Δυστυχώς όμως η απροσδόκητη εξέλιξη και η εκκρεμότητα που έχει προκύψει με τον Πλατέλλα και την Κίνα δε με αφήνει να συγκεντρωθώ να γράψω πέντε κουβέντες για τον ΟΦΗ.
Όταν λήξει ο συναγερμός και κλείσει και το ρόστερ υπόσχομαι θα το ακτινογραφήσω μέχρι αηδίας . Εννοείται με στόχο να προκαλέσω σχόλια και συζήτηση όπως έγινε με το κείμενο για τον Πλατέλλα και να ανεβάσω τα νούμερα του site!
Είπα λοιπόν να γράψω για Μουντιάλ, κόντρα στην άποψη ότι το site αυτό υπάρχει για να γράφει μόνο για τον ΟΦΗ. Και συγκεκριμένα να μοιραστώ μία παρατήρηση που έκανα βλέποντας τα παιχνίδια και τις αρκετές εκπλήξεις μέχρι σήμερα.
Πέρα από το ότι βλέπουμε Μουντιάλ χωρίς φαβορί λοιπόν έχω την αίσθηση ότι βλέπουμε και Μουντιάλ χωρίς μεγάλους προπονητές. Τακτικά έχουμε δει πολύ λίγα πράγματα. Και σίγουρα όχι κάτι που θα μας εκπλήξει, είτε πρόκειται για κάποιο σύστημα, είτε για τρόπο παιχνιδιού, είτε έστω για στημένες φάσεις. Οριακά μπορείς να βρεις 2-3 περιπτώσεις που ο προπονητής από τον πάγκο με τις κινήσεις του άλλαξε το ματς (ίσως μόνο ο Μαρτίνεθ στο Βέλγιο - Ιαπωνία).
Τι έχουμε δει λοιπόν; Μία Αργεντινή σκορποχώρι, χωρίς ψυχή αλλά και χωρίς σχέδιο, με τον προπονητή αποδιοπομπαίο τράγο και τις φήμες να λένε ότι σε 2 τουλάχιστον ματς τη σύνθεση την έβγαλε ο Μέσι με τον Μασεράνο. Και μιλάμε για προπονητή που η Ομοσπονδία πλήρωσε ρήτρα για πάρει! Έχουμε δει μία Γερμανία άχρωμη και μάλλον πρόχειρη, με το προπονητή της να μην έχει τίποτα νέο να της προσφέρει έχοντας κλείσει τον κύκλο του και έχοντας εξαντλήσει τις ιδέες του…
Τακτικά περιμέναμε πολλά από την Πορτογαλία του Σάντος. Δεν είναι ότι δεν είδαμε πλάνο ή σχέδιο αλλά είδαμε εμφανώς ότι η συνταγή αυτή που τους είχε φέρει στην κορυφή της Ευρώπης με τα τωρινά υλικά μάλλον βγήκε σούπα! Πόσο πια να πάει μόνο με το Ρονάλντο; Από τις λεγόμενες καλές ομάδες με απογοήτευσε προσωπικά και το μη πλάνο της Κολομβίας.
Υπήρξαν και οι ομάδες που είχαν αρχή μέση και τέλος αλλά ως εκεί. Δεν είχαν κάποιο στοιχείο που κάνει τη μεγάλη διαφορά, απλά είναι καλά προετοιμασμένοι και δουλεμένοι οργανισμοί. Σε αυτή την κατηγορία πέρα από τους θεωρητικά «μεσαίους» όπως η Ρωσία, η Σουηδία, η Δανία, η Ελβετία, το Μεξικό μπορεί κανείς να εντάξει κάποια από τα φαβορί. Η Γαλλία έχει ένα πλάνο, έχει 2-3 παίκτες σε καλή κατάσταση (Μπαμπέ, Πογκμπά) κι όπου φτάσει! Το ίδιο και η Βραζιλία, ίσως η πιο σοφτ και ευρωπαϊκή εκδοχή της που έχουμε δει ως τώρα. Στο ίδιο καθεστώς τιμιότητας προσωπικά βάζω και την Αγγλία παρά τους διθυράμβους των φίλων της που έχουν αναθαρρήσει φέτος. Συμμαζεμένη ομάδα, με νιάτα και κέφι αλλά ως εκεί.
Θα μου πεις μόνο γκρίνια; Τίποτα καλό δεν έχεις να πεις; Υπάρχουν κατ’ εμέ δύο ομάδες που προπονητικά ξεχωρίζουν.
Ο νέος, που δεν τον ξέρουμε και δεν τον περιμέναμε κιόλας ίσως, Ντάλιτς της Κροατίας. Με βιογραφικό μικρό σαν ποδοσφαιριστής και όχι εντυπωσιακές ομάδες ως προπονητής, τις περισσότερες επιτυχίες του τις είχε κάνει σε Σαουδική Αραβία και Αμπού Ντάμπι. Κι όμως έχει φτιάξει ένα οργανωμένο σύνολο, έχει επιβάλλει στις υπόλοιπες φίρμες τον Μόντριτς ως φυσικό ηγέτη αλλά και ρυθμιστή του παιχνιδιού της. Έχει δημιουργήσει ένα σύνολο με ισορροπία παρότι δεν έχει σε όλες τις γραμμές της το ταλέντο που είχε κάποτε. Αμύνονται καλά και βγαίνουν μπροστά με πλάνο. Πιθανόν θα πάνε ακόμα πιο μακριά…
Κι ο παλιός. Ο Όσκαρ Ταμπάρεζ. Ένας άνθρωπος που είναι κάτι πολύ περισσότερο από προπονητής. Είναι δάσκαλος, παράδειγμα και κίνητρο για τους παίκτες του και όχι μόνο γι’ αυτούς. Καθαρά σε αγωνιστικό επίπεδο έχει παρουσιάσει μία ομάδα σοβαρή, μεστή, με απόλυτη ισορροπία στις γραμμές της. Ξέρουν να αμύνονται καλά όχι για να μην φάνε γκολ αλλά για να μην απειληθούν. Ο αντίπαλος μένει μακριά. Ξέρουν επίσης να επιτεθούν. Και σε κανονική ροή μπορούν να ανοίξουν άμυνες ή αν τις βρουν ανοικτές να τις αποτελειώσουν και με στημένες φάσεις. Έχουν ελέγξει την σκληράδα και την ποδοσφαιρική αλητεία που παραδοσιακά εμφάνιζαν ώστε να μη ξεφεύγουν από το χρήσιμο μέτρο. Είναι ομάδα με την πλήρη έννοια της λέξης. Ο τραυματισμός του Καβάνι ανεβάζει τον πήχη καθώς αν δεν αγωνιστεί θα έχουμε το πιο ισχυρό crash test τους μέχρι τώρα. Σε όλο αυτό, η πινελιά του Ταμπάρεζ είναι και εμφανής και ξεκάθαρη.
Μένει να δούμε αν θα είναι ένα από εκείνα τα Μουντιάλ που θα το πάρει ομάδα που πάει σε αυτόματο (έχει ξανασυμβεί) ή από αυτά που ο προπονητής θα είναι καθοριστικός. Κοντός ψαλμός…
Όταν λήξει ο συναγερμός και κλείσει και το ρόστερ υπόσχομαι θα το ακτινογραφήσω μέχρι αηδίας . Εννοείται με στόχο να προκαλέσω σχόλια και συζήτηση όπως έγινε με το κείμενο για τον Πλατέλλα και να ανεβάσω τα νούμερα του site!
Είπα λοιπόν να γράψω για Μουντιάλ, κόντρα στην άποψη ότι το site αυτό υπάρχει για να γράφει μόνο για τον ΟΦΗ. Και συγκεκριμένα να μοιραστώ μία παρατήρηση που έκανα βλέποντας τα παιχνίδια και τις αρκετές εκπλήξεις μέχρι σήμερα.
Πέρα από το ότι βλέπουμε Μουντιάλ χωρίς φαβορί λοιπόν έχω την αίσθηση ότι βλέπουμε και Μουντιάλ χωρίς μεγάλους προπονητές. Τακτικά έχουμε δει πολύ λίγα πράγματα. Και σίγουρα όχι κάτι που θα μας εκπλήξει, είτε πρόκειται για κάποιο σύστημα, είτε για τρόπο παιχνιδιού, είτε έστω για στημένες φάσεις. Οριακά μπορείς να βρεις 2-3 περιπτώσεις που ο προπονητής από τον πάγκο με τις κινήσεις του άλλαξε το ματς (ίσως μόνο ο Μαρτίνεθ στο Βέλγιο - Ιαπωνία).
Τι έχουμε δει λοιπόν; Μία Αργεντινή σκορποχώρι, χωρίς ψυχή αλλά και χωρίς σχέδιο, με τον προπονητή αποδιοπομπαίο τράγο και τις φήμες να λένε ότι σε 2 τουλάχιστον ματς τη σύνθεση την έβγαλε ο Μέσι με τον Μασεράνο. Και μιλάμε για προπονητή που η Ομοσπονδία πλήρωσε ρήτρα για πάρει! Έχουμε δει μία Γερμανία άχρωμη και μάλλον πρόχειρη, με το προπονητή της να μην έχει τίποτα νέο να της προσφέρει έχοντας κλείσει τον κύκλο του και έχοντας εξαντλήσει τις ιδέες του…
Τακτικά περιμέναμε πολλά από την Πορτογαλία του Σάντος. Δεν είναι ότι δεν είδαμε πλάνο ή σχέδιο αλλά είδαμε εμφανώς ότι η συνταγή αυτή που τους είχε φέρει στην κορυφή της Ευρώπης με τα τωρινά υλικά μάλλον βγήκε σούπα! Πόσο πια να πάει μόνο με το Ρονάλντο; Από τις λεγόμενες καλές ομάδες με απογοήτευσε προσωπικά και το μη πλάνο της Κολομβίας.
Υπήρξαν και οι ομάδες που είχαν αρχή μέση και τέλος αλλά ως εκεί. Δεν είχαν κάποιο στοιχείο που κάνει τη μεγάλη διαφορά, απλά είναι καλά προετοιμασμένοι και δουλεμένοι οργανισμοί. Σε αυτή την κατηγορία πέρα από τους θεωρητικά «μεσαίους» όπως η Ρωσία, η Σουηδία, η Δανία, η Ελβετία, το Μεξικό μπορεί κανείς να εντάξει κάποια από τα φαβορί. Η Γαλλία έχει ένα πλάνο, έχει 2-3 παίκτες σε καλή κατάσταση (Μπαμπέ, Πογκμπά) κι όπου φτάσει! Το ίδιο και η Βραζιλία, ίσως η πιο σοφτ και ευρωπαϊκή εκδοχή της που έχουμε δει ως τώρα. Στο ίδιο καθεστώς τιμιότητας προσωπικά βάζω και την Αγγλία παρά τους διθυράμβους των φίλων της που έχουν αναθαρρήσει φέτος. Συμμαζεμένη ομάδα, με νιάτα και κέφι αλλά ως εκεί.
Θα μου πεις μόνο γκρίνια; Τίποτα καλό δεν έχεις να πεις; Υπάρχουν κατ’ εμέ δύο ομάδες που προπονητικά ξεχωρίζουν.
Ο νέος, που δεν τον ξέρουμε και δεν τον περιμέναμε κιόλας ίσως, Ντάλιτς της Κροατίας. Με βιογραφικό μικρό σαν ποδοσφαιριστής και όχι εντυπωσιακές ομάδες ως προπονητής, τις περισσότερες επιτυχίες του τις είχε κάνει σε Σαουδική Αραβία και Αμπού Ντάμπι. Κι όμως έχει φτιάξει ένα οργανωμένο σύνολο, έχει επιβάλλει στις υπόλοιπες φίρμες τον Μόντριτς ως φυσικό ηγέτη αλλά και ρυθμιστή του παιχνιδιού της. Έχει δημιουργήσει ένα σύνολο με ισορροπία παρότι δεν έχει σε όλες τις γραμμές της το ταλέντο που είχε κάποτε. Αμύνονται καλά και βγαίνουν μπροστά με πλάνο. Πιθανόν θα πάνε ακόμα πιο μακριά…
Κι ο παλιός. Ο Όσκαρ Ταμπάρεζ. Ένας άνθρωπος που είναι κάτι πολύ περισσότερο από προπονητής. Είναι δάσκαλος, παράδειγμα και κίνητρο για τους παίκτες του και όχι μόνο γι’ αυτούς. Καθαρά σε αγωνιστικό επίπεδο έχει παρουσιάσει μία ομάδα σοβαρή, μεστή, με απόλυτη ισορροπία στις γραμμές της. Ξέρουν να αμύνονται καλά όχι για να μην φάνε γκολ αλλά για να μην απειληθούν. Ο αντίπαλος μένει μακριά. Ξέρουν επίσης να επιτεθούν. Και σε κανονική ροή μπορούν να ανοίξουν άμυνες ή αν τις βρουν ανοικτές να τις αποτελειώσουν και με στημένες φάσεις. Έχουν ελέγξει την σκληράδα και την ποδοσφαιρική αλητεία που παραδοσιακά εμφάνιζαν ώστε να μη ξεφεύγουν από το χρήσιμο μέτρο. Είναι ομάδα με την πλήρη έννοια της λέξης. Ο τραυματισμός του Καβάνι ανεβάζει τον πήχη καθώς αν δεν αγωνιστεί θα έχουμε το πιο ισχυρό crash test τους μέχρι τώρα. Σε όλο αυτό, η πινελιά του Ταμπάρεζ είναι και εμφανής και ξεκάθαρη.
Μένει να δούμε αν θα είναι ένα από εκείνα τα Μουντιάλ που θα το πάρει ομάδα που πάει σε αυτόματο (έχει ξανασυμβεί) ή από αυτά που ο προπονητής θα είναι καθοριστικός. Κοντός ψαλμός…
