Λίγες ώρες πριν το ντέρμπυ της Θεσσαλονίκης, πήρα χαμπάρι κάτι υπονοούμενα περί δωροδοκίας, τα οποία κυκλοφορούσαν στο ευρύτερο ερυθρόλευκο περιβάλλον. Μου φάνηκε χοντρό και είπα να μην ασχοληθώ. Είχε κερδίσει ο ΟΦΗ, είχε Ρεάλ - Ατλέτικο στην τηλεόραση, γιατί να χαλάω την ηρεμία μου;
Είδα με προσοχή την επομένη το Άρης - ΠΑΟΚ, όπως βλέπω σχεδόν όλα τα παιχνίδια της Super League, ειδικά όταν παίζει ο επόμενος αντίπαλος του ΟΦΗ. Ακόμα κι από την Αθήνα, έφτασε και στη δική μου μύτη, το μπαρούτι που μύριζε. Συνέχισα όμως να μη δίνω σημασία, έμεινα στο καθαρά αγωνιστικό.
Από το βράδυ της Κυριακής όμως εκτυλίσσεται ένα νέο σήριαλ. Βασικά μία σαπουνόπερα. «Δύο ισχυρές μαφίες διασταυρώνουν τα ξίφη τους, σε μία μονομαχία που δε θα έχει νικητές», θα μπορούσε να είναι, μαζί με μία δραματική μουσική, ο πρόλογος του trailer. Όλοι μέσα στη λάσπη κυλιούνται, όλοι λασπωμένοι και βρώμικοι θα βγουν. Όμως, θα έχει σίγουρα ένα μεγάλο χαμένο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα μου πεις, πρώτη φορά είναι; Όχι βέβαια. Αλλά κάποια στιγμή, δεν πρέπει να τελειώνει αυτή η παρωδία;
Δυστυχώς, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν παράγει πια ούτε ποδοσφαιριστές υψηλού επιπέδου, ούτε θέαμα με ενδιαφέρον, ούτε καν ομάδες ανταγωνιστικές για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Παράγει μόνο μιζέρια, σαπίλα και καλό πρωτογενές περιεχόμενο, για καμία σειρά τύπου Νονού για το Netflix.
Δε θα χαλούσα την ηρεμία μου, αν δεν έπρεπε να επιβιώσει σε αυτό το περιβάλλον και η ομάδα μου. Κι αν δεν ήταν το σπορ που αγαπάω, που αγαπάνε τα παιδιά μου και χιλιάδες άλλα παιδάκια, που μεγαλώνουν σε αυτό το περιβάλλον. Θα μου πεις, και τι θα κάνεις εσύ;
Λίγα πράγματα μπορώ να κάνω και το ξέρω. Ειδικά μόνος μου. Όμως, δεν είναι κάτι δύσκολο να κάτσω να εξηγήσω στα παιδιά (τα δικά μου, για αρχή), πως αυτό ΔΕΝ είναι ποδόσφαιρο. Ή να το «κάνω θέμα» εδώ, στα social media κι όπου αλλού έχω δημόσιο βήμα. Να προσπαθήσω με τον (ελάχιστο) τρόπο μου, να κινηθεί κάτι, μπας και απαλλαγούμε κάποτε από αυτή την αρρώστια.
Μου δίνει μεγάλη ώθηση, αλλά και περηφάνια, ότι ως ΟΦΗ έχω όλο το δικαίωμα να μιλάω. Έχω πια μία πεντακάθαρη ομάδα, με υγεία και ποδοσφαιρικό όραμα. Ενώ έχω και διαχρονικά αποδείξει, πως όταν υπήρξα κι εγώ μέρος του προβλήματος, ούτε το έκρυψα, ούτε το κατάπια. Έχω, επομένως, όλο το δικαίωμα «δια να ομιλώ», που έλεγαν και κάτι παλιοί…
Πολλοί θα το δουν όλο αυτό, ως ρομαντισμό και δονκιχωτισμό. Όμως, τελικά αυτή ακριβώς η αδράνεια και η αδιαφορία, έχει γιγαντώσει το φαινόμενο. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, είναι πολύ γενικότερο. Για να μην το κουράζουμε, καθένας μας έχει 2 επιλογές. Να αράξει και να αφήσει τις μαφίες να λύνουν κάθε τρεις και λίγο τις διαφορές τους, στην πλάτη του. Ή να κάνει το ελάχιστο δυνατό, για να δείξει έστω την διαφωνία και την απέχθειά του, προς όλα αυτά.
Στην τελική ανάλυση, στον ΟΦΗ ξέρουμε πως κάποια στιγμή, μετά από πίκρες, ήττες, ταπεινώσεις και ζόρια, έρχεται και η κάθαρση.
Για όσους έχουν μάθει να ζουν ένα ποδόσφαιρο με όρους Κολομβίας, η κατάσταση είναι μία χαρά. Για όσους πάλι μας αρέσει το ποδόσφαιρο το κανονικό, είτε στην ελίτ μορφή του (λέγε με Premier League ή Champions League), είτε στην πρωτογενή του μορφή (λέγε με αλάνα, πλατεία, ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, 5x5 και παιδικές ακαδημίες), η κατάσταση μέρα με τη μέρα γίνεται αφόρητη.
Πόσο καιρό άραγε θα μένουμε - και στο ποδόσφαιρο - βυθισμένοι στη λάσπη;
