Η άμυνα σου φέρνει κάποια πρόσκαιρα αποτελέσματα, η επίθεση και η κυριαρχία όμως, σε κάνει μεγάλο προπονητή και ομάδα με προοπτική.

Στο ποδόσφαιρο, χωρίζεται το παιχνίδι και η τακτική, σε δύο βασικές φάσεις. Τη φάση άμυνας και τη φάση επίθεσης. Παράλληλα, καθοριστικό κομμάτι για κάθε ομάδα, είναι και η μετάβαση από τη μία φάση στην άλλη. Το λεγόμενο transition.

Υπάρχουν ομάδες που επενδύουν στο χτίσιμο της άμυνας. Δουλεύουν καλά σε αυτή και στηρίζονται εκεί. Συνήθως, καταφέρνουν να χάνουν δύσκολα και μαζεύουν επαίνους για το πάθος, τη ψυχή και την καλή τους τακτική. Οι φίλαθλοι, όσο έρχονται αποτελέσματα και η ομάδα δε χάνει, δείχνουν να αποδέχονται την απόφαση αυτή, παρότι δε βλέπουν θέαμα.

Το κακό με τις ομάδες αυτές, είναι ότι έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι δηλαδή ομάδες της μίας σαιζόν (πχ, ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου) ή του ενός τουρνουά (πχ, Εθνική του Ρεχάγκελ). Μπορεί να πετύχουν και να πάρουν τίτλους και να φέρουν μεγάλες επιτυχίες. Δε μπορούν όμως να πάνε παραπέρα και να έχουν μία μακροπρόθεσμη, σταθερά υψηλού επιπέδου, παρουσία.

Υπάρχουν και οι ομάδες που επενδύουν μόνο στο επιθετικό τους παιχνίδι. Συνήθως προσφέρουν ωραίο θέαμα, τις αγαπά ο κόσμος και κερδίζουν το θαυμασμό των τρίτων. Σπάνια πάντως γεμίζουν και την τροπαιοθήκη τους. Ενώ μετά από κάποιο διάστημα, αρχίζουν να χάνουν και τον κόσμο τους που από χαρά για τη μπάλα που βλέπει, περνά στον εκνευρισμό για την αφέλεια που επίσης βλέπει.

Υπάρχουν όμως και οι ομάδες που χτίζουν όλο το πακέτο. Οργανώνουν και δουλεύουν πολύ στο επιθετικό κομμάτι. Από εκεί ξεκινούν, γιατί αυτό είναι και το δύσκολο. Εκεί είναι ψηλότερα ο πήχης, εκεί χρειάζεται ποιότητα και δημιουργία αυτοματισμών. Είναι απείρως πιο πολύπλοκο.

Ένας επιπλέον λόγος που ξεκινούν από εκεί, είναι ότι έτσι περνούν στην ομάδα οι προπονητές, μία φιλοσοφία κυριαρχίας και αυτοπεποίθησης. Αυτό που λέμε στην Ελλάδα, «παίζουν σα μεγάλη ομάδα». Στη συνέχεια, φυσικά και δουλεύουν το αμυντικό σκέλος. Περισσότερο στηριζόμενοι όμως, όχι στο να μείνουν πίσω, να κλείσουν χώρους και να διώχνουν μπάλες, αλλά στο να έχουν εκείνοι τη μπάλα και να δίνουν στο παιχνίδι ρυθμό.

Κάπου εκεί έρχεται το transition. Οι μεταβάσεις δηλαδή. Δεν είναι εφικτό σε ένα ολόκληρο ματς να μη χαθεί η μπάλα. Αλλά εκείνες τις 5 φορές που θα χαθεί, πρέπει να έχεις την ετοιμότητα και την υποδομή να αντιδράσεις σωστά και να αποφύγεις το γκολ. Ακούγεται πολύ πιο εύκολο από ό,τι είναι. Ο Γκουαρντιόλα έκανε καιρό να το περάσει στη Μπαρτσελόνα, ενώ στη Σίτυ δεν το σταθεροποίησε ποτέ.

Όλα αυτά τα σκεφτόμουν, με αφορμή τις συζητήσεις που έχουν ξεκινήσει για την επόμενη μέρα, μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας του κορωνοϊού. Είμαστε ή θα είμαστε τις επόμενες εβδομάδες (ως γνωστόν πάντα «οι 2 επόμενες είναι κρίσιμες», κατά το «κοιτάμε κάθε ματς ξεχωριστά») σε φάση μετάβασης. Θα πρέπει να βγούμε στην επίθεση. Χωρίς όμως να φάμε γκολ, μόλις ξεμυτίσουμε.

Ως τώρα, επιλέξαμε να οργανώσουμε μία καλή άμυνα, να παίξουμε πολύ πίσω και να διώχνουμε τη μπάλα. Κάπως έτσι, καταφέρνουμε να κρατάμε το μηδέν πίσω (αν και κανείς θάνατος δε μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντος, μοιάζει να τους έχουμε ελέγξει, όπως και τις ανάγκες για νοσοκομειακή περίθαλψη). Αν θέλουμε όμως να ξαναρχίσουμε να ζούμε, πρέπει να βγούμε και μπροστά. Να βρούμε γκολ. Να εκκινήσει και πάλι η παραγωγική διαδικασία, η εκπαιδευτική διαδικασία, η ψυχαγωγική διαδικασία, η ζωή με λίγα λόγια.

Αυτό, το να βρούμε το γκολ και το να οργανώσουμε και το επιθετικό μας παιχνίδι, είναι και πιο δύσκολο όπως εξηγούσα. Και στο ποδόσφαιρο και στη ζωή. Το να μείνουμε σπίτι, να κλείσουν όλα και να περιμένουμε, ήταν πιο απλό. Και σαν οδηγία και σαν εφαρμογή και από πλευράς ελέγχου. Η Κυβέρνηση πέτυχε να μας πείσει και πέτυχε και να μας επιτηρεί σωστά. Μπράβο και ωραία και τι καλά που το κάναμε. Αλλά τώρα;

Τώρα πρέπει να βάλουμε στο παιχνίδι τους παικταράδες μας. Το Μέσι, το Ρονάλντο και το Χατζηπαναγή. Πρέπει όμως να οργανωθούμε, έτσι ώστε να παίζει όλη η ομάδα. Όχι να έχουμε one man show. Να βρούμε και Πίρλο, Ινιέστα, Τσάβι και Νιόπλια, που θα βάζουν το μυαλό. Λεβαντόφσκι και Ρονάλντο (τον κανονικό), να σκοράρουν. Να βρούμε όμως και Μπουσκέτς, Φαν Ντάικ, Μπασινά, Κατσουράνη και Ρεδόνδο, που θα δίνουν ισορροπία και σιγουριά στις μεταβάσεις. Να βρούμε και λύσεις από τον πάγκο, για να έχει βάθος το ρόστερ. Να αξιοποιήσουμε όλες μας τις δυνατότητες και να μη μείνει κανείς έξω από το παιχνίδι.

Αυτό ακριβώς καλείται να κάνει ο Μητσοτάκης και η Κυβέρνησή του. Ως τώρα έπαιξε άμυνα, πήρε κάποια αποτελέσματα, που του δίνουν πίστωση χρόνου. Το ερώτημα είναι, έχει το staff, την πρόθεση και την ικανότητα να παίξει και μπάλα;

Κι όταν λέμε μπάλα, εννοούμε να κρατήσει όρθια ΟΛΗ την κοινωνία και να βρει σύγχρονα εργαλεία ανάταξης της οικονομίας, με μακροπρόθεσμη προοπτική. Να πάρει πρωτάθλημα όλη μαζί η ομάδα κι όχι παράσημα οι 2-3 ακριβοπληρωμένοι, που ούτως ή άλλως πάντα ήταν στον αφρό.

Υ.Γ: Από όταν γράφτηκε το κείμενο αυτό και μέχρι να δημοσιευτεί, μεσολάβησε η ακύρωση των προγραμμάτων τηλεκατάρτισης με "εντολή Μητσοτάκη". Των γνωστών και ως "Σκοιλ Ελικικου". Ουσιαστικά, η κίνηση αυτή είναι άδειασμα των αρμόδιων Υπουργών και γενικά του staff, που ως το τελευταίο λεπτό το υπερασπίζονταν, από τον Πρωθυπουργό.

Αν το θεωρήσουμε ως ένα πρώτο δείγμα της φάσης επίθεσης, που συζητούσαμε παραπάνω, τα συμπεράσματα είναι μάλλον αντικρουόμενα. Εννοείται, θα μιλήσω ποδοσφαιρικά ξανά.

Ο προπονητής δεν είχε καλούς σκάουτερ και αναλυτές του αντιπάλου. Ή μπορεί, ακόμα χειρότερα, να ήταν και αναξιόπιστοι. Πάντως, σίγουρα δεν ήταν οι κατάλληλοι.

Έτσι, η ομάδα κατέβηκε στο ματς, κακά προετοιμασμένη και με λάθος τακτική και 11αδα. Οπότε, στο πρώτο 20λεπτο του ματς, ο αντίπαλος έκανε πλάκα, παρά τη διαιτησία (λέγε με ΜΜΕ), που προστάτευε όσο μπορούσε. Το είδε το κακό ο προπονητής και έκανε αλλαγές, για να αλλάξει την εικόνα.

Προφανώς, θα πούμε μπράβο στον προπονητή, που γρήγορα μάζεψε το κακό. Αλλά πρέπει και να του θυμίσουμε, ότι κάτι πήγε πολύ λάθος αρχικά, για να φτάσουμε ως εκεί. Και μια ομάδα κυριαρχίας, που θέλει να παίζει μπαλίτσα, δεν πρέπει να κάνει τέτοιες γκέλες.