Τίποτα το φοβερό δεν έγινε. Καλή ομάδα είναι, εκμεταλλεύτηκε απόλυτα τις ευκαιρίες της και το πήρε το ματς.
Πώς μας κέρδισε; Κάνοντας ακριβώς τα προβλεπόμενα.
Πώς μας κέρδισε; Κάνοντας ακριβώς τα προβλεπόμενα.
Στην ανάλυση πριν το ματς έγραφα ότι «η Ξάνθη έκανε φάσεις μόνο με 2 τρόπους. Με στημένα και εκμεταλλευόμενη τα λάθη των αντιπάλων, μεταξύ κέντρου και της περιοχής τους».
Όπως ακριβώς συνέβη και με εμάς. Προβλέψιμο το σκηνικό. Υπήρχε όμως μία μεγάλη και δυσάρεστη έκπληξη. Η εικόνα της ομάδας.
Πρακτικά δεν παίρνει τακτική ανάλυση το ματς. Το πρόβλημα είναι στη διάθεση, το δυναμισμό και το τσαγανό που δεν εμφάνισε ποτέ η ομάδα. Γιατί το να χάνεις είναι στο πρόγραμμα.
Το να μην παίζεις όμως δεν είναι. Στο πρώτο γκολ κάνεις διπλό λάθος και παραχωρείς τσάμπα φάση και κόρνερ. Στο στημένο δεν αντιδράς, το τρως κοιτώντας.
Στο δεύτερο γκολ ξανακάνεις λάθος, δεν πιέζεις, είναι όλη η άμυνά σου λάθος τοποθετημένη και όταν γίνεται η στραβή, δεν αντιδρά ουσιαστικά κανείς.
Και από εκεί και μετά τίποτα. Σαν φιλικό τον Ιούλιο. Πόσες αλλαγές να κάνει ο Παπαδόπουλος; Χρειάζονταν πάνω από 5 για να αλλάξει η εικόνα.
Έκανε και ο προπονητής λάθη αλλά αυτό δεν επηρεάζει την εικόνα βαρεμάρας, νωθρότητας και παραίτησης που είδαμε.
Ακόμα και εντελώς λάθος να είναι η τακτική του προπονητή και οι επιλογές του (που δεν είναι), δεν είναι δυνατόν να μην τρέχεις, να μη κυνηγάς κάθε μπάλα, να μαρκάρεις από απόσταση, να βαριέσαι να γυρίσεις στην άμυνα ή να κρύβεσαι για 90 λεπτά.
Επιλέγω συνειδητά να μην προσωποποιήσω την κριτική ανά παίκτη, γιατί ήταν τέτοια η συνολική εικόνα που η ατομική κριτική δεν έχει νόημα. Ομαδικό είναι το σπορ, σε τελική ανάλυση.
Κατά την άποψή μου, η μπάλα περνάει πια στα πόδια των παικτών. Ξέρουν ότι η ομάδα αλλάζει σελίδα, υπάρχει συσπείρωση και σταθερότητα, που ως τώρα τους έλειπε και έχουν την ευκαιρία ως το Γενάρη να αποδείξουν ότι η ομάδα αυτή δεν είναι για πέταμα.
Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο κίνητρο, αλλά και προϋποθέσεις δουλειάς για το επόμενο τρίμηνο. Αν μπορούν και αν θέλουν, μένει να φανεί…
