Το ματς με τη Λαμία, με τη σημασία και τη βαρύτητα που είχε, δίνει την ευκαιρία να βγάλουμε διάφορα συμπεράσματα, να αξιολογήσουμε μία σειρά από πράγματα και γενικά να συζητήσουμε παραγωγικά για την πρόοδο του ΟΦΗ.
Στην ανάλυση, μετά το ματς, έκανα μία σύγκριση ανάμεσα στην εικόνα και τον τρόπο που έπαιξε ο ΟΦΗ στον «τελικό» με τη Λαμία και στους «τελικούς» με τον Πλατανιά. Ήταν εμφανέστατο σε όλους μας, ότι πέρυσι δεν αγωνίστηκε σωστά, έμοιαζε να μην είχε προετοιμαστεί, κυρίως πνευματικά, όπως έπρεπε και τελικά ήταν μάλλον τυχερός. Αντιθέτως, φέτος, παρουσιάστηκε ακριβώς όπως απαιτούσαν οι συνθήκες του παιχνιδιού.
Η διαφορά των δύο «τελικών», ουσιαστικά είναι ότι πέρυσι η επιτυχία ήρθε μάλλον … μεταφυσικά, ενώ τώρα η επιτυχία ήρθε με πλάνο και μεθοδικότητα. Είναι προφανές νομίζω, ότι αυτό είναι πρόοδος.
Πέρα από τη γενική εικόνα όμως, έχει ενδιαφέρον να δούμε και τα πρόσωπα. Πώς βελτιώθηκε ο ΟΦΗ σε αυτούς τους 9 μήνες; Τι άλλαξε ως προς τους πρωταγωνιστές;
Ο ΟΦΗ πέρυσι στα ματς με τον Πλατανιά, αγωνίστηκε με Σωτηρίου, Μπράουν, Κοροβέση, Παπάζογλου, Γιαννούλη (Νάστο), Μεγιάδο, Σακόρ, Νέιρα, Βαζ, Φερέιρα, Σασί και αλλαγές Γιακουμάκη, Ναμπί, Ντίνα. Στο σύνολο 15 παίκτες, που ήταν ο κορμός της ομάδας το 2ο γύρο.
Με τη Λαμία, ο ΟΦΗ έπαιξε με Σωτηρίου, Μαρινάκη, Κοροβέση, Κουτρουμπή, Γιαννούλη, Μεγιάδο, Νέιρα, Ναμπί, Σεμέντο, Τσιλιανίδη, Φιγκεϊρέντο και αλλαγές Μπράουν, Μάνο και Στάικο. Συνολικά 14 παίκτες, που με 2-3 ακόμα, ήταν ο κορμός της ομάδας όλη τη χρονιά.
Όπως μπορεί να δει κανείς, οι αλλαγές είναι αρκετές, αλλά όχι και ριζικές. Σωτηρίου, Κοροβέσης, Γιαννούλης, Μεγιάδο, Νέιρα, Ναμπί συνεχίζουν και μάλιστα με βασικότατους ρόλους, ενώ και οι Μπράουν, Σακόρ, Βαζ είναι ακόμα στην ομάδα, με αρκετό χρόνο συμμετοχής. Πρακτικά, 9 ποδοσφαιριστές συνεχίζουν να είναι στον κορμό της ομάδας.
Οι νέοι, του φετινού κορμού είναι οι Μαρινάκης, Κουτρουμπής, Σεμέντο, Τσιλιανίδης, Φιγκεϊρέδο, Μάνος και Στάικος. Κυρίως οι 5 πρώτοι βέβαια, που ήταν πιο καταλυτικοί στην πορεία της ομάδας.
Οι ομάδες χτίζονται βήμα - βήμα
Το καλοκαίρι ήταν πολλές οι «φωνές», που έλεγαν ότι πρέπει να φύγει όλη η ομάδα και να έρθουν 20 καινούριοι παίκτες. Είχα γράψει και τότε ότι για τα ελληνικά δεδομένα, η ομάδα του Βέρα, των τελευταίων 10 περίπου αγωνιστικών, ήταν μία ομάδα που το επίπεδό της ήταν για το πρώτο μισό του βαθμολογικού πίνακα. Ο ΟΦΗ δεν παρασύρθηκε, κράτησε τον κορμό αυτό (ανανέωσε Γιαννούλη, Νέιρα, Μεγιάδο, Σωτηρίου, Κοροβέση) και έψαξε προσθήκες που θα τον ανέβαζαν επίπεδο, χωρίς ανοίγματα οικονομικά.
Ξεκίνησε τις προσθήκες από την μεσοεπιθετική του γραμμή. Κι όχι τυχαία. Ήταν απολύτως συνεπής στη «διακήρυξή» του για επιθετικό και δημιουργικό ποδόσφαιρο, κυριαρχίας. Επιπλέον, με βάση την ποδοσφαιρική λογική και μεθοδολογία, οι άνθρωποί του γνώριζαν πώς είναι πολύ πιο πολύπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία η εμπέδωση της επιθυμητής επιθετικής λειτουργίας της ομάδας, σε σχέση με το αμυντικό κομμάτι. Έτσι, από πολύ νωρίς προστέθηκαν Σεμέντο, Τσιλιανίδης και Μάνος, οι οποίοι ήταν διαθέσιμοι από την αρχή της προετοιμασίας. Στην πορεία προστέθηκε και ο Φιγκεϊρέντο, που αποτελεί το πρώτο success story του τμήματος scouting, που μπήκε ουσιαστικά στην ομάδα από την 3η αγωνιστική.
Εκεί που καθυστέρησαν, ήταν στην άμυνα. Πέρα από την σχετικά γρήγορη επιλογή Μαρινάκη (και Ουές, όπως μάθαμε αργότερα), οι κινήσεις στην άμυνα άργησαν. Αποδείχθηκε ότι το πλήρες πακέτο στόπερ, έτσι όπως η ομάδα τον ήθελε και εντός μπάτζετ, ήταν πολύ δύσκολο σενάριο. Κάτι τα απαιτητικά μας γούστα, κάτι η δυστοκία στο να κλείσουν συμφωνίες, κατέληξε τελικά ο ΟΦΗ σε μία προφανή επιλογή, όπως ο Κουτρουμπής, που είχε από το Γενάρη στα πόδια του και πρόσφερε μάλλον μέρος του πακέτου.
Στο κέντρο υπήρχε πληρότητα, οπότε πρόσθεσε μόνο μία επένδυση, ως εναλλακτική λύση (Στάικος), επενδύοντας στο Σακόρ και στον ήδη δομημένο κορμό. Το ίδιο έγινε και στο τέρμα, όπου επένδυσε σε ένα τερματοφύλακα με βασικό προσόν το παιχνίδι του με τα πόδια (Γουάλι), όπως ταιριάζει στο πλάνο, έχοντας πάντα την ασφάλεια του Σωτηρίου.
Το Γενάρη οι προσθήκες ήταν λίγες και μάλλον συμπληρωματικές με το Βίκτορ να θεωρείται έτοιμη λύση για τον άξονα, που είχε πολλές απώλειες και θα αξιολογηθεί ως το καλοκαίρι και την επένδυση με το Βαφέα.
Όλη αυτή η αναδρομή στο παρελθόν, έχει σαν στόχο να δείξει ότι το χτίσιμο απαιτεί χρόνο και σταδιακές προσθήκες. Δε με ενδιαφέρει να πω ότι έγιναν οι ιδανικές προσθήκες, ούτε ότι ήρθαν οι ιδανικοί ποδοσφαιριστές. Αυτό που θεωρώ σημαντικό να αναδειχθεί, είναι ότι ο ΟΦΗ προχωρά με προσήλωση στο πλάνο του, επιδιώκει να ανέβει επίπεδο σταθερά κι όχι πηδώντας στάδια, ενώ δεν προχωρά σε καμία οικονομική υπερβολή, που θα τον βγάλει από το δρόμο του προς την αυτάρκεια.
Η φετινή πρόοδος του ΟΦΗ, δε στηρίζεται τόσο σε μεταγραφικές προσθήκες και μαγικές λύσεις. Στηρίζεται κυρίως στον τρόπο δουλειάς του και στην καθημερινή προσπάθεια, που τον κάνει να βελτιώνεται συνολικά (παλιοί και νέοι παίκτες, πιτσιρικάδες και πιο έμπειροι, προπονητές, αλλά και στελέχη).
Ο δρόμος που έχει επιλέξει η ομάδα, σίγουρα δεν είναι ο πιο γρήγορος. Σίγουρα επίσης, δεν είναι και ο πιο εμπορικός. Είναι όμως σίγουρα, ο πιο λογικός (ποδοσφαιρικά και επιχειρηματικά) και ο πιο ασφαλής. Πιθανόν να μην οδηγεί τόσο σε μεγαλειώδεις επιτυχίες και τρόπαια.
Οδηγεί όμως σε αυτάρκεια και σε ένα «αυτόματο πιλότο», που μπορεί να προσφέρει και τέτοιες επιτυχίες, χωρίς να κινδυνεύει κάθε καλοκαίρι να έρθει η κατάρρευση. Κι αυτό, είναι το σημαντικότερο.
Οδηγεί όμως σε αυτάρκεια και σε ένα «αυτόματο πιλότο», που μπορεί να προσφέρει και τέτοιες επιτυχίες, χωρίς να κινδυνεύει κάθε καλοκαίρι να έρθει η κατάρρευση. Κι αυτό, είναι το σημαντικότερο.
