Δεν πάει καλά αγωνιστικά η ομάδα και αυτό μας έχει δώσει την ευκαιρία να δούμε και μία σειρά ακόμα από παθογένειες του οργανισμού που λέγεται ΟΦΗ. Κάποιοι θα το έλεγαν κρίση. Κάποιοι άλλοι βέβαια έχουν από καιρό λανσάρει το κλισέ «να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία». Προσωπικά θα το έλεγα πιο απλά. Έχουμε πρόβλημα και έχει έρθει η ώρα να το αναγνωρίσουμε, κοιτώντας στον καθρέπτη μας στα ίσια και να το λύσουμε.

Προφανώς και δεν είναι ένα πρόβλημα. Ούτε και αρκεί μία απλή αναγνώριση ενός λάθους. Η φάση στον ΟΦΗ είναι πολύπλοκη και μπλεγμένη. Θέλει πολλή ανάλυση και πολύ θάρρος για να πεις ότι εντόπισα το πρόβλημα και το αντιμετωπίζω με ουσία.

Θα προσπαθήσω να γράψω μερικές σκέψεις που εδώ και καιρό κάνω για τι μπορεί να πηγαίνει στραβά, ελπίζοντας να ανοίξω μία πόρτα στην αυτοκριτική που στη φάση αυτή είναι το πρώτο βήμα...

Πρώτα από όλα, η νέα εποχή που έχει έρθει στην ομάδα είναι … νέα! Αυτό πάντα συμπεριλαμβάνει και την παράμετρο απειρία. Έχουμε ένα νέο επενδυτή που μοιάζει ωραίος τύπος και πετυχημένος επιχειρηματίας. Είναι όμως άπειρος στο ποδοσφαιρικό επιχειρείν. Θέλει το χρόνο του να καταλάβει το χώρο. Πολύ περισσότερο να καταλάβει που έχει μπλέξει (aka, ελληνικό ποδόσφαιρο), όντας αρκετά μακριά. Γι’ αυτό και στη συνέντευξη τύπου άλλωστε, μας ξεκαθάρισε ότι για την ομάδα και για ποδόσφαιρο θα μιλάμε με τη διοίκησή του και όχι με εκείνον. Προσωπικά, στην απειρία «χρεώνω» και την στάση του να συζητάει από το προσωπικό του προφίλ στο Instagram με τον κόσμο, εν μέσω αγωνιστικής κρίσης. Ένας πιο έμπειρος θα φρόντιζε ακριβώς τα ίδια πράγματα να βγουν από τα media της ΠΑΕ, προφανώς με την υπογραφή του. Αλλά τώρα που το έκανε, φαντάζομαι έμαθε και γνώρισε καλύτερα τι σημαίνει οπαδός ομάδας.

Απειρία θα συναντήσουμε και στη νέα διοίκηση. Γιατί ναι μεν όλοι - πλην Γιώργου Σαμαρά - είχαν μικρή ή μεγαλύτερη εμπλοκή με το ποδόσφαιρο, διοικητικά, όχι όμως στους ρόλους που τώρα έχουν και σίγουρα όχι υλοποιώντας ένα project, που δε μοιάζει και πολύ με τα υπόλοιπα που τρέχουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το γεγονός δε, ότι ξεκινάμε από μηδενική έως και αρνητική αφετηρία το κάνει ακόμα πιο πολύπλοκο, έχοντας και μεγάλη πίεση για άμεσα αποτελέσματα.

Για να μιλήσω με παραδείγματα. Ο Μανώλης Βογιατζάκης πρώτη φορά ανέλαβε υπεύθυνος επικοινωνίας σε ΠΑΕ. Είναι ένας νέος ρόλος για εκείνον. Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι έχει όλα τα προσόντα και θα τα καταφέρει μία χαρά. Αλλά θα χρειαστεί χρόνο να βάλει σε σειρά όσα χρειάζονται, γιατί ξεκινά από πολύ πίσω... Ήδη το κάνει. Και δουλεύει πολύ. Και όταν δουλεύεις θα κάνεις και λάθη και θα μάθεις από αυτά, έτσι είναι η ζωή. Όμως ήδη υπάρχει πρόοδος και είναι προτιμότερο να το δούμε θετικά και να το απολαύσουμε, παρά να το αντιμετωπίζουμε ως «φρου - φρου και πολυτέλεια», όπως διάβασα. Το ίδιο ισχύει και για το θέμα των εισιτηρίων, όπου επίσης η διοίκηση αρχικά λόγω απειρίας στα του ΟΦΗ (ιδιαιτερότητες γηπέδου, αφέλεια κι εμπιστοσύνη στην ποιότητα των επιλογών των προηγούμενων διοικήσεων) το πήγαν λάθος. Το είδαν, το παραδέχτηκαν, το έφτιαξαν. Κάπως έτσι θα πάμε παρακάτω το πλάνο. Με λάθη που θα διορθώνουμε. Το είπαν καθαρά οι νέοι στη συνέντευξη Τύπου τον Οκτώβριο (παρεμπιπτόντως μία στο τόσο όταν σας πιάνει θυμός ή απογοήτευση μπορείτε να την ξαναβλέπετε, βοηθά πολύ). Και με δημιουργική κριτική που θα βοηθά να τα εντοπίσουμε. Όχι με κραυγές!

Απειρία κατ’ εμέ υπάρχει και στο αγωνιστικό κομμάτι. Ο Σαμαράς και ο Μάρκος που έχουν τη βασική ευθύνη του scouting, είναι experts σε αυτό και έχω πολλές φορές γράψει ότι τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη.
Όμως πρώτη φορά εργάζονται σε τέτοιου τύπου κατάσταση και σε αυτές τις ειδικές συνθήκες. Το ότι η ομάδα είχε δημιουργηθεί πάνω σε ένα πολύ χαμηλό μπάτζετ, με επιλογές με ρίσκο που ίσως αρκετές δε βγήκαν, δυσκολεύει την κατάσταση. Η έλλειψη προσωπικότητας επίσης. Ο γρίφος είναι δύσκολος για το Γενάρη. Χρειαζόμαστε ποσότητα, ποιότητα, προσωπικότητα και χωρίς να εκτοξευτεί το μπάτζετ. Το σίγουρο είναι ότι το παλεύουν. Με 4 κινήσεις σε 10 μέρες και με 2-3 στα σκαριά σημαίνει ότι έτρεξαν πολύ το τελευταίο δίμηνο. Και ναι, είναι πιθανόν να κάνουν και λάθος και κάποιοι να μη μας βγουν. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο και οι μεταγραφές!

Όπως απειρία βλέπω και στον Παπαδόπουλο. Είναι η πρώτη φορά που προπονεί ομάδα που πρέπει να είναι μόνο προπονητής! Πέρυσι ήταν λίγο από όλα. Λίγο οικονομικός, λίγο γραφείο Τύπου, λίγο διαπραγματευτής, λίγο ισορροπιστής και μαζί με αυτά και προπονητής. Στον Ηρακλή παλιότερα συνέβη λίγο πολύ το ίδιο. Τώρα καλείται να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του και εκείνος. Να ηρεμήσει, να αφήσει αρμοδιότητες που περνούσαν από τα χέρια του σε άλλους και να εμπιστευτεί μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων γύρω του. Δεν αποκλείω αυτό να τον ζορίζει κάπως. Ίσως να είναι και μία από τις αιτίες που - σε έμενα τουλάχιστον - μοιάζει κάπως πιεσμένος και μπερδεμένος.

Και πάμε και στα πιο πικρά. Απειρία δεν υπάρχει όμως μόνο εντός ομάδας. Υπάρχει και στα πέριξ της. Δυστυχώς 19 χρόνια - της μετά Γκέραρντ εποχής - ήταν πολλά και μας έχουν μπολιάσει με καχυποψία και ενίοτε μίσος. Μας έχουν μάθει επίσης - σε εμάς τους φιλάθλους εννοώ - να μην είμαστε απλά «πελάτες» (με την καλή έννοια πάντα!), αλλά και λίγο παράγοντες, λίγο συνωμοσιολόγοι, λίγο ανυπόμονοι και κουρασμένοι και πολύ απόλυτοι. Όλο αυτό έχει ρίζες, αιτίες και εξηγήσεις. Δεν έχουμε ζήσει λίγα. Και καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να αποβάλλουμε όλη αυτή τη φθορά και να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και νοοτροπία ακαριαία. Θα πάρει καιρό. Θα γίνουν και στραβές, όπως του προηγούμενου Σαββάτου. Θα έχουμε και «εσωκομματικές» έριδες και διαφωνίες. Είναι όλα στο πρόγραμμα. Κάποια στιγμή θα πάμε παρακάτω. Ίσως όχι όλοι, αλλά σίγουρα πιο ομαδικά και συντεταγμένα. Προς το παρόν, βιώνουμε σαν κόσμος την απειρία μας στο να διαχειριστούμε το γεγονός ότι υπάρχει ιδιοκτήτης ανεξάρτητος και καθαρός, με ομάδα που τρέχει ένα συγκεκριμένο και μακροπρόθεσμο πλάνο. Και αυτό δεν το είχαμε ζήσει, όχι μόνο τα τελευταία 19 χρόνια μετά τον Ολλανδό, αλλά και παλιότερα όπου ιδιοκτήτη και πλάνο είχαμε, ανεξαρτησία δεν είχαμε…

Γι’ αυτό βλέπουμε σχόλια που συγκρίνουν την τωρινή διοίκηση με προηγούμενες ή κάνουν παραλληλισμούς με εποχές Βαρδινογιάννη (όπου ήταν one man show η ομάδα και όχι ανεξάρτητη). Βλέπουμε κάποιους επίσης να αξιώνουν περισσότερη ενημέρωση (σε βαθμό υπερβολής θα έλεγα) και διαφάνεια, προφανώς έχοντας κληρονομήσει την καχυποψία από τις παλιές, πικρές, ιστορίες. Βλέπουμε πολλούς ανυπόμονους να δουν σε 2 μήνες ό,τι δεν είδαν δεκαετίες. Βλέπουμε επίσης αρκετούς με αυτοπεποίθηση να κρίνουν αγωνιστικά παίκτες, συστήματα και προπονητή, κάπου χάνοντας το λεπτό όριο που χωρίζει τον θεατή από κάποιον που ζει τα αποδυτήρια μιας ομάδας.

Μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Αλλά δε μπορώ να θεωρήσω ότι είναι η σωστή διαχείριση από πλευράς μας.

Θα μου πεις λευκή επιταγή να δώσουμε; Όχι βέβαια. Η κριτική στήριξη (και η κρητική στην περίπτωσή μας) είναι ο δρόμος. Προσωπικά και στα αγωνιστικά έχω κάνει κριτική αρκετές φορές, προσπαθώντας να συνδυάσω μία δόση γκρίνιας με μία δημιουργική προσέγγιση και όσο μπορώ τεκμηριωμένα (γι’ αυτό μου βγαίνουν και 1000 λέξεις τα κείμενα δυστυχώς και σας κουράζω) και στα εξωαγωνιστικά (εισιτήρια, επικοινωνία κ.α.). Άλλωστε και το κείμενο αυτό με κριτική ξεκίνησε.

Αλλά κάπου πρέπει να έχουμε ένα ορισμό και ένα όριο στο τι είναι κριτική και τι είναι ισοπέδωση ή υπερβολή. Τι σημαίνει κρίνω και τι διαφορά έχει από το προσβάλω. Σιγά - σιγά θα το βρούμε αυτό το όριο. Προς το παρόν είμαστε ακόμα σε φάση αφομοίωσης της νέας εποχής και εσωτερικής επεξεργασίας.

Το μόνο που με αγχώνει προσωπικά, δεν είναι ούτε ο υποβιβασμός, ούτε η γκρίνια στις γκέλες, ούτε να βρει ο καθένας το ρόλο του. Με αγχώνει μόνο η ανθρωποφαγία και η αδυναμία μας να συζητήσουμε, ακούγοντας και διαφορετικές απόψεις. Αυτή η μόνιμη αγωνία να επιτεθούμε κάπου και να βρούμε ενόχους. Αν όλο αυτό μπορέσουμε να το απομονώσουμε, όλα τα άλλα θα έρθουν. Δύσκολα και με πόνο ίσως, αλλά θα έρθουν.