορηγοί, διαφημιστικές συνέργειες, σοβαρό τηλεοπτικό συμβόλαιο, πωλήσεις παικτών μακροπρόθεσμα, κλπ). Ο στόχος όλων μας θεωρώ ότι είναι, μετά από όσα έχουμε ζήσει σε αυτή την ομάδα, να μην εξαρτάται η ομάδα από την τσέπη του ιδιοκτήτη της. Αν δηλαδή πάει καλά οικονομικά ή αν έχει κέφι να βάλει λεφτά σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο.
Ένας ιδιοκτήτης που θα βάζει 200άρια και 100άρια αβέρτα σε συμβόλαια παικτών, την ώρα που η ομάδα διαθέτει ένα γήπεδο με συγκεκριμένες προδιαγραφές, μόλις 5.500 θέσεων, ελάχιστα έσοδα από κεντρικές χορηγίες στην Λίγκα, και ένα περιβάλλον τοξικό που υποβαθμίζει το ποδοσφαιρικό προϊόν συνολικά, θα πρέπει να μας αγχώνει. Προσωπικά αν έβλεπα κάτι τέτοιο, θα ψαχνόμουν. Είτε θα πρόκειται για άγνοια κι άρα γρήγορα θα ξενερώσει. Είτε για ξέπλυμα, που δε θα ήθελα να το (ξανα)ζήσω στην ομάδα μου. Είτε για κάποια άλλη πολιτικοεπιχειρηματική σκοπιμότητα, που χρησιμοποιεί την ομάδα ως ασπίδα. Κανένα από τα τρία δε μας πάει μακριά. Και κανένα από τα τρία δεν ταιριάζει στο ήθος και τις αξίες που όλοι (ελπίζω) θέλουμε να βλέπουμε στην ομάδα.
Ευτυχώς, κανένα από τα τρία σενάρια δε φαίνεται να υφίσταται σήμερα. Οπότε ας βάλουμε κάτω την ποδοσφαιρική μας λογική κι ας οπλιστούμε με υπομονή.
Δεν είναι δα και καμία μεγάλη θυσία, μετά από όσα έχουμε περάσει σαν ομάδα.
