Όπως γράψαμε στο άρθρο με την Ιστορία του Παναιτωλικού, συνεχίζουμε τα μικρά αφιερώματα με την ιστορία του επόμενου αντιπάλου και, ενδεχομένως, την παρουσίαση των οργανωμένων οπαδών του, με άρθρο τους, αν εκείνοι το επιθυμούν.
Περισσότερες λεπτομέρειες για αυτή τη φιλοσοφία του oficrete.gr στα άρθρα για τον Πανιώνιο και τους Πάνθηρες.
Σήμερα, το άρθρο που μας έστειλαν οι Warriors του Παναιτωλικού.
37 χρόνια Θύρα 6.
«Τώρα που μεγάλωσα θα πάω στην… μικρή»! Κλισέ φράση όμως και τόσο αληθινή. Για πολλά-πολλά χρόνια έβγαινε από το στόμα σχεδόν όλων των φίλων του Παναιτωλικού που από την παιδική ηλικία περνούσαν στην οργισμένη εφηβεία!
Όταν σταματούσαν πια να πηγαίνουν με τον πατέρα ή με τον θείο στο γήπεδο και ένιωθαν την ανάγκη να κάνουν την «επανάσταση» τους, πάντα κάτω από την σημαία του Παναιτωλικού. Ήταν τότε που καθένας με την παρέα του έβρισκε θέση στα τσιμέντα της μικρής εξέδρας του γηπέδου του Αγρινίου για να φωνάξει και να τραγουδήσει για την αγαπημένη του ομάδα!
Σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη πόλη ήταν το «κέντρο» της μικρής εξέδρας. Όλοι οι έφηβοι εκεί ήθελαν να βρίσκονται. Κάτι σαν παράσημο ήταν να μπορούσες να έχεις θέση στην «6». Τότε ναι. Γινόσουν άντρας! Σαν μια μικρή επανάσταση ξεκίνησε όλο αυτό. Από την ανάγκη νέων παιδιών που αγαπούσαν τον Παναιτωλικό να ξεχωρίσουν.
Να κάνουν την διαφορά και να στηρίξουν με τον δικό τους τρόπο την αγαπημένη τους ομάδα. Τόσο απλά και τόσο αυθόρμητα. Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και συγκεκριμένα το 1981, αυτή η προσπάθεια μιας παρέας πήρε σάρκα και οστά. Και εγένετο η «Θύρα 6». Το πιο σκληροπυρηνικό, το πιο δυναμικό, αλλά συνάμα και το πιο πιστό κομμάτι οπαδών του Παναιτωλικού.
Πλέον βρίσκεται στο πέταλο. Εκεί που είναι το «σπίτι» του κάθε οργανωμένου! Για να μην παρεξηγηθούν πάντως φρόντισαν να το ξεκαθαρίσουν. «Θέση αλλάξαμε. Όχι ιδέες». Πως θα μπορούσαν άλλωστε… Ποιος θα μπορούσε να προδώσει ιδέες που «γεννήθηκαν» τρεις-τέσσερις δεκαετίες πριν; Όχι σε εύκολα χρόνια, αλλά πιο αγνά. Με τον Παναιτωλικό να βολοδέρνει σε μικρότερες κατηγορίες του επαγγελματικού πρωταθλήματος, αλλά και τους πιστούς να είναι εκεί δίπλα. Να μην εγκαταλείπουν το καράβι. Ένα καράβι που πολλές φορές έπεσε σε ξέρα, που πολλές φορές έδειξε να τσακίζεται σε βράχια, αλλά πλέον συνεχίζει το ταξίδι του. Περήφανα σε πιο μεγάλες θάλασσες με την «κυανοκίτρινη» σημαία να κυματίζει!
Εξ αρχής ασυμβίβαστη…
Όμως και η πορεία της «Θύρας 6» δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Άλλωστε πάντα ήταν και συνεχίζει να πορεύεται ασυμβίβαστη. Απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Με κυνηγητά και αποκλεισμούς. Με δικαστήρια και αφορισμούς. Το φωνάζει (με συνθήματα) και το γράφει (στα πανό). Μόνο ο Παναιτωλικός υπάρχει γι’ αυτή. Ο Τίτορμος, το κίτρινο και το μπλε. Τίποτα άλλο. Μακριά από προσωπολατρείες και κάθε άλλους είδους… προσεγγίσεις.
Το συγκεκριμένο κομμάτι της μικρής εξέδρας του Αγρινιώτικου γηπέδου ήταν πάντα τo επίκεντρο. Πολλές ώρες πριν από την σέντρα, τα κυριακάτικα μεσημέρια με ένα ποτήρι καφέ στα χέρια ή ένα μπουκάλι μπύρα όλοι περίμεναν να ανοίξει το μικρό πορτάκι στην παλιά πέτρινη μάντρα. Παράλληλα τα εισιτήρια άλλαζαν χέρια. Άλλα μισά για να «μπούμε με το ίδιο 2-3 μαζί» κι άλλες φορές με τα «ντου» που φάνταζαν ως ο πιο απλός τρόπος μαζικής εισόδου.
Και μετά η γνωστή διαδικασία. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά έφταναν στα κάγκελα για να απλωθούν τα πανό. Και μετά οι πιο… ρισκαδόροι ανέβαιναν σε εκείνο το ψηλό συρμάτινο πλέγμα που πολλές φορές όσοι βρίσκονταν από κάτω έλεγαν πως «τώρα θα μας έρθει στο κεφάλι». Μετά τα τύμπανα, τα «χιαστί», τα κίτρινα χαρτάκια από τον «Χρυσό Οδηγό» του ΟΤΕ, οι κορδέλες από τις ταμειακές μηχανές που έφταναν ως το κέντρο του ξερού αγωνιστικού χώρου. Μέχρι και το… φραπεδάκι που έλουζε τον άτυχο επόπτη που ήταν από την πλευρά της εξέδρας των οργανωμένων, πριν καν γίνει η σέντρα. Έτσι για να ξέρει σε ποιο γήπεδο ήρθε!
Εκείνα τα χρόνια πέρασαν, αφού σήμερα το γήπεδο αν και παλιό άλλαξε εικόνα και είναι ένα από τα πιο όμορφα της Λίγκας. Όμως όσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις εποχές σίγουρα δεν τις αλλάζουν με τίποτα και τις κρατούν καλά φυλαγμένες σε ένα μέρος της καρδιάς τους. Άλλωστε οι περισσότεροι από παιδάκια… μυήθηκαν στην «6» και παραμένουν και σήμερα «στρατιώτες» της. Έστω κι αν έγιναν ολόκληροι άντρες!
«Για την πάρτη σου γυρίζω την Ελλάδα»
Η «6» όμως δεν είναι μόνο παρουσία στο Αγρίνιο. Άλλωστε και τα χρόνια που ακόμη… βολόδερνε στις μικρές κατηγορίες ο Παναιτωλικός, γι΄αυτό που είχε να περηφανεύεται ήταν η παρουσία των φίλων του στο πλευρό του. Πάντα. Από τις «ντροπιαστικές» σεζόν της Δ΄εθνικής μέχρι και τις πορείες σε Γ΄και Β΄εθνική.
Οι οργανωμένοι δεν έλειπαν ποτέ από ένα τμήμα της εκάστοτε εξέδρας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα ματς της Αθήνας που έτσι κι αλλιώς το Αγρινιώτικο στοιχείο είναι έντονο και κατά εκατοντάδες ο κόσμος έδινε το παρών σε κάθε ματς στο Λεκανοπέδιο. Μιλάμε για όλη την Ελλάδα. Εκατοντάδες φορές γύρισαν όλη την Ελλάδα με τον Παναιτωλικό. Είτε με ΙΧ, είτε μέσα σε πούλμαν της… κακιάς ώρας. Μέχρι και την ζωή τους έβαλαν σε κίνδυνο όταν σχεδόν από θαύμα σώθηκαν στο ατύχημα στο Τέροβο!
Στο κέντρο της πρωτεύουσας που αναφέρθηκε πριν, λειτουργεί η Θύρα 6 Αθήνας, δυναμικός σύνδεσμος που δίνει το παρών εντός κι εκτός έδρας ανελλιπώς. Η Θ6 στεγάστηκε στην Αθήνα πρώτη φορά το 2006 και μετά από πολλές ΄΄αναταράξεις΄΄ συνεχίζει περήφανα.
Τον… κράτησαν ζωντανό!
Η Θύρα 6 οφείλει την ύπαρξη της στον Παναιτωλικό! Αυτό ακούγεται λογικό. Όμως ισχύει και το αντίστροφο όσο κι αν ακουστεί παράλογο. Και ο Παναιτωλικός οφείλει την… συνέχεια του στην Θύρα 6! Γιατί αν δεν υπήρχε αυτή, πολύ πιθανό σήμερα ο ιστορικός σύλλογος του Αγρινίου να ήταν απλά μια… ανάμνηση.
Για όσους δεν το γνωρίζουν το 2004 στα… πέτρινα Παναιτωλικά χρόνια της μιζέριας, της απαξίωσης και της διάλυσης οι οργανωμένοι κόντρα σε όλους και σε όλα κράτησαν ψηλά την «κυανοκίτρινη» σημαία. Ο Τίτορμος βρέθηκε στα πρόθυρα της διάλυσης εκείνο το καλοκαίρι και ο κίνδυνος η ομάδα να μην κατέβει στο πρωτάθλημα ήταν κάτι παραπάνω από ορατός. Όταν παράγοντες ικανοί δεν υπήρχαν ή δεν είχαν την θέληση να σώσουν τον σύλλογο, τα παιδιά της «6» πήραν… το όπλο τους και πολέμησαν για να σώσουν τον Παναιτωλικό. Τα κατάφεραν.
Λίγο πριν εκπνεύσει η προθεσμία συμμετοχής στο πρωτάθλημα επιδόθηκαν σε αγώνα δρόμου για να συγκεντρώσουν χρήματα και δελτία ώστε να τα καταθέσουν στην ΕΠΟ και η ομάδα να πάρει άδεια συμμετοχής. Όμως δεν έμειναν εκεί. Το χέρι στην τσέπη έμπαινε ακόμη και κατά την διάρκεια του πρωταθλήματος όταν διοίκηση δεν υπήρχε και οι ίδιοι είτε φιλοξενούσαν στα σπίτια τους παίκτες, είτε τους πλήρωναν το φαγητό!
Θύρα 6 - Warriors est.1981
Περισσότερες λεπτομέρειες για αυτή τη φιλοσοφία του oficrete.gr στα άρθρα για τον Πανιώνιο και τους Πάνθηρες.
Σήμερα, το άρθρο που μας έστειλαν οι Warriors του Παναιτωλικού.
37 χρόνια Θύρα 6.
«Τώρα που μεγάλωσα θα πάω στην… μικρή»! Κλισέ φράση όμως και τόσο αληθινή. Για πολλά-πολλά χρόνια έβγαινε από το στόμα σχεδόν όλων των φίλων του Παναιτωλικού που από την παιδική ηλικία περνούσαν στην οργισμένη εφηβεία!
Όταν σταματούσαν πια να πηγαίνουν με τον πατέρα ή με τον θείο στο γήπεδο και ένιωθαν την ανάγκη να κάνουν την «επανάσταση» τους, πάντα κάτω από την σημαία του Παναιτωλικού. Ήταν τότε που καθένας με την παρέα του έβρισκε θέση στα τσιμέντα της μικρής εξέδρας του γηπέδου του Αγρινίου για να φωνάξει και να τραγουδήσει για την αγαπημένη του ομάδα!
Σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη πόλη ήταν το «κέντρο» της μικρής εξέδρας. Όλοι οι έφηβοι εκεί ήθελαν να βρίσκονται. Κάτι σαν παράσημο ήταν να μπορούσες να έχεις θέση στην «6». Τότε ναι. Γινόσουν άντρας! Σαν μια μικρή επανάσταση ξεκίνησε όλο αυτό. Από την ανάγκη νέων παιδιών που αγαπούσαν τον Παναιτωλικό να ξεχωρίσουν.
Να κάνουν την διαφορά και να στηρίξουν με τον δικό τους τρόπο την αγαπημένη τους ομάδα. Τόσο απλά και τόσο αυθόρμητα. Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και συγκεκριμένα το 1981, αυτή η προσπάθεια μιας παρέας πήρε σάρκα και οστά. Και εγένετο η «Θύρα 6». Το πιο σκληροπυρηνικό, το πιο δυναμικό, αλλά συνάμα και το πιο πιστό κομμάτι οπαδών του Παναιτωλικού.
Πλέον βρίσκεται στο πέταλο. Εκεί που είναι το «σπίτι» του κάθε οργανωμένου! Για να μην παρεξηγηθούν πάντως φρόντισαν να το ξεκαθαρίσουν. «Θέση αλλάξαμε. Όχι ιδέες». Πως θα μπορούσαν άλλωστε… Ποιος θα μπορούσε να προδώσει ιδέες που «γεννήθηκαν» τρεις-τέσσερις δεκαετίες πριν; Όχι σε εύκολα χρόνια, αλλά πιο αγνά. Με τον Παναιτωλικό να βολοδέρνει σε μικρότερες κατηγορίες του επαγγελματικού πρωταθλήματος, αλλά και τους πιστούς να είναι εκεί δίπλα. Να μην εγκαταλείπουν το καράβι. Ένα καράβι που πολλές φορές έπεσε σε ξέρα, που πολλές φορές έδειξε να τσακίζεται σε βράχια, αλλά πλέον συνεχίζει το ταξίδι του. Περήφανα σε πιο μεγάλες θάλασσες με την «κυανοκίτρινη» σημαία να κυματίζει!
Εξ αρχής ασυμβίβαστη…
Όμως και η πορεία της «Θύρας 6» δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Άλλωστε πάντα ήταν και συνεχίζει να πορεύεται ασυμβίβαστη. Απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Με κυνηγητά και αποκλεισμούς. Με δικαστήρια και αφορισμούς. Το φωνάζει (με συνθήματα) και το γράφει (στα πανό). Μόνο ο Παναιτωλικός υπάρχει γι’ αυτή. Ο Τίτορμος, το κίτρινο και το μπλε. Τίποτα άλλο. Μακριά από προσωπολατρείες και κάθε άλλους είδους… προσεγγίσεις.
Το συγκεκριμένο κομμάτι της μικρής εξέδρας του Αγρινιώτικου γηπέδου ήταν πάντα τo επίκεντρο. Πολλές ώρες πριν από την σέντρα, τα κυριακάτικα μεσημέρια με ένα ποτήρι καφέ στα χέρια ή ένα μπουκάλι μπύρα όλοι περίμεναν να ανοίξει το μικρό πορτάκι στην παλιά πέτρινη μάντρα. Παράλληλα τα εισιτήρια άλλαζαν χέρια. Άλλα μισά για να «μπούμε με το ίδιο 2-3 μαζί» κι άλλες φορές με τα «ντου» που φάνταζαν ως ο πιο απλός τρόπος μαζικής εισόδου.
Και μετά η γνωστή διαδικασία. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά έφταναν στα κάγκελα για να απλωθούν τα πανό. Και μετά οι πιο… ρισκαδόροι ανέβαιναν σε εκείνο το ψηλό συρμάτινο πλέγμα που πολλές φορές όσοι βρίσκονταν από κάτω έλεγαν πως «τώρα θα μας έρθει στο κεφάλι». Μετά τα τύμπανα, τα «χιαστί», τα κίτρινα χαρτάκια από τον «Χρυσό Οδηγό» του ΟΤΕ, οι κορδέλες από τις ταμειακές μηχανές που έφταναν ως το κέντρο του ξερού αγωνιστικού χώρου. Μέχρι και το… φραπεδάκι που έλουζε τον άτυχο επόπτη που ήταν από την πλευρά της εξέδρας των οργανωμένων, πριν καν γίνει η σέντρα. Έτσι για να ξέρει σε ποιο γήπεδο ήρθε!
Εκείνα τα χρόνια πέρασαν, αφού σήμερα το γήπεδο αν και παλιό άλλαξε εικόνα και είναι ένα από τα πιο όμορφα της Λίγκας. Όμως όσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις εποχές σίγουρα δεν τις αλλάζουν με τίποτα και τις κρατούν καλά φυλαγμένες σε ένα μέρος της καρδιάς τους. Άλλωστε οι περισσότεροι από παιδάκια… μυήθηκαν στην «6» και παραμένουν και σήμερα «στρατιώτες» της. Έστω κι αν έγιναν ολόκληροι άντρες!
«Για την πάρτη σου γυρίζω την Ελλάδα»
Η «6» όμως δεν είναι μόνο παρουσία στο Αγρίνιο. Άλλωστε και τα χρόνια που ακόμη… βολόδερνε στις μικρές κατηγορίες ο Παναιτωλικός, γι΄αυτό που είχε να περηφανεύεται ήταν η παρουσία των φίλων του στο πλευρό του. Πάντα. Από τις «ντροπιαστικές» σεζόν της Δ΄εθνικής μέχρι και τις πορείες σε Γ΄και Β΄εθνική.
Οι οργανωμένοι δεν έλειπαν ποτέ από ένα τμήμα της εκάστοτε εξέδρας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα ματς της Αθήνας που έτσι κι αλλιώς το Αγρινιώτικο στοιχείο είναι έντονο και κατά εκατοντάδες ο κόσμος έδινε το παρών σε κάθε ματς στο Λεκανοπέδιο. Μιλάμε για όλη την Ελλάδα. Εκατοντάδες φορές γύρισαν όλη την Ελλάδα με τον Παναιτωλικό. Είτε με ΙΧ, είτε μέσα σε πούλμαν της… κακιάς ώρας. Μέχρι και την ζωή τους έβαλαν σε κίνδυνο όταν σχεδόν από θαύμα σώθηκαν στο ατύχημα στο Τέροβο!
Στο κέντρο της πρωτεύουσας που αναφέρθηκε πριν, λειτουργεί η Θύρα 6 Αθήνας, δυναμικός σύνδεσμος που δίνει το παρών εντός κι εκτός έδρας ανελλιπώς. Η Θ6 στεγάστηκε στην Αθήνα πρώτη φορά το 2006 και μετά από πολλές ΄΄αναταράξεις΄΄ συνεχίζει περήφανα.
Τον… κράτησαν ζωντανό!
Η Θύρα 6 οφείλει την ύπαρξη της στον Παναιτωλικό! Αυτό ακούγεται λογικό. Όμως ισχύει και το αντίστροφο όσο κι αν ακουστεί παράλογο. Και ο Παναιτωλικός οφείλει την… συνέχεια του στην Θύρα 6! Γιατί αν δεν υπήρχε αυτή, πολύ πιθανό σήμερα ο ιστορικός σύλλογος του Αγρινίου να ήταν απλά μια… ανάμνηση.
Για όσους δεν το γνωρίζουν το 2004 στα… πέτρινα Παναιτωλικά χρόνια της μιζέριας, της απαξίωσης και της διάλυσης οι οργανωμένοι κόντρα σε όλους και σε όλα κράτησαν ψηλά την «κυανοκίτρινη» σημαία. Ο Τίτορμος βρέθηκε στα πρόθυρα της διάλυσης εκείνο το καλοκαίρι και ο κίνδυνος η ομάδα να μην κατέβει στο πρωτάθλημα ήταν κάτι παραπάνω από ορατός. Όταν παράγοντες ικανοί δεν υπήρχαν ή δεν είχαν την θέληση να σώσουν τον σύλλογο, τα παιδιά της «6» πήραν… το όπλο τους και πολέμησαν για να σώσουν τον Παναιτωλικό. Τα κατάφεραν.
Λίγο πριν εκπνεύσει η προθεσμία συμμετοχής στο πρωτάθλημα επιδόθηκαν σε αγώνα δρόμου για να συγκεντρώσουν χρήματα και δελτία ώστε να τα καταθέσουν στην ΕΠΟ και η ομάδα να πάρει άδεια συμμετοχής. Όμως δεν έμειναν εκεί. Το χέρι στην τσέπη έμπαινε ακόμη και κατά την διάρκεια του πρωταθλήματος όταν διοίκηση δεν υπήρχε και οι ίδιοι είτε φιλοξενούσαν στα σπίτια τους παίκτες, είτε τους πλήρωναν το φαγητό!
Θύρα 6 - Warriors est.1981
