Από πέρυσι παρατηρώ ένα πολύ συχνό φαινόμενο στο σχολιασμό των θεμάτων της ομάδας και, κυρίως, των θεμάτων που προκαλούν γκρίνια. Είτε για το αγωνιστικό σε όλη τη διάρκεια της σαιζόν που πέρασε, είτε και τώρα για τις καθυστερήσεις στα μεταγραφικά ή τον προπονητή. Το φαινόμενο αυτό λέγεται «σύγκριση με τον Άρη» και προσωπικά με απογοητεύει πολύ. Το θεωρώ τρομερό πισωγύρισμα. Και εξηγούμαι.
Ζούμε μία νέα εποχή στην ομάδα, εντελώς διαφορετική από όσα ζούσαμε, αλλά και από όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ως παράδειγμα ή success story τον Άρη. Και όταν λέμε τον Άρη, μιλάμε για το σημερινό, του Θοδωρή Καρυπίδη και ό,τι αυτός και η φιλοσοφία του αντιπροσωπεύουν. Προφανώς και ο Άρης είναι μία ομάδα με κόσμο, Ιστορία, φανέλα και ειδικό βάρος. Και είναι ένας από τους ανταγωνιστές, που ο ΟΦΗ μπορεί να αναγνωρίσει. Όμως, ο σημερινός Άρης είναι ο ορισμός του παραδείγματος προς αποφυγή.
Στα ηνία της ομάδας βρίσκεται ένας άνθρωπος που γιγαντώθηκε απότομα με τα Ολυμπιακά έργα και έκτοτε έχει μία θολή επιχειρηματική δραστηριότητα, με κύριο χαρακτηριστικό τα χρέη και τις δικαστικές έρευνες. Έχει ένα ιδιοκτήτη που δήλωνε "Ολυμπιακός από μικρό παιδί" και κατηγορείται για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα χρήματος. Είναι γνωστά τα χρέη των επιχειρήσεών του προς εργαζόμενους, ταμεία, δημόσιο, προμηθευτές και όσους μιλάνε Ελληνικά, πιθανόν.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι, θα θέλαμε όντως έναν τέτοιο πρόεδρο/ιδιοκτήτη στην ομάδα μας;
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι κινείται με διαφορετικό τρόπο ο συγκεκριμένος;
Πήρε τον Άρη, αφήνοντας τη Βέροια, με μία αμφισβητούμενη και αδιαφανή διαδικασία απόδειξης των δυνατοτήτων του και αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου. Τον ανέβασε από τη Super League, με πολύ υψηλά συμβόλαια, χωρίς να έχει αποδείξει πώς προκύπτουν τα χρήματα που έχει δώσει. Ας μη ξεχνάμε ότι και στη Βέροια είχε πολύ υψηλά συμβόλαια (ανάμεσα σε αυτά και του Ραούλ Μπράβο, περίπου την εποχή που άρχισε να κάνει και τις στοιχηματικές του δουλίτσες) και όταν αποχώρησε η ομάδα διαλύθηκε. Ο Ραούλ Μπράβο δε ήταν και "χορηγός" στον Άρη, βοηθώντας τον πρόεδρο στο νέο του ξεκίνημα στη Super League.
Αξίζει να σημειώσουμε κάπου εδώ, ότι προ ετών απέτυχε να πάρει τον Εργοτέλη όπως παζάρευε, καθώς δεν κατόρθωσε να καταθέσει την προκαταβολή της εγγυητικής που η μεταβίβαση απαιτούσε. Έτσι για την ιστορία.
Πέρυσι - και κάπως έτσι έχει προκύψει η ακατανόητη σύγκριση με τον ΟΦΗ - ο Άρης έκανε μία τρομερή πορεία. Με ρόστερ πολύ ακριβό και μεταγραφές που, για κάποιο λόγο, σε ένα μεγάλο ποσοστό, είχαν μία κόκκινη απόχρωση (Σιώπης, Ματέο Γκαρσία, Νικολα Μαρτίνες). Βέβαια, στην αρχή της σαιζόν είχε σοβαρή δυσκολία να πάρει άδεια (!). Όμως έγιναν κάποιες μεταγραφικές εκπλήξεις, με τον Ολυμπιακό να δίνει 300.000 για τον Κλιγγόπουλο - παίκτη χωρίς συμμετοχή στην FL (ο οποίος δεν ξανάπαιξε μπάλα, παρά τους δανεισμούς του ως και στη Γ Εθνική) - και τον Άρη να παίρνει έτσι ανάσα ζωής. Προφανώς, θα έγινε λάθος στο τμήμα scouting του Ολυμπιακού, το παθαίνει συχνά αυτό… (τυχαία θυμάμαι ένα αντίστοιχο λάθος με τον Μονιάκη, ας πούμε).
Καθαρά αγωνιστικά, ο Άρης τα κατάφερε, καταργώντας περίπου την ποδοσφαιρική λογική. Πήρε παίκτες (Λατίνους κυρίως) και Ισπανό προπονητή, έπαιξε στην αρχή ωραία μπάλα, έκανε νίκες σερί. Κάποια στιγμή ήρθε μία, λογική, κοιλιά. Τότε αποφάσισε να αλλάξει προπονητή (πήρε τον Παντελίδη) και ένα 70% του ρόστερ (έγιναν ενέσεις με Ευρωπαίους αυτή τη φορά) και η ομάδα, κάνοντας ένα πολύ καλό 2ο γύρο, βγήκε άνετα Ευρώπη. Τα κατάφερε μεν, εντελώς ανορθόδοξα δε.
Κάπως έτσι, και αυτό το καλοκαίρι στην ποδοσφαιρική αγορά, η συζήτηση είναι, αν θα βγει κι αυτή η σαιζόν ή θα «σκάσει» η φούσκα.
Μπορεί και να τους πάει και αυτή η χρονιά καλά (προσωπικά, με τις αγωνιστικές απώλειες που είχαν, το θεωρώ πολύ δύσκολο) και να πάρει παράταση το σκάσιμο. Μπορεί και όντως να γίνει το μπαμ τους επόμενους μήνες. Το ερώτημα είναι, πώς εμείς σαν φίλαθλοι του ΟΦΗ, μπαίνουμε καν στη διαδικασία σύγκρισης και «ζήλειας».
Αξίζει μία γρήγορη Ευρωπαϊκή έξοδος, χτισμένη στην άμμο; Δε διδαχτήκαμε από το παρελθόν μας; Ο ΟΦΗ αυτή τη στιγμή ρίχνει ακόμα μπετά στα θεμέλια. Ναι, κινείται αργά σε πολλά θέματα (μεταγραφές, ανακοίνωση προπονητή, αναμονή για λύση με Βέρα), αλλά το βλέπεις ότι υπάρχει βάση. Δημιουργεί ένα οικοδόμημα σε στέρεο έδαφος και όχι στην άμμο, με μακροπρόθεσμο ορίζοντα την αυτάρκειά του σαν οργανισμός. Και αυτό, δεν μπορώ να καταλάβω στο βωμό ποιας αγωνιστικής επιτυχίας μπορεί να θυσιαστεί.
Οπότε προτείνω πριν, πάνω στο άγχος μας για μεταγραφές ή νίκες, ξανακάνουμε σύγκριση με ομάδες τύπου Άρη (και όσα αυτές αντιπροσωπεύουν), να σκεφτόμαστε το παρελθόν μας, αλλά και το τι συμβαίνει σήμερα. Αξίζει να μπαίνουμε σε τέτοια σύγκριση;
