Είναι γνωστό ότι ο ΟΦΗ δε σε αφήνει ποτέ να πλήξεις.
Ο φετινός όμως ΟΦΗ, ειδικά από το Γενάρη και μετά, με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των παιχνιδιών του, έχει καταφέρει να μας κάνει να κουραστούμε. Στο ίδιο έργο θεατές, πάμε από Κυριακή σε Κυριακή για «τελικούς» και «μάχες», που όμως δε βλέπουμε ποτέ. Βέβαια χάρη στα αποτελέσματα των ανταγωνιστών μας και τις εξελίξεις με τη (μη) αναδιάρθρωση παραμένουμε ακόμα ζωντανοί στο κυνήγι - έστω - του να μην είμαστε στην τελευταία 2άδα...
Ζούμε σε μία ποδοσφαιρική ημέρα της μαρμότας και επιβιώνουμε με τεχνητή αναπνοή.
Αλλά όσο εφτάψυχοι και να είμαστε, όσες χάρες και να μας κάνουν οι αντίπαλοι, αν δεν κάνουμε κάτι και εμείς, αυτό το μακρόσυρτο σήριαλ κάποια στιγμή θα τελειώσει!
Ποδοσφαιρικά, καθαρά τακτικά και αγωνιστικά, δεν μπορείς να καταλάβεις πώς γίνεται να χαθεί ένα ματς όπως αυτό με τον Απόλλωνα.
Με τρία δοκάρια, με 22 τελικές και με συντριπτική κατοχή της μπάλας. Πώς δεν κέρδισες, ενώ πρακτικά έπαιζες μόνος σου σχεδόν; Απέναντί μας είχαμε μία ομάδα που δεν κλείστηκε ιδιαίτερα (ίσως και να μην μπορούσε). Που ήταν εμφανέστατα ανοικτή στον άξονα και αδύναμη στα πλάγια. Που το κέντρο άμυνας της έμοιαζε έτοιμο να τρυπήσει σε κάθε φάση. Και όμως, δεν κέρδισες…
Το πιο εντυπωσιακό δε, είναι ότι έχοντας αυτή τη στατιστική υπεροχή, βλέποντας το παιχνίδι, σου έμενε μία αίσθηση ότι ή ομάδα δεν ήταν καλή. Ότι δεν έπαιξε καλά και ότι ήταν άλλη μία κακή μέρα. Μία πίκρα ότι δεν είδες προσπάθεια.
Γίνονται και τα δύο; Ναι γίνονται! Ο ΟΦΗ το έχει καταφέρει και αυτό φέτος. Το πώς το καταφέρνει, είναι μία μεγάλη συζήτηση που θέλει σοβαρή ανάλυση για να δούμε τα λάθη που έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Αλλά όχι τώρα. Στο τέλος της σαιζόν. Προφανώς υπάρχει και θέμα τακτικής και θέμα ρόστερ και θέμα χαρακτήρα της ομάδας και θέμα ψυχολογίας και θέμα ποδοσφαιρικού μυαλού και θέμα ταχύτητας και θέμα προετοιμασίας και θέμα τραυματισμών και πολλά ακόμα. Αλλά δεν λύνονται όλα αυτά τώρα.
Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε (πέρα από προσευχές και ευχέλαια) είναι να βρεθεί ένας τρόπος να βγει στους ποδοσφαιριστές πείσμα και τσαγανό. Και την προηγούμενη εβδομάδα το ίδιο έγραφα. Ότι πρέπει οι ίδιοι οι παίκτες πια να μας απαντήσουν:
Έχουν πείσμα; Έχουν ποδοσφαιρικό εγωισμό; Υπάρχει κάτι μέσα τους πέρα από αυτό το χλιαρό και σοφτ που βλέπουμε; Μπορούν στην πίεση να απαντήσουν με τσαγανό και ένταση ή δεν αντέχουν αυτή την κατάσταση που στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο προφανώς και προβλέπεται;
Από την αρχή της σαιζόν, έχω πολλές φορές γράψει ότι δε θεωρώ ότι είναι τόσο χαμηλά ποιοτικά όσο πολλοί, μηδενιστικά, σχολιάζουν. Διαφωνώ και με συν-αρθρογράφους γι’ αυτό. Και περίμενα πολύ περισσότερα πράγματα. Όμως, δυστυχώς βλέπω ότι λείπει ένα στοιχείο, που στο ποδόσφαιρο συχνά είναι πιο σημαντικό από το ταλέντο. Ο χαρακτήρας. Δε ξέρω αν τον έχουν. Αν τον έχουν, τον κρύβουν πολύ καλά.
Εδώ που φτάσαμε δύο δρόμοι υπάρχουν. Είτε θα κάνουν την έκπληξη και θα τον βγάλουν αυτό το χαρακτήρα και ότι βγει, δίνοντας τη μάχη ως το τέλος. Είτε θα μείνουν στο μυαλό μας (γιατί το 80% τη νέα σαιζόν δύσκολα θα είναι στο ρόστερ της ομάδας) ως ένα γκρουπ άχρωμων και χλιαρών ποδοσφαιριστών, που στις καλύτερες επαγγελματικές συνθήκες της Ιστορίας του ΟΦΗ και με ένα project με φοβερή προοπτική, λύγισαν στην (ελάχιστη με βάση τα ελληνικά δεδομένα) πίεση που τους ασκήθηκε.
Ας αποφασίσουν οι ίδιοι για την υστεροφημία τους! Δικό τους και το πεπόνι και το μαχαίρι.
Y.Γ: Δεν είχα σκοπό για ακτινογραφίες παικτών και ανάλυση, αλλά επειδή το τηλεφωνικό κέντρο του oficrete μπλόκαρε από αναγνώστες που το ζητούσαν και η community manager στα social media έπαθε πονοκέφαλο από τα αιτήματα, ορίστε μία σύντομη - έτσι για ιστορικούς λόγους:
Σωτηρίου: Δεύτερο ματς που δεν έχει πολλή δουλειά. Έμοιαζε πάντως σίγουρος και ήρεμος.
Μπράουν: Εκτός ματς και πάλι. Περίμενα ότι θα μπει από το ημίχρονο ο Κυριακίδης στη θέση του.
Κοροβέσης: Δραστήριος και ορεξάτος, αλλά φλύαρος. Έχουμε ανάγκη σε τέτοια ματς από 1-2 καλές πλαγιοκοπήσεις, καμιά μπούκα, μία καλή σέντρα - ξυραφιά
Μιχόγεβιτς: Δεν είχε πίεση. Απέφυγε τα λάθη. Αν μπορούσε να μας βοηθήσει και λίγο επιθετικά σε στημένες φάσεις, ωραία θα ήταν…
Γιαννούλης: Σε ρόλο στόπερ, μετά από ένα 15λεπτο προσαρμογής ανέβηκε, σούταρε, πάσαρε και γενικά ήταν ίσως ο μοναδικός που είχε συναίσθηση της πραγματικότητας.
Μεγιάδο: Καλύτερος από προηγούμενα ματς. Μπορούσε να είναι πιο απειλητικός. Έπρεπε να παίξει περισσότερο κάθετα. Ωραίο το safe παράλληλο παιχνίδι, αλλά πια θέλουμε νίκες και παίκτες με πρωτοβουλίες.
Σακόρ: Σε κακή μέρα. Βέβαια και στην κακή του μέρα είναι καλύτερος από τις άλλες επιλογές στη θέση αυτή.
Νέιρα: Είναι αδύνατο να παίξει εξτρέμ. Ας τελειώνει αυτή η ιστορία. Στον άξονα, όπου προφανώς σε όλο το πρώτο ημίχρονο έπαιζε με δική του πρωτοβουλία, δημιούργησε ή εκτέλεσε όλες τις φάσεις που κάναμε (είναι μέσα και στις 2 φάσεις με τα δοκάρια). Στο δεύτερο κουράστηκε, σούταρε από μακριά και έπεφτε εύκολα. Παρόλα αυτά, με την κεφαλιά που βγάζει ο Χουαντερσον δείχνει ότι είναι ο μόνος μας χαφ που πατάει στα σοβαρά περιοχή, όλη τη χρονιά.
Πέρσον: Πάλεψε, έδωσε μάχες. Δεν είναι ο φορ που θα μας δώσει γκολ αυτή τη στιγμή, αλλά συνολικά νομίζω ότι βοήθησε περισσότερο από ότι ο Γιακουμάκης που μπήκε στη θέση του. Έχει ρόλο στο ότι ο Φερέιρα βρήκε τόσους χώρους στο 1ο ημίχρονο.
Φερέιρα: Φάνηκε η απειρία του στα τελειώματά του. Είναι ο μοναδικός μας παίκτης με ταχύτητα και έκρηξη, πάντως. Το πρόβλημα είναι ότι αντέχει το πολύ 60 λεπτά.
Βαζ: Έπρεπε να ξαναδώ το φύλλο αγώνα για να θυμηθώ ποιος ήταν ο 11ος παίκτης μας. Αυτό τα λέει όλα…
Γιακουμάκης: Δε βοήθησε. Μου μοιάζει ανέτοιμος σωματικά και θολωμένος πνευματικά. Από τις πολλές πτώσεις στην περιοχή, ίσως στερήθηκε ένα πέναλτι που όντως του έγινε. Δεν είχε πρακτικά όμως συμβολή στο επιθετικό μας παιχνίδι.
Ντίνας: Εφόσον παίζαμε 4-4-2, έμοιαζε πιο λογικό να ξεκινήσει, βάσει στυλ. Βέβαια δεν είναι παίκτης 90 λεπτών. Είχε διάθεση μεν, αλλά φλυαρία κι αυτός.
Παπαστεριανός: Λίγο έπαιξε, λίγο βοήθησε. Είχε ευκαιρίες για δύο καλά σουτ, αλλά τις πέταξε.
Δε ξέρω αν ο Κουτσιανικούλης είναι εκτός για κάποιο μη αγωνιστικό θέμα. Πάντως, ως και το Καραϊσκάκης ήταν στις επιλογές. Δε νομίζω ότι ήταν παράλογο να είναι έστω στον πάγκο. Πόσους κεντρικούς χαφ χρειάζεσαι (είχαμε Παπαστεριανό, Οικονόμου και Κυριακίδη) άλλωστε;
