Είναι πάντα χρήσιμος ένας απολογισμός, ειδικά σε μία φουρτούνα, που θα καταγράφει τα σημαντικά, θα κλείνει τα θέματα και θα σε σπρώχνει να πας παρακάτω. Μία τέτοια καταγραφή, των 2 βασικών στοιχείων που μου έμειναν από την Τρίπολη, σκέφτηκα να κάνω. Όμως προειδοποιώ, για όσους δε θέλουν να χάνουν το χρόνο τους, πως είναι μάλλον αντιδημοφιλές και πιθανότατα δε θα ενθουσιάσει πολλούς συν-Ομιλίτες.
Η πρώτη αντίδραση ΟΦΗ στο θέμα «διαιτησία»
Ο Σίμος ήταν εμφανώς πιεσμένος και λίγα λεπτά μετά το ματς, με τους παλμούς στα ύψη στην κάμερα της NOVA, πρώτη φορά έκανε λόγο για τη διαιτησία και τα λάθη της σε βάρος του ΟΦΗ. Εννοείται ότι το έκανε με το γνωστό του ύφος και ήθος και με ένα λόγο που σε τίποτα δε μοιάζει με τις συνήθεις ανακοινώσεις των ελληνικών ΠΑΕ. Περίμενα να δω και τις δηλώσεις του στο ΟΦΗ TV, όπου έχει προλάβει να ηρεμήσει λίγο και είδα πως και εκεί έκανε παρόμοια αναφορά. Άρα, δεν του ξέφυγε πάνω στην πίεση. Θεώρησε σκόπιμο να κάνει αναφορά για το θέμα.
Αργότερα είδαμε και μία αναφορά του Μιχάλη Μπούση στα social media (ναι. ΚΑΙ από εκεί γίνεται πλέον επικοινωνία) πιο σκληρή και «χύμα». Ακολούθησε και 2η, όπου παρουσιαζόταν η άποψη των τηλεκριτικών διαιτησίας, που δικαίωνε τον ΟΦΗ.
Κατά την άποψή μου η 2η ανάρτηση δε χρειαζόταν. Αφενός, έγινε σαφές πως ο ΟΦΗ εκφράζει δυσαρέσκεια. Η αμηχανία του ρεπόρτερ της NOVA, που αιφνιδιάστηκε στη live συνέντευξη, καθώς και το ότι συζητήθηκε στα πάνελ των βραδινών εκπομπών, δείχνουν πως πέρασε το μήνυμα. Ο ΟΦΗ μίλησε. Το να παρουσιάζουμε τους τηλεκριτικούς, δε βοηθά τα επιχειρήματά μας. Αυτοί άλλωστε πρόσφατα, διαφώνησαν με τον Κλάτενμπεργκ, σε φάσεις που αδικήθηκε ο ΟΦΗ.
Αυτό που πρέπει να καταγράψουμε, είναι πως είδαμε για πρώτη φορά ένταση και αντίδραση. Από εκεί και πέρα, ο ΟΦΗ εκπροσωπείται θεσμικά κι έχει όλο το περιθώριο να κλιμακώσει την αντίδραση αυτή, σε πλαίσια όμως που συνάδουν με τη φιλοσοφία και το project του. Κυρίως όμως με το ήθος του. Θεωρώ δεδομένο πως, από εδώ και πέρα, η ομάδα θα επιστρέψει στη σιγή της για τέτοια θέματα, τουλάχιστον σε επίπεδο αγωνιστικού τμήματος.
Και πολύ καλά θα κάνει. Έχει αρκετά προβλήματα και εκκρεμότητες να ασχοληθεί, έχει ένα πλάνο να υπηρετήσει και δεν έχει κανένα λόγο να αναλώνεται σε τέτοια θέματα. Το θέμα διαιτησία ήταν γνωστό, από όταν μπήκε η νέα διοίκηση στην ομάδα και η στάση του ΟΦΗ (στάση ευθύνης, όντως, απέναντι στο προϊόν, όπως είπε ο Σίμος) δεν πρέπει να αλλάξει.
Με λίγα λόγια, είπαμε ό,τι είπαμε χθες, τώρα προχωράμε παρακάτω. Η ζωή προχωρά, ο ΟΦΗ σκληραγωγείται και μαθαίνει να ζει ΚΑΙ με αυτά τα εμπόδια, όπως έγραψε και ο Γιάννης.
H εμμονή, μέρος του κόσμου, στο αυτομαστίγωμα
Μετά τα παιχνίδια, η κριτική επιβάλλεται. Ακόμα και μετά από νίκες, θα βρεις στοιχεία προς βελτίωση και σημεία να προβληματιστείς. Είμαι ο πρώτος που το κάνει, ενίοτε και σε φάση υπέρ-ανάλυσης των λαθών (ας πούμε, το ματς με τον ΠΑΟ «έφερε» σχεδόν 4000 λέξεις κριτική).
Είναι άλλο, όμως, αυτό κι άλλο να κοπανιόμαστε μόνοι μας και να μας φταίει μόνο ο εαυτός μας. Ο ΟΦΗ της Τρίπολης, είχε εικόνα για αποτέλεσμα. Η ισοπαλία ήταν απολύτως στα μέτρα του, ενώ με 1-2 στιγμές και η νίκη ήταν κοντά.
Προφανώς, δεν έκανε μαγική εμφάνιση. Ούτε και έλυσε όλα τα θέματά του. Και, σαφώς, έχει πολλά ακόμα να βελτιώσει. Όμως χθες, κόντρα σε μία ομάδα συγκροτημένη, σοβαρή, δουλεμένη από πέρυσι, με πολύ μεγάλη εμπειρία και γνώση των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων (α ρε Μπαράλες), που προερχόταν από καλές εμφανίσεις και αποτελέσματα, ο ΟΦΗ ήταν καλύτερος.
Κι ήταν καλύτερος, παίζοντας όχι κατενάτσιο, ούτε ξύλο, αλλά με το δικό του πλάνο, προσαρμοσμένο φυσικά στις απαιτήσεις του ματς. Για να μην παρεξηγηθώ, δε λέω ότι τον είχε πατήσει κάτω αλύπητα, αλλά είχε τον έλεγχο. Αν οποιαδήποτε ομάδα είχε έρθει στο Γεντί Κουλέ και μας έπαιζε όπως ο χθεσινός ΟΦΗ, θα γκρινιάζαμε ασύστολα.
Ο ΟΦΗ χθες είχε όλες τις προδιαγραφές, να φύγει με αποτέλεσμα. Αυτό είναι η αλήθεια, αν θέλει κάποιος να δει ψύχραιμα το ματς. Όπως είχε, ας πούμε - και το έγραψα - όλες τις προδιαγραφές να χάσει από τον ΠΑΟ. Το να γκρινιάζουμε αιωνίως, δεν είναι δείγμα υψηλών απαιτήσεων. Είναι και θέμα συνήθειας και νοοτροπίας, πια.
Το να στοχοποιούμε επίσης ποδοσφαιριστές, όπως ο Σελίμοβιτς, είναι επίσης δείγμα μιας κουλτούρας ελληνικής, που προσωπικά με απωθεί. Να του κάνουμε ασφαλώς κριτική. Να πούμε πως καλό θα ήταν να μη δώσει δικαίωμα για τη 2η κίτρινη κι ας τον προκαλούσε ο Μπαράλες, σε όλο το ματς. Αλλά ας σκεφτόμαστε τι θα κάναμε στα 23 μας, αν είχε συμβεί σε εμάς. Δεν τον δικαιολογώ, έχει κάνει λάθος και κοστίζει στην ομάδα και στον εαυτό του. Αλλά δε θα φτάσω να κανιβαλίζω (κι ας ήταν ίσως πιο εμπορικό). Σε τελική ανάλυση, ο «μεγάλος πρωταγωνιστής Μπαράλες», όπως είδα σε τίτλους, ως το πέναλτι δεν υπήρχε στο ματς, κάποιος (κάποιοι) τον είχε εξαφανίσει.
Και για να το πω απλά, το ποδόσφαιρο του Μπαράλες προσωπικά δε με συγκινεί. Το σπορ έχει προχωρήσει. Στην Ελλάδα ακόμα αυτό το κουτοπόνηρο, αλλά παρωχημένο στυλ, μπορεί να φέρνει αποτελέσματα. Αλλά δε θα ήθελα, σε καμία περίπτωση, να το εκπροσωπεί και η ομάδα μου.
Αυτό το «είναι διαφορετικό να είσαι ΟΦΗ», θα έχει και χτυπήματα, πεσίματα και πίκρες. Αλλά μόνο έτσι θα εμπεδωθεί και θα αποδεικνύεται καθημερινά στην πράξη.
