Προ ημερών έκανα μία προσπάθεια προσγείωσης ενόψει των εξελίξεων της μεταγραφικής περιόδου. Είναι καλό να ξέρουμε τι μπορούμε να περιμένουμε και πώς κινούμαστε, ώστε να μην υπάρχουν παρερμηνείες και γκρίνιες, άσκοπες. Παράλληλα, ο Γιάννης ήδη επιχείρησε μία πρώτη ανάλυση για το προφίλ των παικτών που αναμένεται να έρθουν στην ομάδα, το πώς κινούμαστε πια, αλλά και τα κριτήρια επιλογής.
Επειδή λοιπόν οι πρώτες ανακοινώσεις έρχονται, καλό είναι να έχουμε στο νου μας ότι κάθε μεταγραφή έχει διαφορετική στόχευση και σκεπτικό. Επιπλέον να μην ξεχνάμε ότι στατιστικά ένας σχεδιασμός είναι επιτυχημένος όταν οι μεταγραφές του «πιάσουν» σε ένα ποσοστό 75%. Κοινώς, θα γίνουν και λάθος εκτιμήσεις ή απλά κάποιοι δε θα κολλήσουν.
Σημειώνω επίσης ότι πολλές φορές κάποιοι ποδοσφαιριστές δεν προσαρμόζονται εύκολα. Οι προπονητές και οι τεχνικοί διευθυντές όμως που τους μελέτησαν πριν έρθουν και τους βλέπουν καθημερινά, είναι σε θέση να κρίνουν αν μπορούν να πάρουν πίστωση χρόνου. Όχι εμείς από την εξέδρα. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν ο Νέιρα φέτος που στο 2ο γύρο πέρα από το ότι ήταν υγιής, ήταν κι εμφανώς πιο μέσα στο κλίμα της ομάδας και του πρωταθλήματος.
Ας δούμε λοιπόν κάποιες βασικές κατηγορίες μεταγραφών με παραδείγματα, για να ξεκινήσουμε το ζέσταμά μας.
Το μεγάλο όνομα
Προφανώς, μεγάλο όνομα με βάση και το μπάτζετ, το πρωτάθλημα που παίζεις και τη φανέλα σου. Για τη Ρεάλ και τον ΟΦΗ (ακόμα) το ποιος είναι «μεγάλο όνομα» διαφέρει. Σε αυτή την κατηγορία έρχονται παίκτες με βαρύ βιογραφικό και συνήθως υψηλό συμβόλαιο. Από αυτούς περιμένουμε να κάνουν τη διαφορά και να ανεβάσουν την ομάδα επίπεδο. Πολλές φορές όμως μπορεί να αποδειχθούν «παλτά» ή τέλος πάντων να μην κάνουν όσα περιμέναμε. Καλό θα είναι να χαρούμε αν εμφανιστεί ένα τέτοιο όνομα, αλλά να μην πάρουμε και δεδομένο ότι λύσαμε όλα τα θέματά μας. Καλό επίσης είναι να μη μεγαλώνουμε ονόματα χωρίς λόγο (πχ, Πλατέλλας πέρσι τέτοια εποχή). Για να μιλήσουμε με παράδειγμα ελληνικό, ο Ολυμπιακός είχε πάρει ίδια περίοδο Ζιοβάνι και Ζάχοβιτς. Ο πρώτος έμεινε χρόνια και έκανε παπάδες, ο δεύτερος έκανε Χριστούγεννα αλλού. Ένα παράδειγμα επίσης στον ΟΦΗ που θυμάμαι, είναι ο Γκαστόν Τάουμεντ. Σαιζόν 1999 - 2000 (οι μικροί να τον googlάρετε παρακαλώ). Μαθητής τότε, έμαθα ότι φέραμε Ολλανδό, διεθνή επιθετικό ο οποίος το 1994 στο Μουντιάλ ήταν βασικός με την Εθνική Ολλανδίας και είχε σκοράρει κιόλας. Περίμενα ένα κράμα Γκούλιτ (λόγω εμφάνισης) και Φαν Μπάστεν. Είδα ένα βετεράνο με καλή τεχνική, που όταν έμπαινε έδειχνε ότι ξέρει μπάλα, αλλά που δε σκοπεύει να ασχοληθεί και πολύ.
Ο παίκτης με προοπτική
Αυτή είναι η κατηγορία που διαχρονικά βλέπαμε στον ΟΦΗ, βασικά επί Γκέραρντ. Παίκτες που είχαν ποιότητα και είτε τους εντόπιζε μικρούς, αλλά ήδη πρωταγωνιστές στις ομάδες τους και τους έφερνε στο Ηράκλειο, είτε τους ψάρευε από ομάδες που για κάποιο λόγο δεν είχαν πιάσει, τους έφερνε στην Κρήτη και ένα μεγάλο ποσοστό έκαναν επανεκκίνηση. Σε αυτή την περίπτωση, όταν λέμε προοπτική εννοούμε δύο σενάρια. Το ένα είναι να αναδειχθεί και να πωληθεί και το άλλο είναι να αναδειχθεί και να αποτελέσει για χρόνια μέρος του κορμού της ομάδας. Και τα δύο είναι πολύ σημαντικά. Παραδείγματα σε αυτή την κατηγορία υπάρχουν πολλά. Ο Πουρσανίδης ας πούμε ουσιαστικά συνδύασε και τα δύο. Και έγινε για αρκετά χρόνια μέρος του κορμού και τελικά έκανε το βήμα παραπάνω. Και πολλοί ακόμα (Νιόπλιας, Παπαδόπουλος, Αναστασίου, Φρατζέσκος και πάρα πολλοί ακόμα). Υπάρχουν φυσικά κι εδώ πολλά παραδείγματα παικτών που δεν «έπιασαν» ή τέλος πάντων δεν έκαναν και κάτι φοβερό, ακόμα και στις καλές εποχές του Ολλανδού (πχ, Τζιώκας, Θωμαΐδης, Κατσαβός).
Ο παίκτης - λαχείο
Εδώ μιλάμε για μία υποκατηγορία ουσιαστικά της προηγούμενης. Η διαφορά είναι ότι ο παίκτης- λαχείο έρχεται χωρίς ίσως τη μελέτη και το αναλυτικό scouting, ως μία ευκαιρία με ρίσκο, αλλά και μικρό κόστος. Μπορεί να είναι ένα ταλέντο από τη Γ και τη Δ Εθνική (πχ, Αδάμος, Ιορδανίδης), που δεν τον ξέρει κανείς έξω από το χωριό του ή μπορεί να είναι ένας παίκτης από κάποια χώρα, συνήθως Λατινικής Αμερικής (πχ, Φερέιρα) ή της Αφρικής (πχ, Ντιάρα). Σε αυτές τις περιπτώσεις ή που θα σου κάτσει Μαχαμαντού Ντιαρά και θα βγάλεις καλά χρήματα ή που θα πέσεις σε Αρούνα Ντιάρα και θα κοιτάξεις πώς διακριτικά θα απαλλαγείς. Αλλά είναι ένα ρίσκο που δεν κάνει και μεγάλο κακό να πάρεις.
Το ταλέντο από τις ακαδημίες
Τώρα που μπαίνουμε σε κανονικές συνθήκες ξανά, μία συζήτηση εντός μεταγραφικής περιόδου θα είναι ποιοι από την Κ19 είναι οι υπό προώθηση στην πρώτη ομάδα. Επί Μίστερ, κάθε χρόνο 2-3 παιδιά ανέβαιναν. Ενίοτε και παιδιά από μικρότερες ομάδες της πόλης (Εργοτέλη, ΠΟΑ) που είχε ξεχωρίσει (πχ, Μηλιαράς ή Μαρνελάκης). Σε αυτή την κατηγορία έχουμε πολλά πετυχημένα παραδείγματα (Δερμιτζάκης, Σταυρακάκης, Κουνενάκης, Πίτσος, Σηφάκης, αλλά και φυσικά Μαχλάς) και πολλά που δεν πήγαν όπως περιμέναμε (Τζανετής, Δεδελετάκης πχ, από την πρώτη φουρνιά του ΟΦΗ 94). Προφανώς κι εδώ στατιστικά θα υπάρξουν κι αποτυχίες, αλλά όσο καλύτερη δουλειά θα γίνεται στις ακαδημίες τόσο θα μειώνεται το ποσοστό. Προσωπικά, περιμένω πώς και πώς να ξαναμπεί αυτή η κατηγορία στη ζωή μας!
Ο έμπειρος
Πρόκειται για μία κατηγορία που είναι πάντα χρήσιμη, όταν υπάρχει με μέτρο. Όταν στην ομάδα σου έχεις παίκτες με προοπτική, παίκτες - ταλέντα και παίκτες - λαχεία, χρειάζεσαι και κάποιους έμπειρους, με παραστάσεις και χαρακτήρα, να κρατάνε την ισορροπία. Και στο γήπεδο και στα αποδυτήρια. Ο Γιαννούλης είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα που έχουμε. Βέβαια ένας καλός, με διάθεση να αγωνιστεί, έμπειρος ποδοσφαιριστής, είναι συχνά αλμυρός, αλλά όπως προανέφερα, πας με μέτρο και στοχευμένα.
Φυσικά, υπάρχουν πολλές ακόμα υποκατηγορίες. Αυτό όμως που γενικά δε θα πρέπει να ξεχνάμε, είναι ότι οι μεταγραφές είναι μεν ένα αποτέλεσμα πλάνου, σχεδιασμού και τεχνογνωσίας, αλλά παραμένουν πάντα και λίγο…τζόγος! Οπότε, ας κάνουμε στην παραλία εμείς τα όνειρά μας, αλλά ας έχουμε μέσα στη σαιζόν και υπομονή και λογική στο πώς θα κρίνουμε τους νέους (και τους παλιούς).
Άντε και καλό μας βόλι!
