Η τακτική ανάλυση στηρίζεται στη μελέτη των λαθών προηγουμένων παιχνιδιών, αλλά και στην ανάδειξη των λαθών του αντιπάλου. Τα γκολ μπαίνουν, λόγω της ικανότητας των ποδοσφαιριστών να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους, προκειμένου να «τιμωρήσουν» το λάθος του αντιπάλου. Ακόμα και μία ντρίπλα, ξεκινά από κάποιο τέχνασμα, που θα οδηγήσει τον αντίπαλο σε λάθος εκτίμηση της φάσης.
Στη ζωή μας έχουμε δει άπειρα ποδοσφαιρικά λάθη. Λάθη τακτικής, λάθη στην εκτίμηση της φάσης, λάθη στις αποφάσεις, λάθη στη στάση του σώματος, λάθη στη συμπεριφορά (αγωνιστική και μη) και πλήθος ακόμα ειδών λάθους. Λάθη βλέπουμε να γίνονται σε αγώνες 5x5, ανάμεσα σε τύπους που κάνουν την πλάκα τους, σε αγώνες ακαδημιών, σε αγώνες τοπικών, αλλά και στο κορυφαίο επίπεδο. Λάθη που περνούν στο ντούκου και άλλα που στοιχίζουν.
Υπάρχουν σπάνια λάθη, που θα συμβούν μία φορά στο εκατομμύριο. Κι άλλα λάθη που τα έχουμε ξαναδεί. Ακόμα και από τον ίδιο τον «δράστη». Χαμένα πέναλτι, λάθη τερματοφυλάκων, αυτογκόλ, κάρτες αψυχολόγητες, παίκτες τελείως εκτός θέσης, από όλα έχει ο μπαξές.
Έχουμε δει το Ρομπέρτο Μπάτζιο, να στέλνει έξω πέναλτι σε τελικό Μουντιάλ. Πολύ έξω. Έχουμε δει το Ζιντάν να ρίχνει κουτουλιά στο τελευταίο ματς της καριέρας του, για ένα μπινελίκι που έχει ακούσει εκατοντάδες φορές στην καριέρα του. Και θα βλέπουμε λάθη στο ποδόσφαιρο, αιωνίως. Αλλιώς δε θα υπάρχει ποδόσφαιρο.
Λάθος - και μάλιστα χοντρό - έκανε και ο Νάστος. Και είναι χοντρό, γιατί είναι κάτι που το έχει ξανακάνει. Δυστυχώς, είναι μία αδυναμία στον τρόπο που παίζει, που μοιάζει αδύνατο να ξεφορτωθεί. Είμαι βέβαιος ότι ο πρώτος που θα ήθελε να βελτιώνει τέτοια λάθη, είναι ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής. Θα του έκανε καλό, από κάθε άποψη, να εξελίσσεται διαρκώς.
Σίγουρα, είναι δίκαιο στον απολογισμό του ματς, να επισημάνουμε το πρόβλημα. Και προφανώς την ώρα του ματς, νευριάσαμε με το Νάστο, όπως και με το Βαζ στο 1ο γκολ. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, το ζεις με ένταση και σε έχει στην τσίτα. Είναι, επίσης, δίκαιο να επισημάνουμε ότι είναι μία διαχρονική αδυναμία. Προφανώς, το προπονητικό τιμ θα το έχει, επίσης, δει και θα το συμπεριλάβει στην αξιολόγησή του.
Ο Νάστος - κι ο κάθε Νάστος - έκανε λάθος. Ή πιο σωστά έκανε ξανά, το ίδιο λάθος. Λίγο πριν τη λήξη του συμβολαίου του και σε μία χρονιά που πολλοί πιστεύουμε (ανάμεσα τους κι εγώ) ότι έχει παίξει πάνω από τις δυνατότητές του, ήταν κάτι που σίγουρα δε θα ήθελε να συμβεί. Συνέβη όμως. Δίκαια δέχεται κριτική. Πιθανότατα και αυτοκριτική. Δε θα τον αποκεφαλίσουμε, όμως, κιόλας!
Υπάρχει ένα όριο σε όλα. Ναι, σαν οπαδός θα τα «χώσεις» στον παίκτη που «κρέμασε» την ομάδα. Φυσικά και θα τα «πάρεις». Αλλά το ποδόσφαιρο κάποια στιγμή τελειώνει. Πρέπει να καταλαβαίνουμε, πού μπορεί να φτάσει η κριτική. Όταν περνά το (καθόλου λεπτό, κατά τη γνώμη μου) όριο και φτάνει στη χυδαιότητα, την προσβολή και τη δυσφήμιση, τότε χάνει και το όποιο δίκιο της.
Με το Νάστο δεν είμαι «φίλος». Όποιος διαβάζει τις ατομικές κριτικές, που έχω γράψει τώρα δύο χρόνια, αλλά και γενικά τις αναλύσεις, θα έχει δει ότι τον θεωρώ ένα ποδοσφαιριστή που προσφέρει, κυρίως σε επίπεδο ψυχολογίας και ήθους και πολύ λιγότερο αγωνιστικά. Όσο τον έχω παρακολουθήσει, εντός κι εκτός γηπέδου, είναι όντως ένας άνθρωπος με ήθος. Εντός γηπέδου, καθαρά ποδοσφαιρικά, προσωπικά δε με «ψήνει» και πολύ.
Αλλά, μιας και η ομάδα προχωρά, εξελίσσεται και έχει βρει την υγειά της, μήπως να κάνουμε κι εμείς το ίδιο; Να μιλάμε για μπάλα και να κάνουμε σκληρή κριτική ποδοσφαιρική, είναι το ιδανικό. Να χυδαιολογούμε, δεν είναι. Ούτε να κανιβαλίζουμε. Ούτε και να βγάζουμε απωθημένα και κόμπλεξ, κατάλοιπα μίας άλλης εποχής της ομάδας.
Πάμε όλοι λίγο παρακάτω!
Πάμε όλοι λίγο παρακάτω!
