ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete
21/07/2020 - 16:44

Έλεγχος προόδου του «μαθητή» ΟΦΗ

Ο ΟΦΗ έχει μπει σε μία εκπαιδευτική διαδικασία, συνολικά σαν οργανισμός. Στο τέλος της σαιζόν, καλό είναι να πάρει και έναν «έλεγχο προόδου», μαζί με την προαγωγή στην επόμενη τάξη

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Χρίστος Σμπώκος
Ο απολογισμός και η αξιολόγηση, είναι αναπόσπαστα μέρη μιας διαδικασίας εξέλιξης και προόδου. Εννοείται πως αυτό γίνεται στο τέλος κάθε σαιζόν σε κάθε ομάδα, θα γίνει και στον ΟΦΗ, αν δεν έχει ήδη γίνει. Είναι σημαντικό να εξεταστεί τι πήγε καλά και τι όχι σε ομαδικό επίπεδο, αλλά και να δει η ομάδα την ατομική πρόοδο κάθε ποδοσφαιριστή.

Σκέφτηκα ότι μετά από τα 36 ματς, για τα οποία υπήρξε pre game και post game ανάλυση, καλό είναι να γίνει και μία συγκεντρωτική αποτίμηση, που θα μαζεύει κατά κάποιο τρόπο τα βασικά συμπεράσματα. Ο ΟΦΗ, άλλωστε, έχει μπει σε μία εκπαιδευτική διαδικασία σαν οργανισμός. Οπότε, τώρα που φτάνει το τέλος της σαιζόν, όπως όλοι οι μαθητές, μπορεί να πάρει και τον έλεγχο προόδου του!

Ξεκαθαρίζω εξαρχής ότι όσα γράφω, στηρίζονται στα δικά μου μάτια και στη δική μου αντίληψη για το ποδόσφαιρο και σε όσα είδα όλη τη σαιζόν. Δε ζω την ομάδα καθημερινά και προφανώς μου λείπουν κομμάτια από το παζλ. Το συγκεκριμένο κείμενο, αφορά συνολικά την ομάδα του ΟΦΗ και θα ακολουθήσει ένα ακόμα, με την ατομική εικόνα για κάθε ποδοσφαιριστή. Σημειώνω επίσης, ότι όσα νούμερα δείτε, αφορούν την κανονική διάρκεια, που έγινε υπό κανονικές συνθήκες και μπορεί να κριθεί πιο σοβαρά, αλλά και οι επιδόσεις των ομάδων να συγκριθούν ενιαία.

Τα δεδομένα της σαιζόν

Είναι αυτονόητο πως η αξιολόγηση και ο «έλεγχος προόδου», πρέπει να γίνεται με βάση το που βρισκόταν η ομάδα στην αρχή της σαιζόν, τι δεδομένα υπήρχαν και τι στόχοι. Ο ΟΦΗ ξεκίνησε λοιπόν, ως η ομάδα που σώθηκε στο παρά 1’ μεν, αλλά βάδιζε ήδη πάνω σε συγκεκριμένο πλάνο που είχε ξεκινήσει 9 μήνες πριν. Ουσιαστικά, αυτή ήταν η πρώτη σαιζόν κανονικότητας της νέας εποχής. Μέχρι που έσκασε ο covid-19 και τα έκανε πάλι όλα άνω-κάτω.

Βέβαια, το καλοκαίρι ήρθε και η (αναγκαστική) αλλαγή προπονητή, με την επιλογή Σίμου να ξάφνιασε κάποιους, αλλά έμοιαζε εξαρχής συμβατή στο project και όσο τον γνωρίζαμε περισσότερο, τόσο αυτό επιβεβαιωνόταν.

Ο βαθμολογικός στόχος αναπροσαρμόστηκε προς τα πάνω, οι βασικοί στόχοι όμως έμειναν ίδιοι

Ο στόχος που είχε θέσει η ίδια η ομάδα «επισήμως», ήταν άνετη παραμονή και ποδοσφαιρική πρόοδος αγωνιστικά. Πρακτικά, περιμέναμε μία βαρετή χρονιά, χωρίς παιχνίδια με τη φωτιά, αλλά και έναν ΟΦΗ με επιθετικό ποδόσφαιρο και ανάδειξη κάποιων παικτών. Το πολύ καλό ξεκίνημα, δημιούργησε και υψηλότερες βαθμολογικές προσδοκίες. Η μετριότατη εικόνα ομάδων όπως ο Ατρόμητος, η ΑΕΛ, η Ξάνθη και ο Αστέρας Τρίπολης, που είχαν θέσει ως στόχο την είσοδο στα play off, έφερε από νωρίς τον ΟΦΗ, όχι απλά μέσα στη διεκδίκηση, αλλά στα φαβορί. Κατά τη γνώμη μου, δίκαια μπήκε στην 6αδα, εφόσον με εξαίρεση 2 εβδομάδες, δε βγήκε ποτέ από αυτή.

Καθαρά ποδοσφαιρικά, ο Σίμος μας παρουσίασε από νωρίς τις σκέψεις του. Ο ΟΦΗ έπρεπε να δουλέψει, να εμπεδώσει και να παρουσιάσει ένα ποδόσφαιρο κυριαρχίας, επιθετικό, που δε φοβόταν το ρίσκο και δεν προσαρμοζόταν στον αντίπαλο. Ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο, με μακροπρόθεσμο φυσικά ορίζοντα. Ένα σχέδιο δύσκολο να εφαρμοστεί, από μία ομάδα που δε θεωρείται «μεγάλη» και δεν πάει για πρωτάθλημα, από μία ομάδα δηλαδή, που δε μπαίνει ως φαβορί σε κάθε ματς. Και δύσκολο να αφομοιωθεί, επίσης.

Η εικόνα της ομάδας μέσα στη σαιζόν - Η διαφορά εντός κι εκτός έδρας

Σε πολλά παιχνίδια, κυρίως στο Ηράκλειο, το κατάφερε. Έπαιξε το παιχνίδι του, κυριάρχησε, έβγαλε πολλές τελικές φάσεις, είχε κατοχή μπάλας, έλεγχε το ρυθμό και έψαχνε με το δικό του στυλ το αποτέλεσμα. Υπήρξαν παιχνίδια, που όλα αυτά τα έκανε καλά (ας πούμε με την ΑΕΛ ή τον Βόλο δύο φορές), αλλά δεν τα κέρδισε. Υπήρξαν και παιχνίδια που δεν τα έκανε στο βαθμό που θα ήθελε, αλλά πήρε αποτέλεσμα (με Ατρόμητο, ας πούμε). Είδαμε παιχνίδια, που απολαύσαμε το ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα και ήταν χορταστικά και γεμάτα.

Σε αρκετά παιχνίδια, κυρίως εκτός έδρας, δεν το κατάφερε. Είτε λόγω ανωτερότητας του αντιπάλου (Τούμπα, ΟΑΚΑ με ΑΕΚ), είτε λόγω έλλειψης συγκέντρωσης (πχ, Ξάνθη), είτε και απλά λόγω κακής απόδοσης (ΑΕΛ, Τρίπολη). Υπήρχαν μάλιστα αρκετά παιχνίδια, που είχαν 2 πρόσωπα για τον ΟΦΗ. Ένα καλό και πειστικό (1ο ημίχρονο στη Λαμία, 2ο ημίχρονο στο Περιστέρι) και ένα πολύ κακό που στοίχιζε τελικά. Παρατηρήσαμε μάλιστα το φαινόμενο, ο ΟΦΗ να χάνει ματς, που θα μπορούσε να πάρει έστω την ισοπαλία (Περιστέρι, Βόλος).

Η αλήθεια είναι ότι στα play off, η εικόνα του διαφοροποιήθηκε. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε δύο βασικά πράγματα. Πρώτον, ότι ο στόχος της ομάδας δεν είναι να γίνει ούτε ομάδα έδρας, ούτε και ομάδα εκτός έδρας. Είναι να γίνει ομάδα κυριαρχίας. Αυτό φάνηκε πιο προσιτό αρχικά στο γήπεδό του, αλλά μακροπρόθεσμα μπορεί (και πρέπει) να είναι το ζητούμενο σε κάθε γήπεδο. Δεύτερον, ότι κυριαρχία δε σημαίνει ούτε υπέρμετρη κατοχή της μπάλας, με 60αρια, ούτε και άπειρες τελικές. Σημαίνει ότι εσύ κουμαντάρεις τη μορφή, το ρυθμό και την ταχύτητα που παίρνει ένα παιχνίδι. Μπορεί να έχεις κατοχή 50-50, αλλά εσύ να έχεις αποφασίσει πότε θα παγώσει το ματς και πότε θα γίνει ροντέο.

Τι κρατάμε από το φετινό ΟΦΗ:

O ΟΦΗ δούλεψε και σε μεγάλο βαθμό αφομοίωσε τον τρόπο παιχνιδιού, που εξαρχής είχε τεθεί. Έχτιζε τις επιθέσεις του από πίσω, έπαιζε συνδυαστικά και γρήγορα, έψαχνε το γκολ με πολλούς τρόπους, πίεζε ψηλά για άμεσες ανακτήσεις της μπάλας, είχε γενικά το νου του στο να κερδίσει τα ματς και όχι να τα κλέψει.

Είναι αξιοσημείωτα και κάποια στατιστικά, σχετικά με αυτό:

Ο ΟΦΗ ήταν η 5η επίθεση του πρωταθλήματος, με απόσταση 7 γκολ από την 3η ΑΕΚ (με τους 2 πρώτους, η διαφορά ήταν μεγάλη).

Ο ΟΦΗ ήταν 4ος σε πάσες και 5ος σε ασσίστ

Ο ΟΦΗ ήταν 4ος σε τελικές προσπάθειες, κάτω μόνο από τους 3 πρώτους.

Ήταν η ομάδα που κέρδισε τα περισσότερα φάουλ.

• Η ομάδα παρουσίασε ένα βασικό σχηματισμό 4-2-3-1, τον οποίο υπηρέτησε στο σύνολο της χρονιάς, με αλλαγές κατά τη διάρκεια κάποιων ματς, όπου το αναπροσάρμοσε. Το βασικό του εναλλακτικό πλάνο, αφορούσε σε σχήμα με 3αδα πίσω και πολυπρόσωπο άξονα, ένα σχήμα που είδαμε κυρίως στα play off και έδειξε να μπορεί επίσης να υπηρετήσει τη φιλοσοφία του για παιχνίδι κυριαρχίας. Βέβαια, με αρκετά εξτρέμ στη διάθεσή σου, το να παίζεις αυτό το 3-4-1-1 θα είναι πιο πολύπλοκο, μιας και θα δυσκολεύει τη χρησιμοποίησή τους.

Είδαμε νέα πρόσωπα, που μοιάζουν ικανά για να προχωρήσουν στο ποδόσφαιρο. Ο Τσιλιανίδης έκανε την καλύτερη σαιζόν της καριέρας του. Ο Φιγκεϊρέντο μας συστήθηκε εντυπωσιακά. Ο Σεμέντο ξεκίνησε πάρα πολύ καλά, αλλά μετά η πτώση του ήταν τέτοια, που μας έχει μπερδέψει πολύ. Είδαμε κι άλλα πρόσωπα, που ίσως τη νέα σαιζόν να έχουν πιο μεγάλο ρόλο (Σακόρ, Στάικος, Νοικοκυράκης).

Ο ΟΦΗ πρόσθεσε μέσα στη διάρκεια της σαιζόν, στοιχεία στο παιχνίδι του. Υπήρξε βελτίωση στο transition και επιθετικά, αλλά και αμυντικά, που αρχικά ήταν το μεγάλο του πρόβλημα. Σε κάποια ματς, έδειξε και προσαρμογή στις συνθήκες (ΑΕΚ εντός).

Βελτίωσε τις ατομικές επιδόσεις, αρκετών ποδοσφαιριστών του. Ο Σωτηρίου είναι το καλύτερο παράδειγμα, που σε μία ηλικία «προχωρημένη», πρόσθεσε στοιχεία στο παιχνίδι του, όπως το παιχνίδι με τη μπάλα στα πόδια. Ο Νέιρα είναι ένα δεύτερο παράδειγμα. Ήρθε ως ένας παλιάς κοπής επιτελικός και μεταβλήθηκε σε ένα σύγχρονο 8αρι, box to box, που πατάει σε όλο το γήπεδο. Αναμφισβήτητα, ο MVP της φετινής σαιζόν.

• Σημαντικό, επίσης, θεωρώ το γεγονός ότι ο ΟΦΗ δεν άλλαξε το στυλ και τη φιλοσοφία του, σε όλη τη διάρκεια. Αυτό δείχνει ότι πιστεύει σε αυτό και πώς όλη η ομάδα βλέπει μέσα από αυτό τα παιχνίδια. Δεν είναι αμελητέο σαν στοιχείο, πολλές φορές έχουμε δει εκ των έσω να πηγάζει η ανασφάλεια και στο ποδόσφαιρο.

Αξίζει να κρατήσουμε και την επανάληψη, που είδαμε στον τρόπο που έφτανε η ομάδα στα γκολ. Είναι αρκετά αυτά, που έχουν μπει μετά από πολλές πάσες και με χτίσιμο από πίσω. Είτε με παιχνίδι στην πτέρυγα (χαρακτηριστικότερο όλων, τα 2 συνεχόμενα γκολ από αριστερά, με Σακόρ και Νέιρα στα play off, απέναντι σε Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, αντίστοιχα) είτε με κάθετο παιχνίδι (η μεγαλύτερη προσφορά του Νέιρα, αλλά και κάποιων ακόμα), είτε και με συνδυαστικό παιχνίδι και φάσεις που δημιουργούνται μετά από καλό passing game και υπομονή, μέχρι να βρεθεί ο χώρος (το 2-1 με τον ΠΑΟΚ, με 31 πάσες σε 78’’, δε θα ξεχαστεί εύκολα). Με ορθολογισμό, δηλαδή και με τον τρόπο που απαιτεί το πλάνο της ομάδας. Η ομάδα έδειξε αρκετές φορές, ότι δουλεύει πολύ στο ΒΑΚ.

• Αξιοσημείωτο είναι επίσης, πως είναι αρκετά τα γκολ που έχουν προέλθει από ατομικές εμπνεύσεις και πρωτοβουλίες των μεσοεπιθετικών του (με πρωτεργάτη τον Ναμπί, αλλά και το Σεμέντο του 1ου γύρου), στοιχείο που επίσης είναι ζητούμενο, με βάση τη φιλοσοφία της ομάδας. Ενθαρρύνει τη φαντασία και το ρίσκο στην επίθεση, αλλά και τη χαρά του παιχνιδιού.

• Εννοείται ότι κρατάμε και την επιστροφή της ομάδας στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μετά από 20 χρόνια. Όπως και να το δει κανείς, είναι μία σπουδαία στιγμή για τον ΟΦΗ και ένα εξαιρετικό ξεκίνημα της εποχής Μπούση.

Τι μας προβλημάτισε στο φετινό ΟΦΗ:

Η ομάδα δεν είχε διάρκεια. Δεν έκανε πολλά συνεχόμενα παιχνίδια, σε υψηλά επίπεδα απόδοσης. Επίσης, δεν είχε διάρκεια και στη διάρκεια αρκετών παιχνιδιών, εμφανίζοντας νεκρά διαστήματα και δύο πρόσωπα. Αυτό στοίχισε, από πλευράς αποτελεσμάτων.

Χρειάζεται ακόμα δουλειά, στη διαχείριση των παιχνιδιών. Στις κακές τις μέρες ή και στα νεκρά της διαστήματα, δεν έχει ακόμα καταφέρει να κοντρολάρει το παιχνίδι, να το παγώνει και γενικά να μην επιτρέπει στον αντίπαλο να το φέρνει στα δικά του μέτρα. Κατά κάποιο τρόπο, σχηματικά, επιμένει σε ένα σκεπτικό «όλα ή τίποτα». Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται και μία ισορροπία σε αυτό το κομμάτι. Σε τελική ανάλυση, αυτό σχετίζεται και με τη συναισθηματική σταθερότητα και την εξυπνάδα της ομάδας, που εξαρχής συζητά και ζητά το τεχνικό της τιμ.

• Μπορεί μέσα στη σαιζόν αυτή, να είδαμε πρόοδο και βελτίωση σε ατομικό επίπεδο, όμως για κάποιες περιπτώσεις, μοιάζει να έχουμε φτάσει στο «ταβάνι». Μπορούμε να υποθέσουμε ότι το επόμενο βήμα, θα είναι οι ποδοσφαιριστές αυτοί να περάσουν, σιγά - σιγά, σε ρόλο εναλλακτικής λύσης, αποκτώντας η ομάδα ή και δημιουργώντας εκ των έσω, ένα καλύτερο ποδοσφαιριστή στη θέση τους. Έτσι θα έρθει και η συνολική βελτίωση της ομάδας.

Υπήρχαν κάποιες μόνιμες αμυντικές αδυναμίες. Κατά τη γνώμη μου, οι περισσότερες εξ’ αυτών δεν αφορούν το ρόστερ, αλλά τη συνολική λειτουργία. Μακάρι να οφείλονταν αποκλειστικά στην ποδοσφαιρική ποιότητα των παικτών, αλλά είναι πιο σύνθετο. Ακολουθεί ένα μίνι - αφιέρωμα σε αυτές:

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, είναι η αδράνεια και οι αργές αντιδράσεις. Ενώ, δηλαδή, η ομάδα αμύνεται με αρκετούς ποδοσφαιριστές, δε γίνεται εγκαίρως η παρέμβαση στη φάση. Στοίχισε πολλές φορές αυτό και κυρίως στο τέλος των ημιχρόνων. Επιπλέον, συχνά είδαμε λανθασμένες τοποθετήσεις, με τους ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ να μένουν μακριά από τους αντιπάλους τους. Στις επεμβάσεις, ο ΟΦΗ ήταν μόλις 8ος. Και για μία ομάδα που στηρίζεται στις ανακτήσεις, το να μην είναι επεμβατική, είναι κάπως οξύμωρο. Στα κλεψίματα, πήγε λίγο καλύτερα (ήταν 6ος), αλλά σίγουρα μπορεί να βελτιωθεί σε αυτό το κομμάτι.

Μία ακόμα μόνιμη ανασταλτική αδυναμία, ήταν οι επιστροφές των μεσοεπιθετικών του. Με εξαίρεση ίσως τον Τσιλιανίδη, οι υπόλοιποι 2 της 3αδας πίσω από το φορ (στο 4-2-3-1 που παίζαμε), σπάνια επέστρεφαν, αφήνοντας τα μπακ της ομάδας να αντιμετωπίζουν 2 αντιπάλους, αλλά και τα στόπερ να τρυπιούνται από κινήσεις κρυφών φορ, καθώς τα αμυντικά χαφ αντιμετώπιζαν επίσης παίκτη παραπάνω.

Μπορεί το transition αμυντικά να βελτιώθηκε, αλλά παίρνει ακόμα μπόλικη βελτίωση. Ο ΟΦΗ είναι η ομάδα που έκανε τα λιγότερα φάουλ, για παράδειγμα. Ίσως έλειψαν, πχ, κάποια «έξυπνα» φάουλ, στις αρχές των φάσεων, που εμφανιζόταν ανισορροπία.

Βέβαια μέσα στη χρονιά, είχα γράψει ότι τα διαστήματα που ο ΟΦΗ έκανε κοιλιά, δεν οφείλονται τόσο στην αμυντική του λειτουργία, που είχε εξαρχής αδυναμίες και το γνώριζαν στην ομάδα, αλλά στον επιθετικό τομέα. Όταν εκεί η ομάδα μπλόκαρε, σταματούσαν να έρχονται και τα αποτελέσματα, αλλά ενίοτε και τα ματς με καλή απόδοση.

Η ομάδα εμφανίζει μία φλυαρία και κυρίως μία αναποτελεσματικότητα στην επίθεση, που επίσης της έχει στοιχίσει. Της λείπει η απλότητα. Έχω πολλές φορές γράψει ότι γινόταν σπάταλη. Χάνει καμιά φορά - στην προσπάθειά της για το κάτι παραπάνω και το ωραίο - την απλότητα, που οδηγεί στη δημιουργία απειλητικών φάσεων για τον αντίπαλο. Δεν έχει πάντα καλές αποφάσεις στην τελική πάσα και στο σουτ, ενώ έχουμε δει και σημάδια έλλειψης ομαδικότητας. Κατά τη γνώμη μου, αυτό υπήρξε και ο λόγος των περιόδων ντεφορμαρίσματος, που είδαμε. Αμυντικά, τα προβλήματα τα είχε ο ΟΦΗ όλη τη σαιζόν. Η διαφορά στα αποτελέσματα ερχόταν, όταν έχανε και την αποτελεσματικότητά του.

Κι επειδή ανέφερα νωρίτερα μερικά «κολακευτικά» νούμερα για τη δημιουργική και επιθετική διαδικασία του φετινού ΟΦΗ, να δούμε και μερικά άλλα, όχι τόσο ευχάριστα:

O ΟΦΗ ήταν 10ος σε ευστοχία (γκολ ανά τελικές προσπάθειες). Έβαλε 35 γκολ σε 290 τελικές.

Ο ΟΦΗ ήταν 3ος στα δοκάρια, ενώ έχασε και 3 πέναλτι στην κανονική διάρκεια και 2 στα play off. Έβαλε μόλις 2.

Ο ΟΦΗ ήταν 6ος στα λάθη. Λογικό, μιας και είχε μεγάλη κατοχή μπάλας, αλλά και σημαντικό να το βελτιώσει.

• Η δυσκολία της ομάδας, όταν δεν έβγαινε το χτίσιμο των επιθέσεων από πίσω, όπως το ήθελε. Το plan b της δεν ήταν εξίσου δουλεμένο, με αποτέλεσμα όταν το ματς «στράβωνε», να μη μπορεί εύκολα να προσαρμοστεί.

Οι στατικές φάσεις. Ο ΟΦΗ πληγώθηκε πολύ από αυτές, για λόγους που εξηγούνται παραπάνω και αφορούν τις ανασταλτικές του αδυναμίες. Την ίδια στιγμή, πήρε ελάχιστα πράγματα από αυτές. Ενώ ήταν μία ομάδα, που κέρδιζε αρκετές ευκαιρίες για εκτελέσεις με κόσμο στην περιοχή ή και απευθείας, δεν τις αξιοποίησε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Θεωρώ ότι αυτό οφείλεται σε ένα συνδυασμό πραγμάτων, που ξεκινά από τους εκτελεστές και φτάνει στη διορατικότητα και την εξυπνάδα των παικτών, όταν η μπάλα έφτανε στην περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πιο απειλητικός σε τέτοιες φάσεις, ήταν ο ευφυής ποδοσφαιρικά, αλλά όχι ιδιαίτερα ψηλός, Φιγκεϊρέντο. Τα δε πέναλτι, με 2/7 είναι ξεκάθαρη πληγή.

Ζητούμενο το υψηλό ποδοσφαιρικό IQ

Γενικά, όπως είχα γράψει και στην αρχή της σαιζόν, το στυλ παιχνιδιού της ομάδας είναι πολύ απαιτητικό, όχι μόνο τεχνικά, αλλά και πνευματικά. Απαιτεί ταχύτητα σκέψης και «κρέμεται» από τις αποφάσεις και τις επιλογές όσων αγωνίζονται. Παίρνει χρόνο να αφομοιωθεί, επηρεάζεται από προσθαφαιρέσεις ατόμων και κυρίως απαιτεί υψηλό ποδοσφαιρικό IQ.

Τους επόμενους 2 μήνες, θα έχουμε το χρόνο να δούμε πώς θα κινηθεί η ομάδα και ποια μεταγραφική στρατηγική θα επιλέξει, προκειμένου την επόμενη σαιζόν ο ΟΦΗ να κάνει και άλλα βήματα προς τα εμπρός. Είναι όμως σημαντικό να ξέρουμε και τη βάση, από την οποία ξεκινά. Όπως είναι σημαντικό, να έχουμε μία εικόνα για το ποια ποδοσφαιρικά στοιχεία λείπουν από την ομάδα και μέσω των μεταγραφών, αλλά και της δουλειάς, θα προσπαθήσει να προσθέσει στο μενού του.

Συνολικά, νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε, ότι υπήρξε βελτίωση και πρόοδος. Όπως όλοι θα συμφωνήσουμε, ότι ακολουθείται ένα συγκεκριμένο πλάνο. Προφανώς και στα επιμέρους θα υπάρχουν διαφορετικές οπτικές, αλλά θεωρώ ότι αυτά τα δύο σημεία είναι «αξιώματα». Πάνω σε αυτά, καλείται να χτίσει και την επόμενη χρονιά, με τον πήχη πια ψηλότερα.

Oficrete