Κάπου το Φεβρουάριο, λίγο πριν το ματς με την ΑΕΚ, έγραφα για την ανάγκη να δούμε ΟΦΗ εσωτερικού και ΟΦΗ εξωτερικού.
Ένα δηλαδή πλάνο για τα εντός - αλλά και τη Ριζούπολη - όπου θα παρουσιάζαμε μία ομάδα που θα παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Από τότε, με Λαμία, ΑΕΛ και Λεβαδειακό αυτό το πλάνο το είδαμε. Δεν ήρθαν όμως οι νίκες που θέλαμε. Κι ένα δεύτερο πλάνο για τα εκτός έδρας ματς, πλην Απόλλωνα (ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Άρης, ΠΑΟ, Ατρόμητος). Σε αυτά φανταζόμουν ότι θα βλέπαμε ένα πιο κλειστό, σκληρό και κυνικό ΟΦΗ να ψάχνει γκολ με λίγες επιθέσεις στην κόντρα. Με ΑΕΚ και Ολυμπιακό δεν το είδαμε αυτό. Είδαμε την ομάδα να μην αλλάζει το πλάνο της και να συνεχίζει να προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας.
Στο ματς όμως με τον Άρη, ήταν η πρώτη φορά που η ομάδα δοκίμασε αυτή την πιο σκληρή και κυνική εκδοχή. Μπορεί να έφταιγαν οι πολλές απουσίες, μπορεί να οφείλεται στο ότι πια είμαστε με την πλάτη στον τοίχο, μπορεί ακόμα και να άλλαξε ελαφρώς άποψη ο προπονητής. Δικαίωμά του είναι.
Η νέα αυτή εκδοχή λοιπόν πήγε στο 1ο ημίχρονο πολύ καλά. Ο ΟΦΗ ήταν σωστά στημένος, είχε αρχή, μέση και τέλος σαν ομάδα, ήταν μυαλωμένος, αλλά και ψυχωμένος. Απέναντί μας είχαμε ένα ποιοτικά καλύτερο αντίπαλο, σε περίοδο φόρμας. Με καλή ψυχολογία και αυτοπεποίθηση. Αλλά τον αντιμετωπίσαμε όπως έπρεπε.
- Τον πιέσαμε ενεργητικά και επιθετικά στο μισό του γηπέδου. Δε βγήκαμε πολύ ψηλά κι έτσι αποφύγαμε να εκτεθούμε, κρύβοντας καλά το πρόβλημά μας στο transition.
- Επιστρατεύσαμε ταχύτητα, ανακατεύοντας την αργή 4άδα της άμυνάς του.
- Δε χαρίσαμε κανένα κόρνερ, αντιθέτως κερδίσαμε 5, απειλώντας σε 1-2 περιπτώσεις.
- Δε χαρίσαμε φτηνά φάουλ πέριξ της περιοχής. Το φάουλ από όπου ήρθε το πέναλτι δεν ήταν καν φάουλ.
- Δεν κάναμε αβίαστα λάθη στον άξονα, στο κλασσικό μας πρόβλημα μεταξύ περιοχής και κέντρου.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να πάμε με 0-1 στα αποδυτήρια, με μία αίσθηση ότι μπορούμε να πάρουμε βαθμούς ή έστω βαθμό και με την αυτοπεποίθηση που δίνει και το χαμένο πέναλτι του αντιπάλου, αλλά και ο εκνευρισμός του.
Στο δεύτερο ημίχρονο όμως εμφανίστηκε ο ΟΦΗ του πρώτου γύρου. Ο ΟΦΗ που δεν έχει χαρακτήρα και μυαλό. Ο ΟΦΗ που κάνει «πίσω βήματα» και δίνει διαρκώς μέτρα στον αντίπαλο. Πρακτικά, κάναμε ακριβώς τα αντίθετα από ό,τι στο 1ο ημίχρονο:
- Δεν πιέσαμε επιθετικά, αλλά μείναμε παθητικοί να χάνουμε διαρκώς μέτρα μέσα στο γήπεδο.
- Δεν ενοχλήσαμε καθόλου την αντίπαλη άμυνα, πέρα από το χαμένο τετ - α - τετ του Φερέιρα (αποτέλεσμα να τρώμε γκολ στη ροή του ματς από σουτ του αντίπαλου στόπερ, στο όριο της περιοχής μας).
- Αρχίσαμε να χαρίζουμε συνέχεια στημένες φάσεις, που έβαζαν διαρκώς τον Άρη στα καρέ μας. Οι περισσότερες από αυτές δε, ήταν εντελώς αχρείαστες και χαζές επιλογές μας.
- Κάναμε πολλά λάθη στις μεταβιβάσεις μας στον άξονα, χάνοντας διαρκώς την μπάλα. Έτσι, σταματήσαμε να καλύπτουμε και την αδυναμία μας στο transition και φυσικά δεν παίρναμε ανάσα, με αποτέλεσμα να κουραζόμαστε και περισσότερο, σωματικά και πνευματικά.
Μπορώ να βρω πολλούς λόγους που δεν πήγαμε στο 2ο ημίχρονο εξίσου καλά με το 1ο. Οι απουσίες στοίχισαν σε ποιότητα, ειδικά επειδή μας έλειπαν παίκτες του άξονα και καλοί χειριστές της μπάλας. Όσοι τους αντικατέστησαν είχαν καιρό να παίξουν και τους έλειπε ο ρυθμός. Ο αντίπαλος ανέβασε πολύ την πίεσή του και χάθηκε ο έλεγχος.
Αλλά σου μένει η πίκρα ότι για ένα ημίχρονο έδειξες ότι μπορείς. Και έχασες έστω τον πόντο στο 89. Πάντα πονάει περισσότερο όταν φτάνεις ως εκεί.
Δυστυχώς όμως, εμφανίστηκε ξανά το μόνιμο πρόβλημα του ελλείμματος χαρακτήρα. Πέρα από την ποιότητα, που το Γενάρη βελτιώθηκε μεν, αλλά συνεχίζει να έχει ελλείψεις, δεν υπάρχει και η απαιτούμενη προσωπικότητα στα δύσκολα. Είναι κάτι που από την αρχή της σαιζόν το ζούμε.
Το οξύμωρο είναι ότι ο ίδιος ο Βέρα, που ξεκινά με εξαιρετικό στήσιμο και καλά διαβασμένος το ματς, βάζει και αυτός το χέρι του σε αυτή την υπερβολική οπισθοχώρηση, με την αλλαγή του Παπάζογλου. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να βγει ο Κυριακίδης, ούτε και πώς μπορεί ένα δίδυμο τύπου Παπάζογλου - Νάστου να αντιμετωπίσει την ταχύτητα και την ποιότητα των μεσοεπιθετικών του Άρη. Το ίδιο ισχύει και για την αλλαγή του Αργυρόπουλου.
Καταλαβαίνω ότι δεν είχε και πολλές επιλογές. Αλλά συνεχίζω να μην μπορώ να καταλάβω γιατί βλέποντας την ομάδα να έχει λιγοψυχήσει και να γυρνάει ενστικτωδώς σε ταμπούρι από νωρίς (ξέρω, πώς δεν ήταν αυτή η οδηγία του στο ημίχρονο), δεν πέρασε με τις αλλαγές του μήνυμα προσήλωσης στο αρχικό πλάνο, αλλά έριξε νερό στο μύλο της οπισθοχώρησης.
Όπως και να έχει, το ματς χάθηκε. Μπροστά μας έχουμε τελικό με τον ΠΑΣ. Λογικά, θα ξαναδούμε τον ΟΦΗ εσωτερικού και ελπίζουμε να είναι τόσο αποτελεσματικός όσο με το Λεβαδειακό.
Υ.Γ: Το κλασσικό υστερόγραφο με την ακτινογραφία της ομάδας:
Σωτηρίου: Μεσοβδόμαδα έγραφα ότι το ματς αυτό αποτελεί το πρώτο crash test μετά από 3 ματς χωρίς μεγάλη πίεση. Το πέρασε και μάλιστα με καλό βαθμό. Περαστικά του (και περαστικά σε όσους άρρωστους μίλησαν για «ψεύτικο τραυματισμό») και ελπίζω να είναι κανονικά στη θέση του το Σάββατο.
Μπράουν: Μέτριος έως κακός όσο περνούσε η ώρα. Δεν έκανε χοντρό λάθος, αλλά είχε αρκετά θέματα στις τοποθετήσεις του, δεν πήρε πρωτοβουλίες, δεν έβγαλε τα ηγετικά χαρακτηριστικά που άλλες φορές είχε βγάλει, δεν έτρωγε σίδερα…
Γιαννούλης: Ουσιαστικός και σοβαρός, αλλά πιο αθόρυβος και με λιγότερες πρωτοβουλίες. Πιθανόν η πολλή μεγάλη πίεση να τον κούρασε, σε σχέση με τα προηγούμενα 3 ματς που δεν ήταν τόσο επιθετικός ο αντίπαλος.
Ποτουρίδης: Όσο περνούσε η ώρα, έχανε τον έλεγχο, τη συγκέντρωση και τις τοποθετήσεις του. Πολλά διωξίματα όπως - όπως, αρκετός εκνευρισμός και ένα πέναλτι εντελώς αχρείαστο που δεν το είδε ο διαιτητής.
Μιχόγεβιτς: Ο καλύτερος της 4άδας της άμυνας. Όμως δεν έχει ηγετικά χαρακτηριστικά να παρασύρει τους υπόλοιπους. Αντιθέτως, όσο έπεφτε η ομάδα, τόσο πνιγόταν κι εκείνος σε μια κουταλιά νερό.
Νάστος: Στο πρώτο ημίχρονο κρατά τη θέση του, ψάχνει να κάνει κι ένα πολύ δύσκολο γκολ από το κέντρο, αλλά κάνει κι ένα ανόητο πέναλτι. Στο δεύτερο ημίχρονο έχασε τελείως τον προσανατολισμό του. Δεν μπόρεσε να κρατήσει τη μπάλα. Γύρισε πολύ πίσω, ενώ από όταν μπήκε ο Παπάζογλου είχαν σοβαρό θέμα συνεργασίας και «κουτουλούσαν» σε κάποιες φάσεις (πχ στη φάση του 1ου γκολ του Άρη).
Κυριακίδης: Τρέχει, καλύπτει χώρους και παίζει καθοριστικό ρόλο στην ισορροπία της ομάδας στο 1ο ημίχρονο. Απορώ γιατί βγήκε. Γλυτώνει βέβαια μία 2η κίτρινη λίγο πριν την αλλαγή του, αλλά θεωρώ ότι έχει το μυαλό να το προσέξει.
Βαζ: Σε νέο ρόλο, ως 10άρι. Πήγε καλά στο 1ο ημίχρονο και επιτέλους σκόραρε. Κράτησε μπάλα και έβγαλε συνεργασίες. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως είδαμε ένα τελείως κόντρα πρόσωπο. Νομίζω ότι έπρεπε να βγει πολύ νωρίτερα, καθώς τα λάθη του ήταν μόνιμη πηγή κινδύνων.
Κουτσιανικούλης: Στο πρώτο ημίχρονο είναι σωστός τακτικά, βοηθά πίσω και μπροστά, βγάζει την ασίστ στο γκολ και γενικά πήγε καλά. Στο δεύτερο ημίχρονο χάθηκε. Άρχισε να χάνει μαρκαρίσματα και άφησε ημιτελείς όλες τις προσπάθειές του. Ίσως κι αυτός έπρεπε να βγει, όπως ο Βαζ, αν και πρακτικά είχαμε μόνο 2 αλλαγές διαθέσιμες και περισσότερους υποψηφίους.
Φερέιρα: Στο πρώτο ημίχρονο κάνει πολύ καλό παιχνίδι και ανακατεύει την άμυνα του Άρη πολύ. Όπως σε όλα τα ματς, μετά το 60’ πέφτει η απόδοσή του. Αυτό θα διορθωθεί από τη νέα σαιζόν και με μία κανονική προετοιμασία. Ως τότε πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Πρέπει να δουλέψει την τακτική του προσήλωση και τα τελειώματά του για να γίνει ακόμα πιο σημαντικός για την ομάδα.
Σασί: Το πάλεψε. Μάρκαρε, κράτησε μπάλα κι έψαξε τις φάσεις, χωρίς να τις βρει πάντως. Κουράστηκε κι εκείνος (είχε να παίξει μήνες) και θα μπορούσε κι αυτός να βγει αλλαγή να φρεσκαριστεί η ομάδα, αλλά δεν είχαμε διαθέσιμες τόσες αλλαγές.
Στρέζος: Μπήκε κρύος να αντικαταστήσει τον καλύτερο παίκτη του γηπέδου. Βγάζει ό,τι μπορούσε να βγει. Και τρώει τρία γκολ που κατά την ταπεινή μου άποψη δεν έβγαιναν. Με τη μπάλα που καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον... Προφανώς, ως αποδιοπομπαίος τράγος, θα τα ακούσει από όσους τον έχουν στο μικροσκόπιο. Πρέπει η ομάδα να βρει τρόπο να τον κρατήσει ψυχολογικά, καθώς ο Σωτηρίου μπορεί και να μην είναι διαθέσιμος σε όλα τα επόμενα ματς.
Παπάζογλου: Είναι αργός και βαρύς και η θέση που μπήκε να παίξει τον εξέθεσε. Το δίδυμο με το Νάστο έκανε ακόμα πιο έντονο το πρόβλημα. Το αποτέλεσμα ήταν να κάνει διαρκώς λάθη, να δίνει φάουλ στον αντίπαλο και γενικά να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του παιχνιδιού.
Αργυρόπουλος: Έπαιξε λίγο, δε φάνηκε καθόλου. Ίσως είχε περισσότερο νόημα μία αλλαγή να φρεσκαριστεί η μεσαία γραμμή.
Υ.Γ 2: Από το απόγευμα της Κυριακής γέμισε πάλι το διαδίκτυο με σχόλια για στησίματα. Από «γνώστες» που γράφουν ό,τι τους έρθει στο κεφάλι, γεμίζουν δηλητήριο την ατμόσφαιρα και προκαλούν προβλήματα, προφανώς χωρίς καμία απόδειξη, αλλά με βάση φήμες, ράδιο αρβύλες και εικασίες.
Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος του ΟΦΗ έχει δηλητηριαστεί ζώντας με λαμόγια για χρόνια, αλλά μήπως το έχουμε λίγο ξεφτιλίσει το θέμα; Ματς που κρίθηκε με εκτελέσεις φάουλ στο 89' και το 94' είναι… Αλλά εδώ γράφτηκε για ψεύτικο τραυματισμό του Σωτηρίου, που το «ντουκ» στο δοκάρι ακούστηκε στην τηλεοπτική μετάδοση και πήγε στο νοσοκομείο.
Το αποκορύφωμα δε είναι να μιλάει για βρώμα ο πρώην πρόεδρος, που εξαιτίας του τρέχουμε σε επιτροπές εφέσεων και αμαυρώνεται το όνομα της ομάδας και η νέα της διοίκηση.
Πόσο βαριά είμαστε άρρωστοι και πόσα κατάλοιπα έχουμε ακόμα να αποβάλλουμε για να συνέλθουμε από το δηλητήριο ετών, άραγε;
