O πρώτος από τους τρεις (αν βάλουμε και τα play offs) γύρους του πρωταθλήματος, τελείωσε. Οι ομάδες έχουν 3 ματς ακόμα - σε 10 μέρες μέσα μάλιστα - και μετά θα πάνε στη Χριστουγεννιάτικη διακοπή, για να ξεκουραστούν, να ανασυνταχθούν, να προετοιμάσουν τις μεταγραφικές τους κινήσεις και να επιστρέψουν το 2020 για τη συνέχεια.
Είναι μία καλή ευκαιρία για ένα πρώτο μίνι - απολογισμό, έχοντας δει 13 αγωνιστικές και έχοντας πια μία ασφαλή εικόνα για το τι βλέπουμε από τις ομάδες, σε σχέση και με το τι περιμέναμε στην αρχή της σαιζόν.
Η γενική εικόνα
Σε γενικές γραμμές, βλέπουμε ό,τι περίπου περιμέναμε, από πλευράς επιπέδου, ποδοσφαίρου και κλίματος.
Το επίπεδο του πρωταθλήματός μας, όπως έχω ξαναγράψει, ρεαλιστικά, είναι εκεί περίπου που δείχνει το ranking της UEFA (μεταξύ 15ης και 17ης θέσης). Είναι αρκετές ταχύτητες κάτω, όχι μόνο από τα top πρωταθλήματα, τύπου Premier League, αλλά και από πρωταθλήματα της 2ης βαθμίδας (Ολλανδία, Πορτογαλία, Βέλγιο). Συνεχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα, με θέματα που σε άλλες χώρες τα έχουν λυμένα, όπως οι αγωνιστικοί χώροι και η παρουσία φιλάθλων και των δύο ομάδων σε κάθε ματς.
Η νοοτροπία στην πλειοψηφία των ομάδων, παραμένει κολλημένη στη λατρεία του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ταμπούρι, πούλμαν έξω από την περιοχή, αντι-ποδόσφαιρο και σκοπιμότητα και φέτος «παίζουν μπάλα». Κι ακόμα δεν έχουμε μπει στην τελική ευθεία. Την ίδια στιγμή, ψάχνουμε με το κυάλι καλούς νέους παίκτες με ρόλο στις ομάδες τους κι όταν τους βρίσκουμε, διαπιστώνουμε ότι βρέθηκαν εξ’ ανάγκης εκεί και όχι μέσω μίας οργανωμένης διαδικασίας.
Επιπλέον, φέτος έχει μπει στη ζωή μας και το VAR. Ένα εργαλείο που, κατά την ταπεινή μου άποψη, μπορεί να κάνει το ποδόσφαιρο καλύτερο, εφόσον χρησιμοποιείται σωστά (όπως όλα τα εργαλεία, άλλωστε). Δεν είμαι της άποψης ότι στην Ελλάδα το χρησιμοποιούμε χειρότερα από ό,τι σε άλλες χώρες. Μας έχει γλυτώσει από λάθη. Και έχουν ξεφύγει και λάθη. Αυτό συμβαίνει παντού. Εκείνο που δε συμβαίνει παντού, είναι να έχεις εφαρμόσει «μισό» VAR. Η παγκόσμια πατέντα, να το έχουμε χωρίς γραμμή του οφσάιντ, οδηγεί σε λάθη, παρεξηγήσεις και προβλήματα. Ας το λύσουμε, να πάμε λίγο παρακάτω.
Εννοείται ότι το κλίμα παραμένει τοξικό. Οι περισσότερες ομάδες είναι βυθισμένες στην κινούμενη άμμο της τοξικότητας και μοιάζει δύσκολο να βγουν στην επιφάνεια, όπως είναι σήμερα τα πράγματα. Ευτυχώς, ο ΟΦΗ ανήκει στις εξαιρέσεις που απαντούν στο κλίμα αυτό το άρρωστο, με ποδόσφαιρο και υγεία. Κατά τα άλλα όμως, ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, ακόμα και στη διάρκεια των ματς, τηλεδικαστές και τηλεμαϊντανοί, που σέρνουν το φανατισμό τους στα σπίτια μας, πρωτοσέλιδα με παρωπίδες, ανθυγιεινές φάτσες, που κάνουν το κομμάτι τους πάνω στο πτώμα του ποδοσφαίρου και συζητήσεις επί συζητήσεων, πολύ μακριά από το πραγματικό νόημα του ποδοσφαίρου, συνθέτουν ένα σκηνικό που απέχει μίλια από το να χαρακτηριστεί «σύγχρονο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα».
Φυσικά, όπως κάθε χρόνο, οι προπονητές αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμο είδος. Μόλις 5 ομάδες συνεχίζουν με τον ίδιο προπονητή, από τον Αύγουστο. Κι αυτοί είναι οι 2 πρώτοι, ο ΟΦΗ που είναι γαλατικό χωριό, έξω από το γενικό κλίμα, ο ΠΑΟ που όμως έδιωξε τον Νταμπίζα και ο Βόλος (που έχει πρόεδρο, δήμαρχο, προπονητή, σαν πολυμηχάνημα).
Για να μην τα λέω όλα αρνητικά, έχουμε και θετικά «κρούσματα». Υπάρχουν ομάδες που προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από όλα αυτά. Με πρώτο από όλους, το δικό μας ΟΦΗ. Ξεχωρίζει, σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Αγωνιστικά, βλέπουμε ενδιαφέρουσες προσπάθειες και από άλλες ομάδες. Όπως τον Άρη, τον ΠΑΟ (όχι σταθερά μεν, αλλά το παλεύει), τον Αστέρα Τρίπολης και σπασμωδικά από Ατρόμητο και Παναιτωλικό. Δυστυχώς, οι 3 «διεκδικητές» μάλλον έχουν γίνει ήδη 2, με την ΑΕΚ να περνά κρίση διαρκείας , ενώ ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός αρκούνται στα βασικά, με παροδικές εξάρσεις.
Η εικόνα των ομάδων
Θα το πάω με βαθμολογική σειρά, για να είμαι «δίκαιος»:
Ολυμπιακός (31β, 23-5 γκολ)
Ο τραυματισμός του Φορτούνη και το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός που έχει Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, είναι τα δύο βασικά εμπόδια που έχει αντιμετωπίσει. Ενώ γενικά έχει γίνει πιο αποτελεσματικός σε σύγκριση με πέρυσι, πριν τα ματς της Ευρώπης ή μετά από αυτά, εμφανίζει σημάδια έλλειψης συγκέντρωσης και διάθεσης, με αποτέλεσμα να κάνει γκέλες, παίζοντας μόνος του (0-0 στην Ξάνθη, 1-1 στον Πανιώνιο). Κόντρα στις συνήθειες του, από πέρυσι κιόλας, στηρίζει τον Μάρτινς κι αυτό είναι κάτι ποδοσφαιρικά λογικό.
Κατά τα άλλα, κλασσικά ασχολείται με τα γύρω - γύρω, με όλο το επικοινωνιακό επιτελείο του. Ακόμα μία σαιζόν, που στην πρώτη ομάδα δε βλέπουμε κανένα παιδί των ακαδημιών του, όπου έχουν επενδυθεί τα τελευταία χρόνια εκατομμύρια.
ΠΑΟΚ (31β, 25-12 γκολ)
Πήρε λίγο χρόνο να «γνωριστεί» η ομάδα με τον Φερέιρα, αλλά σιγά - σιγά σταθεροποιείται. Από ομάδα του «μηδέν πίσω», έχει μετατραπεί σε μία ομάδα με βασικό όπλο τα γκολ της, χωρίς όμως να παίζει και κάποια… εξωγήινη μπάλα.
Είναι φανερό ότι έχει οργανωθεί όλος ο οργανισμός, εντός κι εκτός γηπέδου, για να πάρει το πρωτάθλημα. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο. Ούτε για τα παιδιά των πρωταθλητριών ομάδων του, σε επίπεδο Κ19, Κ17, κλπ. Δανεικοί οι περισσότεροι ή στην εξέδρα.
ΑΕΚ (21β, 23-17 γκολ)
Βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Έχει ένα ρόστερ με αδυναμίες και λάθος δομημένο, έχει ήδη αλλάξει προπονητές, έχει ήδη μείνει πίσω από τους βασικούς της στόχους, ενώ και η εικόνα της μέσα στο γήπεδο μοιάζει αποκαρδιωτική. Μπορεί ένας ‘Ιβιτς μαζί με το νέο προπονητή, όσο ικανός και να είναι, να κάνει θαύματα και αν αναδιοργανώσει την ομάδα, με το πρωτάθλημα να «τρέχει»;
ΑΕΛ (19β, 17-16 γκολ)
Με ελληνική παραδοσιακή συνταγή και η ΑΕΛ βρίσκεται ψηλά φέτος. Σφιχτή πίσω, πολυπρόσωπη άμυνα και γκολ στην κόντρα ή με στατικές φάσεις ή ατομικές πρωτοβουλίες παικτών, όπως ο Ουάρντα. Εντυπωσιακή η σαιζόν που κάνει ο Μόρας, αξίζει αναφοράς. Επίσης, είναι ομάδα που ειδικεύεται στις ανατροπές (στον Άρη, με ΟΦΗ, με Βόλο, κλπ). Αυτό δείχνει χαρακτήρα και αυτοπεποίθηση. Δείχνει και πρόβλημα, βέβαια, όταν διαρκώς κυνηγάς το σκορ. Κατά τα άλλα, είναι ομάδα του Κούγια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ως προς το ρόστερ, επειδή ήταν 30+, προς το παρόν, έχει ανοίξει μόνο η πόρτα της εξόδου και οι αποχωρήσεις αναμένονται αρκετές, όχι όμως παικτών - κoρμού.
ΟΦΗ (19β, 21-14 γκολ)
Τα έχουμε αναλύσει πολλές φορές. Μεταβατική χρονιά, εμπέδωσης της νέας φιλοσοφίας και του πλάνου, τόσο από την ομάδα όσο και από το περιβάλλον γύρω της.
Ξεκίνησε καλά, συνέχισε με μία κοιλιά, αλλά γενικά εκπέμπει υγεία, σταθερότητα και ψυχραιμία. Μεγάλη η διαφορά, εντός κι εκτός έδρας.
Ξάνθη (19β, 12-15 γκολ)
Η Ξάνθη βρίσκεται στον αντίποδα του ΟΦΗ. Αποδεικνύει ότι με το ποδόσφαιρο του «μηδέν πίσω» και ό,τι βγει στην κόντρα, λίγο τύχη και καλές γέφυρες, με κάποια εκ των μεγάλων δυνάμεων, μπορείς να είσαι ψηλά. Η παλιά καλή Ξάνθη, που δεν ήξερες ποιον πιτσιρικά να διαλέξεις για τις "μεγάλες" ομάδες, έχει από καιρό χαθεί. Δυστυχώς. Είναι από τις αρκετές ομάδες που έχουν ήδη αλλάξει προπονητή. Βρίσκεται και στο επίκεντρο της μονομαχίας Μαρινάκη - Ιβάν κι αυτό μπορεί να έχει και συνέπειες…
Άρης (18β, 20-15 γκολ)
Ο Άρης μάλλον είναι η πιο χασογκόλικη ομάδα του πρωταθλήματος. Παράγει πολλές φάσεις, αλλά δεν είναι τόσο αποτελεσματικός, παρότι με το νέο τεχνικό το έχει λίγο βελτιώσει. Είναι από τις ομάδες που άλλαξαν ήδη προπονητή, σε μία κίνηση χωρίς ποδοσφαιρική λογική, που απλά δείχνει την έλλειψη υπομονής των διοικήσεων στην Ελλάδα. Καλή ερώτηση για τη συνέχεια, είναι αν οικονομικά θα μπορέσει να αντεπεξέλθει. Από τα φαβορί για την 6αδα και για νέα Ευρωπαϊκή έξοδο, πάντως.
Λαμία (17β, 13-17 γκολ)
Άλλη Λαμία με Αντωνίου στα πρώτα 6 ματς, άλλη με Μάντζιο μετά. Αμυντική φιλοσοφία και προσέγγιση μεν, αλλά με πλάνο και μέθοδο από τα μέσα του 1ου γύρου και μετά. Έμπειρη και σκληρή ομάδα, που και εκείνη παίζει με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο του «κρατάμε πρώτα το μηδέν πίσω». Δυστυχώς, κι αυτή τη χρονιά η Λαμία δε μας προσφέρει κάτι νέο, κάποιον πιτσιρικά από την περιοχή. Μοναδική περίπτωση που ξεχωρίζει ο Ρόμανιτς, πουλέν του Ίβιτς (άρα η ΑΕΚ έχει προτεραιότητα).
ΠΑΟ (17β, 13-17 γκολ)
Με πολλά σκαμπανεβάσματα και αρκετή εσωστρέφεια, ξεκίνησε άσχημα βελτιώθηκε στη συνέχεια, έχει αδικηθεί και σε κάποια ματς, αλλά έχει καταφέρει να είναι κοντά στην 6αδα. Είναι αήττητος στα ντέρμπυ με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, αλλά δυσκολεύεται με τις κλειστές άμυνες. Αν μπορέσει να διατηρήσει τη συσπείρωση και το θετικό κλίμα που δημιουργήθηκε το τελευταίο δίμηνο, έχει τύχη. Στόχος του μία Ευρωπαϊκή έξοδος, για την εξάλειψη της τιμωρίας ενός έτους που τον βαραίνει. Έχουμε ανάγκη, πάντως, από ένα δυνατό ΠΑΟ, αλλά και να βγουν 2-3 παιδιά από το περίφημο περσινό πρότζεκτ που άρχισαν.
Ατρόμητος (15β, 20-19 γκολ)
Μέτριο ξεκίνημα. Μάλλον πληρώνει το ότι άρχισε πολύ νωρίς τη σαιζόν με Ευρωπαϊκά ματς τον Ιούλιο, αλλά και τις κομβικές αποχωρήσεις παικτών το καλοκαίρι. Κι αυτός άλλαξε κιόλας προπονητή. Ο Αναστασίου παρουσίασε μία ομάδα με επιθετική φιλοσοφία, αλλά σοβαρό πρόβλημα ισορροπίας. Έχει αξιόλογο ρόστερ, πάντως και θα το προσπαθήσει ως το τέλος να μπει στην 6αδα ξανά. Η επιλογή Παντελίδη, είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να κάνει, κυνηγώντας αυτό το come back.
Βόλος (14β, 14-23 γκολ)
Κλασσική ομάδα Μπέου. Γενικώς. Δείχνει ικανή να σωθεί άνετα. Βέβαια, το ερώτημα είναι πόσο μακριά μπορεί να πάει, με τη μισή ομάδα του να είναι λάτιν ξένοι (με ποιότητα, πάντως) και την άλλη μισή να είναι δανεικοί από τον ΠΑΟΚ, που δεν αγωνίζονται κιόλας. Πρέπει να δούμε τις αλλαγές στο ρόστερ το Γενάρη, για να έχουμε καλύτερη εικόνα για το μέλλον του. Ερωτηματικό και για τον πάγκο του.
Αστέρας Τρίπολης (12β, 15-18 γκολ)
Παίζει δημιουργικό ποδόσφαιρο και προσπαθεί να παράξει και όχι να καταστρέψει. Αυτό έχει τα ρίσκα του στην Ελλάδα. Από ένα σημείο και μετά σταθεροποιήθηκε, παρότι έχασε κάποια ματς στις λεπτομέρειες. Δεν ήταν αρκετό, όμως, για να μείνει ο Χιμένεθ. Η επιλογή Ράσταβατς παραπέμπει σε μία «ένεση κυνισμού», αν κρίνουμε από την περσινή του σαιζόν στην Ξάνθη. Αν ο Αστέρας ανταποκριθεί καλά στο δύσκολο πρόγραμμα με την έναρξη του 2ου γύρου, η λογική λέει ότι θα πλασαριστεί ψηλά στα play outs. Είναι κρίμα που δεν παίζουν πάντως ο Πασαλίδης, ο Αντζουλάς κι ο Δουβίκας καθόλου και ο Κότσιρας λίγο… Μακάρι με το νέο προπονητή αυτό να αλλάξει. Από την άλλη, ο Μαρκ Φερνάντες είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση από τους λάτιν του μπροστά.
Πανιώνιος (6β, 12-23 γκολ)
Πάει να κάνει ένα μεγάλο θαύμα. Έχει καταφέρει, παρά το -6, να προλάβει έστω και έναν στο μαραθώνιο και να τον έχει πάρει αγκαλιά. Κι επειδή είναι πολύ έμπειρη ομάδα στο να παίζει το κεφάλι της, έχει τύχη να τα καταφέρει. Παρότι η αλλαγή του Μάντζιου με τον Παπαβασιλείου ήταν αψυχολόγητη, του βγήκε. Ο Παπαβασιλείου, αν συνεχίσει έτσι, θα ανεβάσει πολύ το όνομά του. Εξ’ ανάγκης στην ομάδα έχουν μπει και κάποια νέα παιδιά, που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς (Μιλόγεβιτς, Λυμπεράκης, Οικονομίδης) αν και αυτός που ξεχωρίζει είναι ο φορ του (Αραμπουλί).
Παναιτωλικός (4β, 8-24 γκολ)
Δεν πάει καλά αυτό το νέο εγχείρημα. Η συνεργασία με τη Μπενφίκα δεν του έχει φέρει κάποιο παίκτη που να κάνει μεγάλη διαφορά. Παράλληλα, ο ωραίος και δημιουργικός τρόπος προσέγγισης των ματς δεν του βγήκε, έφερε ήττες και αρνητικά αποτελέσματα και γρήγορη αλλαγή προπονητή. Ο Χάβος προσπαθεί να προσθέσει υλικά ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά ίσως το ρόστερ δεν είναι συμβατό. Φάνηκε αυτό χαρακτηριστικά στη Νέα Σμύρνη, όπου έχασε 3-0 χωρίς να το καταλάβει. Μοναδικό θετικό σε αυτό τον 1ο γύρο, η χρησιμοποίηση αρκετών νέων παικτών, συνεχίζοντας την περσινή προσπάθεια επί Δέλλα. Αναμένεται, πάντως, γερή αναδόμηση του ρόστερ, με τον Μοράρ να έχει ήδη φύγει και αρκετούς από τους ξένους του σε «δυσμένεια».
Είναι αυτονόητο ότι ένα πρωτάθλημα δεν κρίνεται το Δεκέμβρη, ειδικά ένα πρωτάθλημα με διαδικασία play offs και play outs. Αλλά 13 αγωνιστικές είναι ένα καλό δείγμα για το που βρίσκονται σήμερα οι ομάδες, λίγο πριν και τις μεταγραφές του χειμώνα, που ενίοτε μπορούν να αλλάξουν τις ισορροπίες.
