Αυτή την εβδομάδα είδαμε πιο καθαρά από ποτέ ότι ο ΟΦΗ πλέον δεν είναι ούτε ουρά ούτε κομπάρσος. Πάμε τώρα για τις επόμενες μάχες. Κρατώντας τα θετικά και πετώντας κάποια αχρείαστα.

Ας βάλουμε στη ζωή μας τις λέξεις και φράσεις όπως «υπομονή», «υγιής νοοτροπία» και «μέθοδος», πετώντας παράλληλα άλλες, όπως «σκοπιμότητα» και «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»

Είδαμε μικρά (ή και όχι τόσο μικρά) πράγματα που βελτίωσαν την εικόνα της ομάδας και έδειξαν ότι είμαστε εδώ, να δώσουμε τη μάχη μας.

Απλά δεν την ορίζουμε, αυτή τη σωτηρία, όλοι, με τον ίδιο τρόπο.

Ζούμε σε μία ποδοσφαιρική ημέρα της μαρμότας και επιβιώνουμε σε τεχνητή αναπνοή. Κι εδώ που έχουμε φτάσει, οι ποδοσφαιριστές έχουν το πεπόνι και το μαχαίρι.

Συχνά στον ΟΦΗ, αλλά και γενικότερα στον ελληνικό αθλητισμό, διαβάζουμε τη λέξη «ντροπή» σε διάφορες εκδοχές της. Ντροπιαστική ήττα, ντροπιαστική εμφάνιση, ντροπιαστικός αποκλεισμός, ντροπιαστικός υποβιβασμός και πάει λέγοντας. Και πάντα κάνω την ίδια σκέψη. Αλήθεια, υπάρχει «ντροπή» στον αθλητισμό;

Κι εκεί που λες ότι τα έχουμε δει όλα, ο ΟΦΗ σε ξαφνιάζει ξανά! Δυσάρεστα…

H ποδοσφαιρική ζωή συνεχίζεται. Κι ο ΟΦΗ αναζητά μία επική - ολική ανατροπή; Πλέον μόνο οι ποδοσφαιριστές μπορούν να απαντήσουν. Στο γήπεδο.