Από το 2009 και μετά είδαμε διάφορα «μοντέλα». Διοίκηση με άνθρωπο - σημαία μπροστά και συστράτευση κόσμου και τοπικής κοινωνίας (λέγε με τοπικούς παράγοντες). Ανάμεσά τους και παιδιά από το οπαδικό κίνημα που σήμερα οριακά ασχολούνται με την ομάδα, βαθιά απογοητευμένοι (δεν αναφέρω καν πόσο χαμένοι).
Μετά έγινε τάχα τεχνοκρατικό το διοικητικό σχήμα και το management και στην πραγματικότητα έγινε παραγοντιλίκι με την κακή την έννοια. Στη συνέχεια έγινε πολυμετοχικό με πολλούς σημαίνοντες επιχειρηματίες της Κρήτης αλλά και κανένα παράλληλα να ηγείται! Και καταλήξαμε στο πολυμετοχικό που αναζητεί μέσω μίας διοικούσας «φιλανθρωπία» από επιχειρηματίες της πόλης. Δε βάζω στη συνάρτηση αφανείς, εμφανείς, ψιθύρους για στοιχήματα και μανατζεριλίκια ούτε και περιπτώσεις τύπου Τσάλου ή Ιταλών επενδυτών.
Που βρισκόμαστε σήμερα; Ξανά σε πρωτοβουλίες της λογικής «γιούρια» για να μας δώσει κανένα ευρώ κάποιος που θέλει είτε όντως να βάλει πλάτη πριν το γκρεμό, είτε να πουλήσει το όνομά του ως παράγοντας επιχειρηματικός του τόπου, είτε απλά να διαφημιστεί, είτε για να εμπλέξει την ομάδα σε ομάδες και άρματα, είτε γιατί έτσι του ήρθε. Πάντως, χωρίς καμία επιχειρηματική επιχειρηματολογία.
Η πραγματικότητα είναι ότι τελικά κανείς δεν ξέρει τίποτα. Και κανείς δε φταίει για τίποτα. Αλλά η ομάδα συνεχίζει να κυνηγάει την ουρά της διαρκώς και να τρέχει με χίλια, αλλά να μένει στο ίδιο σημείο. Πώς γκένεν αυτό, που έλεγε κι ο Πάτρικ;
Eννοείται ότι σοβαρές απαντήσεις για το πόσο είναι σήμερα το χρέος (το οποίο δημιουργήθηκε σε χρόνο ρεκόρ) ή πόσα έσοδα και από που έχουν προκύψει κι αντίστοιχα πόσα έξοδα, δεν βρίσκει κανείς πουθενά. Δε συζητάμε για ελέγχους στα λεφτά που μπαίνουν, από που έχουν προκύψει και τι κινδύνους μπορεί να κρύβουν. Εδώ δεν ελέγχεται ποιοι άνθρωποι διοικούν την ομάδα και βρισκόμαστε ξαφνικά στο στόμα κάθε Θωμαΐδη.
Δεν έχει νόημα να αναλύσουμε ξανά τα ίδια. Κουραστήκαμε και κυρίως κουράσαμε. Έχουμε μπροστά μας την 2η και τελευταία ευκαιρία μας μετά το 2009. Αν δε βρούμε τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε στον ΟΦΗ και δε δουλέψει η ομάδα σε επαγγελματικά πρότυπα και προχωρώντας μόνο με αλήθειες, όσο σκληρές κι αν είναι, θα χαθεί κι αυτή. Δε χρειαζόμαστε άλλους «επαγγελματίες» παράγοντες. Θέλουμε σοβαρά στελέχη εταιρικά στη διοίκηση και ποδοσφαιρανθρώπους, όπως ο Νίκος Παπαδόπουλος στο αγωνιστικό τμήμα.
Και ξαναγράφω. Να πούμε αλήθειες. Ολόκληρες όμως όχι μισές. Και καθαρές και ξάστερες, σαν κρητικοί ντόμπροι και λεβέντες που λέμε ότι είμαστε. Αυτό και τίποτα άλλο. Καλή μας τύχη!
