Πριν το ματς έγραφα ότι για να πάρεις τη νίκη σε ματς όπως αυτά, θες δύναμη, τσαμπουκά και μυαλό.
Και αποδείχθηκε ότι έτσι ακριβώς ήταν.
Σε γενικές γραμμές, η ομάδα παρουσιάστηκε βελτιωμένη. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η επάνοδος του Μεγιάδο. Το έχω ξαναγράψει ότι με αυτόν μέσα ανεβαίνει όλη η ομάδα και ειδικά ο Νάστος και το κέντρο της άμυνας. Προφανώς, δε μαγέψαμε με το ποδόσφαιρό μας, αλλά τακτικά ήμασταν όπως έπρεπε. Κρατήσαμε μπάλα, φέραμε το ματς μακριά από την περιοχή μας και επιτέλους εκμεταλλευτήκαμε στημένη φάση (πολύ έξυπνη επιλογή Ποτουρίδη που επέλεξε να πλασάρει, ενώ όλοι περίμεναν δυνατό σουτ). Γενικά, έως και το τελευταίο τέταρτο, ήμασταν καλά.
Ήταν όλα καλά; Όχι! Σε ένα ακόμα ματς, η αμυντική μας εικόνα στα στημένα του ΠΑΣ ήταν κακή και κάθε κόρνερ και φάουλ μας άγχωνε πολύ. Όπως περιμέναμε δηλαδή, αφού είναι ομάδα με ύψος και κομπίνες δουλεμένες. Ίσως αν ξεκινούσε η ομάδα με 3 πίσω και χωρίς Πλατέλλα, να ήμασταν πιο καλοί εκεί, αλλά αυτά είναι υποθέσεις. Η επιλογή του Παπαδόπουλου να πάει με 4 πίσω, όταν είδε Κριζμάν και Μυστακίδη εκτός, ήταν η λογικότερη. Και του βγήκε.
Τι έγινε λοιπόν και χάθηκε η νίκη; Τα πράγματα είναι απλά. Η ομάδα ενστικτωδώς και κόντρα στα όσα φώναζε ο πάγκος γύρισε πίσω. Είναι θέμα νοοτροπίας καθαρά και προσωπικότητας, όπως λέγαμε και μετά τον Άρη. Το ίδιο έγινε και στη Λαμία και στη Λάρισα. Κυρίως στη Λαμία χωρίς κανένα λόγο και χωρίς την τεράστια πίεση. Από ότι είδα, ο Ποτουρίδης το παραδέχτηκε ξεκάθαρα (και παραστατικά) στις δηλώσεις του.
Άκουσα αρκετούς μετά το ματς να κράζουν τον προπονητή, για την επιλογή να βάλει 3ο στόπερ και να βγάλει το Σασί. Κατά τη γνώμη μου, η αλλαγή αυτή ήταν αυτονόητη. Ο ΠΑΣ είχε φορτώσει με 3 κλασσικά φορ την περιοχή και τα στημένα όλο και δυσκόλευαν. Σωστά επιλέγει να δώσει ύψος και να προσθέσει παίκτη. Αν δεν το έκανε θα ήταν το παράξενο! Και βγάζει τον Σασί, ο οποίος όσο περνούσε το ματς πρόσφερε λιγότερο ανασταλτικά. Θα μπορούσε να βγάλει ίσως Πλατέλλα, αλλά τον αφήνει λόγω ταχύτητας. Και τον Κυριακίδη λόγω αμυντικής συνέπειας.
Ως το 77 τα πράγματα είναι στα μέτρα μας, πάντα με εξαίρεση τις στατικές φάσεις, οπότε και γίνεται η φάση - κλειδί για την αλλαγή της εικόνας του ματς. Ενώ ο ΠΑΣ άναρχα βγαίνει μπροστά και βρίσκουμε χώρους να απειλήσουμε, χάνει ο Πλατέλλας μια καλή ευκαιρία και λες και πιάνει και τους 11 κρίση πανικού. Κόντρα στις φωνές του πάγκου κλεινόμαστε μέσα στην περιοχή, δίνοντας μέτρα στον ΠΑΣ, σε ένα αψυχολόγητο ταμπούρι.
Σε όλο αυτό δε βοηθάει και η αλλαγή του Μεγιάδο, του κορυφαίου παίκτη του γηπέδου και του παίκτη που έδινε και ψυχή και τακτικό προσανατολισμό στην ομάδα. Αν δεν γινόταν αλλιώς πάσο. Αν είχε σκάσει. Αν υπήρχε περιθώριο όμως να μείνει και να πάει σε πιο επιλεκτικά τρεξίματα, έπρεπε να μείνει μέσα.
Πρακτικά, ήμασταν θεατές στο ίδιο έργο. Με τη Λαμία ισοφαριστήκαμε στο 86. Στη Λάρισα γλυτώσαμε. Με τον Ολυμπιακό επίσης. Με Άρη όμως όχι και μάλιστα με hardcore κάζο.
Σήμερα μόνοι μας μπήκαμε για 15 λεπτά μέσα στο τέρμα μας και τελικά το φάγαμε (αναστήσαμε και τον Κλάους).
Το παράξενο είναι ότι μετά το 1-1 δείξαμε ότι μπορούμε να καταπιούμε τη μπάλα και να ελέγξουμε το ματς. Ότι δεν κάναμε με τον Άρη και σε αρκετά ακόμα ματς. Γιατί να μην το κάνουμε αυτό από το 77 και μετά;
Θα μας μείνει η απορία!
Πέρα από το πασιφανές θέμα νοοτροπίας και προσωπικότητας, που μπορείς να καταλογίσεις στους παίκτες, υπάρχει και ευθύνη του προπονητή. Κόντρα όμως στην γενική κατακραυγή για τις αλλαγές και την τακτική, εγώ βρίσκω αλλού την ευθύνη του. Δεν έχει καταφέρει να βοηθήσει, να εμπνεύσει, να εξηγήσει, να πείσει ή τέλος πάντων να κάνει ότι χρειάζεται για να αλλάξει η νοοτροπία αυτή και να ελέγξουν τη φοβία των ποδοσφαιριστών, αυτή που μας έχει στοιχίσει πολύτιμους βαθμούς. Προφανώς δεν είναι απλό, αλλά δε γίνεται να προχωρήσουμε και αλλιώς.
Για να μην κλείσω αρνητικά το κείμενο, λέω στον επίλογο να μαζέψω τα θετικά. Πρώτον, δείξαμε σημάδια βελτίωσης. Έχουμε ψωμί ακόμα, αλλά κάτι κινήθηκε... Δεύτερον, πήραμε βαθμό στην έδρα ανταγωνιστή μας και είμαστε κοντά με το γκρουπ των ομάδων που θα παλέψουμε. Τρίτον, πιάσαμε Δεκέμβρη, άρα πλησιάζει ο Γενάρης!
Ως προς την ατομική επίδοση των παικτών, πέρα από τον Μεγιάδο που έκανε τη διάφορα, για ακόμα ένα ματς ο Στρέζος ήταν σταθερός και αποτελεσματικός. Αξίζει αναφοράς και ο Δεληγιαννίδης που δείχνει να μπαίνει στην ομάδα και να δίνει λύσεις.
Πάμε παρακάτω, ελπίζοντας σε μια υπέρβαση τύπου Ολυμπιακού στο ματς με τον ΠΑΟ...
Και αποδείχθηκε ότι έτσι ακριβώς ήταν.
Σε γενικές γραμμές, η ομάδα παρουσιάστηκε βελτιωμένη. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η επάνοδος του Μεγιάδο. Το έχω ξαναγράψει ότι με αυτόν μέσα ανεβαίνει όλη η ομάδα και ειδικά ο Νάστος και το κέντρο της άμυνας. Προφανώς, δε μαγέψαμε με το ποδόσφαιρό μας, αλλά τακτικά ήμασταν όπως έπρεπε. Κρατήσαμε μπάλα, φέραμε το ματς μακριά από την περιοχή μας και επιτέλους εκμεταλλευτήκαμε στημένη φάση (πολύ έξυπνη επιλογή Ποτουρίδη που επέλεξε να πλασάρει, ενώ όλοι περίμεναν δυνατό σουτ). Γενικά, έως και το τελευταίο τέταρτο, ήμασταν καλά.
Ήταν όλα καλά; Όχι! Σε ένα ακόμα ματς, η αμυντική μας εικόνα στα στημένα του ΠΑΣ ήταν κακή και κάθε κόρνερ και φάουλ μας άγχωνε πολύ. Όπως περιμέναμε δηλαδή, αφού είναι ομάδα με ύψος και κομπίνες δουλεμένες. Ίσως αν ξεκινούσε η ομάδα με 3 πίσω και χωρίς Πλατέλλα, να ήμασταν πιο καλοί εκεί, αλλά αυτά είναι υποθέσεις. Η επιλογή του Παπαδόπουλου να πάει με 4 πίσω, όταν είδε Κριζμάν και Μυστακίδη εκτός, ήταν η λογικότερη. Και του βγήκε.
Τι έγινε λοιπόν και χάθηκε η νίκη; Τα πράγματα είναι απλά. Η ομάδα ενστικτωδώς και κόντρα στα όσα φώναζε ο πάγκος γύρισε πίσω. Είναι θέμα νοοτροπίας καθαρά και προσωπικότητας, όπως λέγαμε και μετά τον Άρη. Το ίδιο έγινε και στη Λαμία και στη Λάρισα. Κυρίως στη Λαμία χωρίς κανένα λόγο και χωρίς την τεράστια πίεση. Από ότι είδα, ο Ποτουρίδης το παραδέχτηκε ξεκάθαρα (και παραστατικά) στις δηλώσεις του.
Άκουσα αρκετούς μετά το ματς να κράζουν τον προπονητή, για την επιλογή να βάλει 3ο στόπερ και να βγάλει το Σασί. Κατά τη γνώμη μου, η αλλαγή αυτή ήταν αυτονόητη. Ο ΠΑΣ είχε φορτώσει με 3 κλασσικά φορ την περιοχή και τα στημένα όλο και δυσκόλευαν. Σωστά επιλέγει να δώσει ύψος και να προσθέσει παίκτη. Αν δεν το έκανε θα ήταν το παράξενο! Και βγάζει τον Σασί, ο οποίος όσο περνούσε το ματς πρόσφερε λιγότερο ανασταλτικά. Θα μπορούσε να βγάλει ίσως Πλατέλλα, αλλά τον αφήνει λόγω ταχύτητας. Και τον Κυριακίδη λόγω αμυντικής συνέπειας.
Ως το 77 τα πράγματα είναι στα μέτρα μας, πάντα με εξαίρεση τις στατικές φάσεις, οπότε και γίνεται η φάση - κλειδί για την αλλαγή της εικόνας του ματς. Ενώ ο ΠΑΣ άναρχα βγαίνει μπροστά και βρίσκουμε χώρους να απειλήσουμε, χάνει ο Πλατέλλας μια καλή ευκαιρία και λες και πιάνει και τους 11 κρίση πανικού. Κόντρα στις φωνές του πάγκου κλεινόμαστε μέσα στην περιοχή, δίνοντας μέτρα στον ΠΑΣ, σε ένα αψυχολόγητο ταμπούρι.
Σε όλο αυτό δε βοηθάει και η αλλαγή του Μεγιάδο, του κορυφαίου παίκτη του γηπέδου και του παίκτη που έδινε και ψυχή και τακτικό προσανατολισμό στην ομάδα. Αν δεν γινόταν αλλιώς πάσο. Αν είχε σκάσει. Αν υπήρχε περιθώριο όμως να μείνει και να πάει σε πιο επιλεκτικά τρεξίματα, έπρεπε να μείνει μέσα.
Πρακτικά, ήμασταν θεατές στο ίδιο έργο. Με τη Λαμία ισοφαριστήκαμε στο 86. Στη Λάρισα γλυτώσαμε. Με τον Ολυμπιακό επίσης. Με Άρη όμως όχι και μάλιστα με hardcore κάζο.
Σήμερα μόνοι μας μπήκαμε για 15 λεπτά μέσα στο τέρμα μας και τελικά το φάγαμε (αναστήσαμε και τον Κλάους).
Το παράξενο είναι ότι μετά το 1-1 δείξαμε ότι μπορούμε να καταπιούμε τη μπάλα και να ελέγξουμε το ματς. Ότι δεν κάναμε με τον Άρη και σε αρκετά ακόμα ματς. Γιατί να μην το κάνουμε αυτό από το 77 και μετά;
Θα μας μείνει η απορία!
Πέρα από το πασιφανές θέμα νοοτροπίας και προσωπικότητας, που μπορείς να καταλογίσεις στους παίκτες, υπάρχει και ευθύνη του προπονητή. Κόντρα όμως στην γενική κατακραυγή για τις αλλαγές και την τακτική, εγώ βρίσκω αλλού την ευθύνη του. Δεν έχει καταφέρει να βοηθήσει, να εμπνεύσει, να εξηγήσει, να πείσει ή τέλος πάντων να κάνει ότι χρειάζεται για να αλλάξει η νοοτροπία αυτή και να ελέγξουν τη φοβία των ποδοσφαιριστών, αυτή που μας έχει στοιχίσει πολύτιμους βαθμούς. Προφανώς δεν είναι απλό, αλλά δε γίνεται να προχωρήσουμε και αλλιώς.
Για να μην κλείσω αρνητικά το κείμενο, λέω στον επίλογο να μαζέψω τα θετικά. Πρώτον, δείξαμε σημάδια βελτίωσης. Έχουμε ψωμί ακόμα, αλλά κάτι κινήθηκε... Δεύτερον, πήραμε βαθμό στην έδρα ανταγωνιστή μας και είμαστε κοντά με το γκρουπ των ομάδων που θα παλέψουμε. Τρίτον, πιάσαμε Δεκέμβρη, άρα πλησιάζει ο Γενάρης!
Ως προς την ατομική επίδοση των παικτών, πέρα από τον Μεγιάδο που έκανε τη διάφορα, για ακόμα ένα ματς ο Στρέζος ήταν σταθερός και αποτελεσματικός. Αξίζει αναφοράς και ο Δεληγιαννίδης που δείχνει να μπαίνει στην ομάδα και να δίνει λύσεις.
Πάμε παρακάτω, ελπίζοντας σε μια υπέρβαση τύπου Ολυμπιακού στο ματς με τον ΠΑΟ...
