Την Τετάρτη είδαμε την πιο δυναμική παρέμβαση, από πλευράς κόσμου, στην εποχή Μπούση. Έστειλαν όσοι βρέθηκαν στο Παγκρήτιο, ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς την ομάδα και κυρίως τους ποδοσφαιριστές. Κακά τα ψέματα, σήμερα και ως το τέλος της σαιζόν, αυτοί είναι το επίκεντρο. Αυτοί έχουν τη μπάλα.
Δε γνωρίζω αν και πόσο το έλαβαν. Ούτε και πώς αντιμετώπισε ο Οργανισμός συνολικά την παρέμβαση αυτή. Ελπίζω και εύχομαι να μην αντιμετωπίστηκε ως γραφικότητα, ούτε ως ένα «εθιμοτυπικό σκηνικό» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ελπίζω και εύχομαι να αντιμετωπίστηκε ως ένα γερό ξυπνητήρι. Ως ένα ταρακούνημα. Μια υπενθύμιση για μερικά βασικά πράγματα, που πρέπει λάβουν υπόψη τους, όπως για παράδειγμα:
• Πιθανός υποβιβασμός της ομάδας, έχει σοβαρές συνέπειες στο budget της επόμενης σαιζόν (τύπου 60-70%). Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τσέπη ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή.
• Πιθανός υποβιβασμός της ομάδας, μιας ομάδας που σε αυτό το ποδοσφαιρικό περιβάλλον προσφέρει ιδανικές συνθήκες, βαραίνει πολύ αρνητικά το βιογραφικό ενός ποδοσφαιριστή, όταν αναζητήσει επόμενη ομάδα.
• Πιθανός υποβιβασμός της ομάδας, οδηγεί σε ένα πρωτάθλημα που απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως «μεταγραφική βιτρίνα», που μπορεί να εξελίξει και να αναδείξει κάποιον που έχει φιλοδοξία.
• Πιθανός υποβιβασμός της ομάδας, φέρνει ταξίδια σε διάφορα ωραία μέρη της Ελλάδας, αλλά διακόπτει διάφορα «μεγαλεία» και κυριλίκια που απολαμβάνουν οι ποδοσφαιριστές, έστω σε αυτή, τη Superleague.
• Πιθανός υποβιβασμός της ομάδας, θα φέρει την ομάδα αντιμέτωπη με την «πελατεία» της, δηλαδή τον κόσμο. Αν υπάρχει δυσαρέσκεια, έως και απαξίωση για τους ποδοσφαιριστές, προφανώς θα πρέπει να το λάβει υπόψη της. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό επαγγελματικά, για το μέλλον των ποδοσφαιριστών.
Κυρίως όμως, πιθανός υποβιβασμός της ομάδας, ειδικά με αυτή την εικόνα απάθειας και παραίτησης, θα φέρει μεγάλη απαξίωση για τον κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά, γενικότερα. Αν αυτό δεν τους ενοχλεί, δεν υπάρχει καμία προοπτική σωτηρίας. Αν υπάρχει ποδοσφαιρικός εγωισμός, κάπου καλά κρυμμένος, τότε ίσως υπάρχει ελπίδα. Ας μας δείξουν οι ίδιοι, τι τελικά ισχύει. Και σε όσους εξαρχής αμφισβητούσαν τις ικανότητές τους και σε όσους θεωρούσαμε (ή και θεωρούμε ακόμα) πως είναι ικανότεροι, από το να παίζουν τελικούς παραμονής και να τρέχουν σερί με 7 ήττες.
Πρακτικά, δε με ενδιαφέρει καθόλου, σε αυτή τη φάση, αν οι ποδοσφαιριστές είναι φίλοι μεταξύ τους, αν τους αρέσει ο προπονητής, αν τους αρέσει η πόλη ή το οφτό. Αυτά είναι ωραία και χρήσιμα, σε κανονικές συνθήκες. Εδώ βρισκόμαστε όμως σε ειδικές συνθήκες. Μπορώ να βρω διάφορες αιτίες ή και δικαιολογίες για λάθη, για κακές εμφανίσεις ή γκέλες.
Αδυνατώ όμως να βρω κάποιο άλλοθι, για αυτή την εικόνα απάθειας και παραίτησης που βγάζει η ομάδα. Ξέρω πως όποιος δουλεύει κάνει λάθη. Όταν όμως κάνει τα ίδια λάθη, τότε μιλάμε για αδιαφορία. Κι επειδή ακόμα κι αν υποθέσει κανείς πως η ομάδα δεν κάνει απολύτως τίποτα στην προπόνηση (που δε συμβαίνει), δε μπορώ να διανοηθώ πως επαγγελματίες ποδοσφαιριστές αγνοούν βασικά και αυτονόητα του αθλήματος, όπως η διαρκής κίνηση στο χώρο ή το ατομικό μαρκάρισμα στις στατικές φάσεις.
Για να μην το κουράζουμε, τα ψέματα έχουν τελειώσει. Δε θα πω τα ηρωικά «να παίξουν για την ομάδα και τον κόσμο». Θα πω το καθαρά ρεαλιστικό και ξεκάθαρο, να παίξουν για την πάρτη τους. Γιατί εκτός από την παραμονή του ΟΦΗ, παίζουν και για τη δική τους (ποδοσφαιρική) επιβίωση.
