Γλυτώσαμε το έμφραγμα χθες βράδυ, κατεβάσαμε κάπως τους παλμούς μας και μπορούμε σιγά - σιγά να σκεφτούμε ψύχραιμα για το τι μας... βρήκε πάλι χθες! Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Άρης φάνηκε ότι ήταν πιο ποιοτική ομάδα, με καλύτερες μονάδες και καλύτερος σαφώς στο δημιουργικό κομμάτι. Παρόλα αυτά, είχαμε τύχη και μπορούσαμε να πάρουμε βαθμό ή και νίκη.
Έχω γράψει πολλές φορές και το έγραψα και μεσοβδόμαδα ότι σε αυτή τη φάση με ένα μόνο τρόπο μπορούμε να πάρουμε αποτελέσματα, πάνω στα οποία θα χτίσουμε για να βγούμε από το τούνελ, σε συνδυασμό με τις προσθήκες του Γενάρη. Παρουσιάζοντας μια ομάδα με χαρακτήρα, τσαγανό, αποτελεσματική και κυνική, που θα φροντίζει να καλύπτει τις αδυναμίες της, παίζοντας έξυπνα και σφιχτά και θα εκμεταλλεύεται τα λάθη του αντιπάλου.
Στο πρώτο ημίχρονο λοιπόν, με το αντι-εμπορικό 3-5-2 του Παπαδόπουλου, αυτό το πετύχαμε. Πιέσαμε εκεί ακριβώς που καιρό τώρα λέμε ότι πρέπει να πιέσουμε, δηλαδή στα στόπερ και στο χώρο ανάμεσα σε άμυνα και χαφ και δημιουργήσαμε σοβαρό πρόβλημα στον αντίπαλο. Φάνηκε ότι είναι κομμένος στη μέση και ψαχνόταν ο Άρης. Άλλο ένα τέτοιο ημίχρονο έχουμε κάνει ως τώρα, στο ματς με τον Ολυμπιακό. Θα είχαμε καλύτερη τύχη αν ο Πλατέλλας μπορούσε να μοιράσει - έστω στοιχειωδώς - μπάλα, να παίξει κάθετα πιο γρήγορα, αλλά κυρίως να εκτελεί καλύτερα τα πάνω από 8-9 στημένα που κερδίσαμε γύρω από την αντίπαλη περιοχή. Με 3 ψηλά σέντερ μπακ, με Βουό, Νάστο, Κυριακίδη, είχαμε τύχη χθες από αέρος!
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Παπαδόπουλος αποφάσισε να ρισκάρει και να πάει να πάρει το ματς και όχι να περιμένει με αυτό το 0-0 μήπως το «κλέψει». Έβγαλε Κομεσίδη (που για κάποιο λόγο δεν άρεσε στον κόσμο) και έβαλε τον Σασί. Έτσι, πήρε ένα πιο κινητικό - αλλά μάλλον άναρχο δημιουργικά - 15λεπτο από την ομάδα μπροστά, καθώς και το γκολ, στη μοναδική καλή τελική πάσα του Πλατέλλα στο ματς. Έχασε όμως το κέντρο και επέτρεψε στον αντίπαλο να αρχίσει να βγάζει στο γήπεδο αυτά που ξέραμε ότι μπορεί να βγάλει. Έτσι, είδαμε τον Άρη να παίρνει μέτρα, να αρχίζει να απειλεί, να κάνει 2 δοκάρια και γενικά να κυριαρχεί στο γήπεδο.
Ο ΟΦΗ πέρα από το γκολ, είχε μία ευκαιρία με Βουό - Ποτουρίδη που συμπυκνώνει το φετινό πρόβλημά μας στο γκολ, αλλά και στο πνευματικό κομμάτι (καταφέραμε να σημαδέψουμε 2 φορές δύο εξουδετερωμένους παίκτες του Άρη που ήταν στο έδαφος). Δεν έκανε τίποτα άλλο. Παρόλα αυτά, η τύχη μας χαμογέλασε και βρήκαμε το γκολ, το οποίο κρατούσαμε ως το 93. Πρακτικά ήμασταν λίγα λεπτά από μία νίκη, που θα ερχόταν με το μοναδικό τρόπο που σήμερα η ομάδα μπορεί να κάνει νίκες. Κυνικά, αγχωτικά, κρύβοντας αδυναμίες δικές της πονηρά και εκμεταλλευόμενη λάθη αντιπάλων (κοιμάται το κέντρο άμυνας του αντιπάλου στο γκολ μας).
Αυτό φαντάζομαι σκέφτηκε και ο Παπαδόπουλος και αποφάσισε να κάνει το προφανές βάζοντας τον ψηλό Μιχόγεβιτς μέσα στο ματς και κρατώντας τον ψηλό Βουό επίσης μέσα (ανεπίτρεπτο να μείνουν και οι 2 παίκτες που χτύπησαν, ως το τέλος του ματς, παρεμπιπτόντως). Και όμως αυτό το ματς, ο ΟΦΗ το έχασε! Δεν έχει νόημα να αναλύσουμε τι έφταιξε στα γκολ. Δε φταίει μόνο ότι χάθηκε μία κεφαλιά ή μία επαναφορά μετά τα δοκάρια. Φταίει ότι δώσαμε 3 στημένα στον αντίπαλο. Φταίει ότι δεν κρατήσαμε ούτε μισό λεπτό τη μπάλα. Φταίει ότι δεν κάναμε έστω ένα εικονικό «καυγά», να σπάσουμε το ρυθμό και την πίεση του αντιπάλου.
Φταίει ότι δεν κατάπιαμε τη μπάλα, να το πω περιληπτικά. Και σε αυτό δε φταίει ο προπονητής. Χθες τακτικά ήταν διαβασμένος, έκανε ότι γινόταν καλύτερο, με δεδομένες τις απουσίες, πήρε και το ρίσκο του, το οποίο του βγήκε και σκέφτηκε στο τέλος το προφανές. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει και οι ποδοσφαιριστές να παίρνουν πρωτοβουλίες. Το ανέφερε είδα και ο Τάσος Παπάζογλου στις δηλώσεις του, λέγοντας ότι «πρέπει να γίνουμε πιο υπεύθυνοι». Ναι κύριοι, πρέπει! Αλλά το θέμα είναι ότι περνάει ο καιρός και ακόμα να το πάρετε απόφαση...
Άκουσα κάποιους να λένε ότι «έτρεμαν τα πόδια των παικτών του ΟΦΗ» ή ότι είχαν άγχος. Δε μπορώ να το καταλάβω, ειλικρινά. Κάνεις ένα τακτικά σωστό ματς, σου βγαίνει και έχεις και τη ρέντα να βάζεις γκολ. ενώ οι άλλοι σπάνε τα δοκάρια. Έχεις μία διοίκηση που σε σέβεται, δε σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και σε υποστηρίζει. Έχεις έναν προπονητή που συστηματικά σε προστατεύει. Ξέρεις ότι αν στραβώσει δε θα πας στα αποδυτήρια να τα ακούσεις από τον Βαγγέλα, τον Τίγρη, τον Ιβάν ή τον Μάκη Ψωμιάδη, ούτε θα σε ξεσκίσει ο οπαδικός Τύπος που ελέγχουν, αύριο. Γιατί να μην μπορείς να σκεφτείς καθαρά και να είσαι απλά παρών, δυναμικός και ενεργητικός; Γιατί να είσαι αδρανής; Που είναι η προσωπικότητά σου, σαν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
Ρητορικές προφανώς είναι οι απορίες... Η ομάδα το Γενάρη εκτός από ποιότητα, χρειάζεται και προσωπικότητα. Και επειδή δε μου αρέσει να τσουβαλιάζω, θα πω ότι χθες υπήρξαν παίκτες που πραγματικά τα έδωσαν όλα. Θα προτιμήσω να αναφέρω αυτούς, αντί να στοχοποιήσω άλλους, σε αυτή την άσχημη μέρα που μας ξημέρωσε. Ο Στρέζος είναι σταθερός. Και για όσους τον έχουν στο μάτι, είδαμε ότι στις επαναφορές (από δοκάρι χθες) η άμυνα έχει σοβαρότατο θέμα αδράνειας. Ο Νάστος παίζει πάνω από τις δυνάμεις του και κάνει κάθε Κυριακή υπερβάσεις. Ο Παπάζογλου χθες έκανε το καλύτερό του παιχνίδι στον ΟΦΗ, καλύπτοντας και τους παρτενέρ του σε κάποιες φάσεις. Ο Κουτσιανικούλης, τακτικά, παίζει και για τον εαυτό του και για τον διπλανό του. Ο Βουό είναι συγκινητικός, μαρκάρει παντού και δείχνει προσωπικότητα και διάθεση σε κάθε ματς, καλύπτοντας επίσης τον παίκτη πίσω του, που δε συμμετέχει.
Δε ξέρω πόσα μπορούν να αλλάξουν οι επιστροφές που ελπίζω να έχουμε στο ματς με τον ΠΑΣ, αλλά ξέρω ότι πια εκεί πας μόνο για τη νίκη. Αλλά χωρίς προσωπικότητα, δεν πας γενικά πουθενά...
Έχω γράψει πολλές φορές και το έγραψα και μεσοβδόμαδα ότι σε αυτή τη φάση με ένα μόνο τρόπο μπορούμε να πάρουμε αποτελέσματα, πάνω στα οποία θα χτίσουμε για να βγούμε από το τούνελ, σε συνδυασμό με τις προσθήκες του Γενάρη. Παρουσιάζοντας μια ομάδα με χαρακτήρα, τσαγανό, αποτελεσματική και κυνική, που θα φροντίζει να καλύπτει τις αδυναμίες της, παίζοντας έξυπνα και σφιχτά και θα εκμεταλλεύεται τα λάθη του αντιπάλου.
Στο πρώτο ημίχρονο λοιπόν, με το αντι-εμπορικό 3-5-2 του Παπαδόπουλου, αυτό το πετύχαμε. Πιέσαμε εκεί ακριβώς που καιρό τώρα λέμε ότι πρέπει να πιέσουμε, δηλαδή στα στόπερ και στο χώρο ανάμεσα σε άμυνα και χαφ και δημιουργήσαμε σοβαρό πρόβλημα στον αντίπαλο. Φάνηκε ότι είναι κομμένος στη μέση και ψαχνόταν ο Άρης. Άλλο ένα τέτοιο ημίχρονο έχουμε κάνει ως τώρα, στο ματς με τον Ολυμπιακό. Θα είχαμε καλύτερη τύχη αν ο Πλατέλλας μπορούσε να μοιράσει - έστω στοιχειωδώς - μπάλα, να παίξει κάθετα πιο γρήγορα, αλλά κυρίως να εκτελεί καλύτερα τα πάνω από 8-9 στημένα που κερδίσαμε γύρω από την αντίπαλη περιοχή. Με 3 ψηλά σέντερ μπακ, με Βουό, Νάστο, Κυριακίδη, είχαμε τύχη χθες από αέρος!
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Παπαδόπουλος αποφάσισε να ρισκάρει και να πάει να πάρει το ματς και όχι να περιμένει με αυτό το 0-0 μήπως το «κλέψει». Έβγαλε Κομεσίδη (που για κάποιο λόγο δεν άρεσε στον κόσμο) και έβαλε τον Σασί. Έτσι, πήρε ένα πιο κινητικό - αλλά μάλλον άναρχο δημιουργικά - 15λεπτο από την ομάδα μπροστά, καθώς και το γκολ, στη μοναδική καλή τελική πάσα του Πλατέλλα στο ματς. Έχασε όμως το κέντρο και επέτρεψε στον αντίπαλο να αρχίσει να βγάζει στο γήπεδο αυτά που ξέραμε ότι μπορεί να βγάλει. Έτσι, είδαμε τον Άρη να παίρνει μέτρα, να αρχίζει να απειλεί, να κάνει 2 δοκάρια και γενικά να κυριαρχεί στο γήπεδο.
Ο ΟΦΗ πέρα από το γκολ, είχε μία ευκαιρία με Βουό - Ποτουρίδη που συμπυκνώνει το φετινό πρόβλημά μας στο γκολ, αλλά και στο πνευματικό κομμάτι (καταφέραμε να σημαδέψουμε 2 φορές δύο εξουδετερωμένους παίκτες του Άρη που ήταν στο έδαφος). Δεν έκανε τίποτα άλλο. Παρόλα αυτά, η τύχη μας χαμογέλασε και βρήκαμε το γκολ, το οποίο κρατούσαμε ως το 93. Πρακτικά ήμασταν λίγα λεπτά από μία νίκη, που θα ερχόταν με το μοναδικό τρόπο που σήμερα η ομάδα μπορεί να κάνει νίκες. Κυνικά, αγχωτικά, κρύβοντας αδυναμίες δικές της πονηρά και εκμεταλλευόμενη λάθη αντιπάλων (κοιμάται το κέντρο άμυνας του αντιπάλου στο γκολ μας).
Αυτό φαντάζομαι σκέφτηκε και ο Παπαδόπουλος και αποφάσισε να κάνει το προφανές βάζοντας τον ψηλό Μιχόγεβιτς μέσα στο ματς και κρατώντας τον ψηλό Βουό επίσης μέσα (ανεπίτρεπτο να μείνουν και οι 2 παίκτες που χτύπησαν, ως το τέλος του ματς, παρεμπιπτόντως). Και όμως αυτό το ματς, ο ΟΦΗ το έχασε! Δεν έχει νόημα να αναλύσουμε τι έφταιξε στα γκολ. Δε φταίει μόνο ότι χάθηκε μία κεφαλιά ή μία επαναφορά μετά τα δοκάρια. Φταίει ότι δώσαμε 3 στημένα στον αντίπαλο. Φταίει ότι δεν κρατήσαμε ούτε μισό λεπτό τη μπάλα. Φταίει ότι δεν κάναμε έστω ένα εικονικό «καυγά», να σπάσουμε το ρυθμό και την πίεση του αντιπάλου.
Φταίει ότι δεν κατάπιαμε τη μπάλα, να το πω περιληπτικά. Και σε αυτό δε φταίει ο προπονητής. Χθες τακτικά ήταν διαβασμένος, έκανε ότι γινόταν καλύτερο, με δεδομένες τις απουσίες, πήρε και το ρίσκο του, το οποίο του βγήκε και σκέφτηκε στο τέλος το προφανές. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει και οι ποδοσφαιριστές να παίρνουν πρωτοβουλίες. Το ανέφερε είδα και ο Τάσος Παπάζογλου στις δηλώσεις του, λέγοντας ότι «πρέπει να γίνουμε πιο υπεύθυνοι». Ναι κύριοι, πρέπει! Αλλά το θέμα είναι ότι περνάει ο καιρός και ακόμα να το πάρετε απόφαση...
Άκουσα κάποιους να λένε ότι «έτρεμαν τα πόδια των παικτών του ΟΦΗ» ή ότι είχαν άγχος. Δε μπορώ να το καταλάβω, ειλικρινά. Κάνεις ένα τακτικά σωστό ματς, σου βγαίνει και έχεις και τη ρέντα να βάζεις γκολ. ενώ οι άλλοι σπάνε τα δοκάρια. Έχεις μία διοίκηση που σε σέβεται, δε σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και σε υποστηρίζει. Έχεις έναν προπονητή που συστηματικά σε προστατεύει. Ξέρεις ότι αν στραβώσει δε θα πας στα αποδυτήρια να τα ακούσεις από τον Βαγγέλα, τον Τίγρη, τον Ιβάν ή τον Μάκη Ψωμιάδη, ούτε θα σε ξεσκίσει ο οπαδικός Τύπος που ελέγχουν, αύριο. Γιατί να μην μπορείς να σκεφτείς καθαρά και να είσαι απλά παρών, δυναμικός και ενεργητικός; Γιατί να είσαι αδρανής; Που είναι η προσωπικότητά σου, σαν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
Ρητορικές προφανώς είναι οι απορίες... Η ομάδα το Γενάρη εκτός από ποιότητα, χρειάζεται και προσωπικότητα. Και επειδή δε μου αρέσει να τσουβαλιάζω, θα πω ότι χθες υπήρξαν παίκτες που πραγματικά τα έδωσαν όλα. Θα προτιμήσω να αναφέρω αυτούς, αντί να στοχοποιήσω άλλους, σε αυτή την άσχημη μέρα που μας ξημέρωσε. Ο Στρέζος είναι σταθερός. Και για όσους τον έχουν στο μάτι, είδαμε ότι στις επαναφορές (από δοκάρι χθες) η άμυνα έχει σοβαρότατο θέμα αδράνειας. Ο Νάστος παίζει πάνω από τις δυνάμεις του και κάνει κάθε Κυριακή υπερβάσεις. Ο Παπάζογλου χθες έκανε το καλύτερό του παιχνίδι στον ΟΦΗ, καλύπτοντας και τους παρτενέρ του σε κάποιες φάσεις. Ο Κουτσιανικούλης, τακτικά, παίζει και για τον εαυτό του και για τον διπλανό του. Ο Βουό είναι συγκινητικός, μαρκάρει παντού και δείχνει προσωπικότητα και διάθεση σε κάθε ματς, καλύπτοντας επίσης τον παίκτη πίσω του, που δε συμμετέχει.
Δε ξέρω πόσα μπορούν να αλλάξουν οι επιστροφές που ελπίζω να έχουμε στο ματς με τον ΠΑΣ, αλλά ξέρω ότι πια εκεί πας μόνο για τη νίκη. Αλλά χωρίς προσωπικότητα, δεν πας γενικά πουθενά...
