Ο Νίκος Τσιαντάκης, μετά από μια πολύ μεγάλη καριέρα, ήρθε στον ΟΦΗ την περίοδο 1997 - 1998 σε ηλικία 33 ετών, για να βοηθήσει με την εμπειρία τον Όμιλο, σε μια χρονιά που η ομάδα του Ευγένιου Γκέραρντ είχε τριπλές υποχρεώσεις, σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρώπη. Και όντως βοήθησε όσο έπαιξε, όπως με την ασίστ του στον Νίκο Κουνενάκη, στο ΟΦΗ - Φερεντσβάρος 3-0.
Στο Ηράκλειο ο Τσιαντάκης - και μαζί του ο ΟΦΗ - στάθηκε πολύ άτυχος, καθώς βίωσε το μοναδικό (...) σοβαρό τραυματισμό της καριέρας του, όταν υπέστη κάταγμα κλείδας.
Ο παλαίμαχος παίκτης θυμήθηκε αυτή του την ατυχία, σε μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στην ιστοσελίδα sport-retro.gr:
- Γενικότερα Νίκο, δεν είχες σοβαρούς τραυματισμούς.
«Ναι είναι αλήθεια αυτό. Μόνο 1-2 θλάσεις, διάφορα διαστρέμματα, αλλά ποτέ κάτι σοβαρό. Έπρεπε να φτάσω 33, όταν έπαιζα στον ΟΦΗ, για να πάθω κάταγμα στην κλείδα. Νομίζω ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα κράσης, δυνατής προπόνησης, καλής ζωής και, βέβαια, τύχης».
....
- Είδες αρκετές φορές γεμάτο το ΟΑΚΑ εκείνη την εποχή.
«Ναι και δεν υπήρχαν «νεκρές» ζώνες σε πολλά κρίσιμα ματς. Όχι όπως τώρα που δεν υπάρχουν φιλοξενούμενοι οπαδοί και διεξάγονται τελικοί Κυπέλλου σε άδεια γήπεδα. Μου έχει μείνει χαραγμένος ο τελικός Κυπέλλου του 1988 με τον Παναθηναϊκό. Ποτέ ξανά δεν υπήρξε τέτοιος φανατισμός πριν από ντέρμπι και, βέβαια, τέτοια διακύμανση.
Μιλάμε αυτό το πράγμα… Λίγο πριν τελειώσει η παράταση ήταν να το πάρουμε εμείς, μετά ισοφάρισε ο Παναθηναϊκός, ύστερα ο παίκτης που έβαλε δύο πέναλτι στον αγώνα, ο συγχωρεμένος ο Φούνες, έχασε το πιο κρίσιμο στη διαδικασία των πέναλτι. Σε ένα γήπεδο μισό ερυθρόλευκο-μισό πράσινο.
Το ίδιο και στα άλλα γήπεδα. Έρχονταν οι Παναθηναϊκοί σε μας και έπαιρναν το ένα «πέταλο». Πήγαιναν οι Ολυμπιακοί στη Νέα Φιλαδέλφεια. Έβαζες γκολ, ρε παιδί μου, και είχες φιλάθλους να τρέξεις και να πανηγυρίσεις. Το ίδιο και οι αντίπαλοι. Σου κόβονταν τα πόδια όταν άκουγες το «γκολ» των αντιπάλων από τις εξέδρες. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο!
Και δεν ήταν μόνο το Καραϊσκάκη, το ΟΑΚΑ, η Νέα Φιλαδέλφεια… Υπήρχαν «καυτές» έδρες στη Θεσσαλονίκη, υπήρχε μια πολύ δυνατή επαρχία με ΟΦΗ, ΑΕΛ κ.τ.λ.».
....
Κοντά στο καλό ποδόσφαιρο
Τον χειμώνα του 1994 ο Νίκος Τσιαντάκης άφησε τον Ολυμπιακό μετά από επτά ολόκληρα χρόνια και μεταπήδησε στον Άρη, ενώ ακολούθησε ο Ιωνικός, ο ΟΦΗ και ο Εθνικός Αστέρας.
«Ήθελα πάντα να προσφέρω, όπου κι αν αγωνιζόμουν. Παράλληλα, αναζητούσα ομάδες που είχα την προοπτική να απολαύσω καλό ποδόσφαιρο. Με καλούς παίκτες κ.τ.λ. Το σημαντικότερο, βέβαια, είναι η εκτίμηση των φιλάθλων που εισπράττω ακόμη και σήμερα.
Αγωνιστικά, με τον Άρη δεν βγήκαμε στην Ευρώπη για έναν πόντο, με τον Ιωνικό τα πήγαμε πολύ καλά, με τον ΟΦΗ παίξαμε Ευρώπη, ενώ ο Εθνικός Αστέρας σώθηκε άνετα. Στον ΟΦΗ ήταν ο τραυματισμός στην κλείδα που σου έλεγα και είχε ως αποτέλεσμα να χάσω το ματς με την Οσέρ. Αποκλείσαμε τότε τη Ρέικιαβικ και τη Φερεντσβάρος».
....
- Θα ήθελα να μου πεις και για το περίφημο πτυχίο ΤΕΦΑΑ που παρέλαβες τον Δεκέμβριο του 2011. Πώς το αποφάσισες;
«Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα καλοκαιρινό μεσημέρι που το σκεφτόμουν έντονα. Χρωστούσα ένα και μοναδικό μάθημα, διότι τα υπόλοιπα τα είχα περάσει σε νορμάλ χρόνια, να το πω έτσι. Μετά όμως πήγα Πανιώνιο, ακολούθησε ο Ολυμπιακός κ.τ.λ., οπότε κάπου αφέθηκα. Αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου να το πάρω. Όλο έλεγα ότι θα πάω κι όλο το ανέβαλλα. Ώσπου, εκείνο το μεσημέρι μου τη… βίδωσε και το πήρα απόφαση. Ήταν ένα μάθημα θεωρίας που αφορούσε στις ρίψεις. Διάβασα, πήγα σε μία αίθουσα, έδωσα και το πήρα. Δυο-τρία χρόνια μετά πέρασε στην ίδια σχολή και ο γιος μου».
- Ένα παιδί έχεις;
«Ναι τον Στέφανο. Γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1995 και έπαιζε ποδόσφαιρο μέχρι τα 15 του. Πολλοί πιστεύουν πως αν ο πατέρας «κουβαλά» όνομα, θα είναι και πιο εύκολο για το παιδί να δικτυωθεί. Εγώ έχω αντίθετη άποψη. Το θεωρώ ντεσαβαντάζ, διότι πάντα υπάρχει σύγκριση και σχεδόν πάντα αυτό είναι εις βάρος του παιδιού.
Ένας τραυματισμός τον άφησε πίσω και τελικά άφησε το ποδόσφαιρο. Πάντως είναι κοντά στον αθλητισμό. Σπουδάζει, όπως σου είπα, στη Γυμναστική Ακαδημία, οφείλει κάποια μαθήματα και συγχρόνως κάνει personal training σε ένα γυμναστήριο».
-Είμαι σίγουρος ότι το παιδί σου θα είναι περήφανο για σένα. Το ξέρεις ότι είσαι από τους πιο αγαπητούς Έλληνες ποδοσφαιριστές;
«Σ’ ευχαριστώ πολύ. Πάντα σκοπός μου ήταν το ήθος να υπερισχύει της βίας και της νίκης με οποιονδήποτε τρόπο. Πορευόμουν πάντα σε αθλητικά πλαίσια και αυτό μάλλον το έχουν εκτιμήσει οι φίλαθλοι.
Την ιδέα του «ευ αγωνίζεσθαι». Είναι πολύ όμορφο αυτό που λες. Το μεγαλύτερο παράσημό μου είναι αυτό. Η εκτίμηση όχι μόνο από τους φιλάθλους των ομάδων που έπαιξα, αλλά και από τους αντιπάλους».
- Νομίζω ότι είσαι ένας από τους κατάλληλους ποδοσφαιριστές για τη μετάδοση των ιδεών του «Επίσκυρον». Υπάρχει αρκετά χρόνια, όμως τώρα τελευταία «αναζωπυρώνεται».
«Ναι, το «Επίσκυρον» προσπαθεί να αναδείξει τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου και να προτείνει λύσεις. Ποιητές, τραγουδιστές, ζωγράφοι, συγγραφείς, σκηνοθέτες κ.τ.λ. ενώνουν τις δυνάμεις τους με πρώην και νυν ποδοσφαιριστές. Γιατί και το ποδόσφαιρο προάγει τον πολιτισμό, αν το δούμε από την καλή του πλευρά. Είμαι πολύ χαρούμενος που συνυπάρχω με τόσο σπουδαίες μορφές του τόπου.
Και αυτό που πάνω απ’ όλα με ενδιαφέρει, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές που βιώνει ο περισσότερος κόσμος, είναι να υπάρξουν συλλογικότητες και δράσεις. Να υπάρξει ένα κοινό μέτωπο σε όλους τους τομείς προς το καλό, το γνήσιο, το αληθινό… Να μην υπάρχουν ακρότητες, βία και εκμετάλλευση. Θεωρώ ότι αυτή η ιστορία που έχει μπει στο πετσί μας πλέον είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αντιληφθούμε τις πραγματικές αξίες, να τις κυνηγήσουμε και να τις απολαύσουμε».
Ο Νίκος Τσιαντάκης είχε επιλέξει από πολύ νωρίς με ποια πλευρά θα συνταχθεί. Δεν παρέκκλινε ποτέ από τις αξίες του και γι’ αυτό δεν ζήλεψε, ούτε θα ζηλέψει ποτέ κάποιον που έχει κατακτήσει αμέτρητους υλικούς τίτλους. Τον ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο του, αλλά κυρίως τον ευχαριστούμε που συνεχίζει να υπηρετεί το ήθος.
πηγή: www.sport-retro.gr
