Προφανώς τα φιλικά δε γίνονται για τον κόσμο, αλλά για τους προπονητές. Και δε θα «αποφασίσουμε» από τώρα για τις δυνατότητες και την εικόνα που θα έχει η κάθε ομάδα, αλλά και ο ΟΦΗ. Ιδιαίτερα το φετινό καλοκαίρι που είναι περίεργο και ο προγραμματισμός έχει πάει πίσω.
Μπορεί πάντως κανείς, με βάση τα όσα έχει δει να κρατήσει 2-3 στοιχεία, μιας και βρισκόμαστε μια εβδομάδα πριν την πρεμιέρα της Super League και 12 μέρες πριν το Europa.
• Το πρώτο είναι πως ο ΟΦΗ χτίζεται από πίσω προς τα μπροστά, σε αντίθεση με πέρυσι. Δε ξέρω αν έχει να κάνει με την Ευρώπη ή με την πορεία των μεταγραφών, αλλά αυτό φαίνεται.
• Ένα δεύτερο στοιχείο, είναι το πρόβλημα στο γκολ. Ένα θέμα που συνεχίζεται από την αρχή του 2020. Πέρυσι το αποδώσαμε στην έλλειψη απλότητας και σε ανωριμότητα, όμως εσχάτως μοιάζει πιο δομικό το θέμα.
• Ένα τρίτο στοιχείο, αφορά στην εξάρτηση που συνεχίζεται και αυτή τη σαιζόν, από την παρουσία των δύο Αργεντίνων (Νέιρα, Μεγιάδο). Δεν έχει βρει λύσεις εναλλακτικές η ομάδα.
• Το τέταρτο και κατ’ εμέ το πιο ανησυχητικό, αλλά και ενοχλητικό, είναι η εικόνα μεγάλης χαλαρότητας και ραθυμίας από κάποιους ποδοσφαιριστές. Δε ξέρω αν είναι έλλειψη κινήτρου, αδυναμία να ακολουθήσουν την εξέλιξη της ομάδας, απροθυμία, όλα μαζί αυτά ή κάτι άλλο, αλλά αυτή η εικόνα βγαίνει.
Εννοείται πως δεν αναφέρομαι στα αποτελέσματα των φιλικών, αλλά στην εικόνα της ομάδας. Προσωπικά, έχω και απορία, πώς και δεν είδαμε, σε κανένα ματς, μια δοκιμή με 3αδα πίσω. Αλλά αυτό είναι προσωπική μου σκέψη και πρόβλημα.
Προφανώς, η ομάδα θα συνεχίσει να δουλεύει και σαφώς και μπορεί να αλλάξει την εικόνα της. Είμαστε ακόμα στον πρώτο μήνα, υπάρχει δρόμος μπροστά. Και προσθαφαιρέσεις, πιθανόν.
Από την άλλη, επειδή άμεσα περιμένει τον ΟΦΗ μια μεγάλη πρόκληση, ας ελπίσουμε η εικόνα των φιλικών να λειτουργήσει σαν καμπανάκι και σαν ξυπνητήρι. Χρειάζεται να κινητοποιηθεί και να ανεβάσει ρυθμούς, πολύ άμεσα.
Όχι για να προκριθεί, ντε και καλά. Αλλά για να δώσει τη μάχη όπως πρέπει.
