Στην πρώτη του χρονιά, ως πρώτος προπονητής, σε πρώτη ομάδα, μετά από μία πολύχρονη πορεία στις Ακαδημίες. Ο ΟΦΗ πήρε το περσινό καλοκαίρι το ρίσκο να τον εμπιστευτεί, κυρίως γιατί ταίριαζε στη φιλοσοφία του project.
Δε σκοπεύω να κάνω ανάλυση και απολογισμό των πεπραγμένων του, σε καθαρά ποδοσφαιρικό πεδίο. Το έχω κάνει πριν και μετά από κάθε ματς και θα το κάνω και στο τέλος της σαιζόν, κοντεύει πια, άλλωστε. Θεωρούσα δεδομένο ότι και λάθη θα κάνει και θα τα βρει μπαστούνια, απέναντι σε προπονητές υψηλού επιπέδου και θα έχει κακές στιγμές. Είναι απολύτως στο πρόγραμμα όλα αυτά στο ποδόσφαιρο, πολύ περισσότερο για ένα rookie προπονητή. Στο κείμενο αυτό, θα σταθώ στα υπόλοιπα, τα εκτός ποδοσφαίρου.
Προσωπικά, ο Σίμος με κέρδισε από την πρώτη γνωριμία. Τότε είχα γράψει «Μα τον Σίμο ρε παιδιά; Ναι λοιπόν, τον Σίμο». Αυτό που γράφω ξανά και σήμερα. Από την πρώτη συνέντευξη Τύπου, κατάλαβα ότι είναι «του γούστου μου». Μιλάει σοβαρά, καθαρά ποδοσφαιρικά και αποπνέει ηρεμία, αλλά και ήθος. Αυτό μπορεί να αρέσει σε εμένα, αλλά ήξερα, επίσης, εξαρχής ότι θα ξενίσει αρκετούς.
Στην Ελλάδα των κλισέ ερωτήσεων και των κλισέ απαντήσεων, που εστιάζουμε 10% στο σπορ και 90% στα παρασκήνιά του, οι Σίμοι είναι αντιεμπορικοί. Στην Ελλάδα του «το ματς θα κριθεί στο πάθος και ποιος το θέλει περισσότερο» και του «κερδίσαμε γιατί είχαμε ψυχή», ο Σίμος των καθαρά ποδοσφαιρικών απαντήσεων, είναι φλώρος και βαρετός.
Στην Ελλάδα, όπου ο προπονητής είναι περισσότερο spokesman και οφείλει να λαϊκίζει, τύποι όπως ο Σίμος, χρειάζεται να στηριχθούν αγρίως, από τη διοίκηση της ομάδας τους. Και αυτό ο ΟΦΗ το έκανε. Δεν είναι τυχαίο ότι ανέβασε στις 12 ακριβώς το βράδυ το post για τα γενέθλια του προπονητή στην ομάδα, μισή ώρα μετά το τέλος ενός κακού ματς, με ήττα που δεδομένα θα έφερνε γκρίνια. Το ήξεραν, αλλά δεν τους επηρέασε. Η διαδικασία προχωρά κανονικά…
Στην Ελλάδα, όπου το «θα παίξουμε με το μαχαίρι στα δόντια» μοιάζει πιο λογικό, ενώ το ζητούμενο να έχει μία ομάδα «συναισθηματική σταθερότητα» γίνεται αντικείμενο χλευασμού, ο κάθε Σίμος είναι κουραστικός.
Προσωπικά, στο τέλος του χθεσινού ματς, είχα εκνευρισμό και απογοήτευση για το πώς παρουσιάστηκε η ομάδα και είχα ουσιαστικά μόνο κριτική να κάνω και στον Σίμο, προφανώς. Οι δηλώσεις του όμως στο τέλος, όπου χωρίς περιστροφές είπε ότι η ομάδα παίζει στα όρια των δυνατοτήτων της, δείχνοντας γείωση με την πραγματικότητα, αλλά και οι απαντήσεις του, σε καθαρά ποδοσφαιρικά ερωτήματα, που του θέσαμε ως site, που ήταν ακομπλεξάριστες και ειλικρινείς, με καθησύχασαν για το μέλλον της ομάδας. Βρίσκεται σε σοβαρά χέρια. Σε ανθρώπους με συναισθηματική σταθερότητα.
Όσο λοιπόν και αν στην Ελλάδα πουλάει το «κοιτάμε κάθε ματς ξεχωριστά», η αγάπη για το αποτέλεσμα και όχι για το ποδόσφαιρο, ατάκες τύπου «κάναμε το αυτονόητο», αλλά και επιθέσεις στη διαιτησία και σε διάφορους εχθρούς, ο Σίμος θα φαίνεται σε πολλούς ξύλινος, βαρετός, φλώρος και αντιεμπορικός.
Επειδή, όμως, ο ΟΦΗ επιδιώκει να κάνει τη διαφορά σε αυτή την Ελλάδα και να δώσει ένα άλλο παράδειγμα για το ποδόσφαιρο, εγώ λέω ότι έχει τον προπονητή, με το στυλ που του ταιριάζει.
Τον γουστάρω και σαν φίλαθλος και λάτρης του ποδοσφαίρου, αλλά και σαν οπαδός του ΟΦΗ.
