Αυτό το καλοκαίρι στον ΟΦΗ περιμένουμε ότι μπαίνουν πιο στέρεες βάσεις στο αγωνιστικό πλάνο που από πέρσι, κυρίως από την έλευση Βέρα και μετά, είχε ξεκινήσει. Ζητούμενο είναι η ομάδα να παίζει ένα παιχνίδι κατοχής και κυριαρχίας, να έχει ενεργητικό και διεκδικητικό ρόλο σε κάθε ματς και να παίζει επιθετικά. Επειδή η ποδοσφαιρική συζήτηση για τον ΟΦΗ, είναι κάτι - που με όσα τραβούσαμε - δεν είχα απολαύσει στην ενήλικη ζωή μου, σκέφτηκα να κάνω μία βλαχο-ανάλυση, του τι είναι αυτό το ρημάδι το παιχνίδι κυριαρχίας και κατοχής, που μας λένε ότι θέλουν να παίζει ο ΟΦΗ.
Αφού μας έλαχε μία «Στοπερ-ειάδα», με ένα μαραθώνιο αναζήτησης κεντρικών αμυντικών και αναμονής, θα συνεχίσω - κόντρα στο ρεύμα - να προσπαθώ να ανοίξω με αφορμή αυτό μία καθαρά ποδοσφαιρική κουβέντα. Έγραφα λοιπόν ότι αυτή τη στιγμή, οι ομάδες στην Ευρώπη χτίζονται πάνω σε αμυντικούς (αλλά και τερματοφύλακες), με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Βρισκόμαστε στην εποχή των ball play defenders (αμυντικοί που παίζουν με την μπάλα) και των sweeper keepers (τερματοφύλακες - λίμπερο). Κι όλα αυτά για να παίξουν οι ομάδες το περίφημο «παιχνίδι κατοχής», που ευελπιστούμε ότι θα δούμε και στον ΟΦΗ.
Το ποδόσφαιρο πια, στηρίζεται στην καλή κυκλοφορία της μπάλας και στην ταχύτητα σκέψης και πράξης. Είναι αυτονόητο ότι δεν είναι μόνο θέμα άμυνας, στην οποία - λόγω της αργοπορίας στα στόπερ - έχουμε επικεντρωθεί, το να μη δεχτείς γκολ, ούτε και μόνο θέμα επίθεσης το να βάλεις. Όλο αυτό, χρειάζεται ένα συνολικό πλάνο. Χρειάζεται πέρα από ταλαντούχα ομάδα, να είσαι και μία ομάδα με «υψηλό ποδοσφαιρικό IQ», καλά εκπαιδευμένη και οξυδερκής.
Το ποδόσφαιρο κυριαρχίας, λοιπόν, που θέλουμε να δούμε στον ΟΦΗ έχει πολλά και σύνθετα ζητούμενα, αλλά και κάποια μη διαπραγματεύσιμα προαπαιτούμενα:
• Ασφαλής πρώτη πάσα από το κέντρο άμυνας ή το τέρμα προς τα χαφ.
• Επιθετικές συνεργασίες (από χαφ, εξτρέμ και φορ) με διαρκή κίνηση, για τη δημιουργία χώρων.
• Πρεσάρισμα ψηλά, με τις αποστάσεις όμως των γραμμών αυστηρά μικρές και την ομάδα να κινείται συντονισμένα.
Και βέβαια για να πετύχεις αυτά τα ζητούμενα, χρειάζεσαι και τα ανάλογα υλικά. Θα προσπαθήσω να τα περιγράψω, προσαρμοσμένα στον ΟΦΗ.
• Χρειάζεται ένας sweeper keeper. Ας το πούμε, ένας τερματοφύλακας λίμπερο. Που θα μπορεί να συμμετέχει στην κυκλοφορία της μπάλας, θα εξασφαλίζει μία ασφαλής πρώτη πάσα και, όταν χρειάζεται, θα παίζει αρκετά έξω από την περιοχή του, για να μικραίνει την απόσταση από την υπόλοιπη ομάδα που ανεβαίνει και πρεσάρει όσο πιο ψηλά μπορεί. Θεωρητικά, για αυτούς τους λόγους αποκτήθηκε ο Γουάλι. Δεν τον έχουμε δει, οπότε θα περιμένουμε. Ο Σωτηρίου που ήδη έχουμε, έχει αδυναμίες σε κάποια από αυτά, αλλά εμφανίζεται σοβαρός και συγκεντρωμένος και έδειξε πέρυσι ότι μπορεί κάποια τρωτά να τα τα «καμουφλάρει».
• Χρειάζεται, όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, κεντρικούς αμυντικούς που ξεκινούν τις επιθέσεις (ball playing defenders). Που θα μπορούν με ψυχραιμία να αποφασίζουν και να πασάρουν με ασφάλεια, όταν ο αντίπαλος πρεσάρει ψηλά. Και επειδή οι ομάδες πια πρεσάρουν ψηλά, χρειάζονται και αμυντικούς που θα μπορούν να πάρουν τις σωστές αποφάσεις, θα έχουν τις κατάλληλες τοποθετήσεις και θα ξέρουν πώς να χειριστούν τις αντεπιθέσεις που προκύπτουν, όταν το πρέσινγκ σπάσει (το περίφημο αμυντικό transition). Η άμυνα του μέλλοντος συνδέεται πια πρώτα με την τοποθέτηση και την απόφαση και λιγότερο με την επαφή με την μπάλα.
Στον ΟΦΗ αυτή τη δουλειά μοιάζει, με λίγο χρόνο προσαρμογής και αρκετή δουλειά και εκπαίδευση, να μπορεί να την αναλάβει ο Γιαννούλης, σε ένα νέο ρόλο γι’ αυτόν, που τον καθιστά και ένα από τα βαρόμετρα της νέας σαιζόν.. Μαζί του και οι κεντρικοί αμυντικοί που αναμένουμε.
• Χρειάζεται deep lying playmaker. Ένα κεντρικό χαφ δηλαδή, που θα μπορεί να κινείται στον άξονα, να παραλαμβάνει τη μπάλα από πίσω και να αποφασίζει το επόμενο σκαλοπάτι της επίθεσης. Ο παίκτης αυτός θα πρέπει να έχει καλή τεχνική, να προστατεύει τη μπάλα σωστά, αλλά και να βλέπει γήπεδο, να μπορεί να δει χώρους και κινήσεις και να πασάρει καλά για να τις αξιοποιήσει. Στο σημερινό ΟΦΗ, ο Νέιρα και ίσως ο Σακόρ, μοιάζουν να είναι αυτοί που θα έχουν αυτό το ρόλο.
• Εξτρέμ που θεωρητικά λογίζονται ως πλάγιοι, αλλά στην πράξη το ζητούμενο από αυτούς θα είναι να μπαίνουν προς τα μέσα, να πατούν περιοχή και να τελειώνουν φάσεις. Σεμέντο, Τσιλιανίδης, Φερέιρα είναι ποδοσφαιριστές που μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό.
• Φορ που θα βγαίνει και έξω από την περιοχή για να συνεργαστεί με τα εξτρέμ, θα κάνει διαρκώς κίνηση για τη δημιουργία χώρων, αλλά και θα πιέζει πολύ το αντίπαλο κέντρο άμυνας. Ένα φορ περιοχής με στοιχεία περιφερειακού επιθετικού. Αυτή τη στιγμή, ο Μάνος είναι η προφανής επιλογή σε αυτή τη θέση. Με αυτή τη λογική μοιάζει να αποκτήθηκε και ο Φιγκεϊρέντο.
Φυσικά, μία ομάδα δεν έχει 5-6 παίκτες μόνο. Λίγο πολύ, τα παραπάνω αποτελούν τη ραχοκοκαλιά. Από εκεί και πέρα, ανάλογα το υλικό σου, προσαρμόζεις και τα ζητούμενα από τους υπόλοιπους.
Στον ΟΦΗ, ας πούμε, ο Μεγιάδο, με τη δυνατότητά του για δυναμικό πρεσάρισμα και τις ανασταλτικές του δυνατότητες, μπορεί να είναι η κάλυψη στα ανεβάσματα των κεντρικών αμυντικών, αλλά και των μπακ. Ο άνθρωπος που θα φροντίζει για την ισορροπία της ομάδας.
Οι πλάγιοι μπακ, καλούνται να καλύψουν όλη την πλευρά, συχνά χωρίς κάλυψη από τα εξτρέμ τους. Απαιτητικός ρόλος, που χρειάζεται καλές τοποθετήσεις και αποφάσεις για να ανταπεξέλθεις. Άρα Μπράουν, Μαρινάκης, Κοροβέσης κυρίως, έχουν αρκετά απαιτητικό ρόλο.
Τέλος, εκείνος που θα παίζει πίσω από το φορ (ας τον πούμε το 10αρι), ουσιαστικά θα συνεπικουρεί τους πλάγιους επιθετικούς στις κινήσεις τους, αλλά και τα κεντρικά χαφ στην προσπάθειά τους για δημιουργία, ενώ και αμυντικά θα υποστηρίζει το φορ, στην πίεση που θα ασκεί ψηλά. Ένας επίσης σύνθετος ρόλος, είτε για το Ναμπί, είτε για όποιον άλλο παίζει εκεί.
Γενικά, ας έχουμε όλοι στο μυαλό μας, ότι ο τρόπος παιχνιδιού που έχει επιλεγεί και εξαγγελθεί, είναι μεν σύγχρονος και μοντέρνος και ωραίος να τον βλέπεις, αλλά απαιτεί πολλή δουλειά, άψογο συντονισμό, πάρα πολύ καλή κατανόηση του ρόλου του από κάθε παίκτη και αρκετές επαναλήψεις μέχρι να εμπεδωθεί.
Ο Γκουαρντιόλα την πρώτη χρονιά στη Σίτυ ζορίστηκε. Στην Μπάγερν αναγκάστηκε να κάνει πολλές υποχωρήσεις, γιατί δεν ήταν συμβατό με το DNA του γερμανικού ποδοσφαίρου. Παρόλα αυτά βέβαια, τελικά το επηρέασε, όπως βλέπουμε ακόμα και στην Εθνική τους. Η Μπαρτσελόνα επί Βαλβέρδε το έχει «μπασταρδέψει», με αρκετό κυνισμό. Η Ρεάλ ακόμα το σνομπάρει. Ο Άγιαξ πέρυσι το βελτίωνε διαρκώς, μέχρι που το απογείωσε, αλλά φέτος, με 3-4 βασικές προσθαφαιρέσεις, έχει ξαναρχίσει σχεδόν από την αρχή. Ξέρω ότι δεν ακούγεται ευχάριστα, αλλά θα χρειαστεί υπομονή.
Προσωπικά, αυτό που θα ήθελα να δω, είναι σε κάθε ματς να κάνουμε κάτι περισσότερο από το επόμενο. Να προσθέτουμε πράγματα στο παιχνίδι μας.
