ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete
11/08/2019 - 19:48

Λίγος ρεαλισμός, δε βλάπτει!

Μήπως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει που ακριβώς βρίσκεται σήμερα το ελληνικό πρωτάθλημα και οι ομάδες του;

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Χρίστος Σμπώκος
Στην περίοδο της προετοιμασίας, όπου ο ΟΦΗ αλλά και αρκετές ακόμα ελληνικές ομάδες βρέθηκαν σε Ολλανδία και Βέλγιο και έδωσαν εκεί φιλικά, συνειδητοποίησα ότι πολλοί Έλληνες φίλαθλοι τοποθετούν τη δυναμικότητα του σημερινού ελληνικού πρωταθλήματος σε μεγάλη απόσταση, από ό,τι τουλάχιστον εγώ το κατατάσσω.

Διαπίστωσα για παράδειγμα ότι ομάδες όπως η Βίλεμ, η Έμμεν και η Φορτούνα Σίταρντ, θεωρούνται «εύκολα» φιλικά, όπου μία ήττα οδηγεί σε βαρύ προβληματισμό τους Έλληνες φιλάθλους. Είναι κάτι που αδυνατώ να καταλάβω. Σημειώνω σε αυτό το σημείο, για να αποφύγω άγονες αντιπαραθέσεις, ότι:

1. δεν αναφέρομαι μόνο στον κόσμο του ΟΦΗ, αλλά γενικά στο φίλαθλο κοινό της χώρας

2. δεν το συνδέω με το πόσο καλές θα είναι φέτος οι ομάδες μας. Γι’ αυτό είπα να γράψω το κείμενο αυτό, αφού έχει ολοκληρωθεί ουσιαστικά - για τις περισσότερες - αυτός ο κύκλος προετοιμασίας.

Είναι καλό να βλέπουμε την κατάστασή μας με ρεαλισμό. Ειδικά εφόσον επιθυμούμε να τη βελτιώσουμε.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο, σε συλλογικό επίπεδο βρίσκεται σήμερα στη 16η θέση της ΟΥΕΦΑ. Διαγράφοντας τα τελευταία χρόνια ξεκάθαρα πτωτική πορεία. Αν δούμε την κατάταξη αυτή, μπορούμε να καταλάβουμε πολλά.

Ας αφήσουμε έξω την πρώτη 6άδα (Ισπανία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, αλλά και Ρωσία) που σε αυτή τη φάση μοιάζουν σε άλλο σύμπαν από εμάς. Ας πάμε στις θέσεις 6-12. Εκεί συναντάμε ομάδες που κάποτε τις κοντράραμε και πρωταθλήματα που κάποτε, μοιραζόμασταν τους μεταγραφικούς μας στόχους (Πορτογαλία, Βέλγιο, Ουκρανία (ας την αφήσουμε εκτός συζήτησης για μη ποδοσφαιρικούς λόγους), Τουρκία, Αυστρία, Ολλανδία). Σήμερα, οι ομάδες των πρωταθλημάτων αυτών βλέπουν το δικό μας ως δεξαμενή παικτών. Αντιθέτως, εμείς πολύ δύσκολα μπορούμε να προσελκύσουμε παίκτες από εκεί.

Αν κάτσει κανείς να χαζέψει τα μεταγραφικά δημοσιεύματα, οι ελληνικές ομάδες μόνο δανείζονται από εκεί ποδοσφαιριστές. Ίσως σε μία μάχη μεταξύ ενός μεγάλου (Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ βασικά) και ενός μικρομεσαίου εκεί, να κερδίσει η Ελληνική ομάδα τον παίκτη. Ως εκεί όμως. Πάνω από εμάς είναι ακόμα και η Τσεχία, η Δανία και η Κύπρος. Χώρες όπου κάποτε κοιτούσαμε εμείς για ενίσχυση, αν δεν καθόταν κάτι καλό από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα.

Μία ματιά στην ευρωπαϊκή πορεία των ελληνικών ομάδων άλλωστε, μπορεί εύκολα να μας δώσει απαντήσεις για το επίπεδό μας. Αγωνιστικά καθαρά. Γιατί αν πιάσουμε το κομμάτι υποδομές και συγκρίνουμε συνθήκες εργασίας, αλλά και γήπεδα, τότε πάμε ολοταχώς για κατάθλιψη.

Επομένως, πραγματικά απορώ, πώς μπορούμε να απογοητευόμαστε αν μία ελληνική ομάδα, όπως ο ΟΦΗ, ο ΠΑΟ, ο Ατρόμητος ή ο Άρης παίξουν με μία, ας πούμε, Ολλανδική, αντίστοιχων στόχων και δεν κερδίσουν. Τη στιγμή, μάλιστα, που με τους περισσότερους από αυτούς έχουμε και 20 μέρες διαφορά, στο χρόνο έναρξης των πρωταθλημάτων μας.

Αλλά επειδή το ranking της ΟΥΕΦΑ δεν είναι το μόνο κριτήριο, μπορούμε να δούμε κι άλλα πράγματα. Όπως ας πούμε, με ποια πρωταθλήματα πλέον, μοιραζόμαστε μεταγραφικούς στόχους. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο περσινός Άρης, που θεωρούμε ότι έκανε ένα (περίεργο) άνοιγμα οικονομικό και έφτιαξε ένα ακριβό - για τα έσοδά του - ρόστερ. Από πού ψώνισε; Από τη Β Ισπανίας (Λας Πάλμας, Λα Κορούνια). Και μάλιστα δανεικούς ή ελεύθερους. Ακόμα και η προηγούμενη πρωταθλήτρια ΑΕΚ από τη Λας Πάλμας βρήκε τον φορ (Αραούχο) σημείο - αναφορά της, τη χρονιά του τίτλου.

Ο πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος στο πρώτο μισό της σαιζόν (Πρίγιοβιτς) κατέληξε στην Αραβία, όπως και παλιότερα ο Μπέργκ. Ο νταμπλούχος προπονητής (Λουτσέσκου) το ίδιο. Ο Ολυμπιακός ανταλλάζει παίκτες με τη Νότιγχαμ της Τσάμπιονσιπ. Ο ΠΑΟΚ κάνει (καλή) δουλίτσα με τον Άπκομ, που ουσιαστικά δεν πλησίασε ποτέ να παίξει στην Πρέμιερ λιγκ. Τον καλύτερο στόπερ του περσινού μας πρωταθλήματος (Βαρέλα), δεν τον διεκδίκησε κανένα μεγάλο πρωτάθλημα. Πολλοί Έλληνες παίκτες προτιμούν μικρομεσαίες ομάδες του Βελγίου, ακόμα και των Βαλκανίων, για να βρουν συμβόλαια που εδώ δε θα έβρισκαν.

Πριν μερικά χρόνια, το ελληνικό πρωτάθλημα μπορούσε να φέρει 2-3 μεγάλους παίκτες και κάποιους ακόμα, από τον πάγκο έστω, ομάδων των μεγάλων πρωταθλημάτων. Σήμερα δεν μπορεί. Πριν μερικά χρόνια, μία καλή ελληνική ομάδα κόντραρε στα ίσα μία Πορτογαλική ή μία Γαλλική. Τώρα, όπως είδαμε για παράδειγμα στο περσινό διπλό τεστ ΑΕΚ/ΠΑΟΚ vs Μπενφίκα, δεν μπορεί. Μπορεί φέτος ο ΠΑΟΚ να μην τα πήγε άσχημα κόντρα στον Άγιαξ, αλλά είμαστε - τουλάχιστον - μία ταχύτητα πίσω.

Να το πω και πιο Ομιλίτικα, πριν μερικά χρόνια, ένας Γκόμεζ προτιμούσε να αφήσει την Β Ισπανίας (Χιχόν, Χέρκουλες), για τον Ευρωπαίο τότε ΟΦΗ. Σήμερα δε θα την άφηνε.

Δε θέλω να φαίνομαι ούτε μίζερος, ούτε απαισιόδοξος. Αλλά είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε όλοι που έχουμε φτάσει, σε τι επίπεδα κινούμαστε. Μπας και πιάνοντας τον πάτο, αν και φοβάμαι ότι πάει και παρακάτω, μπορέσουμε να ξαναπάρουμε την πάνω βόλτα. Όχι, τίποτα άλλο, αλλά θα γίνει η καλή να βγούμε Ευρώπη σε 1,2,3, 4, χρόνια και θα πρέπει να παίζουμε - όπως πάμε - προκριματικά από το Μάιο!

Oficrete