Είναι γνωστό ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Πολύ περισσότερο, ο κόσμος του ποδοσφαίρου. Ακόμα πιο πολύ, ο κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μέρος αυτού ήταν για πολλά χρόνια και ο ΟΦΗ. Και λέω ήταν, γιατί εδώ και 1,5 χρόνο, ζούμε μία επανάσταση στην ομάδα. Ο νέος ΟΦΗ επιστρατεύει τον πολιτισμό και την υγεία (επιχειρηματική πρώτα, αλλά και καθαρά ποδοσφαιρική) σε μία, άνιση προς το παρόν, μάχη με την τοξικότητα, τη σαπίλα και τον κακώς εννοούμενο παραγοντισμό.
Για όλους μας ήταν αυτονόητο ότι ο νέος ΟΦΗ θα μοιάζει παράταιρος με το γενικό περιβάλλον όπου καλείται να επιβιώσει. Ανεξάρτητος και υγιής, ξενίζει! Κι έχει διαφανεί εξαρχής ότι δεν είναι πρόθυμος να μπει στο… τριπάκι της τοξικότητας. Προχωρά στο δρόμο του, με… process, ρομαντισμό, όραμα, αλλά όχι ως «Αμερικανάκι». Απαντά με ποδόσφαιρο κανονικό (εντός κι εκτός γηπέδου) στην τοξικότητα, που ξεχειλίζει από παντού.
Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, το δύσκολο είναι να εκπαιδεύσεις το δικό σου κοινό σε αυτή τη νέα μέρα. Να εμπεδωθεί το «οι ομάδες χτίζονται, δεν αγοράζονται». Να γίνει κατανοητό το όραμα και κυρίως η νέα ηθική και αισθητική. Δυστυχώς, όταν έχεις ζήσει σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον, σου μένουν κατάλοιπα. Κατά τη γνώμη μου, ο κόσμος έχει κάνει μεγάλο πρόοδο αυτό τον 1,5 χρόνο. Υπάρχει δρόμος ακόμα, αλλά βλέπουμε εξέλιξη. Ό,τι ακριβώς ισχύει και στο αγωνιστικό, αλλά και σε άλλους τομείς (Επικοινωνία, Marketing, Υποδομές, κλπ).
Υπάρχει, όμως, και μία ακόμα παράμετρος. Αφορά στους «παραγοντάρες» που δηλώνουν ΟΦΗ, αλλά τους έχει χαλάσει πολύ ότι είναι πλέον στην απ'έξω. Τους ενοχλεί ότι η διοίκηση προχωρά με κλειστά αυτιά. Ότι δεν τους καλεί για «καφεδάκι και ανταλλαγή απόψεων». Ότι δεν ψήνεται για «συνεργασία». Κι επειδή οι περισσότεροι από αυτούς τους παραγοντάρες είναι και παλαιάς κοπής και ξέρουν τα παλιά, «καλά», κόλπα του ποδοσφαίρου, παίζουν… μπάλα με αυτά. Σε γέρικο σκύλο άλλωστε, νέα κόλπα δύσκολα μπορείς να μάθεις.
Έτσι, σε κάθε ευκαιρία και αναμπουμπούλα, χαίρονται σαν λύκοι. Ή, μάλλον, σαν πονηρές αλεπούδες. Στην πρώτη σπίθα γκρίνιας και προβληματισμού, φροντίζουν να ρίξουν λάδι. Με σενάρια ιδανικά για σαπουνόπερα, αλλά εντελώς εκτός πραγματικότητας. Ακόμα και εμφανώς αστήρικτες και εκτός λογικής μπαρούφες. Ποτίζουν δηλητήριο όσους είναι ακόμα «ευάλωτοι» σε αυτό. Στα καφενεία, στα στέκια, στα social media, στα media, όπου μπορούν. Φήμες, αρβύλες, «αποκλειστικά», που καταρρέουν με το που θα δημοσιευτούν κι άλλες πρακτικές από το παρελθόν, που όλοι παλεύουμε να ξεχάσουμε. Δεν έχουμε κάνει ακόμα όλοι το εμβόλιο, μάλλον. Ειδικά οι «ευπαθείς ομάδες», θέλουν προσοχή.
Σέρνουν σε άρθρα, συζητήσεις, «διαρροές από μέσα», τους ευσεβείς πόθους τους. Ρήξεις, αποχωρήσεις, παρασκήνια και άλλες δηλητηριώδεις ουσίες, διαχέονται στην Ομιλίτικη κοινωνία. Κι ό,τι πιάσουν! Προφανώς, στις μέρες που η ομάδα πάει καλά και ο κόσμος είναι ήρεμος, πάνε στράφι όλα αυτά. Οπότε περιμένουν τη στραβή. Και μόλις έρθει, βγαίνουν για λίγο από το σκοτάδι στο φως, κάνοντας το παιχνίδι τους.
Αυτοί καλά κάνουν. Αυτό έχουν μάθει, αυτό τους συμφέρει (ο καθένας έχει την ατζέντα του), αυτό επιθυμούν. Το ερώτημα είναι, εμείς οι υπόλοιποι τι κάνουμε; Θα τσιμπάμε στο κάθε σενάριο που θα μας πασάρουν; Θα διαδίδουμε το κάθε τι που θα μας σπρώχνουν, ως «γκαραντί από μέσα»; Σε τελική ανάλυση, κριτική σκέψη (εκτός από κρητική), έχουμε; Φίλτρα προστασίας για την τοξικότητα;
Θα ανεχόμαστε ακόμα να μας ποτίζουν δηλητήριο, κάποιοι ξεχασμένοι στο παρελθόν; Μήπως είναι μία καλή στιγμή να μείνουν πίσω, στο περίφημο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», που έλεγε κι ο Ανδρέας; Κι εμείς να πάμε παρακάτω, μαζί με την ομάδα. Είναι θέμα ηθικής, αλλά και αισθητικής, πέρα από όλα τα άλλα.
Γιατί ήττες, κακές εμφανίσεις, ακόμα και κακοί παίκτες, πάντα θα υπάρχουν. Εχθροί εντός των τειχών, όμως, γιατί να υπάρχουν;
