Μια παράμετρος που αξίζει να συζητηθεί και να προβληματίσει, είναι μια αίσθηση «βολέματος» που βγάζει η ομάδα τους τελευταίους μήνες. Αυτό το «και να μην κερδίσουμε δεν τρέχει τίποτα».
Η αλήθεια είναι πως, σωστά, η φιλοσοφία της ομάδας δε βάζει πίεση στους παίκτες. Αντιθέτως, τους προστατεύει, τους ενθαρρύνει να ρισκάρουν, δεν τιμωρεί το λάθος και γενικά τους παρέχει μια αίσθηση ασφάλειας, πως ό,τι κι αν συμβεί, η ζωή συνεχίζεται και οι διαδικασίες δεν αλλάζουν.
Παράλληλα, φροντίζει ως εργοδότης, με τις παροχές, τις υπηρεσίες, την αξιοπιστία και την επιβράβευση (πχ, επεκτάσεις συμβολαίων) που τους προσφέρει, να είναι ο ιδανικός. Σίγουρα, ο ιδανικότερος εργοδότης στην Ελλάδα.
Όλα αυτά που περιγράφω, δημιουργούν το ιδανικό, κατά τη γνώμη μου, ποδοσφαιρικό περιβάλλον, για να δουλέψει κάποιος. Και σαν φίλος της ομάδας, αλλά και του ποδοσφαίρου, καμαρώνω γι’ αυτό.
Αλλά, για να προοδεύσει και να εξελιχθεί, θα πρέπει να το δει κι ο ποδοσφαιριστής ως κίνητρο και ως μεγάλη τύχη (ειδικά στη σημερινή Ελλάδα και συγκυρία). Όχι ως ένα ωραίο περιβάλλον, να αράξει και να απολαμβάνει όσα παρέχονται. Μπορεί όντως η συνέχεια να μην επηρεάζεται από τις νίκες, όμως κι αυτές βοηθούν. Κυρίως βοηθά όμως, η ενεργή διεκδίκησή τους και η καθημερινή προσπάθεια για το κάτι παραπάνω.
Δε ξέρω αν κάποιο ηλεκτροσόκ ή κάτι άλλο βοηθήσει να το δουν έτσι, όλοι στο ρόστερ, αλλά πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να ανάψουν ξανά λίγο τα αίματα και να γυαλίζει ξανά το μάτι από φιλοδοξία.
