Μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ, βλέπουμε ξανά μία εσωστρέφεια και μεγάλο προβληματισμό, τουλάχιστον γύρω από την ομάδα. Είναι λογικό κι αναμενόμενο, με βάση την εικόνα που είχε ο ΟΦΗ στο χορτάρι. Ουσιαστικά, για όλη αυτή την κουβέντα που έχει ξεκινήσει ξανά, δε φταίει μόνο αυτή η ήττα, αλλά συνολικά η φετινή εικόνα της ομάδας αλλά και οι επιδόσεις της απέναντι στους «μεγάλους» από πέρυσι.
Για να τα ξεκαθαρίσουμε, με τις θεωρίες συνομωσίας δε σκοπεύω να ασχοληθώ. Όχι γιατί δε θυμάμαι τι έχουμε ζήσει στο παρελθόν, αλλά ακριβώς επειδή θυμάμαι. Η εξήγηση του Σίμου για τη λογική απορία γιατί έμεινε εκτός ο Διαμαντής, με κάλυψε. Συνεχίζω να έχω απορία όμως, γιατί στη θέση του επελέγη ο Λυμπεράκης κι όχι ο Βαφέας σε ρόλο στόπερ (απέναντι σε ένα θηρίο φορ κιόλας) ή ο Γιαννούλης. Ή και μία 4αδα, με ένα παραπάνω χαφ, να δίνει τρεξίματα και να βοηθά να κρατά ο ΟΦΗ τον αντίπαλό του πιο μακριά από την περιοχή. Γιατί χθες ο ΠΑΟΚ έφτανε όποτε ήθελε στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Και θα επιμείνω, ότι αυτό συνέβαινε από το 1ο λεπτό (4 κλασσικές ευκαιρίες κι ένα δοκάρι ως την αποβολή).
Στα καθαρά ποδοσφαιρικά, αρκετά σημεία πρέπει να μας προβληματίζουν
Από το περσινό καλοκαίρι, όταν η ομάδα στήθηκε πρώτη φορά από τη νέα διοίκηση, τέθηκε ένας συγκεκριμένος, βασικός στόχος αγωνιστικά. Να γίνει ο ΟΦΗ μία ομάδα κυριαρχίας και να εμπεδωθεί αυτό στη φιλοσοφία του. Τότε, τον μακρινό Αύγουστο του 2019, είχα επιχειρήσει να εξηγήσω τι σημαίνει αυτό ποδοσφαιρικά. Προφανώς, ο στόχος και απαιτητικός ήταν και δύσκολος, αλλά είχε μεγάλο ενδιαφέρον.
Την περσινή χρονιά, είδαμε μία ομάδα κυριαρχίας, ανά διαστήματα. Είδαμε φυσικά και αδυναμίες και κακές εμφανίσεις ή σερί αρνητικών αποτελεσμάτων. Όμως, σε γενικές γραμμές, στην κανονική διάρκεια ο ΟΦΗ είχε μία ταυτότητα αγωνιστική, που ταίριαζε με το στόχο του. Όχι τυχαία, πέρσι περίπου τέτοια εποχή έγραφα ότι πρέπει κι εκτός έδρας ο ΟΦΗ να βρει αποτελέσματα. Αυτό συνέβαινε γιατί εντός, παίζοντας κυριαρχικά και γνωρίζοντας πώς να επιτεθεί, κέρδιζε τις ομάδες που έρχονταν να αμυνθούν (με μικρές εξαιρέσεις) και σκόραρε κι αρκετά. Μάλιστα, τέτοια μέρα πέρυσι, κατόρθωσε τελικά να πάρει μία νίκη εκτός, στη Νέα Σμύρνη, παίζοντας κυριαρχικά και επιθετικά και έμεινε ζωντανός στο κυνήγι της 6αδας.
Αυτό το παιχνίδι κυριαρχίας, αυτή τη σαιζόν, δεν το βλέπουμε. Αιτίες μπορεί κανείς να εντοπίσει. Πέρυσι, η επιθετική λειτουργία δουλευόταν 1 μήνα στην Ολλανδία, ενώ φέτος άρχισε να δουλεύεται, εν κινήσει, ενώ είχαν ξεκινήσει οι επίσημες υποχρεώσεις. Υπάρχουν και οι αρκετοί τραυματισμοί, που δυσκολεύουν την ομάδα να βρει ομοιογένεια κι ένα σταθερό κορμό. Σε συνάρτηση με τις πολλές ταχύτητες, που έχει δημιουργήσει σε κάθε ομάδα η πανδημία (παίκτες από απραξία 7 μηνών προπονούνται και παίζουν μαζί με παίκτες που το έχουν πάει σερί ουσιαστικά), έχει δημιουργηθεί ένα αρνητικό «κοκτέιλ», που δυσκολεύει την ομάδα.
Θα μου πει κανείς, επιλογή του ΟΦΗ ήταν να πάει σε αναδόμηση του ρόστερ. Κι έτσι είναι. Μπορώ να καταλάβω γιατί έγιναν τόσες αλλαγές, όμως αυτό δεν αναιρεί πως αγωνιστικά όλο αυτό αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις, μία ακόμα δυσκολία.
Στο ποδόσφαιρο όμως, όπως και στη ζωή, πρέπει να μάθεις να μη στέκεσαι στα προβλήματα, αλλά να αναζητάς λύσεις. Πρώτα από όλα, κοιτώντας τα προβλήματά σου κατάματα. Γιατί θα επιμείνω πως ο ΟΦΗ δεν έχει κάποιο μεταφυσικό πρόβλημα, αλλά ένα καθαρά ποδοσφαιρικό. Και πρέπει να το παλέψει.
Στο κλείσιμο του 1ου γύρου, κάνοντας έναν απολογισμό, έγραψα πως τρία πράγματα πρέπει να αναζητήσει ο ΟΦΗ: Ταυτότητα, ισορροπία, σταθερότητα. Το πρώτο το είχε πέρυσι, αλλά χάθηκε φέτος. Τα άλλα δύο, ήταν εξαρχής ζητούμενα. Όχι τόσο κι όχι μόνο για τη φετινή σαιζόν, αλλά γενικά για το μέλλον.
Το κακό είναι πως η ψαλίδα με τους «μεγάλους», όλο και μεγαλώνει
Ένα από τα βασικότερα αίτια της εσωστρέφειας όμως, εκτιμώ πως είναι ότι ο ΟΦΗ στα παιχνίδια του με τους «μεγάλους», δεν έχει παρουσιαστεί ανταγωνιστικός. Ή τουλάχιστον, όχι όσο θα θέλαμε. Κι αυτό συμβαίνει από πέρυσι, επαναλαμβάνεται και βήμα-βήμα δημιουργεί μία πίκρα και μία αντίδραση στον κόσμο. Μία νίκη κόντρα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, μία από τις λεγόμενες μεγάλες νίκες, υπερβάσεις, δεν έχει έρθει επί Μπούση. Προφανώς και δε λογίζεται, αγωνιστικά τουλάχιστον, νίκη της εποχής Μπούση το 1-0, όταν μόλις είχε αναλάβει τις μετοχές της ομάδας.
Ο ΟΦΗ, πέρα από κάποια διαστήματα (ας πούμε ένα ημίχρονο πέρυσι στο Φάληρο ή άλλο ένα 60λεπτο φέτος στην Τούμπα), δεν εμφανίζεται ανταγωνιστικός. Στα play off, έδειξε να μη μπορεί να τους δει στα μάτια, όπως και σε αρκετά φετινά ματς. Κάποια σκόρπια 20λεπτα, δεν αρκούν για να γίνει ο ΟΦΗ αυτό που θέλει. Μία ομάδα με ρόλο, ειδικό βάρος και αξιώσεις.
Δεν είναι πως δεν έχει καταφέρει να σταθεί ανταγωνιστικά σε κανένα ματς. Ειδικά με τον ΠΑΟΚ στα play off, διεκδίκησε και τα 2 ματς. Ναι, κέρδισε την ΑΕΚ πέρυσι εντός, κέρδισε στο ΟΑΚΑ τον ΠΑΟ 2 φορές με 1-3, όμως κακά τα ψέματα, σήμερα οι ισχυροί είναι 2, ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός.
Η γενική του εικόνα, είναι λοιπόν το πρόβλημα. Ειδικά στα play off, όπου εντός έδρας τη «χάλασε» πολύ. Γιατί προφανώς και το να επιδιώξεις να δεις στα μάτια τους «μεγάλους», χωρίς να αλλάξεις την αγωνιστική σου φιλοσοφία, είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Όμως, η πράξη έδειξε πως όσες φορές πέρυσι έγινε ανταγωνιστικός, έστω για διαστήματα κάποιων ματς, το έκανε με αυτόν τον τρόπο. Κυριαρχώντας.
Ζητούμενο να ξαναβρεί τη χαμένη του ταυτότητα
Είναι ξεκάθαρο, πως ο ΟΦΗ αυτή τη σαιζόν, έχει αρκετά αγωνιστικά προβλήματα. Έχει αδυναμίες, που δύσκολα καμουφλάρει και υστερεί σε ισορροπία και σταθερότητα. Παράλληλα, ακριβώς επειδή έχει χάσει την αγωνιστική του ταυτότητα, δυσκολεύεται πολύ περισσότερο εντός έδρας.
Στα επόμενα ματς, ο ΟΦΗ ας θέσει ένα μόνο στόχο. Να ξαναβρεί την ταυτότητά του. Όταν αυτό συμβεί, είναι δεδομένο πως θα αλλάξει και το κλίμα γύρω του. Άλλωστε, έτσι είναι το ποδόσφαιρο, το κλίμα αλλάζει διαρκώς, η νίκη και η ήττα είναι στο παιχνίδι και έτσι πρέπει να γίνεται. Η ταυτότητα όμως μίας ομάδας, δεν πρέπει να αλλάζει.
Σημείωση: Το κείμενο είναι γεμάτο links παλιότερων κειμένων. Όποιος κάνει τον κόπο να τα ανοίξει, θα δει πως όλο αυτό που συμβαίνει, έχει μία συνέχεια και μία ποδοσφαιρική συνέπεια και λογική.
