ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete
21/09/2020 - 21:35

ΟΦΗ: Εθισμός στην κριτική ή στη μιζέρια;

Ας μη βαφτίζουμε κριτική, την μόνιμη προδιάθεση για άρνηση, ισοπέδωση και μιζέρια. Υπάρχει διαφορά. Μεγάλη.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Χρίστος Σμπώκος
Πριν λίγες μέρες, στην αναζήτηση - συζήτηση για επιθετικούς που πιθανόν να παίξουν για τον ΟΦΗ, θυμήθηκα τον Γιάννου (υπάρχουν μάρτυρες που δε θέλω να εκθέσω). Αλλά γρήγορα τον απέρριψα σα σενάριο, γιατί «έχει μεγαλύτερο κασέ από αυτά που παίζουμε εμείς». Κι όμως, λίγες μέρες μετά, «έσκασε» η απόκτησή του. Είδα την ενημέρωση, χάρηκα ομολογώ για την προσθήκη αυτή και πήγα παρακάτω. Όταν αργότερα άνοιξα να διαβάσω σχόλια και να πάρω κλίμα, έπεσα πάνω σε μία γκρίνια να την πω, μιζέρια να την πω, σίγουρα πάντως πάνω σε κάτι περισσότερο από «μια πισινή», που σε όλες τις μεταγραφές πρέπει να κρατάμε.

Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με τον Στάρζεον και με τον Λυμπεράκη και νομίζω ότι όποιον και να έφερνε η ομάδα, το ίδιο θα γινόταν. Ίσως να γινόταν εξαίρεση για τον Μέσι. Ίσως όμως, δεν το δένω κόμπο. Προφανώς αυτό σχετίζεται και με τη γενικότερη γκρίνια για την απόδοση και τα αποτελέσματα της ομάδας, κυρίως για τον αποκλεισμό στο Europa. Το ερώτημα είναι όλη αυτή η μιζέρια, τι ακριβώς προσφέρει; Και στην ομάδα, αλλά κυρίως σε εμάς;

Αυτονόητο μεν να το διευκρινίσω: Άλλο μιζέρια κι άλλο κριτική. Δεν τα μπερδεύω. Για παράδειγμα, είναι άλλο πράγμα να πω «κερδίσαμε κατά λάθος τη Λαμία, γιατί κοιμήθηκε ο Θεός». Κι άλλο πράγμα να πω ότι «δεν είμαστε έτοιμοι, έχουμε δουλειά, αλλά ευτυχώς είχαμε ουσία και κερδίσαμε». Αυτογνωσία, ναι, ασφαλώς και χρειάζεται. Ισοπέδωση όμως όχι. Σε τελική ανάλυση, κέρδισε ο ΟΦΗ εκτός έδρας μετά από… αιώνες. Να μην το χαρούμε λίγο; Έχοντας πάντα φυσικά γείωση με την εικόνα της ομάδας.

Ή ας πούμε, τι ακριβώς προσφέρει η απόρριψη πριν καν δούμε ενός ποδοσφαιριστή; «Αποδιαλέγουρα της Ξάνθης ή της Τρίπολης» ο ένας, «φορ χωρίς γκολ ο άλλος», «αν ήταν καλός θα τον άφηνε ελεύθερο η ομάδα του» κι άλλα παρόμοια, δημιουργούν μία ατέρμονη και άνευ ουσίας μιζέρια, που δε μας αφήνει να απολαύσουμε το ποδόσφαιρο.

Φυσικά, να γίνει κριτική. Ας πούμε εγώ έχω απορία, γιατί να μην έρθει νωρίτερα ο Γιάννου, εφόσον ήταν ελεύθερος. Ίσως η πώληση Φιγκεϊρέντο να ανέβασε λίγο το μπάτζετ μας και τώρα μπορέσαμε να φτάσουμε σε συμφωνία, είναι μία πιθανή απάντηση. Αλλά θα τον ήθελα πιο νωρίς. Όπως και τον Στάρζεον, τον Λυμπεράκη ή τον Μεγιάδο. Ακόμα και τον Σολίς. Μπορώ να το επισημάνω, μπορώ να αναλύσω το κόστος που έχει το γεγονός, ότι τώρα μόνο μπαίνουν όλοι αυτοί στην ομάδα, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πάμε και παρακάτω. Σε τελική ανάλυση, αφενός λάθη ή παραλείψεις θα γίνονται πάντα κι αφετέρου, δε ζούμε κάθε περίπτωση, για να ξέρουμε ακριβώς τα δεδομένα της.

Προσωπικά, θεωρώ μεγάλη πρόοδο της ομάδας ότι προσελκύει ποδοσφαιριστές όπως ο Γιάννου, ο Λυμπεράκης κι ο Στάρζεον. Όπως και παίκτες όπως ο Γκαργκαλατζίδης, ο Διαμαντής κι ο Ουές. Για σκεφτείτε το λίγο.

Για όποιον έβλεπε το ελληνικό πρωτάθλημα, πέρα από Γιαννούλη - Τσιμίκα, ποιόν άλλο αριστερό μπακ θα αξιολογούσε ως ενδιαφέρουσα περίπτωση; Ο Κυριακόπουλος της Τρίπολης έφυγε πέρυσι για την Ιταλία. Φέτος αν ξεχώρισε ένας, ήταν ο Λυμπεράκης. Φουλ μπακ, με τσαγανό, ικανότητες, παραστάσεις από Super League, διεθνής με την Ελπίδων στα 21 του. Από πότε έχει να προσελκύσει ο ΟΦΗ τέτοιου τύπου παίκτη; Ο οποίος προφανώς και δεν έρχεται για το συμβόλαιο, αλλά για τη βελτίωση που θεωρεί ότι θα έχει, δουλεύοντας στο ΒΑΚ.

Επίσης για όσους έβλεπαν ελληνικό πρωτάθλημα, στην Ξάνθη του 1ου γύρου (γιατί στο 2ο γύρο με το θέμα της πολυϊδιοκτησίας, δεν υπήρχε ομάδα - Ξάνθη) αν ξεχώρισε ένας ποδοσφαιριστής ποιος ήταν αυτός; Ο Στάρζεον είναι σε καλή ηλικία, έκανε τη διαφορά, ήταν ανταγωνιστής του Σεμέντο για MVP του 1ου γύρου και έδειξε εξαιρετικά δείγματα. Ο ΟΦΗ μπόρεσε και τον έπεισε να έρθει και να τον αγοράσει, με την αξία του στην αγορά τα προηγούμενα χρόνια, να μην είναι αμελητέα. Από πότε μπορούσε ο ΟΦΗ να «διαλέγει» παίκτες από τις ομάδες της Super League της δεύτερης ταχύτητας;

Για όσους βλέπουν χρόνια ελληνικό πρωτάθλημα τέλος, ο Γιάννου είναι γνωστός. Με καλό ξεπέταγμα στην Καλαμαριά, αλλά λίγες ευκαιρίες στον ΠΑΟΚ, με εξαιρετικές χρονιές στον Πανιώνιο και peak τη σαιζόν του στην Τρίπολη, που έφερε πρόταση 2,5 εκατ. από την Κίνα. Ένας ποδοσφαιριστής διεθνής με την Εθνική Αυστραλίας και Ελλάδας ανδρών και με τις μικρές Εθνικές στην Ελλάδα, έμπειρος, αλλά όχι πολύ μεγάλος, με ποιότητα και χαρακτηριστικά που λείπουν από τον ΟΦΗ (κεφαλιά, κινητικότητα, δημιουργία και εκτέλεση). Τα τελευταία 3 χρόνια έπαιξε στην Κύπρο όπου «δε σκόραρε» σύμφωνα με την μόνιμα αρνητική προσέγγιση. Πρακτικά βέβαια, όταν ένας επιθετικός παίζει ως φουνταριστός, όπως συνέβη με τον Γιάννου σε Πανιώνιο και Τρίπολη, θα βάλει πιο εύκολα γκολ. Όταν παίζει περιφερειακά με βασικό ρόλο να φτιάχνει χώρους και φάσεις για το φορ περιοχής (όπως στην ΑΕΚ) λογικό να σκοράρει λιγότερο, αλλά να πασάρει περισσότερο. Κι ο Γιάννου έβγαζε ασσίστ αυτή την 3ετία. Πόσο καιρό είχε ο ΟΦΗ να προσεγγίσει ένα ποδοσφαιριστή του δικού του κασέ και με το δικό του βιογραφικό;

Δεν είναι προτιμότερο να δούμε ψύχραιμα και ποδοσφαιρικά την κατάσταση; Γιατί να πηγαίνουμε διαρκώς στη λογική «ένοχος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου»;

Εννοείται πως μέσα στο γήπεδο θα φανούν όλα. Κι εννοείται πως μπορεί να βγουν ή και να μη βγουν οι μεταγραφές. Ασφαλώς και υπάρχουν και αρνητικά και «ατέλειες» σε κάθε περίπτωση. Αλλά γιατί έχουμε εμμονή με αυτές μόνο; Και γιατί αγαπάμε να πιστεύουμε πως κριτική κάνει μόνο όποιος φωνάζει, κράζει, γράφει ή λέει βαριές εκφράσεις και ενίοτε λαϊκίζει; Το ύφος, το timing, τα επιχειρήματα μιας κριτικής άποψης είναι που κάνουν τη διαφορά. Κι όταν γίνεται από συνήθεια ή από εθισμό στη μιζέρια, συνήθως δε κάνει και καλό. Πρώτα από όλα στον ίδιο τον κριτή, που βυθίζεται στον αρνητισμό, χάνοντας τα μικρά ή μεγαλύτερα θετικά της μεγάλης εικόνας.

Αλάνθαστοι και τέλειοι δεν υπάρχουν. Αστοχίες πάντα θα βλέπουμε και λόγους να κάνουμε κριτική, μόνιμα θα βρίσκουμε. Τη διαφορά την κάνει ο τρόπος και η προδιάθεση.

Υ.Γ: Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την τελευταία μου απόπειρα να εξηγήσω τον τρόπο σκέψης, το δικό μου τουλάχιστον, για το θέμα «κριτική». Από εκεί και πέρα, όπως το καταλαβαίνει ο καθένας. Δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουμε την ίδια κασέτα κάθε τρεις και λίγο.

Oficrete